Драга Кајгана,
Денешниов ден е црн ден и за мене и за моето семејство. На овој црн ден мојата баба почина.
На 25 јули 2006та година почина мојата баба, на татко ми мајка. По долгото боледување од тромбоза и од рак, ја испратија во болница, колку што памтам тоа беше Геријатрија. Тогаш не верував дека ќе почине, затоа што бев помал и не ги сфаќав толку сериозно работите. Утрото на 26ти чичко ми, кој и он несреќно почина, беше на посета кај баба ми. Неколку часа подоцна баба ми почина. Јас спиев тоа утро се додека дома не чув гласови, слушнав дека баба ми починала. Некое чудно чувство помина миз мене и очите ми се насолзија. Кога излегов од соба, тетката на татко ми ми рече дека повеќе сум немал баба. Така ја изгубив мојата баба, мајката на татко ми. Тоа беше бабата која мене ме израсна, жената кој душата ја даваше за мене.
Подоцна некако се приврзав и со другата баба, мајката на мајка ми. Прекрасна жена, вистинска баба, но и вистински пријател, која секогаш беше тука да ме советува и да ми даде подршка. Пред околу еден месец доживеа мозочен удар по трети пат во животот. Левата страна и остана парализирана. Дел од докторите се проклетници кои несакаа да се погрижат и за другите компликации кои се појавија после мозочниот идар. Баба ми нагло се промени, некако се омалакса, остаре одеднаш. Но за чудо почна да ги движи прстите на раката и да ја поткрева раката. Стана свесна за се она што го збори. Закажавме за некои 6 дена од сега да започне со физикална терапија. Сега во неделата за Велигден се собравме сите како семејство и отидовме кај баба ми и дедо ми да го прославиме празникот. Кога си одевме и кога се поздравив со баба ми, баба ми се расплака и ми рече дека јас сум и бил вољата за живот (гајрет, или така нешто). Си помислив ќе се подобри.
Утрово слушнав како sвони телефонот на мајка ми, додека јас пробудувајќи се лежев во кревет, занимавајќи се на телефонов и седејќи на форумов. Мајка ми се јави, врискајќи го праша дедо ми како е можно да е готова. Срцето силно лупајќи ме натера веднаш да рипнам од кревет. Мајка ми почна да плаче. Дедо ми и рекол дека баба ми почнала да губи воздух. По неколку пати викање брза помош се утврди дека баба ми починала.
Едноставно не поверував, плачев и сите спомени ми поминаа низ глава. Денес на овој црн ден се чувствувам како да се споија земјата и небото, како се околу мене да не ми е јасно, како еден дел од семејството да се откина. Душава ми гори. Околу мене се се распаѓа.
Но најболно од се е тоа што повеќе немам ниту една баба.
Бабо, почивај во мир
Шуплив живот е шуплив, како сакаш сврти го
