Тука пишуваме на зададена тема

[Natural-girl]

Ха, ја открив тајната на твојот безсјаен поглед, на твојата кисела насмевка и намуртено лице. Но, признај си: Се е во твојата глава. Ха, кутриот ти! Па ти не си бил виновен! Тебе јас сум ти бил виновен а? Живееш во сивило, во еднобојна мачнина...
...Според тебе...Јас секогаш сум облечен во сиво. Не, до мене не допираат сончевите зраци, не, мене ништо не ме осветлува, па ни детската смеа...Но тажната вистина е дека - Ни ти не ме осветлуваш!
Обвини ме, исплукај ме, направи ме ѓубре, избегај од мене, најди некој друг град. Барај некој розов, велат дека таму нема да ти требаат розови очила за да уживаш во секојдневието.
Ти си неблагодарен, човек, секогаш незадоволен од она што го има. Јас те познавам тебе, а и ти ме познаваш мене, многу добро се знаеме. Познатото ти е сиво?
Не, нема да те убедувам да останеш, ниту ќе ме засега ако си одиш. Ако сум ти сив, најди некој розов.
Впрочем, јас знам, јас имам доволно зеленило во секоја тревка, доволно синило над мене во бескрајното небо, доволно белина што кај мене развива ведрина, доволно од секоја боја. Секое мое ќоше е волшебно и носи некоја тајна, секој мој агол носи некој вкус, секој мој дел носи некој мирис. Доживеј ме, откриј ме, навлези полека но сигурно во моите тајни, почувсвувај ги моите мириси, заслади се со моите вкусови.
Но, под услов, и ти да станеш боја во мојот огромен спектар. Обои ме! Дали си доволно храбар да се обидеш?​

 

[La Española]

Сивилото на овој град... Некогаш беше виножито што ги содржеше сите можни бои... Бои со кои се сликаа најубавите пејсажи... Секоја од тие бои беше предизвик, секоја боја ветуваше нешто ново, нешто непознато, нешто скокотливо, нешто кое допрва се раѓа... Си играв со боите, бегав од реалноста... Само кога си играв со нив бев среќна...
Боите на тој град за мене беа нешто свето...
А колку само лажен беше нивниот сјај, колку само тие беа моја креација... Немаше виножито... Немаше толкав спектар на бои... Имаше само една боја, таа вистинската... Тоа беше сивата... Сивата боја го отсликуваше тој толку студен, туѓ, суров град... Малку ми требаше да излезам од бајката и да го согледам тоа... Сега тоа сивило стана мое секојдневие, тоа ме измачува, ми ја зема среќата,насмевката, ми ја зема младоста...Се трудам повторно да го обоам, но не ми оди... Порано трчав кон него, сега бегам од него... Сивилото на овој град не е за мене... Јас сакам градови насликани со топли бои...

 

[Crazy in Love]

Сивилото на овој град...

Го сакаше градот во кој што живееше.Многу и тоа.Некогаш и се чинеше дека само љубовта кон него ја држеше таму.Дека само заради градот всушност е тука.Имаше многу работи во него,малечки и сосема незабележливи,но доволно големи за таа да ги забележи.
Зимата не и беше омилено време.Живееше за летото.Да.Го сакаше летото и сите негови благодети.Нејзиното мото беше:Подобро жешко,отколку смрзнувачка.
Но,имаше една работа која ја сакаше кај зимата.Зимата во нејзиниот град.Имаше некоја посебна магија.И покрај тоа што беше ладно,сакаше да прави мали обиколки навечер.
Таа вечер го носеше својот нов долг капут и шалчето кое што и беше драг поклон од една драга личност,која долг период од нејзиниот живот не беше тука и таа не беше свесна за неговото постоење,но извесни години претходно се појави како одеднаш и ненајавено.Како гром од ведро небо.Но,сепак мило и беше за тоа.Иако не го покажуваше тоа.
Шалот го грееше нејзиниот нежен врат.Студениот и остар ветар ја пробиваше,но таа го сакаше тоа.Го сакаше мирисот на снег кој го имаше во воздухот,го сакаше фактот дека ветерот и ја милува косата иако целата нејзина снага трепереше од студ.
Таа ладна вечер шеташе низ плоштадот.Ладниот и сив плоштад.Го обожаваше плоштадот зимно време,но и беше жал што во последните неколку години стануваше се потмурен и ладен.Исто како луѓето во него.Светилките беа единственото нешто што носеше светлина и топлина таа вечер.И таа пред неа.И...
Се обидуваше да пронајде одговор на прашањата кои си ги поставуваше,а на кои едноставно незнаеше како да најде одговор...
Зашто е градот толку тажен,дали луѓето влијаат на градот или градот влијае на луѓето?Дали секојдневните проблеми и тешкотии на обичните граѓани прават едно сивило кое од ден на ден се зголемува се повеќе и повеќе?Зарем нема повеќе никаква радост во нашите животи?Зар сивилото на овој град треба да ни покаже дека треба да промениме нешто во овие наши животи?
Нема веќе топлина помеѓу луѓето.Затоа и сивилото се зголемува.А сите го обвинуваат градот.Не,не е градот крив за нашите проблеми.Ние сме тие кои треба да ја вратат бојата и животот во нашиот град.
Сакам пак да ја почувствувам жолтата есен или разноврсноста на бои во пролет.Не сакам да го гледам мојот град во ваква безбојна и безживотна состојба.
Тоа беа мислите кои и доаѓаа на ум.
И во право беше.Градот е рефлексија на тоа што сме ние.
Сивилото на овој град е само одраз на празните животи кои ние ги водиме...
Но,сепак,ништо не е изгубено.Може да се врати топлината...некогаш..

