Можеш да бидеш "чаша полу празна" или "чаша полу полна" тип на човек, ама реалноста е дека се потешко и потешко се наоѓа нешто позитивно, нешто што ќе предизвика подлабока продуктивна мисла, идеја или позитивна искра во државава. Проклето е тешко било како и било каде во дигиталниот ни македонски свет а богами и во "физичкиот" да се најде нешто каде што "полното, белото, доброто" преовладува. Се повеќе и повеќе потпаѓаме кон канџите на Empire, само Darth Vader се мења и се чини дека секој Вејдер е апгрејдирана верзија на претходниот.
Скоро невозможно е да се најде некоја подлабока перспектива и позитива кон животот во државава на некој етички, когнитивен и душевен облик, а да не се оние површни глупи темплејтирани/калапирани кревачи на допамин од дигиталната сфера, со празни и смешни флоскули како тоа ти "треба да го зграпчиш денот", во голем дел алудирајќи на некоја фитнес или пак корпоративна дисциплина, луѓе кои немаат проблем да јаваат кон "она што е актуелно" во социо-политичка-општествена сфера. Калапирани, уштекани во матрикс, предвидливи, примитивни, водени од трибално его копи-пастиран преку ДНК.
Се повеќе и повеќе луѓето викендите "вентаат/луфтираат" мозок за да можат да го издржат теророт кој следува од понеделникот. Ретко кој вистински живее... оној што неговото "живеење" ти го плеска во фаца, практично не "живее" вистински туку само креира вештачка слика за својот живот без никакво продлабочување на когнитивен, филозофски план. Самата егзистенција и самиот живот му се лажни. Дури и оние што "живуркаат", се чини дека тоа го прават со некоја задна злобна и фраудулентна намера/цел.
Мислам дека сите ние сме проколнати од тој македонски синдром. Каде и да избегате, колку и да се индивидуализирате и да се претопите во нешто друго, вие пак ќе имате некаков допир со македонската реалност во текот на денот. Може да сте дури и 2ро колено на деца нашинци иселени, пак колку толку Македонската реалност ќе продре во вас макар и како pop-up еднаш во денот. Освен ако не сте исклучени скроз од матриксот наречен социјални мрежи нели, или ако не можете да перцепирате ствари длабоко и вон граница на вашите пет сетила.
Невидена појава. Дури и до толку сме себе-деструктивни, што од својата пропаст, ние креираме микро допамински и скроз деструктивни entertainment зависности - шприцеви кои масовно ги инјектираме, по веќе проверените дигитални методи. Занимавајте се вие со допамински шотови додека ѓаволот ви ја загрева вилата и кога тогаш ќе ве земе во неповрат.
Дали тие допамински шотови (преку социјални мрежи) кои во континуитет веќе повеќе од декада ни се случуваат се сценирани, реални или пак сосема случајни не е важно. Допираат до тебе и твојaта психа, не можеш да се дистанцираш, макар и како pop-up ќе ти пушти коренче во тек на ден. И ти секојдневно го искоренуваш и мораш да ја чистиш твојата "ментална градина" не само од генералните животни стресори, туку и од македонската дарк реалност. Трошиш енергија (кој повеќе кој помалку) за тоа отстранување. Тие допамински шотчиња сјебуваат животи, стагнираат сеопшт прогрес и копаат дупка од која нема бегање. Жив песок.
И од погорната поделба на типови на луѓе, ние дојдовме до една парадоксална ситуација. Според нашиве соседи, ние не сме нација, не сме специфична регионална етнолошка и културолошка единка нели, немаме ништо. А имаме патентирано нов ендемски вид на когнитивно битие од трет тип - "си се смеам на сопствената (во смисла македонска) пропаст, не превземајќи ништо", односно "се давиме во една капка од инаку 99.9999% празна чаша". А немаме нација нели, значи, технички, не би можеле да го патентираме како феномен таа наша еволуциска точка како хомо сапиенс.
Во многу сегменти и аспекти кои се научно потврдени, неофицијалната (не ни може да се измери) перцепција и јавното мнение на сопствениот народ (кое денес е достапно буквално со клик на маус) за сопствената држава и процесите во неа, во очите на други држави, се во често многу побитни од самите економски параметри и официјални статистики на истата држава под опсервација. И во многу случаеви, општото па и конкретното мислење (за дадени општествени институции и процеси) на Франција (пример) врз нас се темели на она што "ние самите го мислиме за себе си", многу повеќе од објективните мерливи параметри. Мислам ова е заебан круг од кој веќе е одамна невозможно да искочиме, не само заради она его-driven "спас на Македонија или спас на нацијата или македонски идентитет" премиси и флоскули, туку и заради нашето длабоко душевно постоење како индивидуи на еден подлабок начин, ослободен од било какви етикети на стадо.
Што е најдолно од се дури и искреноста како вредност тотално ја загуби битката. Денес е застрашувачка помислата за многу луѓе да бидат искрени, како кон себе така и кон другите. До тој степен што дури (лупам) и на келнер кога ќе го прашам "што ви е најдобро од менито", не верувам едноставно. Океј, може лош пример, ама сепак, you see my point.
За крај, едни викаат дека човекот се раѓа како празен лист хартија, други како волк и тн. Па искрено боље да се роди директива како волк, пошто во 2021та во Северна Македонија од празен лист хартија ќе стане хипер крволочно ајкулиште.
