Тука пишуваме на зададена тема

[зунза]

Не ја сфаќам туѓата предозираност со кофеин.
Како небаре влева неверојатна храброст и натприродни моќи.
Само тогаш луѓето добиваат инспирација да се почувстуваат разбудени од кашата во која живеат.

Последниот пат кога пиев кафе, завршив на доктор.
Беше прегорко,толку јако што ми создаде тахикардија, ми го падна шеќерот и просто речено во комбинација со лигавата ми емотивна состојба - ме кутна.
Колабирав, не знаеја што да ми направат.
Не ми се зборуваше. Не ми се одговараше на тоа па тоа истите прашања на докторите.
- Да не си нешто загрижена? Да не имаш некој проблеми? Нервози? Ништо такво? Да не си вознемирена? Да не те мачи нешто?
Како не ми текна да им речам: - Да, вие ме мачите со глупите прашања!
Американец на ова би рекол,тие само си ја работеа работата и јас би потврдила, бидејќи знам дека не е лојално од моја страна да ги обвинувам нив,што јас потајно знаев зошто срцето ќе ми излеташе од градите и како.....една толку безначајна доза прејак кофеин ме тутна во рацете на луѓето со бели мантили.
Негирав, демантирав,одбивав.
Бледа бев како дух, и не стоев на нозе, докторите кршеа прсти, сестрите си ги средуваа ноктите со турпија, специјалистите се чудеа, а интернистите едноставно прашуваа да не ми фрлил некој магија. Греој.
Последниот кај кого ме однесоа, спокојно седеше на неговото биро и читаше весник. Го спушти весникот и пред него никна една бела шолја црно,врело кафе. Опоен мирис што шири загадочност.
И горчина.
- Млада сте.
- Ваљда.
- Речиси сеуште дете.
- Не до толку.
- Сега сфаќам зошто е погорко денес кафето. - воскликна. - Млада дамо... уште кога влеговте ме ослепи тој познат сјај во очите кој светна како блиц од апарат. Одете си дома. Или помирете се или не гледајте назад.
- Што ќе напишете во дијагнозата тогаш?
- Amorae melancholis cupidonorum.

 

[Точкест]

Колеги седат во две канцеларии поделени со гипс картон. Се слуша тропање на гипсот
-Мишко, Мишко бе...
-А?!?
-Абе ај на прозор да пиеме кафе.
-Ајде бе и така нема работа....

Прозорите еден до друг, луѓето од надвор си помислуваат дека е само еден.

-Мишко, дај бе една од тие твоите цигари да ми слави плуќава матура.
-Еве ти бе....А ти шо не ги смениш тоа цигарите, Тито кога беше жив ги пушеа овие цигари?
-Аааа не, по овие цигари си го памтам татко ми, а твоиве шо се убави убави се.
-Знам дека се убави, затоа се 110денари, туку кафево нешто чудно ми е?
-Абе и ја приметив, ко да е погорко. Да не нема шеќер бе?
-Има бе, Ана го правеше. Знае дека треба да има шеќер, две лажички шеќер на една лажичка кафе, тулумба.
-Еклерче златно....
ги фрлаат цигарите истовремено и се слуша свирење на автомобил

-Шо ви е на вас горе бе АЛО!?!!?!?!? Од чорапи ме извадивте со тоа пикавците, ко да немате пепелници таму горе?!?!?
-Еј дечко ај глеј си работата ко шо си гледаме ние, не туку ми паламуди тука. 15 години работам и 15 години фрлам пикавци тука, пали си количето и кај што те носи патот.
-Убаво му кажа.
-Е, Неее.
молк
-Абе за кафево се запраивме муабет, па се појави овој копуков. Што е вака чудно кафево бе?
-Почекај. АНААААААААА.....дојди малце
-Кажи бе Мишко, шо сакаш сега?
-Абе колку шеќер стави во кафето ти?
-Мишко не си прај мајтап со мене знаеш, една лажичка кафе со две лажички шеќер. ШО ?
-Ништо ништо...горко ми е малце бе...
-Епа тазе е, торко.....Прееска го донесоа од мелница.
-Значи од тоа куца магарето, Аце гледаш ли бе?
-Гледам гледам, дај ајде уште една цигара и не мрси сега ти многу многу. Ај ај
-Пу бе стар гребатор, цигара за мене и цигара за него. Јас уствари за двајца купувам цигари. Ај постар си иначе „НА„ цигара....
-Ајде ајде пиј побрзо и да работиме да не дојде газдава