 

[Gravity Grave]

Конечно се разбудив. Се чувствував како да бев во состојба на хибернација со денови. Имав болки по целото тело, а главата ми бучеше како дувачки оркестар да имав наместо мозок. Станав, се напив уште една голтка од коњакот што остана, и седнав на превртената фотеља. Ми беше сеедно. Да, ми беше сеедно и за пиштолот што го имав в рака, и за локвата крв што се уште не беше засушена на сред дневната соба. Погледот ми беше тап, не чувствував апсолутно ништо.
Тргнувајќи накај бањата слушнав како некој тропа на влезната врата. Ја пружив раката да отклучам, но во последен момент се премислив, и ѕирнав преку “шпиунка” да видам со кого имам работа.
Пред вратата стоеше џиновскиот телохранител кој што ме следеше веќе неколку недели. Во вратата удираше со главата на онесвестената кол герла што ја викнав пред да заспијам.
Знаев дека од зградава жив ке излезе само еден, и морав да се погрижам тоа да бидам јас.

Илија со прекарот “Lee” беше една од највпечатливите фигури во градот. Му беше десна рака на поранешниот шеф на “подземјето”, и по неговата ликвидација ја презема улогата на лидер на групата преостанати битанги.
Како се најдов јас во оваа ебана ситуација? Долга е тоа приказна, но состојбата драматично се влоши од кога бев сведок на една од нивните акции.
Орце ми беше стар пријател, и често знаев да го посетам во неговата механичарска работилница. Човекот беше вистински маг за механиката, и бизнисот одлично му одеше.
Еден ден додека го чекав во неговата канцеларија, видов преку стаклото дека се расправа со еден кретен, додека другиот со безбол палка му ги крши скапите дијагностички апарати. Знаев дека Орце во фиоката на работниот стол држи “долга деветка”, го грабнав пиштолот на брзина,и излетав пред работилница со вперена цевка накај едниот од нив.
-Мајмун, спушти ја палката веднаш, или те бушам ко трамвајска карта!
Копилето кисело се насмевна, ја фрли палката процедувајќи;
-Се гледаме наскоро пријателе....правиш голема грешка!
-Ви давам пет секунди, потоа ќе ве филувам со олово!
Гримасата на Орце беше доволна за да знам дека ништо добро нема да се случи.
-Тоа беа луѓето на оној дрипецот Ли! Да му ебам се по список, веќе третпат ми ги праќа рекетариве, овојпат сакаа да им платам за цела година однапред! Жал ми е што те вмешав во ова, требаше да останеш горе. Но од друга страна, мило ми е што го направи ова! Се гледа дека си вистински пријател!

По половина час ја напуштив работотилницата со мојот стар Мини Морис, и се упатив накај центарот. Самракот полека клизеше по улиците, а ниту најсјајните светлечките реклами не можеа да го сокријат сивилото на градот.
По пат не можев а да не го забележам џиновскиот телохранител кој што ме пратеше во спортското Ауди. Пред да застанам пред мојата зграда, Аудито со голема брзина се загуби во една од споредните улички.


