Тука пишуваме на зададена тема

  • Креатор на темата Креатор на темата Точкест
  • Време на започнување Време на започнување
Гледајќи те низ излогот на минатото...

Помина многу време.Премногу.Животот нејзин течеше како река и сите спомени од минатото,беа одамна одвеани од виорот.Барем така мислеше.Тој ден беше толку обичен ден.Сончев ден,со доумерена облачност.Немаше ништо посебно.Луѓето одеа на работа,децата бегаа од училиште,а некои од нив сепак присуствуваа на часовите.Секојдневие.Ништо повеќе.
Влезе во таксито.Немаше обичај да се вози во такси,но сепак,реши тој ден да не го поминува во пешачење.Сакаше да ги заштеди своите минути.А за што?Па ни самата не знаеше.Беше задлабочена во обврските кои и следуваа тој ден,а од позадина допираше тивката музика од радиото на таксито.Сообраќајот како и по обичај,беше ужасен.Си помисли :“Што ми требаше да се качувам во такси,побрзо ќе стигнам пешки“.Но,џабе сега се нервираше,веќе беше во таксито.Требаше да мисли пред да влезе.
Седеше на задното седиште и гледаше низ замаглениот, нечист прозорец.Немаше некој голем избор што да се гледа,освен можеби колоната автомобили кои беа фатени во хаосот.
Се заврте од нејзината спротивна страна.Погледна во автомобилот десно од неа.Која случајност.Погледите им се сретнаа во ист миг.Веднаш го препозна.Истото беше и од другата страна.
Зеленото светло се запали и таксито продолжи понатаму,а она сеуште го држеше погледот закован кон автомобилот,се додека не се изгуби од нејзиниот видик.
Излезе од таксито кое ја остави кај Холидеј Ин.Се движеше низ Градскиот Трговски Центар и се загледуваше во излозите од продавниците.Не дека и требаше нешто,туку чисто од навика.Се погледна себе си во излогот.Ја виде сопствената рефлексија,сопствениот израз,сопствената фигура.Го виде и него до себе.Но,знаеше дека тоа е само дел од нејзината фантазија.Или можеби нејзините спомени -кога заедно шетаа со часови низ продавниците.Сепак се сврте.Но,како што и очекуваше немаше никој до неа.Замавна со главата и продолжи.
Влезе во канцеларијата и мирно,со насмевка се поздрави со нејзините колеги.
Седна на нејзиното работно место и се потпре на фотељата.Седеше така неколку минути.
-Колешке,нешто многу си замислена..-ја пробуди од мислите еден колега.
Таа само се насмевна и му одговори:Имам совршена идеја за наредната колумна.
-Е па добро,штом е така,ќе те оставам да работиш,да не ти го одземам драгоценото време.
Повторно се насмевна,го уклучи лаптопот и почна да пишува:
Гледајќи те низ излогот на минатото...
 
Пишувањето фикција во ниеден момент неможе да делува толку дофатливо како вистинските мемории,вистинските сеќавања и доживувања на оној кој решил да сподели грст пишани зборови со група луѓе.
Затоа го пуштив чамецот по магливото море на сеќавањата и те пронајдов тебе.Некаде далеку,како се држиш на гранката на заборавот.И се задржав на тоа која беше ти во мојот живот и што ти мене ми значеше.
Ти всушност мене не ми беше ништо.Немав никакви чувства према тебе.Не ми беше другарка и не ми се допаѓаше многу твојот карактер.Тогаш зошто за тебе пишувам?Зар мојот живот е толку монотон и сив,па немам поубаво сеќавање и мора да се навратам на една далечна меморија на девојка со која двапати сме биле на одмор заедно со моите родители кога сум бил мал и сме се гледале многу ретко потоа.Мислам дека не.Мислам дека со самото тоа дека тебе те ставив на пиедестал добив инекција на добрина и човечност која во последно време ја чувствувам како умира и која понекогаш многу ми треба.
Се сеќавам како се запознавме.Мали дечишта.Јас 10 години,ти две или три години постара од мене.Нашите родители беа пријатели,па ние бевме приморани да си играме.
Мислев дека си глупава и недозреана.Го мразев тоа што беше толку жива и сакаше и мене да ме претвориш во таков.Го мразев тоа што цело време ме вовлекуваше во неволји.Сега сеуште ми е смешно како успеавме да се прошверцуваме на тобоганот и како му ги украдовме купаќите на спасителот на плажата.И како и првиот и вториот пат не фатија.Се сеќавам на прошетките,на големата слика која ден денес ја чувам и во која сите се сликавме,насмеани и среќни,безгрижни неколку фамилии и нивните деца,во,најверојатно,последниот безгрижен одмор во нашите животи.
Се сеќавам дека и после тоа се гледавме.Си викавме здраво и секогаш правевме муабет на улица.
Се сеќавам дека по неколку години и изолација еден од друг полека се заборавивме.
Кога тргнав во гимназија веќе твоето име не ми значеше ништо и беше една безвредна(според мои критериуми)меморија од животот.
Се сеќавам на денот кога ми кажаа дека си се свршила."Голем кур ако се свршила",си реков.
Се сеќавам дека стигна покана за свадбата во кое јасно го пишуваше и моето име.Се сеќавам како на мајка ми и реков дека нема потреба јас да одам на свадба на некоја си квачка која сум ја знаел како мал и која по некоја необјаснива причина се сетила и на мене,па ме пишала на картичката.
Се сеќавам кога ми кажаа дека на враќање од свадбата сте имале сообраќајка и дека ти,твојот иден сопруг и уште еден во колата сте мртви.
Подоцна беше и објавено дека си била бремена.