 

[Fabullous_178]

Оти кафето е погорко.Од кај знам бе оти е погорко?...Не знам,секој ден само по навика,го варам и го пијам.Веке не ни го забележувам неговиот вкус.Порано беше убаво.Секоја голтка си носеше во себе задоволство.Дали тоа задоволство е поради тоа што како мал ти забрануваат да пиеш кафе,па секоја голтка е слатко слатко делче од нешто што не смееш да го направиш...и возбуда,страв..да не те видат.Како и да е,сега веке го нема тој вкус.Има само вкус на...кафе.Дури веке не знам дали го пијам воопшто.Не знам дали има некое влијание на мене.Слично на воздухот што го дишам.Абе не знам шо ја тупам ја...не оти многу ми се пишуе за кафево,само онака барам докаде можам да одам за да го поврзам тоа со темата која ми тежи во мене.Сакам да пишувам.Можам да пишувам во дневник,секако,ама тука е некако поубаво.Знам дека ке го види некој,некој ке ги прочита моите глупости,начкрабани рандом,како што и ми иделе мислите во моментот.А кафе...па ете до мене е.Го пијам моментално.Дали се менува според периодите на животот?..Мислам,еднаш ти е толку многу слатко,другпат неможеш да го поднесеш...може ли да се поврзе тоа.Од кај знам.Галје ми е.Знам дека само пред некое време ми беше многу поубаво.Го пиев со задоволство.Тоа задоволство го снема.Дури сега почнуваат да се вракаат само делчиња од него,ама не и целото.Веке кафето не е кафе.Само безвезен ликвид,кој знаеш дека ке ти дојде благо на устата ако го испиеш.Е тука е проблемот.Нема да ти дојде благо.Ке биде горчливо.Зошто?...Епа со секоја голта оди по еден спомен.Ама ајде бе...не е толку длабоко едно кафе ебати.Зависи како ке го пиеш.Ако го пиеш сам,со цигар,со тивка музика...тоа е вистинскиот рецепт.Никогаш не го пробувајте.Тогаш почнуваат да надоагаат мислите.Река од нив.Посебно ако ви е некој лош период.И после мора да си сварите уште едно за да седнете и со него да напишете нешто,за да си олесните.Не знам,некако стануам глупав.Си станувам помал во сопствените очи.Ма не се гледам себеси бе.Воопшто,се пропуштам самиот себеси,во редицата други лица кои проагаат.А каде сум јас?...Па треба да бидам напред во гро план.Онака насмеан,се е во ред.А не е така.Само некаде,мала фигура одзади,со кафе во рака.Колку патетично.Вистинска слика на некој што само го набљудува животот,не го живее.Само е ситен дел од него,и ништо повеке.Позади него се неговите спомени.Некогаш,и тој бил дел од глупоста или феноменот наречен живот.Сега,само илузија.Можеби е подобро така.Можеби е најдобро назад,во сигурност,без никаков адреналин,само со сликите од минатото да ти го хранат егото,дека ете и ти порано нешто си доживеал.Дека и ти си бил дел од нешто убаво,нешто во кое си уживал комплетно и за кое си мислел дека нема никогаш да престане.За малку,за момент само,си поверувал во совршенство.Дека ете,тоа постои,и конечно дел од него ти е подарен тебе,да уживаш малку.Па да,сум заслужил,ке помислиш.Ете,премногу се случи.Премногу удари.Редно време е да бидам слободен малку.Да летам.Да си спомнам како беше.
И толку,само на кратко.Леташ и пагаш.И...само рани после.И на крај од се...кафе.Горчливо.