Поминаа неколку недели по инцидентот. Седев во еден од најпопуларните барови во градот, и уживав гледајќи ги убавиците наоколу додека ги шљокав Хајнекените како да утре ќе престанат со производство на пиво. Се фатив самиот како се ѕверам у една црвенокоса убавица, која што играше не криејќи ги богатите атрибути. Одеднаш позади неа застана тој, ебениот снагатор. Ја крена црвенокосата од земја со неверојатна леснотија, и онака шокирана ја седна на барското столче. Во неколку чекори се најде крај мене.
-По мене.
-Ало, кој курац си ти? Кај да идам? – Се обидов да останам присебен.
-Тргнувај бе! – Процеди Крапинецот.
Влеговме во црн линколн, внесен од Германија пред неколку месеци. Ли викаше дека тоа е негов статусен симбол, симбол на неговата доминација во градот.
-Кај си бе буљаш? – Ми се обрати со претечки тон.
-Имаш само една шанса да исправиш тоа што си засрал бачко! Една шанса!
-Како можам да ти помогнам?-Сеуште се обидував да останам мирен.
-Знаеш ти многу добро дека твоите пиздарии ме чинат пари! Не можам веќе да замижувам пред тоа. Ми должиш ни повеќе, ни помалку него 20 илјади евра, колку што требаше Орце да плати за заштита! Ме боли стапов кај ќе ги најдеш! Имаш 48 часа, а потоа еден од моиве момци ќе ти дојде на посета!
Снагаторот ме турна низ отворената врата на возилото кое што веќе беше во движење. Станав, и отресувајќи го правот од себе во ушите ми одзвонуваше нивното церекање од кога ме исфрлија од линколнот.
Се вратив во барот за да се допијам. Но упорноста се исплатеше, за да не биде се црно таа ноќ, на целовечерен престој во станот кај мене заврши и црвенокосата убавица.

Веќе беше касно, петок навечер. Морав да бидам внимателен поради заканите на Ли, па на долниот дел од влезната врата залепив две самолепливи папирни тракички. Беа искинати. Го извадив пиштолот, и на брзина ја отворив вратата фрлајќи се на земја.
Копилето од работилницата на Орце стоеше на сред дневната соба, со полна чаша коњак во едната, и со пиштол во другата рака. Испалив куршум веднаш штом го забележав натрапникот. Проектилот го погоди во градите, и тој кркорејки преку фотељата падна на подот како покосен. За среќа, тој беше единствениот внатре. Го грабнав пијалокот, и почнав да пијам се додека не го видов дното на флашата. Тоа беше последното нешто што го видов тој ден.


Конечно се разбудив. Се чувствував како да бев во состојба на хибернација со денови. Имав болки по целото тело, а главата ми бучеше како дувачки оркестар да имав наместо мозок. Станав, се напив уште една голтка од коњакот што остана, и седнав на превртената фотеља. Ми беше сеедно. Ми беше ебено сеедно и што пред вратата ми стоеше 210цм висока грдосија со скратена двоцевка у рацете. Крапинецот упорно и ја маваше главата на несреќната девојка у врата, убеден дека таа била наменета за неговиот другар, кој што на тој начин би ја прославил добро обавената работа.
-Отвори бе шутрак, малава те чека! Хахаха
Ѕирнав уште еднаш низ шпиунката. Толкава глава нема шанси да се промаши. Го подигнав пиштолот, и испукав проектил во тиквата на заебаниот. Од придушувачот, немаше никаков друг звук, освен тапо паѓање на грдосијата. Одвај го довлечкав внатре во станот, додека девојката веќе ја немаше.
На брзина го грабнав новчаникот и пасошот, и се упатив кон аеродромот оставајќи се зад себе. Сивилото на ебениот град, и прљавата муцка на муфлонот Ли.
Бев свестен дека времето работи за мене, и дека сметките меѓу нас веќе некако ке се израмнат, но градот....за него веќе нема надеж!

 

[Razorblade Kiss]

Црно плус бело дава сиво.Така не учеа на часовите по ликовна уметност.Не сакав кога боевме,бидејќи боите се прелеваа,а наставникот секогаш ми велеше-одделувај ги боите,ова не е апстрактна композиција па да правиш виножито од бои.А јас најмногу од се сакав црно-бела обработка,се друго беше премногу и кич за мој вкус.Па така сите мисли ги пресликував во црно белиот хаос.

Чекорев по сивиот асфалт накај дома ,истиот пат,истите калливи улички,истите дупки кои веќе научив каде се наоѓаат па вешто ги одминував.И се се вклопуваше толку добро,што и небото беше сиво.Сивата боја во моето око беше розевата во насмевката на едно тригодишно девојче.Почина пред некој ден,од оние,модернине болести.

Истата старица секој ден седи на терасата од првиот спрат од мојата зграда.Истата вкочанета гримаса,истиот поглед,знаеше се за секој-кога заминува,кога се враќа дома,ги знаеше сите тајни што ѕидовите на четириесетгодишната зграда не можеа да ги впијат.Безсрамна кучка.Велат,го отрула својот сопруг пред 30 години.Но која сум пак јас да судам...ионака нејзиното вознемирувачко лице ме пречекува секојпат кога со маки се обидувам да ја отворам вратата.Имаше нешто против мене...веројатно бидејќи бев вонбрачно дете.