Седев дома сам потоа цели три дена.Нозете не ми функционираа.Знаеш ли дека неможам да ти опишам колку се мразев себеси?Многу ретко се мразам себеси,па можеби затоа ми текна на тебе.Тоа е твојот печат во мојов живот.Неизмерна жал и себеомраза кои резонираат со секое слушање на твоето име.Ти си еден од демоните на мојот живот.

Твојот брат пропадна.И физички и психички.На крај,во неможност да се соочи со фактот дека ти си живеела овде и дека сте делеле иста соба и сте пораснале заедно,отиде Австралија,за и тој да се обиде некако да те заборави.
Твоите родители можам да ги замислам како стареат завиени во самотијата на двете соби.Можам да замислам како секоја студена вечер,додека се топлат до печката,мислат на тебе.
На тоа како те повивале во пелени,на тоа како те држеле да не паднеш кога првпат си чекорела по светов.Како те испратиле во школо.Како те дале на друг.Како те оставиле сама во смртта.Како одвај чекаат пак да те бакнат.И како живеат за тоа.

Јас сум маргинална фигура.Само еден од оние серковци кои ништо не ти значеа и кои повремено се потсетуваат на тебе додека играат карти со друштво у стил:"Еј,абе се сеќавате ли на тоа девојчето шо умре на свадбата у сообраќајка?".И после зборуваат за тоа која средношколка сакаат да ја ебат.Ама еве,во овој,момент,споменот за тебе ми е навистина силен.Ти навистина значеше некому нешто.Ти навистина замина на начин на кој никој не заслужува.Ти заслужуваш почит и вечно сеќавање....

Но јас морам да учам.А ти окупираш преголем дел од моите мисли.Жал ми е,ама морам пак да те заборавам.

Збогум.
 
Гледајќи те низ излогот на минатото

Живот...Река што тече со огромна брзина...Стрелка на часовник, книга? Не. Реката не се запира, животот не се враќа.
Живот - чекорење, трчање, загледување во неговите излози. Излозите на трговскиот центар. На излозите ликови.
Чекорам низ трговскиот центар, гледам ликови вакви или онакви, на некои им приоѓам, ги проучувам, влегувам во нивниот свет. Им ја откривам вредноста, буричкам, дали се вредни за моите пари. Им ги откривам особините, но ретко кога се задоволувам. Јас сум скитник, патник од излог на излог. Чекорам барајќи го ликот што сакам.
Незначително малку ликови познавам вистински. За нив наоѓам време да одморам во нивните продавници. Но, повеќето ликови не ги запознавам целосно, а и тие мене. Дали е излогот јака препрека или лесно кршливо стакло?
Излогот на минатото е посебна приказна. Далечно место со познати ликови. Излогот на минатото е јака прапрека. Јас можам на моменти да ги видам ликовите, но може ли некој да ги прекрши законите на трговскиот центар за да влезе кај ликовите од минатото, ликовите неподвижни, секојдневно заборавани?
Прошетката до тој излог ме ранува знаејќи дека ќе те видам неподвижен и заробен, дека трговскиот центар е таков што не можам да влезам во твојот свет од другата страна на излогот и да ти вдахнам дух.
Сегашноста може понекогаш да биде сива, но излозите нудат секакви бои! Избери излог!
 
Еве еден убав текст од една личност на оваа тема

[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]Во една зафрлен сокак во моите мисли, се наоѓа еден излог, наречен Минато. Во него секогаш можете да налетате на некој телевизор на кој е пуштен некој порнографски филм од некое дериште кое си го правело животот интересен со својот мобилен телефон. Но, јас ја барам суштината на тој излог. Очите болат од анималистичките сцени на сексуалниот чин, но јас се сконцентрирав на оние десетина книги на по [/FONT][FONT=&quot]на полицата, перничето за ставање на иглите во форма на срце. Како голема сцена на театар ги гледам продавачите позади излогот како ја играат мојата животна приказна, а јас како режисер застанат пред излогот, смрзнувајки се на ова ноемврско утро слатко си се смешкам на животот мој. Чистачот Мир ги чистеше отпушоците од пред излогот. Самиот не си ги знае годините, но вечниот ентузијаст, кој сака да вовед ред во мојот живот секогаш започнува со чистењето на подот. Комедијата и понатаму продолжува. Смеа, солзи, висови и падови. Актерите секогаш ќутливи, но со виден немир во своите очи го упатуваат својот поглед кон иднината надевајки се дека излогот наредниот пат ќе биди поатрактивен. Привремено поминуваат женски актерки. Тоа се само актерки ништо повеќе. Ги „кршат“ своите гзови на EKV – Круг, замислувајки се дека и нивниот живот е за никаде, па успат си го приредуваат и својот излог, некаде потаму на улицата Memory Lane.[/FONT]
 [FONT=&quot]Дождот заврна. Песната од Guns and Roses – November Rain, започна да ечи во моите уши. Го стуткав своето палто, ја симнав решетката на излогот. Го исклучив телевизорот, ги ставив книгите, иглите, сите работи на едно купче. Продавачите, женските актерки кои купуваат љубов на рефус ги избркав од локалот. Плакатчето CLOSED сега е од надворешната страна. Го оставив излогот затворен. Никогаш повеќе нема да гледам низ него.[/FONT]