п.с се извинувам за глупостиве,бришете ги...не ми требаат.

 

[Buterfly]

Зошто денес кафето е погорко?

Поради губењето на нашиот ангел, немав инспирација долго време, а навистина сакав да напишам за Зачадените колбаси и за Ова ли е живот ама едноставно неможев. Сега е колку толку подобро. Продолжуваме. Ова е моментна инспирација.

Зошто денес кафето е погорко?

Животот е музика. Секоја нова нота носи нови емоции, нови воздишки и нови доживувања. Секоја таа нота е ново откритие, ново случување, понекогаш и дежаву.. Секој ден за мене е волшебен, секоја среќа е исполнување на празнините, секоја тага е наравучение дека преголема среќа не секогаш оди на добро. Затоа ја сакам златната средина, затоа пијам средно кафе. Онака со малку шеќер и да се почувствува повеќе мирисот на кафе одколку на шеќер. Сакам кафе, посебно сакам да го пијам во друштво со за мене посебна личност. Личноста која беше инспирирана од Бетовен и неговата осма симфонија, додека јас бев преплавена од Тагоре. И така уметноста ја возвишувавме и правевме мозаик од нашите искуства. Прекрасно, ем кафето таман ем друштвото со кое го пијам. Одвај чекав да станам за да го направам кафето и чекам да се врати посебно драгата личност и да пиеме кафе. Ми ги откриваше тајните на вечна младост, верба во Господ и доволно сила за да се преброди утре. Доволна храброст да се истрае, доволно знаење да се направи кафе...Не треба голема филозофија во правење кафе, само смесата на нашето средно кафе да биде изедначена во се. Таков ни е животот. Така и пишува Тагоре... Едноставен и страстен во исто време, убав како вино но и исто тежок. Сепак мене кафето ми е послатко. Денес го направив кафето, од она новото, седнав и чекам. Имав многу за раскажување, бев пресреќна, сакав да прераскажам случка, мое доживување од денот...да ја довршам мелодијата со наредната нота. Сакав, многу сакав... но, веќе кафето се олади, те чекав да пристигнеш и да ја слушнам капијата како треска кога ја затвораш, дури и ја отворив да не се мачиш. Оладеното кафе остана некое време како такво, потоа со запалената цигара го испив и некако..некако не беше истото. Беше погорко и невкусно, по ретко и горчливо. Секогаш беше поубаво, полу топло и полугорко. Ѕиркав од прозорецот дали идеш, ги бирав зборовите кои ќе ти ги кажам. Не дојде, мака ми е се уште... А сакав...сакав да ти кажам нешто...да ја продолжам мелодијата. Сепак си ја задржав за себе, твојот живот навистина беше како осмата симфонија која толку ја сакаше, а јас продолжувам со Тагоре и „...радоста е чувствителна како капка роса, додека се смее, веќе умира...„. Денес некако чудно се чувствувам, гневно и проклето тажно. Од денес сама ги везам нотите и го рецитирам „одам и го губам својот пат, го барам она што не можам да постигнам, а го постигнувам она што не барам„. Немав сили да го пребродам денот, еднставно неможев, само ти тоа го знаеше. Исти ден неможевме да го дочекаме радосни...секој на свој начин.
Капијата остана отворена...
радоста неискажана...
стиховите полни со емоции затаени некаде во мене и преточени во песни...
Кафето го допив но некако... без волја и сласт, истото го направив и вчера, и претходниот ден.. ама чувството да го пиеш сам, без својот пријател е проклето, проклето горко.
​

 

[Bush(av)]

Зошто денес кафето е погорко?