Искинатиот Човек ја довршуваше својата цигара наспроти мојот прозорец.Беше згрбавен,тешко дишеше и имаше поглед од кој во моментот сите нерви ти се наежуваат.Секое утро разговараа со мајка ми за нешто,а тој го набљудуваше секој мој чекор.Ме силуваше на 12 години.

Еве ме,по дваесет години се враќам во истиот град повторно да се соочам со моите стравови.Зградата е срушена и е претворена во трговски центар,уличките поплочени со розеви и сиви тули,а Искинатиот се самоубил.Мило ми е,иако не би требало да ми биде,но на кој му е грижа што мисли една ороспија.

Црно плус бело дава сиво...сиво...сиво...

 

[dejan_k]

Го сакам овој дел,кога сите работи се вртат околу мене и се се случува само поради една причина.Само поради еден човек.И тој човек сум јас.Сивилото на овој град.
Бог на задоволството!Да!Така ме нарече една девојка.Тие зборови се најубавите,кои воопшто некоја личност ги кажала за мене.
Најчесто луѓето ме навредуваат.Не сакам да знам зошто.Но понекогаш се многу упорни во она што сакаат да го постигнат.Незнаат дека треба многу повеќе за да успеат да ми наштетат мене.
Понекогаш ги заборавам оние работи кои никогаш не би требал.Но не засекогаш.Понекогаш тие испливуваат на површината како немирни тела кои бараат да бидат дел од тебе,како што се на пример рацете постојано тука.Кога и да ги кренам,ги гледам.Тие се тука.Исто и спомените кои се обидувам да ги потиснам во себе.
Како помал,па и подоцна,се додека не си заминав од дома имав тежок живот.Татко ми никогаш не ме сакаше.Не ме сака ни сега.Но додека живеев со него секогаш се однесуваше лошо кон мене.Понекогаш се прашував зошто го правел тоа.Можеби имаше доволно тежок живот,но тоа не беше причина за да ме тепа и навредува.
Неговите тупаници секогаш помалку ме болеа од неговите зборови.Тој беше човек кој знаеше како да те повреди и со еден збор.А јас бев само дете.Тогаш кога ми требаше најмногу љубов и разбирање јас добивав само страв,неволји и неразбирање.
Понекогаш си велам самиот на себе:па тој човек знаел дека јас сум нешто посебно.
Понекогаш го сонувам како ме брка околу масата,кај мене дома,и кога ќе ме дофати ме удира силно и ми зборува секакви зборови.
Да!Си заминав од дома во друго место.Најдов работа и мислев дека конечно ја стигнав среќата.
Во новиот град ја запознав мојата најголема љубов.Ја сакав повеќе од себе си.Можеби и затоа ја изгубив.
Ја повредив и неа,а најмногу себе си.После неа,никогаш повторно не сакав.Уште повеќе пиев.Уште повеќе се потрудив да си го прокоцкам животот.
Одкако изгубив се што имав,дојдов до ова место,мојот сегашен дом.Нов град,нови луѓе,нови прилики.
Овој град,каде што живеам сега ми носи убави спомени,но и многу болка.Тука ми се роди синот.Го викавме Оливер.
Тука го изгубив синот и жената.
Градовите се секогаш она што можеме да го смениме.Тие се секогаш пусти,а сивилата си ги носиме со себе.Сивилата сме ние во новиот град.

 

[mary_jane]

сивилото на овој град...

немав инспирација да пишам на темава...али вчера убаво го осетив сивилото на градов...ќе се обидам да го преточам во зборови на овој начин....

есен...
беше сама, меѓутоа презафатена со факултетот и немаше време да мисли на љубов или на тоа по кое трагаше веќе подолго време. За илегување и дружење наоѓаше време, и беше среќна на некој начин. Сеуште и фалеше прегратка и бакнеж од некој по кој што ќе и се тресат коленцата, ама најде начин да го заташкува тоа со безбројните искачања, дружења, подготовки за испити, работа и слично...
тој ден улиците беа покриени со жолта покривка, ветерот си подигруваше со оние неколку ливчиња кои храбро се држеа за дрвата...но не за долго, потоа почнуваа со танцот на кој ветерот ја одредуваше музиката...со слушалките во уши одеше накај дома, ја слушаше нејзината песна, supergirl и со весел чекор убрза, вечерта беше договорена за во маракана со најблиските другарки. Секогаш со нив си поминуваше прекрасно, си имаа дури и рутина. Се наоѓаа порано, купуваа ефтино винце, седнуваа во паркот, и без обзир на студот и ветрето кое безмилосно им пробиваше низ јакните тие се смееа и се грееа со винцето. Подоцна одеа во Маракана, играа како да им е последен пат, и задоволни си одеа дома. Се насмевна на помислата на тоа...не и треба никој, среќна е вака! го дигна погледот и спроти неа се движеше еден пар..ги загледа, беа гушнати како едно. Тој ја имаше прегрнато како да е битно само таа да се згрее, и се гледаа во очи со некој посебен сјај...пфф, фарса! си помисли..иако длабоко во себе знаеше дека не е фарса...туку дека е она што таа го бара...ја наведна главата и го убрза чекорот за да ги помине...
Вечерта го запозна...

