Имам другар од Финска. Јас разбирам дека ладноќата кај народот и недостатокот на мајчинска љубов може емотивно да те осакати, ама овој ми е закачен како мало дете за мајчина цицка. Имено, покрај другарка, јас сум му и дежурен психолог. Вчера цел ден на работа, се грижам за болни и стари лица кои навистина имаат потреба од помош, работам со укочена десна страна на грб и врат, болки во желудник и утоп водена од дождот, овој ми пишува тешко му било. Што ти е бре? Сам сум.
Мене ми е повеќе од јасно дека сите луѓе различно ги доживуваат работите и дека нешто што за некој е ситница, за друг може да биде голема работа, ама не можам да разберам како од нација која се борела против нацистите, настанале овакви емотивни Џастин Бибери. Човеков од памет ме има извадено неколку пати, мислев којзнае што му е, а се жалел за смешни работи.
Му дадов малку таф лав, се расплака. Сега го нема да ми пише, страв ми е да не направил глупост.