-Ај на кафе. - му рече.
-Ме мрзи бе. Дај утре ќе идеме, има време.Животот е пред нас.
................................................................................................
-Ај на кафе. - и’ рече.
Тишина. Ветрот во позадината шушкаше меѓу лисјата на липата. Рана есен. Од далечината се слуша плачење. Големите златно-жолти листови паѓаа околу него.
Сивило. Ладното сивило на буквите и болната белина на мермерот му го преплавуваа умот.
-Ај на кафе бе. - пак и’ се обрати.
Пак тишина.
Го отвори термосот и сипа малку од кафето во пластичната чаша. Ја остави на плочата. Зеде друга. Ја наполни и неа. Отпи. Уште беше топло. Му се допаѓаше такво. Ама не беше тоа тоа. Не беше истото турско благо што секогаш го нарачуваа. Денес беше посебен ден. Денес не стави шеќер. Го испи кафето од неговата чаша.
Кафето од нејзината го расипа врз свежата земја. Полу-исушените цвеќиња крцнаа под топлата течност.
-Ќе поминам утре. Ќе те соберам и ќе идеме на кафе.
Ја избриша солзата од десниот образ и си отиде. Утре пак.

 

[Nemiseverue]

Ливада. На ливадата, тракторот. На тракторот баба. Кај бабата во џеб, мобилен телефон. Ѕвони. Внукот и ја соопштува новата тема. Во воздухот прострујува... Од калта до ѕвездите и назад...

 

[Black LiLy]

Од калта до ѕвездите и назад

....​

 

[Сатори]

*

Ливада. На ливадата, тракторот. На тракторот баба. Кај бабата во џеб, мобилен телефон. Ѕвони. Внукот и ја соопштува новата тема. Во воздухот прострујува... Од калта до ѕвездите и назад...

Тропаа високите штикли по калдрмата на сокакот, одеше брзо како демони да ја бркаат, со шише вино во ќесето.
Му подаде рака во мракот, без да зборува.Топлината негова направи чудна непријатност во стомакот.
Скоро да полета, се држеше на него, му ја мирисаше кошулата во ноќта, му ги мереше прстите, патуваше со погледот преку неговите рамена.
Наеднаш ја пушти.
Падна во калта, го скрши виното, ја крена главата и погледна во ѕвездите ... тој продолжи по патот без да се сврти.

 

[dejan_k]

Во знак на благодарност ми дозволи да ја гледам додека има секс со непознатиот дечко.Но мене повеќе не ми беше битно.Јас бев решен да учествувам во таа перверзија.
Па тоа и не е некоја голема благодарност.Ќе беше поубаво доколку и јас требаше да учествувам во самиот чин.А не вака,само како посматрач.Ќе беше уште поубаво,ако наместо него имаше уште една девојка.
Почнаа да се соблекуваат.Онака.Не се бакнуваа до дека го правеат тоа.Чудно!
Тогаш таа само му се приближи и тивко му шепна нешто на увото.Потоа дојде до мене и ми рече:
-Дај ми ја раката!
Без никакво двоумење го сторив тоа.А таа на мојата дланка стави само една зелено-бела таблетка!
-Што е ова-ја прашав веднаш?
Таа само чудно ме погледна и ми рече:
-Тоа не се опишува.Пробај ја.Имам за сите по една-и ми покажа дека во другата рака има уште две исти такви.
-Не,додека не ми кажеш што е-бев упорен!
-Ми ги даде еден колега од факултет.Имам пробано.Крш ме направи.Ако морам да ти го опишам чуството тогаш,ај да ти кажам дека ме возеше од овде до ѕвездите!
Не бев сигурен дека сакам,а таа ја забележа мојата несигурност.Само ми ја допре раката нежно и ми ја доближи до устата.
-Ете,на масата имаш водка,ако не можеш да ја испиеш така-и слатко се насмеа.Се сврте кон дечкото,кој гол ја чекаше на креветот.Му пријде.И му седна во скут,свртена накај него.Изгледаше како да не и е битно што чуствува за мене.
Почна да го љуби.Да го допира своето тело од неговото.Беше прекрасна.Убава како и секогаш.Иста како што беше кога ја имав и беше само моја.Кога заспиваше на моите гради и се будеше покрај мене.
Беше луда.Секое утро кога ќе се разбудевме знаеше што најмногу сакам.Така беше секое утро,кога ќе се разбудевме.
Ниедна девојка после,не беше како неа.А колку сакам да ми го испушат кога ќе се разбудам.
Таа беше луда.Но јас ја сакав.
И таа ме сакаше мене.Ме погледна како тажно седам во другиот карај од собата и ми се насмеа.Ја испружи раката и ме викна,да им се придружам.
Ако ме прашате како би ја опишал таа вечер,па незнам со кои зборови.Можеби со овие-од калта до ѕвездите и назад.Ја сакам.

 

[Black LiLy]

Од калта до ѕвездите и назад

....

 

[mary_jane]

Беше многу убава девојка, и можеше да се рече дека има се- изглед, пари, кариера, ум, друштво, семејство ... и беше среќна..или барем мислеше дека е среќна.Беше свесна дека неретко и завидуваат на сето тоа, но беше скромна и секогаш им помагаше на помалку среќните и затоа ја сакаа. На неполни 25 години таа имаше завршено еден факултет и веќе тераше друг, имаше стабилна и добра работа каде што наскоро ја очекуваше унапредување, семејство коешто ја сакаше и се гордееше со неа и друштвенце,луѓе кои неможеа да и се наситат...меѓутоа имаше една маана...тврдеше дека не верува во љубов, ги исмеваше заљубените парови и велеше дека тоа е само фарса и губење време, позади себе имаше авантури,краткотрајни врски од кои бргу здосадувало. Но тоа и беше само маска пред другите, длабоко во себе беше очајна по љубов, многу пати кога се враќаше од град, подзапиена, и ги гледаше истите тие заљубени парови како се гушкаат и молкум чекорат по патот доволни само еден на друг, се прашуваше како е тоа? како е да се сака и да се биде сакан, и си легнуваше сама, копнеејќи по љубов.Ги лажеше луѓето дека не верува во љубов, бидејќи мислеше дека имаат совршена представа за неа и несакаше да го сруши тоа, се преправаше дека не и треба за да не сватат дека всушност е ранлива и кревка како сите останати...
Знаеше да сака, ги сакаше луѓето околу неа и безусловно им се препушташе и и возвраќаа со иста мера, но не на тој начин...почна да се чувтвува осамена...и беше тажна...сите пари,пријатели и забави неможеа да и го одговорат прашањето- Што ги прави заљубените толку среќни?зошто ги имаат оние изрази на ликот додека се гушкаат?што е тоа љубов?...и повторно си ја ставаше маската на совршена современа девојка на која љубовта воопште не и е на список...
И така до оној ден кога се запознаа...беше магично! Првиот поглед ја одреди судбината...и ете и она стана еден од оние парови што до пред некое време ги гледаше со чудење..а тој беше прекрасен, ма повеќе од прекрасен. Луѓето неретко се шегуваа на нејзина сметка дека го закопала секирчето, а она ќе го погледнеше него со оној израз кој не можеше да го дефинира и се вцрвенуваше велејќи дека не знаела што пропушта...сега имаше се...го имаше него...деновите летаа, се сакаа, беа неразделни...имаше чувство дека светот и е на дланка, и веќе не и беше гајле како ја доживуваат другите, единствено сакаше да го види и да му скокне во прегратка, и беше во ѕвездите...
Тоа утро стана порано, сакаше да го изненади, тоа изненадување му го припремаше со месеци и конечно дојде денот...поклонот беше прекрасно спакуван, го погледна додека се облекуваше и си се насмевна самата на себе, знаеше дека умира по тоа,и она доста се намачи да го набави а и бааги ја кошташе...ама ништо не беше премногу скапо кога беше во прашање неговата среќа и изразот на лицето што ќе му го предизвика. Првичната замисла и беше да му ја подари на роденденот, ама сакаше да биде сосема неочекувано и затоа се одлучи за овој ден...Он не ја очекуваше до попладнето, му рече дека наводно имала некој ручек со некоја другарка па ќе пројдела од кај него..Беше спремна и блескаше, се погледна во огледалото и самата си го примети сјајот во очите..О, колку беше среќна...Брзаше накај него,беше рано наутро и не планираше да го разбуди, одклучи со нејзиниот клуч и крадешкум се прикраде накај собата, ја отвори вратата и.....и....не престанаа....не ја видоа дека е во собата и продолжуваа со сексот, таа скокаше врз него сосема гола,а тој..го немаше видено во такво светло, изгледаше како ѕвер и се наситуваше на девојката која очигледно доживуваше огромни задоволства...стоеше на вратата и не ја приметија додека прекрасно спакуваната електрична гитара и испадна од рацете и тресна на подот...се сепна...подголтна,тој рипна од креветот...
-Ксенија?!?!Што бараш тука по ѓаволите ?!
...истрча од станот, трчаше како избезумена, не мислеше, сакаше само да избега, далеку...далеку од сите, сакаше да биде сама..без пријателите,без семејството...без мислите и без сликата од дивиот секс што тој го имаше со таа...трчаше додека не изгуби здив...
повторно беше во калта...

 

[Razorblade Kiss]

Од калта до звездите и назад...

Само еден миг ми треба...само еден за да се почувствуваш важно,сакано,обожувано...посебно.Ме нарекуваат Страст,блуз на чадот од твоите пури,џез на твоето тело.Ја ринам калта од твоите пори и го милувам твоето замаглено лице.Зар на некој му е важно лицето?
Од изворот на Распетието ехо на крик на уште еден грешник,но ти сакаш болка...па вечно носи го јажево околу твојот врат.Виси помеѓу цимолењето за милост,и уште една изгравирана црта во ѕидот на губитниците.Одбираш заслепеност,но како ќе се движиш кога златното сонце ги пржи твоите зеници?
Само еден миг ми треба...само еден за да се почувствуваш мизерно,отфрлено,омразено...осамено.Ме нарекуваат Пропаст,симфонија на полутемната соба,и госпелот на смртта.Ја погребувам твојата слава и го исмевам твојот лик.Зар на некој му е важно лицето?

 

[ada]

Има 7 години. Се поретко ги бара нештата кои ги сака, а се почесто ги прифаќа нештата кои и сметаат.
Косата и е златесто-жолта и наликува на пајажина. Но, за некоја година, ќе потемни и ќе го изгуби светлиот подтон и сјај. Ова го знам затоа што ми се случи и на мене во периодот на адолесценција, па сега имам некој беден компромис од боја на скалпов, кој произведувачите на фарби за коса го нарекуваат пепеливо рус.
Повеќе ја нема ни мекоста и облоста на образите, која толку ја сакав. Се губи сиот оној оптегнат волумен од нејзиното лице, и им отстапува место на вдлабнатините кои со секоја измината година и секој проголтан пораз ќе стануваат се поизразени.
Малите млечни запчиња почнаа да и паѓаат. Оние кои сеуште жилаво се држат за непцето се изронети и потемнети. Па, ако речам дека нејзината насмевка е секогаш пријатна за гледање, ќе излажам.
А од се, најмногу ми пречи промената на изразот во нејзиниот поглед. Ми се чини дека се повеќе наликува на погледот на татко и, кој последен пат го видов кога му кажав дека ја носам неа во утробата. Можеби баш таа сличност во очите, прави понекогаш да и се лутам за ситните палавштини повеќе од што заслужува. Во тие моменти и не знам дали ја гледам неа или сеќавањето на него пред себе. Само знам дека ме враќа во мојата каллива бара на гочливи отфрлања, прашања без одговор и залудни надежи.
Засолниште наоѓам во старите фотографии од неа како бебе. Колку само беше моја во тие денови. Мој продолжеток, моја совршена, светла и неизвалкана половина. Кога ја хранев, кога го направи првиот самостоен чекор, кога ги изговори првите артикулирани звуци...само милиметар ме делеше од ѕвездите во тие моменти.
Но сепак знаев дека повторно ќе праша:Каде е тато?, а јас ќе се вратам назад во сопствената кал, заедно со фактот дека сепак не е само моја.

