Има песни во кои секогаш те наоѓам тебе. Има песни во кои некаде во позадина оди нашата приказна. Голема среќа е што кога сум сама, можам да ја сменам станицата, програмата, да стиснам mute и слични алтернативи, но проблемот настапува кога се наоѓам во кафана, диско, кафиќ. Тогаш не можам да стиснам mute, тогаш палам цигара и ставам насмевка од уво до уво, како демек воопшто не ја ни слушам, како демек воопшто да не ја ни приметувам, како воопшто да не ми се враќа целото минато пред очи. И тогаш ќе ме праша некој: “Зошто бе ти се насолзени очите?“, а јас веднаш како од пушка, со цигарата во рака, го давам веќе одамна извежбаниот одговор: “Ми влезе димот од цигарата во око“. Класика.
Нашата приказна е одамна во минатото, таа впрочем таму и припаѓа. Поминаа години, веќе не сме истите. Особено јас. Она што е тажното во нашата приказна е што се беше кажано, а во исто време се беше премолчено. Кога најмногу требаа зборови, се се реши со тишина. Можеби и затоа денес кога седам во кафиќ и ќе чујам песна, пробувам да ги пополнам оние неколку секунди тишина со насмевка, за да не дозволам тишината, макар и на 2-3 секунди да ме врати и потсети на минатото, бидејќи тоа би било толку залудно.