зима..
Беше со него под рака...одеа накај неа дома да се згреат. Денот беше безмилосно студен, улиците беа пусти и сиви, ситен дожд како замрзнати иглички ги пецкаше по носињата кои ѕиркаа од под шаловите...го погледна...со истиот оној поглед кој го виде кај есенскиот пар...и заигра срценцето...и затреперија коленцата...беше заљубена и среќна, но овој пат подполно среќна!..
погледна кон улицата, и и се виде дека е најпрекрасниот ден во годината...улиците имаа некаков посебен одсјај од дождовните капки, секоја капка весело подскокнуваше чим ќе го допреше циментот, дрвцата весело подигруваа на ветерот...
во нејзините очи ова беше совршен ден...

пролет..
Најубавиот ден во годината, сонцето несебично сјаеше од небото, давајќи им на рацутените дрвца посебна убавина. Улиците беа преполни со луѓе со насмевнати лица..
Он одеше со наведната глава...совеста го протискаше толку силно,што беше решил да и каже...предходната вечер,направи глупост...толку голема глупост што го чинеше неговата среќа и полошо, неговата љубов...
беше излезен со друштвото..иако не сакаше, негодуваше, мораше една вечер да одвои за нив. Почна да се шегуваат со него, фатил девојка, го баталил другарите..папучар бил...и да беше, него му беше сеедно..ја сакаше,о колку ја сакаше...секој дел од неа,секое влакно на нејзината црна долга коса. Нејзините очиња му беа се, беше доволно еднаш да ги погледне и да заборави на сите проблеми и пречки до тогаш, ги имаше најубавите зелени,крупни очи од кои на сите им застануваше здивот, бидејќи зрачеа со некоја чудна добрина и искреност. Никоја не го разбираше како она, го сакаше со сите доблести и маани и го обожаваше секој момент поминат со неа..неможеше да и се насити и знаеше дека нема никогаш да најде друга како неа што толку ќе го сака и што толку ќе ја сака...она му беше се а сепак изминатата вечер...
се подзапија со другарите и тргнаа накај клубот. Убаво му беше, иако посреќен ќе беше да беше со неа, ама добро, една вечер е..ќе помине. И прати неколку пораки, и го остави телефонот. Беше преполно во клубот, одамна не беше излегол и беше заборавил колку добро си поминуваа со другарите порано. Го пиеше седмиот рум, и веќе беше пијан. Околу нив почна да се мота една плава девојка со многу предизвикувачки поглед. Дојде до него и почна да се припива до него и да игра...боже па таа беше полугола, сукњичката одвај и ги покриваше бутовите а блузата ги откриваше нејзиното добро истакнато деколте...беше убава девојка, сосема различна од неговата Сања, оваа беше провокативна, и сите знаеа што сака од него...не се двоумеше, се поттргна, меѓутоа другарите почнаа да го буцкаат и да се смеат..алкохолот го направи своето и...и ги стегна забите, ја грабна и почна да ја бакнува и допира, таа тоа го сакаше, тргнаа накај тоалетите...веќе беше касно..
Сања го чекаше на нивната клупа, и кога го здогледа стана и му скокна во прегратка...не, неможеше да го издржи тоа..мораше да и каже, таа заслужуваше подобро...заслужуваше некој кој ќе ја сака и ќе биде доволно способен да се лиши од авантури ко неговата вчерашна..ја седна до него...за последен пат и ги погледна емералдно зелените очи кои со исчекување го гледаа...и кажа....го дигна погледот ...зелените очи беа прекриени со солзи..и ја виде болката во нејзините очи..виде и бес и разочарување...неможеше да го издржи тоа...стана и си замина, немаше храброст ниту срце да остане...се мразеше себеси...и сепак замина...
таа остана на клупата, со насолзени очи и скршено срце..погледна кон улицата...цвеќињата и изгледаа скапано и грдо, небото беше тмурно, воздухот ја гушеше,улицата прљава а човекот кој се одалечуваше од неа беше причината за сето тоа....
го виде сивилото на градот...но тоа доаѓаше од нејзиното срце...

 

[girlll]

Сивилото на овој град..

