- Член од
- 22 август 2022
- Мислења
- 772
- Поени од реакции
- 2.257
Почна редење на коцките Кајги фала Богу, дел по дел.
Прво , нели со станот сум позадоволна.
Новава канцеларија ми е топ. Е ова е атмосфера кадешто ќе се работи, ова се жени, не оние Боже ме прости фрустрираните.
Особено кога дел од работата вклучува посета и контакт со деца, многу е битно со колегите да имаш убава енергија.
Колку и да си професионален, децата чувствуваат кога си жртва на мобинг.
Овој цртеж од денеска. Не се смејте, мали се, ама преслатки и сѐ разбираат и гледаат што сакаме да замаскираме зад шминката на као професионално однесување и бон тон. Еве со колешката како нѐ нацртала срцка. Јас сум таа од десно.
Ништо не им бега од око, ниедна воздишка, ниедно згрчување на веѓи или збрчкување на чело. Можеби, сите овие проблеми што ни се случуваат почнале оттогаш кога ние ја изгубивме моќта да се гледаме и слушаме вистински, освен кога треба некому да му се најде слаба точка.
И пак и пак по милионити пат, иста работа ми се докажува. Каде има ароганција, кренат нос, гледање од високо, таму тешко има вредност поголема од твојата. Успешен човек, квалитетен човек, остварен човек, почесто има тенденција да им помогне на другите да се искачат нагоре. Затоа што кај првиов постои доволно самодоверба да е свесен дека со тоа, неговиот пиедестал нема да се разниша, оти до тоа место дошол со време, труд и испечен занает. Пола колешки ми се со докторати овде, со градски фамилии и саглам углед. И токму тие се од цела зграда најљубезни, најнепосредни, највесели, најсолидарни. Нема претеризам нафраканост и дотерување, на сапун или гел за туширање мириса собата, не на Шанел на полунебањато пример.
Оти нема комплекси кадешто има квалитет и комплетно изградена личност. Како она непишано правило дека најсаркастичните и професори наставници најмногу што заплашуваат, неретко самите биле најслаби и најнедисциплинирани ученици барем еден период. Намерно не реков строги. Строгите и правични ми беа омилени и секој кога бегал од нив, јас отсекогаш во прва клупа, со окалките се трудев колку е можно на повеќе листови од тетратката да соберам од нивното знаење. Ден денес ме паметат. Добро, тука на моменти и лудата храброст си има свое, ме фаќаат бранови така, после се чудам како да излезам од ситуација.
Оние коконите потпишале отказ. Две и пол години душата на памукче, секој ден да се плашиш за свој леб иако ништо немаш помалку или погрешно направено, да чекаш крај на работно време да се скриеш да си се исплачеш додека те знаат за секогаш насмеаната балканска колешка, ама ако. Просто нека им е дотука. Ваљда Господ мисли доволно сум силна за предизвиците што ги дава, истрајав без да играм валкано ни една секунда. Од дно на душа им посакувам работно место кадешто самите ќе бидат поисполнети и посреќни, оти тука, колку и да беа лоши и bossy, среќни не беа. Можеби тоа и беше проблемот, кој го гледал филмот Incendies го знае моментот дека најизмачуваната заробеничка беше жената што пее. А, јас и покрај нив, знаев дека тука ми е местото, со оглед на работите периодот. Утрето што ќе донесе никој не знае. Ама, тие нека им се погоди работно место како за нив, макар од мојата дупла плата да земаат. Сѐ нека им е најубаво, само од мене далеку. Не сакам да мислам лошо никому, тој отров секогаш на сопственикот се враќа.
Станбено, маалски, добро, со работа добро, уште една работа веќе да се финализира, еден убав брак, без многу одолговлекување во рацете детенце, како што сум помогнала на толку луѓе, да израснам и една моја минијатура и веќе аман, да се “пензионирам“. Што викаше Гоце Тодороски кога идеше кај кадијата да му ги бара парите на нозе да застанам без да ми речат па ете, стоиш.
