Потполно се согласувам со тебе...но проблемот лежи во тоа што,она сака да се смириме.Јас бев тој што сакаше да биде вака...но сега се каам за тоа.Сакав да ја оставам,поради тоа што сите на кои што ја кажав приказната,ми кажаа дека нема никогаш да се смени,дека тоа што го направила не сум го заслужувал,дека џабе трошам време на неа...но сепак,се смени.Мислам дека напоменав,сменета е веќе 5-6 месеци откако е со мене...но,јас сум таков карактер,кој што теешко заборава,но опростува,бидејќи да не и простев ќе немаше да прогураме година и кусур заедно.А дека ме сака сигурен сум дека е така...но не знам стварно колку е исправно да ја оставам,само поради тоа што некогаш во текот на врската била "лоша" ете така да го наречеме тоа...од една страна,била дете,и уште е,имаше само 15 години,леташе во облаци,ме гледаше како некој што само сака да ја сврти како и сите други и толку,и требаше време да сфати дека не е така...од друга страна,ако ме сакала,веројатно немала да ги прави сите тие грешки...од трета страна,се плашам да ги потрошам,да кажам,најубавите години од животот,со некој кој што не го заслужува тоа,со некој што не размислува исто како јас...знаеме сите какви муабети можат да ти направат другарите кога ќе им го кажеш ова што ми се дешава...брат батали ја,еби други,еби ја оваа ти се пушта,еби ја онаа ти се пушта...и кога го слушам тоа се прашувам дали треба така...но искрено не се гледам како таков тип на човек..не дека никогаш нема да ебам друга или нешто такво,ама ете сепак периодов се осеќам така...
не знам дали е исправно,да простам и да заборавам на тоа што било,на сметка на тоа што ете сменета е,знам дека ме сака,и јас ја сакам,не знам стварно дали се доволни 5-6 месеци за да се смени човек...не знам ни дали вреди на овие години да се има озбилна врска,или подобро е да бидам како сите,а искрено никогаш не сум сакал да бидам како и сите останати,во ниту еден поглед..дали е тоа облакање,искачање,мислење,понашање...