 [FONT=&quot]Mihajlo Stojanovski a.k.a Volkswagen (Bertone)[/FONT]
 
Уште еден ужасно топол ден.
Судницата беше полна со членови на инволвираните фамилии, пријатели на обвинетиот и жртвите, новинарските екипи кои што како и обично лешинарски го чекаа расплетот на ова спектакуларно судење.
Бодан делуваше зачудувачки мирен. Фокусирано ги следеше излагањата на оваа последна судска сесија, и само повремено го креваше погледот накај сопругата која скршена од болка и страв гледаше во него. Беше свестен дека најмалку 8 до 10 години не му гинат за тројното убиство на осомничените силувачи на неговата сопруга. Правдината беше спора за нив, но куршумите од неговиот Смит и Весон Сигма полуавтоматски пиштол беа побрзи од насилниците кои веќе подолго време им беа недостапни на органите за прогон.
Не делуваше ниту изненадено ниту збунето кога судијата му изрече 13 години затвор. Сепак тој извршил егзекуција на 3-јца дркаџии од угледни фамилии. Се слушаа воздишки од едната , и тивко липање на сопругата и родителите од спротивната. Бодан со погледот уште еднаш ја побара Марија која што со рацете се обидуваше да го сокрие очајот од своето пребледено лице.
-Секогаш ке те сакам! Немој да ме чекаш, сакам Леонора да има кој да се грижи за неа.-Тивко и порача Бодан.


-Не знам да ли ке можам да продолжам да те посетувам Бодан. Поминаа веќе 4 години, а нема никаков знак дека ке добиеш помилување. Морам да продолжам со животот. На керкичката и треба татко, мене ми треба потпора. Веќе неколку месеци се гледам со некого. Не можам веќе да те лажам, не сум сама.
-Знам. Свестен сум за тоа. Само чувај ја Леонора. Би сакал да и ја кажам вистината еден ден, зошто го сторив тоа. Зошто нејзиниот татко не беше со неа на нејзините роденденски забави, тргнување на школо, или решавање задачи по математика. Го ценам тоа што ја почитуваше мојата желба да не ја носиш оваму на посети. Не сакав да ме запамети ваков.
-Но Бодан, како можеш вака да бидеш смирен? Сепак тие кретени се мртви поради тоа што мене ми го направија! Се обидував да ти го кажам ова веќе неколку месеци, мислев дека нема да разбереш!
-Да, го сторив тоа поради тебе. Но и заради мене, бидејќи тој што ке повреди моја сакана особа не може да помине неказнето! Ти посакувам сета среќа на овој свет, на тебе и на моето малечко девојченце.
Марија не собра сили ниту да се збогува со него. Трчајќи не ни забележа дека и испаднала сликата на Леонора која што му беше наменета нему за спомен. Бодан ја собра сликата и замина накај ќелијата.

Како љубимец на сите појаки играчи во затворот секогаш имаше специјален третман. Секогаш беше под нивна заштита и за време на ручек, и при слободните активности надвор. Еден ден додека уживаше во убавиот пролетен ден до него седна Коста, еден од лидерите во затворот. Делуваше загрижен.
-Како оди Бодан? Те неам видено веќе неколку дена. Пак си се повлекол во себе.
-Се е во ред.
-Слушај, имам информации кои што сигурно ке ти бидат интересни!
-Кажи Коста. Знаеш дека мене ништо не може да ме изненади.
-Е не знам за ова. Ми кажаа вчера дека фамилиите на оние...силувачите де...платиле некого од овие мангупи тука за да те ликвидираат. Сеуште не знам кој е, но сакам да бидеш екстремно внимателен додека не дознаееме за која битанга се работи! Ме разбра?
-Секако. Очекував такво нешто од нив. Особено од докторот кому убив син единец.
-Ми делуваш како да жалиш за тоа што го стори?
-Не, би го направил тоа пак. Таа и керкичката ми беа се што имав. Што требаше да сторам? Да чекам да ги фатат и ослободат поради недостиг на докази?
-У право си. Само те молам, биди внимателен. Ке имам неколку момци секогаш околу тебе.
-Нема потреба Коста. Знам да се грижам за себе.
-Хехехе. Види го ти него. Сеуште не си толку силен за да ги поништуваш моите одлуки.