Како малечка ме учеа дека светот не е црно бел, има и сивила..
Не го сфакав тоа како што беше кажано.. Мене светот ми беше шарен.
Секогаш чекав Нова Година за да ме однесат на Градскиот Плоштад да ги видам сите тие шаренила што јас знаев дека постојат.. Ми рекоа дека се е црно бело со сивила но јас знаев дека постојат и боите.. Па како да незнам? Единствено бело што гледав беше снегот.. Понекогаш и сив, извалкан од калта од гумите на автомобилите.. Големата елка на сред плоштадот беше секогаш зелена.. Тезгите исполнети со различни новогодишни честитки, балкончиња и што не друго бликаа од бои.. Шаренило насекаде.. И кога ќе чукнеше последниот полноќ за таа година, цел спектар на бои го покриваше небото над мојот град.
Многу им се радував на боите..
Одкако подпораснав.. Не верував веќе во бои.. Видов дека се сите лажни и замачкани од луѓето.. Во право беа сите.. Црна и Бела.. Повеќе црна.. Веќе ни тоа сивило што ја руши монотонијата го немаше.
Боите во животот ги сфаќав како што ги гледав во спектарот..
Црната ми беше знак на бол.. Очај што ја кине психата.
Белата знак на безусловна среќа..
А сивата..
Е сивата најмногу ја мразев.. Ја гледав како симбол што ти ја руши среќата и од белината те враќа назад во црнила.. Но многу подлабоко и потешко од порано.
Пред некое време прекинав да се оптеретувам со боите..
Седев со другарите во Градскиот Парк, петок навечер. Зима. Имаште снег. Таа вечер ми го смени животот.. Запознав ангел.. Перфектно човечко суштество.. Првпат почуствував вистинска љубов.. Низ неговите светло сини очи ги видов убавините на снегот.. Белина..
Ми кажуваше дека следува среќа.. Дека тој е мојот пат кон среќата..
Беше 2 години постар од мене.. А тоа не ми беше ни битно.. Не е многу.. Првиот бакнеж, првиот секс, првата искрена насмевка, првата љубов..
Беше Јануари кога почна нашата врска..
Направивме една година заедно..
Се ми беше бело.. Цела година.. Не гледав темнина ни бол ни очај..
Го сакав.. А знаев дека и тој ме сака мене.. Бев сигурна.. Ми имаше милион пати покажано. Си поминав прекрасно на нашето прославување за една година на врската.. Рај.
Некој ден подоцна како да почнавме одново.. И оваа година почнавме да ја одбројуваме до месец.. Ете само што направивме година, а сакавме повторно да го прославиме и првиот месец од следната.. Секој миг заедно ми значеше повеќе од сиот мој живот..
Беше 26ти Февруари.. Не беше толку ладно.. Требаше да се чекаме на нашето место.. Нашата клупа. Отидов порано.. Да не ме чека..
Од далеку го видов.. Не беше сам.. 2 нискобуџетни ороспии седеа со него.. Погледнав на саатот.. Рано беше.. 19 и 42
Мислеше дека ќе закаснам изгледа.. Силно ја крена едната за задникот и ја смести во својот скут.. Додека другата страсно ја бакнуваше.. Премногу ми беше да гледам.. Со солзи во очите испуштив некој крик на бол и забрзано тргнав назад.. Ме виде.. Ја тргна ороспијата од својот скут и извика - Чекај.. Можам да ти објаснам...
Залудно му беше се.. Зарем на тој начин МЕ САКАШЕ?
Копиле.. Плачев додека ги поминував улиците.. Тркалата на автомобилите што беа оставиле траг во снегот ме потсетија на моите бои.. Сивило.. Белиот снег замачкан со црнило.. Толку беше белина.. Тој ме врати во сивилата.. Сивилата на градот.

 

[кики]

...Седеа во едно кафуле на кејот. Беше неверојатно да гледаш толку млади и убави лица без тема на муабет. Само седеа, се држеа за раце, ретко го поткреваа погледот од кафето кон нивните очи и повторно го спуштаа долу. Во изминат половина час, колку што ги следев, девојката се обиде да направи два три реда муабет а тој ништо. Седеше мирен, сталожен, скоро незаинтересиран за неа. А таа..па таа постојано придвижуваше некој дел од себе, не ја држеше место, очигледно.

Ненадејно и неочекувано тој прозборе нешто нејасно. На нејзиното лице се појави насмевка поради тоа мрмлање. Го замоли да повтори што рече а тој ладно одговори:
- Во овој град нема ништо ново. Се е монотоно, еднобојно...сиво.

