Неделава се сетив на две случки од минатото. Првата се случува некаде во 1995-6-7 година. Времето е околу нова година, во универзална сала се одржува некаква новогодишна претстава. На вработените од ОХИС им даваат карти за претставата. Се будам сабајлето, сме се успале. За 10 минути јадав попара со кисело млеко и со мајка ми цепаме со портокаловото пегличе накај универзална. Ме внесува во сала и ми вика почекај ме овде, не мрдај. Отиде да земе чоколадо кое им следуваше на вработените на ОХИС за децата. ОХИС, уште една пропадната фабрика, просто да се чудиш како може да се растури едно такво фабрикиште. Во тие години на децата ни даваа пакетчињеа за нова година, со 200 грамски чоколади од Европа. Такви дебели, тврди, забите да ги искршиш додека гризнеш. Затоа кршиш и си цуцкаш. На сцена Игор Џамбазов, зборува за Баер Леверкузен и прави финти со Десенкузен. Од мал со афинитети кон фудбалот, сум се избуткал напред за да гледам. Мајка ми срцев удар ќе добиела, се расплакала, ме барала со луѓето што биле на врата, кои по некоја случајност ми беа комшии. Изедов ќотек ко магаре. На враќање ни се расипува кочницата од пеглата, ама успеваме некако да завртиме до најблиската автомеханичарска работилница. Човекот што ни помогна, после неколку години загина пред работилницата. Го згази некој пијан клошар, на пешачки премин. Жена му почина од тага, се распадната целата, а беа под 50 години.
Втора приказна, некаде во 2000 година. Еднаш месечно мајка ми ме земаше од училиште. Најчесто во петок. Одевме на ручек во ресторанот Езерце во Парк, на шарска плескавица. Убиен од станување рано, викав мамо да биде масава кревет, одма би си легнал. Сега местото тотално запуштено, скапа. До толку да се нема сенс за да се направи нешто интересно во центарот на Скопје. Го ебаа и Луна паркот, ми ги затворија и пирошките од годинава, да им ебам мамицата.
Тотално неповрзано, во дневната имавме една книга, The Knight's Gambit. Тако звани, дамин гамбит. Едно од првите отворања во шах на кои ме научи татко ми. Секогаш ме плескаше во шах. Играв рекреативно како помал. Победував скоро секогаш, имаше само еден другар кој знаеше да ме победи. Он ме победи прв, па реваншот го игравме на тротоар пред цело маало. Изедначив на 1-1, па мајсторката ја игравме кај мене во двор. Тепав и застанавме на 2-1 во партии, станав најдобар во маалото
После долги години, игравме при крај од средно школо. Ме откости за 15 минути. Едно време додека бев во средно, толку често игравме шах со братучед ми на играна Каспаров, двајцата паднавме болни. Кренав температура 39, можеби највисока во животот. Бидејќи таванот ми факинг шаховница, само ми се вртеа фигури во главата. Почнав да го гледам The queens gambit за да ја надминам мртвава доба во која не можеш да мрднеш вечерно време освен низ маало, па кога го гледав девојчево како импровизира ме врати 15-тина години наназад. Книгата која ја спомнав на почетокот, немаше врска со шах бтв. Направив кам бек пред година и кусур. Ги потепав некои пациенти од маало, ама врска немаат. Некако го натерав татко ми да играме. За 5 минути ја изгубив кралицата, ме матираше за 15. Не сум бил негова лига, не сака реванш. Немам со кого да играм, а ми се игра, ми се плаче.
Му викам, стави по една ракија. Направивме таратур, му пуштив муабет низ мезење. Очекувам да прифати реванш набрзо.
@Del Boy за Сакица укуцај си
Mile Kitic - Sampanjac - Grand show - (Tv Pink 2006)
на јутјуб. Миле небитен, Африка е во белото. You can thank me later