Истиот ден веќе доби нов цимер во ќелијата. Младо момче, во рани 20-ти. Му беше сомнително што момчево дојде веднаш по неговиот разговор со Коста. Веќе 4 месеци беше сам, откога негиот поранешен цимер ја одслужи својата казна и го напушти затворот.
-Зошто си тука човеку?
-Го убив дедо ми. Не сакаше повеќе да ми дава пари. Што кур ке му се, ке ги носи со себе во гроб? Него каква е твојата приказна?
-Хмм...имам чувство дека веќе ја знаеш-следеше одговор на Бодан попратен со претечки поглед.
-Не знам кој си, тука сум само неколку дена. Нема врска, ке ми кажеш кога ке бидеш расположен за тоа.

Поминаа неколку недели, следеше повторна средба со Коста.
-Малиот од твојата ќелија е.
-Сигурен си?
-Да. Мислам дека вечерва ке те нападне бидејќи денеска браварите му направија сечило. Сакаш да го средиме ние?
-Не! Не сакам да ве вмешам во ова. Ке се реши се на мој начин!
-Ова е за тебе.
-Благодарам-краток беше одговорот на Бодан загледувајќи го долгото сечило на импровизираното оружје.
По неколку часа тој веќе лежеше во креветот на момчето, додека својот кревет на спрат го преправи како да спие во него. Го чекаше момчето 30-тина минути. Момчето влезе на прсти во ќелијата, и веднаш се нафрли на празниот кревет на својата цел. Бодан го искористи моментот на конфузија на момчето, и го зари ножот во потколеницата на напаѓачот. Згрчен од болка, момчето падна на подот од ќелијата. Во еден чекор Бодан веќе се најде над него, и му зададе смртоносен убод во пределот на вратот. Малиот сеуште го гледаше во неверица се до следниот момент кога сјајот во очите засекогаш му згасна.
Како резултат на инцидентот на Бодан му беа изречени уште 4 години продолжување на првобитната казна.

-Како се чувствуваш денеска Бодан?-со насмевка му ги даваше личните работи затворскиот чувар.
-Одлично, одлично. Поминаа 17 години. Има толку многу работи кои што ми недостасуваа сите овие години, а кои што повторно сакам да ги почувствувам. Се е како првиот пат-со загонетна насмевка одговори Бодан.
-Чувај се друже, не сакам повторно да те видам тука.
Пред вратата го чекаше Коста. И тој беше видно возбуден поради неговото заминување, но и задоволен бидејќи конечно неговата казна беше преиначена од доживотен затвор во 20 години, и за 6 месеци ќе биде пуштен на слобода.
-Загреј го столчето во некоја кафеана брат, доаѓам и јас наскоро.
-Ти благодарам за се Коста! Те молам јави ми се доколку ти треба било што!
-Биди добар, се гледаме наскоро.

Неколку часа подоцна веќе чекореше по добро познатите улици на родниот град. Речиси градот не претрпе никаква драматична промена од кога последниот пат шеташе по плоштадот со Марија пред 17 години.
Ни на крај на памет не му паѓаше дека случајно поминувајќи покрај продавницата за венчаници во аголот на просторијата ќе ја здогледа баш неа, во друштво на прекрасна млада дама. Девојката возбудено се огледуваше во огромното огледало во дуќанот. Венчаницата извонредно и стоеше, и таа го потрди тоа со широка насмевка упатена накај својата мајка.
Наеднаш Марија се сврте наназад и се сретна со погледот на свежо отпуштениот затвореник кој што како хипнотизиран стоеше пред излогот на дуќанот.
-Кој е тоа мамо?-не симнувајќи ја насмевката од лицето запраша Леонора.
-Некој што го знаев многу одамна....дај да прашаме колку пари ке чини венчаницата, не сакам да не чекаат татко ти и твојот иден сопруг-со кисела насмевка возврати Марија. Се сврте уште еднаш накај Бодан, и дискретно го поздрави со раката обидувајќи се да го скрие изненадениот израз на лицето. Бодан возврати со поздрав, и ја настави прошетката не скривајќи го задоволството од новиот почеток за кој што сонуваше секој ден поминат зад решетки. Време беше да си оди дома, кај и да е.
 
Бегај! Бегај од мене...

Поточно јас треба да бегам од тебе, и не знам зашто стојам тука, пред излогот на минатото, во кој има многу болка, а мал процент среќа. Можеби само да се ситам затоа што сега си само една статична кукла од која немам потреба (моите редовно ми купуваа барбики од Фришоп, и порцелански кукли). Ти го окупираш повеќе по пола. Си ми бил идеал, си бил оној пред кој сум клечела на колена и сум молела за милост, и трошка љубов.

Не те мразам, не те сакам, не сакам ни да се сеќавам на тебе...