- Сиво? - зачудено го погледна. - Овој град е се освен сив. Погледни ги луѓето околу тебе, насмеани, весели. Погледни колку е се раздвижено. Ги гледаш ли илјадниците улични продавачи без кои навистина овој град би бил премногу монотон. Не ми кажувај дека овде нема забава само затоа што ти не знаеш да се забавуваш. Немој да мислиш дека сите се еднобојно сиви и мрачни како тебе. Овој град ги прави луѓето среќни и весели. Но луѓето кои знаат да му се радуваат на животот. А не тие како тебе.

Повторно настана тишина. Тој немо ја погледна и повторно го спушти погледот долу. Не можејќи повеќе со таа негова рамнодушност извади пари од паричникот, ги остави на масата и му рече:
- Уживај сам во своето сивило и сивилото кое само ти го гледаш во овој прекрасен град. Јас отидов да живеам.

 

[зунза]

Уште еден ден тука.
Меѓу матното небо и непросперитетот што го нудат овие калливи улици.
Секогаш се будам со истата помисла. Смрдлив е мирисот на иднината тука. Доста преплавува очајот, па уште ваквото време фали. Исто е како на запад, да не можеш да мрднеш од дома без чадор.
Барем ќе навикнам. Ќе навикнам без тенок зрак сонце и време. Без емоции,луѓе што ги знам,близина,топлина,ајвар,слатко,зелник.
Поради амбиција.
Место да седам да се давам во простачкиот менталитет каде лажните бунди,златни ташни и црвениот кармин го одредуваат статусот и да пропаѓам во прегратките на кичот ќе бидам во чекор со светот. Место да му бидам спонзоруша на некој новопечен богаташ што вчера излегол од пелагониските ниви, ќе станам некој и нешто. Место да се возам со колата на моите родители и да живеам на нивниот грб додека не се најде некој будала да ме земе,ќе заработам да купам не само моја кола,туку и 2 пати по толку ако треба.
Место да учам во елитен универзитет,ќе учам на некој државен,каде не постојат ВЦ - школки. Место да научам нешто ново,јас ќе уназадувам. Место да станам човек, ќе станам дивјак. Типично дрска коза што типично чекори по црвениот тепих во своите златни чизми и бунда Мејд Ин Чајна. Исфрустрирана келнерка или продавачка во бутик.
Место да си ја рецитирам „Т’га за Југ“, ќе си го потпевнувам најновото турбофолк хитче од Пинк или Пајнер.
Место да се мачам сама да си го пробијам патот во туѓината и да запознавам непознати луѓе, ќе ме пикни на работа мама или тато. Место да се возам 45 минути со метро до работното место, ќе одам пешки 15.
Место да се плашам да се мажам оти ќе треба да банкротирам од трошоците за свадбата,овде и 3 дена ќе ја славам. Место да се плашам да имам деца оти ќе треба да ја давам пола плата на градинка или дадилка, тука ќе им ги тупнам на моите и ќе знам дека ќе се изнаиграат пред куќа,ќе се исшлакаат со леб и маргарин,а јас раат ќе бидам.
Место да закажувам унапред 1 година за кафе кај комшивката, овде и на поминување ќе и се тупнам.
Место да липам од носталгија, кога ќе ми текне ќе истрчам во прегратките на топлиот дом.
Таму каде има ајвар,слатко,зелник,очи со сјај и спомени.

Да, во сивилото на овој град.. каде истото е сепак најтопло.


- Денеска времето ќе биде променливо облачно, на места со врнежи од беда и мизерија,а температурите ќе се спуштат до минус бесконечност.
..Онаму каде температурата не е ни битна.

 

[Nemiseverue]

Има еден паметен член на форумов. Има повеќе всушност, но конкретно веќе споменатиот член даде предлог за нова тема. Мене искрено ми се допаѓа, се надевам и вам... Бидете креативни, не го изневерувајте човекот...
Гледајќи те низ излогот на минатото...

 

[Zemzela]

