Рандом мисли на дете од 90-тите.
Ми текнува така, слушајќи ги пак вестите за тензиите Косово-Србија, постојаните натегања внатре во БИХ, на моето детство и колку иако не бевме директно вклучени во југословенскиот конфликт, колку таа војна влијаеше на нашето секојдневие.
Ми текнува на една случка, сосем небитна работа, дома во дневна соба, јас дете од 7-8 години, мојата мајка разговара со некоја пријателка, демек пробуваат да зборуваат потивко, коментријаќи ги дневнополитичките случувања. И една полуреченица, која нема додека сум жив да ја заборавам, која толку ми е врежена во меморијата ја кажа мојата мајка помеѓу другите коментари кои одамна исчезнале од памтењето- „во август ќе не нападат“. Не може да ви опишам колку трауми и страв тие неколку зборови предизвикале кај мене, тоа веројатно било почеток на лето или пролет, претпоставувам 91-ва, оти така би имал логика муабетот за напад, ваљда поврзано со референдумот нешто.
Со страв сум го чекал тој август, и дека некој (ваљда ЈНА, срби, Шешељ) ќе не нападнеле, а како дете, колку и да не сакаш гледаш што се дешава на вести, ги гледаш извештаите за војни, бегалци, деца плачат по телевизии, а знеш дека тоа е некаде близу до тебе. Ми текнува на траумата на мојот град за првата жртва во тие војни, тој мој страв од таа реченица, веројатно бил пренесен од општата исплашеност на населението во тој период, на 700 км. од тебе, во довчерашната заедничка држава се дешаваат страшни работи, ти гинат сограѓани, а дете како дете прима и чувствува се што се случува околу него.
Но, не нападнаа ете, и ми текнува на еден друг момент, неколку години подоцна, поточно 1999-та, нападот на НАТО врз СР Југославија, не може да ви опишам колку антинато а колку просрпско расположение имаше тогаш во Македонија. На училиште немаше ученик или наставник кој не кометираше дека НАТО се злосторници, бандити, педери итн. Имаше огромна проспрска пропаганда, антинато песни српски патриотски песни, некои ученици делеа едни ако се сеќавате хартиени црно-бели симболи, нешто во стилот “и јас сум мета“. А не беше поразлично и надвор од училиштето, во муабети меѓу возрасните, на седенки и прослави, истото расположение, истата реторика, тоа беше искрено и вистинско сочуство и подршка на македонскиот народ за србите (и црногорците) во таа воена интервенција.
И така, како што реков, сосем случајни мисли и сеќавања.
Ми текнува така, слушајќи ги пак вестите за тензиите Косово-Србија, постојаните натегања внатре во БИХ, на моето детство и колку иако не бевме директно вклучени во југословенскиот конфликт, колку таа војна влијаеше на нашето секојдневие.
Ми текнува на една случка, сосем небитна работа, дома во дневна соба, јас дете од 7-8 години, мојата мајка разговара со некоја пријателка, демек пробуваат да зборуваат потивко, коментријаќи ги дневнополитичките случувања. И една полуреченица, која нема додека сум жив да ја заборавам, која толку ми е врежена во меморијата ја кажа мојата мајка помеѓу другите коментари кои одамна исчезнале од памтењето- „во август ќе не нападат“. Не може да ви опишам колку трауми и страв тие неколку зборови предизвикале кај мене, тоа веројатно било почеток на лето или пролет, претпоставувам 91-ва, оти така би имал логика муабетот за напад, ваљда поврзано со референдумот нешто.
Со страв сум го чекал тој август, и дека некој (ваљда ЈНА, срби, Шешељ) ќе не нападнеле, а како дете, колку и да не сакаш гледаш што се дешава на вести, ги гледаш извештаите за војни, бегалци, деца плачат по телевизии, а знеш дека тоа е некаде близу до тебе. Ми текнува на траумата на мојот град за првата жртва во тие војни, тој мој страв од таа реченица, веројатно бил пренесен од општата исплашеност на населението во тој период, на 700 км. од тебе, во довчерашната заедничка држава се дешаваат страшни работи, ти гинат сограѓани, а дете како дете прима и чувствува се што се случува околу него.
Но, не нападнаа ете, и ми текнува на еден друг момент, неколку години подоцна, поточно 1999-та, нападот на НАТО врз СР Југославија, не може да ви опишам колку антинато а колку просрпско расположение имаше тогаш во Македонија. На училиште немаше ученик или наставник кој не кометираше дека НАТО се злосторници, бандити, педери итн. Имаше огромна проспрска пропаганда, антинато песни српски патриотски песни, некои ученици делеа едни ако се сеќавате хартиени црно-бели симболи, нешто во стилот “и јас сум мета“. А не беше поразлично и надвор од училиштето, во муабети меѓу возрасните, на седенки и прослави, истото расположение, истата реторика, тоа беше искрено и вистинско сочуство и подршка на македонскиот народ за србите (и црногорците) во таа воена интервенција.
И така, како што реков, сосем случајни мисли и сеќавања.