Сепак не ми можеш ништо. Сега јас сум над тебе. Те газам како бубачка, затоа што научив како е да сакаш, а да не ти биде возвратено, да бараш а да ти се дава само лажна надеж и копнеж и желба, а после следува шамар. Да не можеш да заспиеш од гласот кој ти зборува: Глупа си глупа си, глупа си...

Не, не сум глупа, јас не повредив никого, јас не сакам ни да повредам некого. Јас не трескам глупости и киксови, Јас не се смеам со сета сила да ме чуе цело маало...

Јас сум далеку попаметна од тебе, неа... тие... Благодарам на сите, кои се ситевте на мојата болка...

Не сум злопамтило, ти простив, ти ги избришав гревовите, толку лесно, и нив исто така...

Дојде време да го почувствувам она: Те сакам...

Затоа ќе ми извиниш, ама ќе те ставам поназад, онаму каде што никој нема да те гледа, затоа што ти е поминат рокот...
На твое место, ќе ставам работи кои се достојни за почит...
Бабите мои, татко ми, па и мајка ми, брат ми да не го заборавам и сите наши глупирања, па тој е моето вошле...

Ќе ставам и една личност која многу ја сакам, сите убави моменти со неа, сите зборови, дела, никогаш да не избледнат...
Да, мил мој, го сакам, повеќе од себе си...

А на тебе...
Се најдобро...
 
Ха.Па и не баш толку далечно минато.Сепак,минато.Завршено дејство.Нешто што било.Па тоа е не е некаков проблем,нели.Добро е што било,било фино...проблемот е сегашноста.Тука е болката.Што НЕ Е.Болка.Хм,не баш болка,сепак...кога би го нарекол непријатност,веројатно нема да ја дадам вистинската дефиниција.Би се преценил кога би рекол дека можам за толку кратко време,голема тага да ја деградирам до степен на мала непријатност.Сепак,не е и таква како порано.Секако,има некој кој ми помага во тоа.Некој кој ја ублажува болката,кој на моменти прави воопшто да не постои.
Дали би требало да осекам грижа на совест заради тоа?Некој ми помага да ја совладам болката,работа која требаше и мораше да ја направам сам.Дали вистински би била совладана така?Нема ли да биде само покриена одозгора со убава шарена покривка која само не дава да се гледа она вистинското?Што ако под неа раната се уште не е залечена,си стои,и само го чека вистинскиот момент за одново да почне да боли?Дали во таков случај се ова би вредело?Не знам,ако не го почнев ова,ке бев само јас повреден,вака ризикувам да бидат двајца.А не сакам тоа да се случи.Не сакам заради мене да страда некој,посебно не некој кој ме сака.Тоа би ме болеле уште повеке.Двојна болка.Ако не успеам значи,ке добијам огромен удар.Мора да успеам.Дури осекам некаков притисок од самиот себеси.Ме притиска.Организмот знае што го чека.Па сепак,зошто постои овој друг дел од мене?Дел,кој не сакам ни да си го признаам.Не сакам да биде таму.Го мразам тоа размислување.Не сакам ни да го спомнам на глас.А стои во мене.Упорно,го повишува тонот и ме моли да го направам тоа што го сака.Користи секакви средства за убедување.Се борам против него,засега е успешно.Се надевам ке издржам,тоа ке биде најдобро за сите.А не ја кажав неговата кауза.Смешно е да пишувам дека се бори за нешто,а да не се знае за шо.Тој дел од мене се бори за вракање на минатото.За нешто кое веке е јасно дека нема да се случи во никаков можен случај.Сепак,во него се сите спомени,сите чувства од минатото,гнев,срека,болка,лутина...се е во него.Ги употребува преостанатите количини од нив за присилно да направам нешто,да се насочам кон нешто кое не го сакам.Едноставно не сакам да го направам тоа-да се свртам кон минатото и цела моја енергија да ја насочам натаму.Да заборавам се тука.Тоа ке биде премногу погрешно.Свесен сум за тоа.Сепак,ја користи мојата дилема:дали одлуката да одам напред и да заборавам на се од минатото,е донесена од срцето или од разумот?Често си го поставувам тоа прашање.Многу ретко го користам разумот за донесување важни одлуки,па со тек на времето се убедив дека тој по дефулт греши и ме насочува на погрешно место.Бев убеден дека само срцето може да ми го покаже вистинскот пат.Звучи како главна поента на некој нискобуџетен филм од Hallmark.Сепак,верував во тоа.Цврсто.И каде ме однесе срцето?Во провалија.На ивицата.И продолжи да ме носи таму,се додека не се присилив да размислам.Да го вклучам разумот малку.Тоа ме закочи.На ивицата,но не паднав.Малку требаше.Се уверив дека и разумот понекогаш знае да послужи.Сепак,не знам зошто,но дилемата остана.Овојпат конкретизирано само на случајов.Дали требаше баш овојпат да го послушам разумот?Знам дека требаше,ама ете,тој дел од мене кој сака да ме врати назад,упорно ме убедува во спротивното.Дека требаше да си го слушам срцето,макар што поради тоа би можел да паднам во провалијата.Слушањето на срцето дава два екстремни избора:Или на коњ или во провалија.А мислам дека овојпат ке завршев директно во провалија.Да имаше барем минимални шанси за спротивното,без двоумење ке го исклучев разумот како и секогаш и слепо ке тргнев по патот на срцето.Веројатно би паднал доле без воопшто да забележам.Сепак,тогаш немаше да постои дилема.Ке бев сигурен дека сум го направил вистинскиот избор,а тоа што се случило е резултат само на мојата лоша срека.
Значи,знам дека разумот беше во право.Сигурен сум.Во тој случај зошто воопшто постои тој дел од мене?Тоа чувство што толку го мразам?Очигледно е дека неговата мисија е невозможна.Премногу фактори има против него.А сепак,понатаму само како за инат останува.И чека шанса...за да ме потсети.Да проба да ме поколеба.Засега нема шанси да го направи тоа.Понатаму...ке видиме.Зависи од условите,ама ако се како сегашните,ке имам мирен живот,користејки си го разумот долго време.
п.с есејов(или шо и да е) требаше да отиде во тотално поинаква насока.Не знам зошто,нешто одново ме повлече натаму кај што е забрането да одам.Ама не во стилот"ме привлекува забрането овошје",туку ова овде е стварно забранета територија,во која ама ич не сум пожелен.
 
