Имав пријател со слична состојба. Во случаен муабет му советуваа да земе куче. Не ја разбиравме на почетокот логиката, ама сепак послуша и зема куче. После неколку месеци, имаше значајна промена. Повеќе шеташе, имаше неврзани дружби со другите што шеткаат кучиња, се опушти...
Ми го имаат препорачано и тоа. Ама моите не сакаат кучиња тоа е проблем, имам маче и се согласувам дека помагаат домашните миленичиња. Те смируваат и релаксираат со нивното присуство .
Има многу активности што релаксираат, да не ги набројувам...може да ги пробаш. Што највеќе ти одговара тоа прави го, индивидуално е тоа.
Во потполност се сложувам со тебе. Најголем проблем во моментот ми е кога сум меѓу луѓе, уште го имам тоа непријатно чувство на ладна пот која ме облева. Затоа и се изолирам сам , ама кога ќе го направам тоа премногу размислувам и анализирам за работите што ми се случиле или што ми се случуваат и станува уште полошо. Јас себе се гледам како губитник во секоја смисла на зборот. Инаку ти благодарам на советите.
Само самиот на себе можеш да си помогнеш. Често ни пријател не помага, па тие депре ликови плачат, па се жалат, кукаат, колку и да ги слушаш и советуваш они влегле во кругот на самосожалување. И треба таму да останат сами, пошто никој нормален тоа не може да го слуша секој ебен ден во некаква си мисија да им помогне.
Во основа луѓето не се замараат со тебе...ќе те видат може ќе размените неколку реченици, може може и не ќе помислат секунда „овој е уплашен“ например и ќе си продолжат со денот. Во најдобар случај добиваш 5 секунди внимание и после луѓето се преокупирани со своите дневни обврски и фамилија. Не треба да ти е страв некој и нешто „лошо“ да помисли за тебе, најверојатно ќе биде и пофин кон тебе. Во основа луѓето се попријателски настроени кон некој кој изгледа „послаб“ и му оди „полошо“ но, во основа не им е гајле за другите. Никој не му е толку битен за да зборува со сати за него кога не е присутен.
Истиот сум и јас иако имам став и свое мислење за некои теми си молчам. Често така знаат да ми речат да не заспа, кажи нешто зошто молчиш. Во таа насока ми беше тоа што го напишав во поглед на непријатното чувство. Мене не ми е грижа што мислат за мене колку што ме вознемирува тоа непријатно чувство. Можеби затоа што немам самодоверба се јавува тоа. Се согласувам со се што напиша.
Јас имам една малку чудна сратегија ако не ми се збори...некој „паметен“ ќе се убаци со став кој јас наводно го имам или нешто што јас сум го „направил“. Нормално не е вистина тоа ама јас потврдувам се. Не ми смета луѓето да мислат дека сум Идиот или некој измислена работа или карактер. Ако сакаат секој кој може да ме прави „будала“ пред други јас многу ретко се противам.
Не сум сигурен 100/100 што е потсвест. Јас никогаш не размислувам за тоа и го третирам како да има само свест т.е. мисли и емоции...не сум нашол ништо од она што е сега и го знаеш нешто што го знаеш како корисно. Може тресам зелени ама никогаш не размислувам за нешто што не размислувам.
Аха. Значи знаеш дека има и биолошки дел ама сепак
Како тогаш планираш да се обидеш да го средиш хормоналниот дисбаланс?
Мислам дека многу луѓе грешат што одбиваат да земаат лекови. Имаат предрасуди, најверојатно движења поради движења како натурализам и нуејџ па и балкански конзервативизам...Точно е дека имаат нуспојави ама луѓе очекуваат брзи резултати а нуспојавите се појавуваат пред бенефитите и се шират бауци и плашења.
Е, баш така. Има нов бран на прогресивни анкс/депре.
... додека не ја замениш со друга, секогаш ќе бидеш тука во темата анксиозност, тебе не ти треба ниту самодоверба, ниту куче, ниту маче... тебе ти треба девојка, било каква во моментот да ти „ги покрие“ сеќавањата на нештото што си го имал и што не може да се врати!
И јас поминувам низ речиси истото како ти, со тоа што испотени дланки имам 60% од времето (али тоа е друго). Исто така од време на време добивам рандом визии (некогаш лоши) што сѐ уште неможам да си ги објаснам. Вежбам пливање 4 пати неделно и се хранам релативно здраво, али нема некоја промена. Инаку фала на советите и се најбоље!