Тука пишуваме на зададена тема

[Димитар]

Девојката која ја знаев толку кратко, но ја љубев толку силно. Би дал и неколку години од мојот живот, и парче душа, за повторно да сум со неа. Најнезаборавнота сторија во мојот живот, делот кој ме исполна, делот каде ја пронајдов својата друга половина....
За, жал за кратко....

Од радиото свиреа звуците на Celline Dion, незнам секогаш песнава ме потсеќаше на неа...

Every night in my dreams
I see you. I feel you.
That is how I know you go on.
Far across the distance
And spaces between us
You have come to show you go on.
Near, far, wherever you are
I believe that the heart does go on

На девојката која ја сакав повеќе од се, но тогаш кога бев таму, на другиот крај на светот...

Хармонијата ја уништи, Reammon со Tonight, која доаѓаше од мојот мобилен телефон.... хм, непознат број. Кренав и.... тогаш, крвта протече низ моите вени - веќе не мируваше, срцето чукаше забрзано... кога ги слушнав зборовите.... I hope you like surprises, на нејзиниот најсладок, шпански акцент. Па, не е возможно, таа беше тука...

Животот ми доби друга димензија... го гледав светот со розови очила, вербата дека сеуште среќата стои покрај мене, ме врати во мојот живот...

Повторно се смееше на моите шеги, повторно ја гушкав, повторно ги пробав најслатките усни на светот, повторно го почувствував нејзиното тело... но повторно, како секавица поминаа и тие неколку месеци...

Пак, јас бев оној кој требаше да се разделува од личноста која се му значеше....

На аеродром само ме бакна и во солзи изговори:
- Dimitar, cuando vamos a vernos?? (Кога ќе те видам?)
- Solo cierra tus ojos, y estare ahi!!! (Само затвори ги очите, и јас ќе сум таму) - ми беа омилените зборови на шпански кои ги чував за оваа пригода....

Авионот полетуваше, а со него дел и од мене.... моето срце... но, сега, верував во се, верував дека судбината еден ден, повторно ќе не спои....

 

[Nemiseverue]

Зошто секој ден го чуствувам истото. Зошто секој пат кога ќе помислам на неа ми поминуваат морници. И што е најсмешно веќе, не се ни обидувам да го тргнам тоа чувство. Тоа чувство дека ја сакам, ме покрива ко кебе во снежна ноќ, и ми се допаѓа како ме грее. Ја немам, тоа е повеќе од јасно, и можеби никогаш нема да ја имам... но секогаш ќе ја имам тагата за неа. Лесно е да се падне во депресија кога таа некоја не ги исполнува твоите желби, но, да се застане на нозе по две години копнеж за вистинската љубов која не можеш да ја имаш... е тоа е веќе нешто. Само, не можам да разберам зошто уживам во тагувањето. Јас ги обожувам мислите каде таа ми спиеше во прегратка, а исто толку ги сакам и моментите когаа таа сакаше да умре на моите раце.
Можеби нема да ја имам, а веројатно и таа не ме сака мене. Но се додека тече крв низ моите вени, јас ќе ја сакам, па макар тоа ме убило или воздигнало до рамниште на светец.

 

[Crazy_Rasmus]

Темнина. Не гледам ништо, не чувствувам ништо. Какво е ова место, Господе? Што ми се случува? Мора да е сон, да, сигурно сонувам. Но, не можам на ништо да се сетам...Зошто,ах,зошто?
Се сеќавам само на него, на неговата насмевка, на неговите движења, на неговата моќ да ја зоврие крвта во моите вени..Се сеќавам на нашата прва средба....Беше магична,неповторлива...Но,како му беше името?
Се уште не можам да одредам какво е ова место што ме убива.Ми наликува на болница,мрачно е, без душа, барем прозорче да имаше, светлината да ја почуствувам...Ништо. Само проклета темнина.
Пак тој, со неговите сини очи ме плени, ми го одзема здивот. Ах, колку само нежно ми говори и ми кажува дека ме сака. Се губам во неговите долги, кадрави коси. Неговото тело не е совршено, но за мене е прекрасно, како витраж во кој секое парче совршено си стои на своето место..Но, името како ти беше?
Се гушам. Не можам повеќе да го поднесам местово. Ме плаши. Каде сум Господе?Каде???Сигурно сум во болница, сум имала сообраќајка или така нешто..Само да можев да се сетам.
Повторно тој. Ми подари ружа на една од нашите средби, ми вети дека нема да ме заборави и ме замоли секогаш да ја чувам ружата. ама, името,како ли се викаше?
Ми мириса на нешто гнило во собава. Сигурно бананата од мојата лева страна, почнала да се распаѓа..И јас така се чувствувам, се чувствувам како да се распаѓам, како црви да ме лазат и гризат. Дај, Господе, да излезам од тука.Те молам.
Убавино моја, каде си ти? Да ме извлечеш од тука? Каде си, демначу на моите мисли?Зошто името не ти го знам?
Но, што бара и неговата ружа овде? Што се случува? О, не,не,не...Се сетив сега, знам каде сум...Но зошто?Што згрешив толку?
Зошто не ти кажав дека те сакам? Сега е касно!Премногу касно да ти кажам колку многу те сакам, дека умирам по твоите бакнежи, по твоите милувања.
Јас не сум во болница, ова не е соба.....................................................................................................
Јас сум МРТВА, ова е ковчег, не е никаква болница.Не се сеќавам како се случи ова,само сакам да излезам, те молам Господе пушти ме да излезам. Само да му кажам колку многу го сакам.Се сеќавам само на него бидејќи само него го сакав.Јас умрев, но мојата љубов за него не...Но, името како ти беше?

