Aceva напиша:
Хммм...би додала вера пред религија во насловот на темата.
Самозаљубениот, антропоцентричен, бесправно самонаречен Homo sapiens е уште во раниот почеток на својата еволуција. Низ краткиот му живот, со лимитиран капацитет за перцепција, искористување и организација на менталните можности, нормално е дека оговорите на сите чуденки и, сега за сега необјасниви работи, ги бара во некоја татковска, креаторска фигура. Во овој стадиум на развој, верата е можеби еднаква потреба, како и потребата за храна, вода и размножување.
Е сега, манифестацијата на верата и задоволувањето на уште еден социјален мотив - грегаризација, односно мотивот на стадо, таборење, партизирање, резултира со појава на религија. И тука почнуваат сите срања...
Me палиш кога вака зборуваш, да знаеш!
___________________________________________________
Е се`а вака. Религија е институција која е хиерархиско поставена за да извршува одредени општо прифатени обреди, воедно и да обезбедува одредена социјализираност кај своето население.
Религија и вера, со мали исклучоци, немаат многу заедничко. Каде што религијата е социолошка, групно-организирана појава, верата е индивидуална настроеност.
Збрката помеѓу верата и религијата се наоѓа во одредницата која вели дека треба да се практикува верата во црква, синагога или џамија. Така се доаѓа до лаички заклучок дека двете појави се исти, односно дека се поврзани.
Постојат многу луѓе кои се одредиле да немаат вера само затоа што погрешно дошле до заклучок дека верувањето би ги свело како припадник на безлична маса на неумници.
Верувањето во совршеното добро (господ) не е исто што и верувањето во црковно лице. Социолошките и психолошките импликации на поседување на вера, како групна и како индивидуална појава, нема да ги образложам. Само ќе спомнам дека станува збор повеќе за придобивки отколку што било.
Иако постоењето на моралот е многу пред појавата на монотеизмот сепак кодифицирањето на моралот е направен, односно првиот обид е со десетте заповеди кои се од нормативен карактер. Десетте заповеди не се ништо друго освен команди на што е дозволено (правилно), а што е забрането (неправилно). Тие се команди (правци) за добро однесување дадени како на домашни животни.
Со појавата на Исус се појавува деонтолошкиот морал и homo sapiens се претвора во човек, односно
човечниот човек.
Деонтолошкиот морал е индивидуално практикување на моралот според позитивните одлики на човекот. Нејасна е границата помеѓу осуденото и прифатеното бидејки станува збор за чиста индивидуалистичка форма на просудување (простување и др.) каде што слободата, но и одговорноста на личноста е од пресуден карактер.
И за на крај, што е разликата во верувањето во НЛО иако доказите за нивното постоење се од сомнителен карактер, со верувањето во совршеното добро, во господ, освен ако не е во прашање одговорноста за сопствената слобода која се побарува од поединецот при верувањето во совршеното добро.