Некогаш се прашувам зошто сум таква личност што никогаш не сака да си го пушти минатото да почива во мир. Да го прифати дека е веќе случено, да си ги прифати грешките, да ги научи лекциите и ако е бел гулаб, да го пушти веќе еднаш тоа минато.
Некогаш се прашувам дали е затоа што можеби имам недовршени работи со многу личности од моите минато. Затоа што имам зборови недокажани, воошто немање шанси за тоа, ниту обид за создавање на шанса. Многу шанси недобиени ниту создадени за давање заслужени шамари на изговори од мажи. Друг пат се прашувам дали е затоа што можеби се уште има дел од мене што чувствува нешто. Без разлика дали е маж или другарка или место, можеби се уште имам некои чувства. Некои навикнат живот од кој тешко се откажувам.
И ми текна периодов. Можеби и многу порано, ама не се осмелував да си го признаам. Најмалку на глас. Секогаш сметам дека вистински сме соочени со нешто ако го изговориме на глас, сами. Како на пример јас сум ужасна другарка. Јас сум пресебична личност. Јас се хранам од повредувањето на другите. Јас немам грам емпатија во мене. Овие не се однесуваат на мене, само нафрлам примери.
Моето би било следново - јас секогаш се држам како давеник за сламка за минатото, затоа што без него сум ништо.
Јас веќе не создавам приказни во мојот живот. Создавам спомени да, но не и приказни. Најмалку интересни. Веќе немам бурни вечери или спонтани денови. Веќе немам луди вечери со пријатели или оригинални начини на запознавање на мажи. Немам нови нервирања со машкиот род, немам нови потраги по истите, немам нови каења за истите.
Минатото е местото каде што имав се од овоа. Оноа прашање кое е следствено на овоа е дали сум среќна, прашање за кое се уште не сум подготвена да го изговорам одговорот на глас.
Не сум човек кој зјае во стари слики, прашувајќи се што се случи со луѓето на сликите. Точно знам што се случи и со мене и со сите дотични на една слика. Затоа на фб профилот си ги гледам само последните десет слики од профил албумот. Ако вртам надолу ќе се потсетувам на секое едно место кај сум била, зошто, каква сум била, далу сум била вистински среќна или сум плачела пред да се сликам.
Ама само за една работа уште се фаќам дека ја правам. Знам да извртам и да се вратам на периодот кога тој беше присутен во мојот живот. Да се сетам на што сум кажала и како сум направила и со која намера едно нешто.
Можеби затоа што беше единствената приказна во мојот живот која имаше шанса за последен пат да стане интересна. И сега понекогаш го трошам времето заглавена во тоа вечно прашање "што ако" ? Што ако навистина си ми бил последната приказна, поинтересна? Што ако си можел да станиш поинтересна? Што ако си оставел поголем белег? Што ако никогаш не оставеше белег, да не морам да се потсетувам на тебе како моја последна шанса за интересна приказна?
Веќе такви шанси не добивам. И не верувам дека ќе. Луѓето се менуваат. Јас себеси не се препознавам од пред добри пет години. И тоа е добро, немав карактер пред пет години. Личност уште помалку.
Ќе беше подобро ако животот ми даваше помалку "што ако".
) :'))))
, нарочито оние од кај Буцко на автобуската во Маџари, кој не пробал до сеа ништо не знае за вистинскиот бурек. 