Пак се раѓаше утро.Пурпурна зора се наѕирашенекаде далеку и длабоко кај океанот.Тој тивко шепотеше за времињата,за легендите,за сонцето и за месечината.Над хоризонтот царуваше тишина исполнета со неми стихови.Полека и тетераво се разбудуваше од полусонот,од полуживотот.Речиси по којзнае кој пат тој се разбуди на песокливиот брег.По којзнае кој пат замјата му била перница,а ѕвездите прекривка.Повеќе како да го немаше синилото од нговите очиречиси исушени од солзи.Повеќе како да немаше душа,како сенка живеејќи и трошејќи го времето како да го имаше во изобилство.Повеќе како да не му чукаше срцето облеано со крв и завиено во лузни.Откако ја немаше нејзе тој немаше ништо...
...остана да зборува сам со себе,да ја гледа сопствената несреќа во прекрасниот океан и да посака да потоне во неговото синило,во неговата разбранувана пена и бранови.Моментите на среќа сега му изгледаа нестварни и бескрајно далечни,му остана само сеќавањето на оној излог и погледот очи в очи.Миговите кога беа заедно да го гледаат залезот на сонцето,кога сонцето ја бакна месечината...
...но сега таа не беше со поетот кој и ги подари неговите стихови,црнокосата убавица замина со непознатиот странец во тивката вечер.Поетот стоеше немо на брегот и гледаше како заминува неговата црнокоса.И да биде иронијата поголема тој сеуште ја сакаше.Ја сакаше онаа која го научи да скита во ноќите,да пее со ѕвездите,да спие на брегот.Црнокосата ги донесе солзите во неговиот живот,а му го однесе срцето некаде по белиот свет

 

[Сатори]

~*~

Има еден паметен член на форумов. Има повеќе всушност, но конкретно веќе споменатиот член даде предлог за нова тема. Мене искрено ми се допаѓа, се надевам и вам... Бидете креативни, не го изневерувајте човекот...
Гледајќи те низ излогот на минатото...

Да се тргнам малку од стандарните трагични приказни, малку позитивизам, убаво ми е во животот.:zajubena:


Беше млад за неа, премлад, таа само 17 годишна девојка со желба за слободен свет, тој 17 годишен дечко со желба за успех во тој свет, ништо повеќе и ништо помалку од тоа не сакаа, освен можеби тој нејзините усни, очи, коса ... здив.
Често знаеше да ја гледа во очи, а таа, како го чекаше моментот да започне да тоне во неговите небесни очи, да го пронајде својот лик во неговите зеници, прозорците кон неговиот извор, длабочината на морињата се криеше во тие очи.
Таа замина, тој остана.
Таа успеа, тој го ослободи светот.
Се врати, изградени карактери, ослободени на маргините на меѓусебното поврзување.Љубов, да љубов.Пламени извици на нивите потреби еден од друг и само едно големо стакло меѓу нив.
Ја гледаше како кукла во излог, со страв да ја допре, да не ја скрши, го гледаше како минато, одамна оставена станица.
Ја допираше како свила, го кршеше како стакло ... ја бакнуваше како кралица, му се предаде како робинка.
Го скршија излогот, на кој му е потребно минато?

 

[Bada Bing!]

Гледајќи те низ излогот на минатото...

- Идиот.
- Мрсулка.
- Ќе те удрам.
- Ќе те запросам.
- Немаш гз.
- Имам.
- Немаш.
- Имам.
- Кур имаш!
- Имам.
- Умри.
- Ќе.
- Удави се, усреќи ме!
- Нема. Суша е.

 

[Goddess of Chaos]

Немам веќе што друго да му претскажам.
Ја продадов и последната кристална топка од излогот на минатото.
Имам ли? Се е овде и таму.

Што е оган? Во каква боја може да биде?
Незнам, јас сум направена од дожд.
Моќна хармонија на растенија погазени во каллилви битки, пролеана низ мрачни шуми и сув ветар на преобразба,
сега во мене.
Како вжештено јадро се извива низ врвовите на прстите.

Фокус, фокус, фокус.
Таму некаде, во процепот на кожата, имаше стуткано мало момченце кое ги изгубило своите очи.
Па добро. Како би му помогнала јас на едно мало момченце без очи?
Нишко неизвалкана од световни сили.

Еднаш порано, му кажував како изгледа светот.

Го повишував и снижував тонот и бојата во гласот за да му ја пренесам топлината на визуелноста.

Понекогаш престанував да објаснувам и се дерев, го удирав, го презирав.

И пак го чуваше секој мој звук како да е цела стаклена симфонија.

Но за жал, и секоја друга клетка што поседува глас и здив на светов ја имаше силата нему одново да му го создава веќе постоечкото.
Секој грд ден со туѓ парфем во душата, анонимни сликари му ги сликаат сонцето и водата.

Нечистотијо, светот те силуваше.
Мене веќе никогаш не ме послуша,
веќе не ми дозволи да ти ја допирам раната.
Ти дозволив да бидеш дел од мене, коска до коска, болка до болка,
а ти повторно немаш фокус: фокус.

Полека, успивано од многубројни туѓи гласови и кикоти, го затвори здивот, го изгуби и говорот.
Бесрамно лесно ќе беше да ти беше одземен од мене, би ме убил и би оживеал.
Ама не беше така.
Пречесто миена, твојата некогашна чистина едноставно се впи самата во себе, со собра во една точка, исчезна.

Тогаш, како можев да ти помогнам,
момченце без очи?