Гледајќи те низ излогот на минатото

Поминува уште една есен..Надвор врне дожд,седам на прозорецот во мојата соба,а мислите некаде ми шетаат..Одеднаш се сетив на тебе,на времето кога бевме заедно..ох,зошто ли ми се враќаат спомените?Зарем не ти беа доволни солзите што тогаш ги исплакав?Но минатото како филм почнува да ми се враќа...
​
Беше топло жешко лето..тој ден заедно со другарка ми решивме да возиме ролери на стаза иако беше многу топло..се дотеравме,можеби звучи глупаво,но како да знаев дека нешто посебно ќе се случи тој ден..И да,не се излажав,ти беше тој посебниот..погледите ни се запреа еден на друг..малку фалеше да испаднам од патеката,но нешто ме маѓепса..го видов истиот сјај во твоите очи што знам дека го имав и јас..Кога ми пријде мислев дека ќе се онесвестам од возбуда..Пеперутки во стомакот имав и на нашиот прв состанок..колку беше ти романтичен..на кино,па на вечера,исто како во филмот што го гледавме..ако може да се рече дека пратев што се случува,го знаев бидејќи го имав претходно гледано,но не ми беше важно,важно ми беше што сум со тебе..постојано мислев на тебе..бев на седмо небо!нашиот прв бакнеж,првата прошетка,првите заеднички слики..леле зошто ли се навраќам на минатото кога спомените болат?!
Излегов од дома за да не мислам на тебе..помина нашето време и не заслужуваш повеќе ни да те спомнам.Одеднаш застанав.Се наоѓав пред продавницата каде што постојано влегувавме заедно..се облекувавме во различни облеки и глумевме..сеуште преку излогот можам да видам како ме гушкаш и бакнуваш,како ко луди се смееме до плач..но сега излогот е празен,стои само еден лист на кој вели дека бутикот повеќе не постои,исто ко што не постои и нашата љубов.Но се тоа остана во излогот на минатото..
 
Гледајќи те низ излогот на минатото

Полека ја гризаше снежната топка, нестопен лански снег. Мраз низ крвни жили. Пукаат плочките безбојни, никој не се сети да ги залепи. Немаше црвено лепило, удавен здив на Вампир. Се топи валкана, стара белина. Немаше бои да ја обои, немаше води каде да ја удави. Немаше раце, си ги фрли во Светиот Флуид. А, тој гризе длабоко, гризе, неправилна топка без мирис, изданок гневен. Асиметричен одгриз, се ништи кохезиона сила, забите се губат, усните мрзнат од студот, пука кожата низ обид. Обид кон бело.
Сињакот се капе во коцките мраз, рефлексија на месецот, покриена од Нечија сенка. Се губи светлост, се губи Обид, паѓаат фрлени раце. И остана Излог. Излог незалепени плочки. Нема кој да ги залепи. Ќе се залепат на крај сами. Ќе застанат една крај друга, подредени под небесното знаме. И тогаш низ ганглијата ќе мине зрак, копија слика на нив. А, забите ќе паднат, ќе се стопи секоја дупка на телото, без место за накази, ќе нема Лице. Ќе се роди ново.
 
Гледајќи те низ излогот на минатото...

Посакав...посакав есен од бронза,а зима од памук.Затоа што знаев дека зимата те носи повторно во моите прегратки, да ја скротам палавата коса која толку совршено го надополнува твојот поглед на дивината,заедно да го пиеме виното и со нашите усни да пишуваме писма непратени,непотпишани.

Посакав да ги избришам солзите од тоа ангелско лице,но кога посегнав по тебе,ти исчезна.Исчезна со последната пролет.