А, тоа ќе биде. Кога веќе гледам дека повторно се наоѓам себе си и тоа што е мое ќе го најдам.
Прво , нели со станот сум позадоволна.
Новава канцеларија ми е топ. Е ова е атмосфера кадешто ќе се работи, ова се жени, не оние Боже ме прости фрустрираните.
Особено кога дел од работата вклучува посета и контакт со деца, многу е битно со колегите да имаш убава енергија.
Колку и да си професионален, децата чувствуваат кога си жртва на мобинг.
Овој цртеж од денеска. Не се смејте, мали се, ама преслатки и сѐ разбираат и гледаат што сакаме да замаскираме зад шминката на као професионално однесување и бон тон. Еве со колешката како нѐ нацртала срцка. Јас сум таа од десно.
Ништо не им бега од око, ниедна воздишка, ниедно згрчување на веѓи или збрчкување на чело. Можеби, сите овие проблеми што ни се случуваат почнале оттогаш кога ние ја изгубивме моќта да се гледаме и слушаме вистински, освен кога треба некому да му се најде слаба точка.
И пак и пак по милионити пат, иста работа ми се докажува. Каде има ароганција, кренат нос, гледање од високо, таму тешко има вредност поголема од твојата. Успешен човек, квалитетен човек, остварен човек, почесто има тенденција да им помогне на другите да се искачат нагоре. Затоа што кај првиов постои доволно самодоверба да е свесен дека со тоа, неговиот пиедестал нема да се разниша, оти до тоа место дошол со време, труд и испечен занает. Пола колешки ми се со докторати овде, со градски фамилии и саглам углед. И токму тие се од цела зграда најљубезни, најнепосредни, највесели, најсолидарни. Нема претеризам нафраканост и дотерување, на сапун или гел за туширање мириса собата, не на Шанел на полунебањато пример.
Оти нема комплекси кадешто има квалитет и комплетно изградена личност. Како она непишано правило дека најсаркастичните и професори наставници најмногу што заплашуваат, неретко самите биле најслаби и најнедисциплинирани ученици барем еден период. Намерно не реков строги. Строгите и правични ми беа омилени и секој кога бегал од нив, јас отсекогаш во прва клупа, со окалките
се трудев колку е можно на повеќе листови од тетратката да соберам од нивното знаење. Ден денес ме паметат. Добро, тука на моменти и лудата храброст си има свое, ме фаќаат бранови така, после се чудам како да излезам од ситуација.Оние коконите потпишале отказ. Две и пол години душата на памукче, секој ден да се плашиш за свој леб иако ништо немаш помалку или погрешно направено, да чекаш крај на работно време да се скриеш да си се исплачеш додека те знаат за секогаш насмеаната балканска колешка, ама ако. Просто нека им е дотука. Ваљда Господ мисли доволно сум силна за предизвиците што ги дава, истрајав без да играм валкано ни една секунда. Од дно на душа им посакувам работно место кадешто самите ќе бидат поисполнети и посреќни, оти тука, колку и да беа лоши и bossy, среќни не беа. Можеби тоа и беше проблемот, кој го гледал филмот Incendies го знае моментот дека најизмачуваната заробеничка беше жената што пее. А, јас и покрај нив, знаев дека тука ми е местото, со оглед на работите периодот. Утрето што ќе донесе никој не знае. Ама, тие нека им се погоди работно место како за нив, макар од мојата дупла плата да земаат. Сѐ нека им е најубаво, само од мене далеку. Не сакам да мислам лошо никому, тој отров секогаш на сопственикот се враќа.
Станбено, маалски, добро, со работа добро, уште една работа веќе да се финализира, еден убав брак, без многу одолговлекување во рацете детенце, како што сум помогнала на толку луѓе, да израснам и една моја минијатура и веќе аман, да се “пензионирам“. Што викаше Гоце Тодороски кога идеше кај кадијата да му ги бара парите на нозе да застанам без да ми речат па ете, стоиш.
А, тоа ќе биде. Кога веќе гледам дека повторно се наоѓам себе си и тоа што е мое ќе го најдам.