 

[зунза]

Те гледам често,но ретко разговараме. Неодамна ми кажа дека си го тргнал конечно каменот од своето срце..но сега како да жалиш. Долго време се обидуваше да се спасиш,но не знаеше како. Не знаев ни јас. Не ме бивало многу за совети,нели.
Сега велиш дека крвта низ твоите вени тече само за неа. А неа веќе ја немаш. Знаеше дека умира по тебе,а ја бркаше од себе и кога најпосле успеа ја сакаш назад. Сега таа се труди да те оттргне од своите мисли. Плаче и вика со хистерија кога ќе слушне песна која ја потсеќа на тебе. Многу пати и дошло едноставно да земе сечило и да го забоди во себе. Па да блика крв,а сјајот од очите да не ја видат сончевата светлина повеќе. Да не те види тебе.
Не ја барај назад,нема да ти се врати.Се ослободи од спомените,од немирот,од несоницата,од тебе...
Алкохолот во твоите вени веќе долго го има..не знаеш веќе што со себе. Те гледам по улица - како да си заборавил на себеси. Небричен,парталав - човек растроен да е ќе познае дека сега живееш само за неа. Не знам што е следно. Не знам дали ќе морам неа да ја гледам како носи букет свежо цвеќе завиткано со црна машна секоја недела. Колку да се потсети чија љубов тече низ нејзиното срце.

 

[TWEETY***]

Go cuvstvuvam tivkiot sepot na vetrot, negovoto miluvanje po kosata.Tivkite kapki dozd se razlevaat po moeto lici i gi vrakaat ubavite i srekni spomeni na nas dvajcata...Vo niv gi gledam tvoite miluvanja, zborovi...
Velat:covekot go pameti ona sto saka, a go zaborava ona sto moze.Jas ne mozam da zaboravam nitu eden moment pominat so tebe..vrezan e ovde, dlaboko vo srceto i ostava vecna traga na ljubov.
Daleku sme, no dovolno blizu za da ga pocuvstvuvam zarceto ljubov koe ja razbranuva krvta niz moite veni.
No eve izmina uste eden den, uste eden prazen den, casovite bavno minuvaat bez tebe.
Mi nedostigas...se e tolku mirno i tivko kako celiot svet da potonal vo dlabocinite na sonistata.Te zamisluvam povtorno pokraj sebe,kako nekogas...
Boli sto te nema...sakam da te dopram,da te pregrnam i pocuvstvuvam.
Bi sakala da mozam da go zapram vremeto vo onoj mig na sreka kadesto bi postoele samo jas i ti....

 

[Gravity Grave]

Погледнав уште еднаш накај касарната од својата стражарска позиција, и слегнав со рамениците. Хаосот наоколу само ја уцврсти мојата одлука дека тука веќе не ми е местото. Се чини дека оваа војна што беснееше наоколу е сечија, освен моја. Брат на брат, другар на другар. Вечерва е шансата.

Во камионот од позади сите молчеа. Некои дури и ги совладала дремка, сами им се спуштаат главите од умор и тресокот на шлемовите повторно ги враќаше во суровата реалност.
Ја подоткрив церадата за да видам до кај стасавме. Знаев дека камионот како по обичај ќе застане на семафорот на градската периферија. Подзастанав демек да се протегнам, ја одложив пушката и ременот и молскавично искочив од камионот. Трчав како луд повеќе од 50-тина метри пред да се свртам. На задниот дел од камионот го видов мојот најдобар другар од касарната како нишанеше во мене, но кога веќе се свртев накај него немаше срце да пука во мене и покрај стриктните наредби на комаандата дека тие ќе бидат стрелани доколку не пукаат во дезертерите. Камионот тргна, а тој сепак ја крена раката во знак на поздрав. Тоа беше последниот пат што видов и слушнав било што за некој од мојата единица.

За среќа, се испланирав како што треба. Под униформата имав “цивилка”, и веднаш се упатив накај железничката станица. Веќе имав спремен билет во џебот, и за 10-тина минути се најдов во возот за накај дома.

Во Македонија влегов со фалц лична карта која што ми ја врачија роднините од спротивната страна. Не смеев да ризикувам да бидам фатен, никој жив не можеше да предпостави што можеше да се случи доколку ме пронајдат и ме осудат за дезертерство.

Кога ги видов обрисите на својот роден град, пригушените светилки, познати лица веќе на самиот влез, крвта повторно почна да струи по моите вени.
Градот веќе почна да се буди кога стигнав дома. Иако сеуште беше рано саботно утро мајка ми и татко ми веќе беа будни. Мајка ми веднаш се расплака кога ме виде, додека татко ми само ме погледна остро за момент, и повторно го сврте вниманието на утринските вести. Тивко опцув соблакајќи ги чизмите, и ја прашав мајка ми:
-Сеуште ли е лут стариот? Што очекуваше од мене? Да загинам? За кого?-Не можев да се соземам од бес. Знаев дека не сакаше веќе да збори со мене откако телефонски му кажав дека сум спремен за бекство.
-Не му се лути мило, знаеш дека и самиот е загубен. Армијата му беше се, знаеш како сите бевме воспитани. Ајде седни нешто да појадуваш.-
-Благодарам мамо, сега не сум ниту гладен, ниту уморен. Ќе одам да се видам со другарите, и да ја видам неа.- Со насмевка набрзина ја прегрнав повторно мајка ми и појдов накај купатилото за да се истуширам.
-Кого да видиш синко?-Одвај погледнувајќи накај мене тивко прозборе мајка ми.
-Па неа, Магде!-Се насмевнав
-Ах да, Магдалена-

Искочив експресно од под тушот, и со мокра коса се растрчав по собата за да најдам нешто да облечам. Ме прекина тропањето на врата.
-Ајде, влези-
Тоа беше брат ми, постариот. Се разбуди од спиење.
-Каааај си бе војниче!- Се развика со нескриено воодушевување од мојата изненадна посета
-Ооо бато, еве бе, повратак отписаних!- И јас не останав должен.
-Брат, дај да седнеме на по една пред да искочиш, имам нешто да ти кажам-
-Кај бе сеа, вака рано на сабајле?-Одговорив набрзина.
-Хехехе..не е важно бе, никогаш не е ниту рано, ниту касно за капка добра ракиичка!-
-Ајде, нема проблем-Не сакав да му го скршам меракот на брат ми.

Пред да седнам и го видов натаженото лице на мајка ми. Знаев дека нешто не е во ред, но и дека нема срце да ми каже. Го погледнав братот кој што сега веќе озбилен ја сипуваше ракијата во нашите омилени чашки.
-Кажи бате, што се случува? Се е во ред?-
-Де бе, мора ли да е нешто озбилно? Не можам да испијам една со брат ми во чест на твоето враќање?-
-Секако, секако-Одговорив опрезно сркајќи ја ракијата.
После неколку минути необавезен разговор, сепак со променет тон ми се обрати братот.
-Слушај Милан, сепак ќе морам нешто да ти кажам за Магдалена. Но мора да ми ветиш прво дека ќе останеш мирен, и дека нема да направиш никаква глупост? Може?-
Ми се одсекоа нозете. Веќе не чувствував ништо. Ни местото кај подколеницата кај што ме окрзнал куршумот, ниту опекотини од сонце што ги печалив на стража, ниту тоа дека наспрам себе имав брат кој што е двапати поголем од мене.
Одеднаш рипнав како попарен и го фатив за јаката на маицата.
-Збори бе брат, што е работа? Во ред ли е?
-Седни, те молам.-Ме грабнаа и мајка ми и брат ми. Се вратив на столчето.
-Магдалена веќе не е со тебе брат. Пред 5-6 месеци се фати со оној муфљузот од твое школо, бившиот нејзин. Верени се. Утре е свадбата! Знам дека требаше да дознаеш за ова од нас одамна, но знаевме и дека има многу други работи кои што те мачеа додека беше таму...така да ете, морав сега да ти кажам. Млад си, прав си, ке си најдеш друга девојка. Таа и така докажа дека не е за тебе!-

Искочив од станот без збор. За момент го вратив филмот неколку месеци наназад. Ми беше чудно што не добивав одговори на моите писма, и дека нејзините родители секогаш наоѓаа некој чуден изговор кога ја барав дома, но вакво нешто ни на сон не ми паѓаше на ум.
Како во бунило оддеднаш се најдов пред нејзината зграда. Морав лично да се уверам во тоа што го збореше брат ми, така да седнав пред влез на зграда и чекав!
По 20-минутно чекање, се појавија заедно. Насмеани. Среќни. Таа искочи од колата носејќи ја во раце венчаницата. Станав додека тој ја заклучуваше колата.
-Здраво живо. Дојдов да си ја соберам поканата за свадба!-Се обидов да останам смирен. Таа вресна сопнувајќи се од венчаницата која што ја испушти од раце штом го слушна препознатливиот глас.
-Милан. Те молам, дозволи ми да објаснам.-Со плачлив глас се обидуваше да ја смири тензијата, воедно обидувајќи се и да стане од правливиот плочник пред зградата.
-Не сум тука за да ви правам проблеми. Гледам дека веќе глеаш накај прозор, бараш помоќ, планктону еден!- Му се обратив нему кој што блед како крпа стоеше вкопан покрај нејзе.
-Ви ја посакувам сета среќа на светов, се заслужувате еден со друт.-Саркастично им се обратив пре да заминам. Знаев дека сеуште запрепастено гледаат накај мене, но нив не им дадов шанса да ме поздрават за последен пат како другарот од касарната.
Се вратив дома, веќе на маса беа и татко ми и брат ми, со третата чашка полна со ракија. Седнав и веднаш ја испив чашката на екс. Се свртев накај стариот со поглед полн со благодарност. Знаев дека цело време стоеше позади зградата за да се осигура дека нема ништо глупаво да направам. Го загрнав и ја лупнав чашката од неговата. По кој знае кој пат се повтори она старата. Затворање на едната врата, отвора иљадници други.
Веќе не се ни обидував да побарам одговори на прашањата што толку многу ме мачеа, ии требаше само уште еден пијалак....па уште еден, и уште еден....да, веќе се чувствувам подобро.

 

[ada]

Не се сеќавам на денот, а не се сеќавам ни зошто, мојот одраз во огледалото стана провиден. За момент, а можеби и цела вечност, не бев тука(или како и да се вика ова место).
Но тогаш, разјарениот бик со име гнев ги зари своите рогови во грлово. Срцево повторно почна како обземено да ги разнесува своите дестилати низ вените. Само што овојпат тоа не беше црвена крв, туку некоја безбојна леплива течност. Ме зашеметуваше со својот мирис. Мирис на траги-комичен егоизам, мирис на залудна желба за поседување, мирис на самодоволна просечност, мирис на страв од се и секого. И се уште ме држи во состојба на полусон...
Сега ми треба уште. И уште толку многу.
Заборавив на црвената крв.Заборавив на совршената едноставност на децата.Заборавив да дишам лесно и да ги слушам своите дамари. Но, зарем е тоа важно?

 

[Sith_Lord]

Дали заборави? Не верувам. Те гледам, совршено кршлива, но исправена, чекориш кон некое сновидение кое само твоите очи со боја на смарагд може да го преточат во вечна идеја, во апсолутна вистина и неописива убавина.
Огледалото те лаже, погледни се во моите очи. Велеше дека се препознаваш во нивниот одраз. Загледај се подлабоко. Ќе видиш се што гледам јас. Ќе видиш некој што вреди да се сака, да се заштити од светот кој не ја признава твојата чистота и сака да ја уништи. Верувај. Низ твоите вени тече крв од срце што чука доволно силно за еден свет.
И сакам да се обвиткам околу тебе, да се претворам во оклоп кој ќе те одбрани од сите оние кои сакаат да ти нанесат болка.
А крвта низ моите вени тече само кога си овде да ја придвижиш. Бледилото на мојата кожа и празнината во моите очи исчезнува кога сум блиску до тебе. Остани.
Не се предавај на сивилото. Не пропаѓај во пријатниот полумрак. Слушни ја Par godina za nas. Диши длабоко. Мирисни го воздухот надвор. Се мириса на будење. Не дозволувај да те одмине овој позив на радост и детска едноставност.
Дај ми рака. Одиме.

Sith

​

 

[Nemiseverue]

Туку... имам нова идеја за нова тема... треба да почнам да правам еден ”проект” па ќе ги искористам вашите идеи за понатаму... новата тема гласи, Автобиографија... монодрама.
Значи би сакал да направите автобиографија и да замислите дека некој тоа ќе го одигра(одглуми, одзбори) на сцена... повелете...
Автобиографија... монодрама.

 

[Точкест]

(празен стол пригуштено светло, излегувам со цигара во рака) У да ти ибам среќата денес да ти ибам, мораше ли баш денес? МОРАШЕ ЛИ?!? Ц ц ц каков живот бе не ми се верува ме боли срцето зашто живеам вака веќе неможам, мора некако да ми прекине овој живот. (седнува мна столот, светлото насочено дирекно во мене) И да ти кажам што уствари ми се случи денес, знаеш оние моине двајцата, старцине...епа НЕ СЕ МОИ, е не не се. И јас мислев цели 20 години дека он ме напраил а она ме родила, никогаш веќе да не ги видам да бог да.(ја гасам цигарата, станувам и од џеб вадам дел од весник) Еве, мамицата нивна еве види тоа ли е живот, цело време да си со нив а мајка ти и татко ти да се во затвор, па па тоа е трагедија. Неможам веќе неможам, морам некако да ги видам мајка ми и татко ми...А кои биле они? Двајцата работеле како шпиони за ГОЛЕМАТА РУСИЈА за време на онаа ЛАДНАТА ВОЈНА, ладна крвта да им стане. И ги фатиле им е*але мамичето мамино, татко ми поглава мајками по грб, што ќе прават шпиони и во затвор. Јас сум бил мал и кај овие двајцава сум живеел додека они биле на „работа„ во Русија. И така јас си живеев со нив, еве 18 години веќе сум кај нив, и ги знаев ко мама и тато. Па вчера случајно дознав за ова во една библиотека најдов некоја архива на стари весници и го најдов исечоков, го однесов дома старката падна во несвест. Се разбуди и почна да плаче ми рече да и донесам вода и донесов, ми рече да седнам седнав, и пак плаче. И викам, ајде бе веќе аман кажи што ти е не ме нервирај само, а она „циуциуциу сине мајкин„ аман мори доста веќе 100 пати сине мајкин сине мајкин кажи вејќе мачки да ме јадат. И ај некако се смири и кога почна да збори јас се расплакав, глупост жива(вадам нова цигара ја палам), и така си напраивме муабет т.е. си испоплачивме добри два саати, јас се изнервирав се отерав кај што не треба отидов во продавница, купив водка и уште се неам вратено дома, уствари што ќе идам таму ќе идам ја да ги најдам мајка ми и татко ми оние вистинските(ја гасам цигарата).Бидете поздравени драги пријатели и непријатели, другари и другарки, сите ве сакам отидов јас да си го најдам мојот живот т.е. моето минато. Поздрав(излегувам од сцената почнувајќи да пцујам)

 

[Razorblade Kiss]

Автобиографија

Како прво,пофалби до Викторгг,навистина добра тема за мозгање:raz:

(Сцената зазема место на полноќ,во еден напуштен стан,после брутално убиство,на земја лежи една полумртва девојка,а врз неа стои средовечен човек,со јаже во рацете)

Така и ти треба,ку*во една,не те научиле дома дека жените се создадени за да им служат на мажите.Добро ми велеше татко ми-синко,сите се исти,до една.Гледаат само да измолзат нешто од тебе и кога оп,другиот ден ги гледаш како се валкаат во кревет со некој друг.Кучко!(ја удира)Неблагодарнице!(ја удира)Малку ли ти беа кулите и градовите што ти ги нудев,парите што ги добиваше секоја сабота,задоволството да бидеш со мене.Женската сакала љубов...каква љубов мори,љубовта е за мекушите.Се знае кога игра машка рака,се е под конец.Им даваш прст,ја сака цела рака.Се знае како треба со жените како вас.Доста им е да зашушкаш со неколку илијадарчиња,еве ти ја,преде ко мачка в скут.