Посакувам...посакувам повторно да се вратам,но овде се` е мртво,вклучувајќи ме и мене.Ја прекривам со крв и последнава пора за да можам да преживеам од себе.Бессони ноќи љубена,бар ти да ги помилуваш овие очи на старец,а срце на тинејџер кое пројавува знаци на живот секојпат кога се присетува на твојот лик.

Ќе посакам диво лале да те покрива навечер кога времето ќе ме издаде.Ништо не остана драга,само овие татнежи во моите уши кои со секој изминат ден стануваат се посилни и посилни...посакувам да бев глув наместо слеп.Ќе можев да го одберам твојот за поубав крај.

Ќе посакам мир за себе.Бидејќи бронзата не е повеќе бронза,а зимата е сува и студена.Изморен сум вечност,одам на крајот на светот,да сонувам за есента,да пејам за нашата љубов,да ти дадам дел од моето утре...ако осамне зимата.
 
1.
Секогаш кога се чуствував тажен заминувам сам и се возам низ град.Беше многу доцна,па затоа по улиците само сенките си играа под уличните светла.Таа вечер те гледав насекаде.Во излозите од продавниците покрај кои заминав.Ти беше во секоја куkла,која неподвижно ме следеше додека минувам.Не можев да издржам,и излегов од автомобилот.Се стрчав кон првиот излог.И ти беше пред мене.Твојата насмевка,твојот поглед.Со своите раце го допрев ладното стакло кое не разделуваше.Потоа и целото тело го стиснав во излогот,сакајќи да те почуствувам поблиску до себе.Морав да те видам.Ти се јавив и бев упорен.Се договоривме да те земам од пред зграда и да се повозиме.
2.
Ми рече дека не ме сакаш и дека никогаш повеќе не сакаш да ме видиш.Ми рече дека сега е веќе касно за нас.Дека си среќна со новата љубов.Дека од него си добила се што си немала со мене.Солзите сами почнаа да течат како река.Сакав да си помогнам на себе си,но незнаев како.Последното што го видов беше една прекрасна светлина,која се движеше накај мене.Со себе носеше мир и спокојство.
3.
-Морам нешто да ти кажам!
-Што?
-Но прво напиј се од чајов,убав е.И смирува.
-Кажи ми што е,не ме држи во неизвесност.Те молам!
-Татко ти,сега кога дојде ми кажа.Разбрал,вчера починал Оливер.
-Кој Оливер?
-Твојот Оливер.
-Не е можно,вчера навечер го видов.Се возевме низ град.
-Да.Имал тешка сообраќајка.Не издржал до болница.
-Го излажав...
-Молам!
-Го излажав вчера...
4.
Следниот ден ја најдоа мртва,како лежи во када полна со вода и крв.Девојката си ги пресекла вените и искрварила.На подот нашле само едно писменце во кое напишала дека неможе да живее без него и дека сега смртта и е помила од животот.До кадата било и радиото.Кога ја нашле,свирела Linger на Cranberries!
 
тешките моменти не тераат да помислиме на оние кои најмногу ни значат и оние во кои најмногу веруваме..

денеска беше тежок ден, всушност беше тешка цела измината недела..
единствената личност која сакав да ја видам и знаев дека подполно ќе ме свати беше ти, и сакав да те чујам, и ми се јави и пак беше тука за мене, како што беше и цел живот...
се навраќам, ѕиркам низ излогот на минатото и гледам две девојчиња кои поминаа премногу заедно, цврсто држејќи се за рака продолжуваат понатака...
ова е посветено на личноста која најмногу ја сакам и во која најмногу верувам..
посветено на сестра ми..

Гледајќи те низ излогот на минатото...

Најдалечен прозор..слика
детска игра со изрендани коленца
и бесмислени караници,
мала соба,трескање врати, викотници,
ме гушкаш, ми ги покриваш очите..
не гледам..
добро сум..

Средниот прозор..слика
тинејџерски денови, многу патишта,
многу грешки, многу пороци,
многу солзи и многу насмевки,
искршени срца-повторно залепени
уште еден пад...
ми подаваш рака, пак си тука..

Прозорот пред мене...слика
Студена војна, секој против секого
борба за злато, во море од платина
изгубени вредности, страв од стравот
далеку си, сепак си тука..
две девојчиња продолжуваат понатака..
 
Гледајќи те низ излогот на минатото...