 

[кики]

Се разбуди кон пладне. Поспана, мамурна тргна кон кујната. Мрзеливо ја отвори кутијата со кафе и го стави да се вари. Тргна кон фрижидерот. Зеде овошје, многу мраз и лимон. И требаше напиток, покрај кафето. Чекајќи така ненадејно почна да размислува за својот живот. Што направи од себе, до каде стигна. Разочарување до разочарување.

Се виде себе си како мала. Навистина нејзините немаа многу пари, но делеа од себе за да му овозможат на нивното единствено дете. И таа беше среќна како мала. Трчаше безгрижно низ ливадите, плетеше венчиња од белите цвеќенца кои растеа околу нивната куќа, си играше со другарките.
Одеднаш се се смени. Таа набрзина порасна, запозна ново друштво, се трудеше да биде како нив. Ги заборави оние околу нејзе, се измени односот кон нејзините родители... Се сети како почна со оваа професија. Нејзините не можеа да си дозволат да и платат за една ескурзија, а нејзините нови пријателки и го покажаа патот како да заработи. И тоа каков пат. Нејзините починаа брзо откако се дозна што работи таа...

Готово и беше кафето. Запали цигара и повторно почна да пребарува по своите сеќавања. Ја продаде куќата и си го купи овој стан. Незадоволно погледна околу себе. Се беше толку валкано, мислиш никогаш неисчистено. Празни шишиња од мината вечер насекаде, полни пепелници... Се згрози од сопствената глетка. Погледот и застана на креветот. Толку извалкан, толку поминале цели ноќи на него...само за оној вистинскиот немаше место. Проба да се откаже од она што го правеше кога го сретна него. Не можеше, не и дозволуваа. Длабоко беше завлезена во овој валкан бизнис, немаше веќе излез...

Заплака... Таму доживеа милион понижувања, но таму доживеа и вистинска љубов. Доживеа да биде најдолу, но и да се крене високо, не само до ѕвездите, туку и над нив.. Полека ја изгасна цигарата. Ги избриша солзите кои течеа од нејзините очи. Стана да се подготви за уште еден пад во калта.

 

[Natural-girl]

Од калта до ѕвездите и назад

Таа беше кучка. Беше убава, а ладна, недопирлива. Околу неа се вртеа разни типови, всушност таа ги вртеше околу малиот прст. И симнуваа ѕвезди, а таа ги фрлаше во кал. Повредуваше.
Ѕвездите ја знаат нејзината тајна. Знаат дека таа знае да сака, дека сака да биде сакана, но се плаши да сака. Беа сведоци на нејзиниот подем, вивнување кон нив, беа сведоци на нејзиниот пад, тонење во калта. Во срцето знаеше дека сака некој кој ќе и покаже дека не се сите исти.
Вечерва ѕвездите сјаат посјајно бидејќи вечерва нејзиниот поглед стана посјаен, ѕвездите се појасни, мозокот и е разбистрен. Како така? Додека цепеше низ калта во една тесна уличка некој и се нафрли наеднаш и ја изнагушка како божем и е најдобар другар. Го виде после толку време.
- Што е ова сама скитање по дожд?
- Што е ова расположение до даска?
Од смешен стана многу сериозен како што само тој знаеше.
- Се понашав глупо, знам. Но, тоа што го направив беше за твое добро. Заслужуваш некој подобар од мене.
- Добро, но заслужував и објаснување и тоа многу порано од ова сега, објаснување од тебе.
Го продолжија муабетот на дождот, другарски зезајќи се и глупирајќи се за безвезни работи, но сето тоа, таа, додека се враќаше дома, сфати дека беше прекрасно. И сфати дека е прекрасно да бидеш прекрасна во очите на саканиот, дека е прекрасно да сакаш и да ризикуваш за љубов. Затоа оваа ноќ ѕвездите сјаат посјајно.