Што оти сакав,што оти живеев за една жена...ме напушти.Ја сакав(во гласот се чувствува револт и плач).Можеби на начин како што таа не го разбираше,но сепак ја сакав.Ги сакав и малите...моите сонциња(вади фотографија од своите деца).Марија сега сигурно е цела жена.Не ја видов откако...(се насетува нервоза)...мајка и рече дека сум болен во умот...не не...таа ме провоцираше...морав да и покажам каде и е местото,мајка и не ја воспитала.Тогаш си заминаа,ни траг од нив.А Петар...Петар ја бранеше,наместо од моја страна,тој од кај мајка му.Си го добиваше и тој.Слушнав бил на факултет...медицина...ќе лечат други,а сами треба да се лечат,бре бре.

(се слуша офкање)Молчи веќе еднаш!(ја врзува со јажето за устата,ја удира,девојката е онесвестена)Умри ороспијо една,и така да ти го скратам и тој мизерен живот што го водиш.Не знаеш со кого си се фатила бизнис да водиш(хистерично се смее)
(се слуша звон на ѕвонче)По ѓаволите,кој е пак сега?Никој не знае дека сум овде.Полиција...да да,ќе ме фатите,подобро мртов и слободен отколку жив и заробен.


Се слуша истрел.По неколку минути полицијата успева да го обие станот.Во салонот лежи веќе помодреното тело на девојката,а до неа е човекот,со куршум во главата и локва крв околу неговото тело.Во раката држи писмо...Прости ми Јована,премногу те сакав.Сепак те сакав...засекогаш твој Ангел.

 

[Bada Bing!]

Живот Целосно Потрошен


Тип седи на стол. Пуши цигара и се мисли. На крај решава да прозбори. Само што отвара уста добива силни болки во градите, колабира на подот, се грчи во болка со пена на уста и по 30-40 секунди умира. Завеса.

 

[зунза]

(ликот е постара жена,од 70тина години,истрчува на сцената со раце врзани во завои и лудачка кошула)

Овде да умрам во овој миг,ама не се предавам!
Хитлер жива да ме запали на плоштад,ама не ги предавам!
.....едвај успеав да избегам. Сакаа во логор да ме стават! Ме лажеа,ми велеа влези избањај се,туш е. Каков туш, какви бакрачи! Не сум јас од вчера! Може сум еврејка,ама не пијам мастило! Некои луѓе беа,цели во бело. Ме тераа да пијам некои апчиња,сакаа да ме отрујат ко стаорец! Ми ставија лисици на рацеве(погледнува кон рацете заврзани со завои) и некој оклоп(се допира по лудачката кошула),ми велеа дека ќе бидам добро. А мајка ми? Не ме пуштаа да ја видам. Ми велеа ќе ме посетела ако сум се смирела и ме ставаа во црни соби. Не сум јадела ништо веќе 5 дена! Којзнае што ми подметнуваат во храната..некој отров! Цркни Хитлер,не се предавам! Јас со моите 16 години,ќе бегам низ шумата!
(си ги допира брчките по лицето и рацете)
-На! Ова ми е од бодликавата жица полна со струја! Кожата ми се стопи! бегав...ќе бегам! Шајзе либе Свастика,шајзе!
Кукастите крстови ќе им ги запалам,смрт за нив,крвоцицачи! Убијци! Младоста ми ја зедовте!
(доаѓа амбулантно комбе,ја креваат насила на носилка)
- Не! Неее! Пуштете ме штипикурци,помош!! Мамо,мамооо!

 

[Сатори]

Преубава девојка, сини очи, кратка плава коса, розови усни...

Претставата заврши...смрт!

Девојката си оди од сцената...




-Добро, што сакаш ти од мене?Сакаш ли нешто воопшто?
-Секс, секс, секс...Тешко ти е да сфатиш, до секс ми е?Сакам само да те легнам, ништо др.За друго не вредиш...
-Курва...
-Педер!
-Педер, педер, а?Дојди да ти покажам дали сум педер или не, дојди, пичка ти материна, дојди да те видам.
-Што сакаш бе?Не сакам ништо со тебе сега.
-Не сакаш сега, не сакаш...дојди ваму!

Девојката завршува во раце кај типот...​

 

[Johnny Stulic]

електрична столица, келав старец со цигара во уста поп до него



мизантропот е остарен алтруист

љубовта е само увертира во омразата

омразата не е привилегија на осамените

сатисфакција не e тапкање по рамо

Содома и Гомора не се мит

Животот е карта во еден правец до пеколот

Пеколот е фикција ,рајот поголема