Живот...Што е тоа? Горчливо и вкусно, едно единствено што ни е подарено да го чуваме. Да направиме нешто со кое ќе се гордееме. Ах тука имав пропуст.
Сеќавања...Дим од цигара во затворена соба. Со сласт го влечеш димот од цигарата, испушташ и кружи во собата. Го чувствуваш мирисот на само што изгасената цигара. Како што пламенот се разгорел пред тоа, како жарчето кое пданало на раката...Болката почувствувана тогаш, раната оставена засекогаш.
И само поминувам, фрлам поглед на дамката на исчистениот прозорец. Мразам дамки, перфекционист сум. Ми личи на онаа рана од жарчето од запалената цигара. Доволен ми е само поглед, момент, да се присетам каков беше и што со мене се случи. Покрај тебе нови кукли, прекрасни се гледам. Покрај мене марионети кои се воодушевуваат на мојата личност, само незнам од кај ми сила да бидам јас.
Изгледаш така весело како оној пат...кога на истово место те видов само сега други се до тебе. Љубовта ја претвори во сцена, куклен театар, апстрактното не постои, само материјалното е присутно и пресудно. Не можам да те допрам, стаклото кое јас го створив е дебело, а и не сакам, просто ми се гадиш. Завршивме неславно драги... А толку сакаше аплауз...штета, не сакам животот да го проведам на сцена.
И продолжувам, ја бришам шминката и си заминувам. Поглед наназад и хах па куклите се премногу мали за мој вкус, драги. Така милуваше да те довикувам, публиката сака романтика. Потрагата по нешто ново се буди кај мене. Сега без шминка, костими и глума кои ги орфрлив, и гледајќи те како таква изгледаш толку...толку мизерно, егоистички. Ме доведе на работ од планината, сакаше да ме бутнеш, ова не е игра драги! Ако е, тогаш честитај ми на победата. Сам си, без ниеден свој, а тоа е лошо за репутацијата на еден актер, нели? Ја бришам дамката и продолжувам со монолог, а ти? Немаш текст? хах гајле ми е. Доволно платив за сето тоа, доволно изиграв и бев изиграна.
Колку е поубаво да шетам и гледам, одколку да бидам дел од куклен театар.
Живот? Што е тоа? Река, голема река со падови и водопади, прекрасни водопади, страсно пловење низ ветрот. А ти бше каменчето кое go исфрлив зашто создаваше неред.
Претставата заврши...
излогот се затвори, куклите останаа, јас си заминав!
Мојата река продолжува, мирисам пролет која ти никогаш не ми ја подари.
 
Гледајќи те низ излогот на минатото

Здраво.
-А кој си ти?
Не ме познаваш?
-Не. Ама познато ми делуваш.
Татко ти малечко. Зар толку долго време помина, зар за толку кратко време, толку многу се изменив?
Станувам. Одам пред огледало. Целата сум облеана со ладна пот.
Седнувам. Ја земам книгата со наслов Минато, и ги разлистувам нејзините страници.
На секоја страница, твојот лик. На секоја страница твоите очи, твојата насмевка и твојот глас. Да, твојот глас.
Се завиткувам во сивилото на тагата, ме зашеметуваат болката и тагата, а солзите си играат со моите образи. Зар помина толку долго време?
Зар јас можно е да те заборавив за толку кратко време?
Ти, кој ме штитеше мене, и сиот мој детски свет? Ти кој беше чувар на моето детство, а се надевав дека ќе ја чуваш и мојата иднина.А ти замина.
Гледајќи те низ излогот на моето минато сфаќам дека секој мој успех, секоја моја победа сум ти ја посветувала тебе. Сите мои достигнувања сум ти ги посветувала и сум ти ветувала дека можам повеќе, дека ќе достигнам многу повеќе, само за тебе. Само ти да можеш да ме гледаш од небото, да ми се смешкаш и да се гордееш со мене.
Ни беше се, и сеуште ни си. Ми си. Почивај во мир, сега можам мирно да спијам, затоа што знам дека ме чуваш!
 
Гледајќи те низ излогот на минатото


Како вчера да беше кога прв пат прозборевме. Можеби и беше вчера навистина. Но не, не би можело да биде, имам толку многу спомени врзани за тебе, толку многу скриени чувства. Можеби вчера прв пат прозборев со некој нов лик од твојата драма, со нови маски на нашите лица. Дали воопшто зборувавме вчера? Мислам дека не зборуваме долго време. А сепак вчера зборувавме, сигурна сум дека зборувавме. Што остана од вчера, од завчера... дали можеш да кажеш што остана од тоа далечно минато, од таа точка во моите очи која постоеше само за тебе, од таа мисла во мојот мозок која создаваше само за тебе. Остана само стопената коцка мраз. А што воопшто значат сите тие препирки околу глупава коцка мраз. Ти не си коцка мраз, ти си пеперутка и си одлета, а јас губитник што не те ставив во стаклено ѕвоно. Што чувам некој друг таму. Не дека крај мене беше сива, меѓутоа сега си најпрекрасната шарена пеперутка која ја имам видено. Не можам да верувам дека те гледам низ излогот на минатото. Какво минато е тоа што сеуште постои, какво минато е тоа што никогаш не ни постоело. Имаме ли ние минато или само празни зборови. Не е ни веќе важно. Можеби и е, ама немам сила да го барам одговорот помеѓу сите тие стихови кои толку ми пречат. Не можам да бидам објективна покрај мојата себичност и посесивност. Не сакам да разберам додека сеуште ме гуши твоето име. Љубов. Тоа е виножитото на твоите крилја. Осаменост. Дупката во мојата инспирација. Ништо. Тоа е се' за нас.
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom