Диши, само диши…-ги отворив очите само за миг, но се беше матно, видов непознати лица наведнати над мене, и ја видов НЕА, со шокиран израз на лицето.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Беа тоа слатките 70-ти години. Се во градот беше во знак на премиерата на новиот филм за Џемс Бонд, така и јас веќе 30-тина минути стоев во редица пред шалтерот во желба да стигнам до тоа скапоцено парче хартија. Наеднаш есенскиот поветарец го симна качкетот од мојата глава. Се свртев да го побарам со поглед, и тогаш ја видов НЕА. Веќе беше наведната, го собра качкетот,и со насмевка ми го подаде. Од возбуда не можев ниту да и се заблагодарам. Се обидував веќе подолго време да стапам во контакт со неа, но сите досегашни обиди беа безуспешни.
Воопшто не бев срамежлива особа, но нејзиното присаство едноставно ме правеше нервозен. Се обидов на брзина да се снајдам.
-Пред Вас сум во редица. Сакате и за Вас да земам билет?-
-Секако. Но те молам, немој да ме персираш. Се викам Ирена.-
-Јас сум Драги, мило ми е.-Се представив со неспретна насмевка.
”The Spy Who Loved Me” беше вистински спектакл. Ирена слатко се смееше на рафинираниот хумор на големиот Британски џентлмен Роџер Мур. Весело ги грицкаше пуканките што ги купив пред влезот на кино салата, додека јас скришум и се дивев на нејзиниот лик. Иако беше под 20 годишна возраст, веќе беше прекрасна жена. Долги нозе, тенка половина, бујни гради. Имаше се, освен желба да му го поклони своето внимание некому, особено не на скромно момче како мене. По завршувањето на филмот, стана и си замина без поздрав. Станав од столчето со длабока воздишка, и се отиснав во ноќта.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Јуни 1982 година.
На телевизорот само што заврши првиот меч од Светскиот Куп. Ја испратив веселата дружина од станот, и се вратив да го исчистам столот на кој што доминираа пивските флаши, и расфрланите кикирики. На радио јавија дека со предавање на Аргентина, заврши Фолкландската војна. Во тој момент се огласи ѕвончето на влезната врата. Претпоставував дека тоа се новите комшии во станот до мене, ги слушнав женстурачите во двор како зборат дека денеска требало да се всели еден млад брачен пар. Штом ја отворив вратата во станот фуриозно влета млада жена, со флаша ефтино вино во рака. Иронијата пак си поигра со мене. И покрај тоа што беше во полу-пијана состојба, не и беше тешко да ме препознае.
-Те знам тебе!- неконтролирано смеејќи се на мојот бескрајно запрепастен лик.
-Ми треба телефон да викнам мајстори, бојлерот е цркнат-.
Сврте на неколку места, и повторно искочи без поздрав. Беше уште поубава, позрела, понежна отколку кога ја видов последниот пат во кино пред 5 години.
Мажот и беше некој насилен тип. Не ретко се случуваше да ме разбудат преку ноќ со нивните караници. Ја гледав кроз ”шпиунката” често како плакајќи заминува од станот, додека мајмунот сеуште се дереше и кршеше се што ке стигне.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Фебруари 1983 година
Ме разбуди ѕвоното.
Станав,и онака во по гаќи отворив криејќи се позади вратата.
Без збор влета во станот и застана поред мене. Се тресеше од студ. Наеднаш ја соблече пижамата и ми рече;
-Земи ме. Ова го сакаше, не ли?-се насмевна задоволна што повторно успеа да ме запрепасти со своите постапки.
-Маж ми е на терен, не се плаши, нема да знае-
Не чекав да ми каже двапати, ја грабнав во раце и ја однесов во спалната.
Како по обичај, си замина без поздрав сабајлето.
Пред враќање дома, скоро секој ден ќе свратевме на чашка-две во кафаната што ни беше узпат. Под впечаток на предстојните најавени реформи во фирмата, колегите го фокусираа муабетот на брифингот што сабајлево шефот го одржа со нас. И покрај тоа што работата ми висеше на конец, мислите ми беа фокусирани на неа. Сеуште го имав вкусот на нејзините усни на моиве додека нејзиниот мирис сеуште циркулираше низ моите ноздри.
Ја испив чашката, го грабнав палтото, и заминав. Момциве ионака не ни забележаа дека сум одсатен.
Му платив на таксистот и веднаш на влез во зградата ја слушнав како вреска барајќи помош. Во неколку скока се најдов пред нивниот стан. Заѕвонив еднаш, двапати, трипати, и почнав да тропам по вратата. Тој ја отвори вратат држајќи ја за коса, и кога ме виде мене веднаш ја затвори вратата. Го слушнав како и вика;
-Овој ли шмокљанот ќе ти помогне?- и продолжи да ја шамара.
Сега веќе го загубив трпенитето, па почнав и со клоци да мавам по вратата. Штом слушнав дека повторно се доближува, ја отворив незаклучената врата, и го плеснав со глава у лице, следено од десен директ во предел на неговата носна коска. Падна на паркетот со болна гримаса на лицето.
Во тој момент, Ирена ме истурка надвор од станот и почна преплашено да вика;
-Да ли си нормален? Ќе не убие и двајцата! Бегај, те молам!-
Нејќев ни да слушнам за тоа. Кога само би знаел дека не ја сакам, сигурно веднаш би заминал. Но таа ми беше единствена особа со која во тие ретки моменти коа бевме заедно се чувствував комплетен. Уште од првата средба пред киното знаев дека само со неа можам да ја најдам загубената смисла за животот. Немав намера да му дозволам да ми го одзеде единствениот сон што го имав.
Во меѓувреме таа во паника ме истурка веќе до влезната врата од зградата. Улицата беше преполна со луѓе кои што апсолутно незаинтересирано делуваа за нашата драма што се одвиваше директно пред нивните фаци.
-Бегај-ми рече со плачлив глас.
-Бегај додека не биде касно…не го познаваш, не е нормален-токму на крај на оваа нејзина реченица се слушна истрел.
Паднав како покосен.
Се разбудив после неколку минути долги како векови.
-Диши, диши!!- Слушав од сите страни. Кои се овие луѓе? И зошто не ми е студено? Види ја само нејзе. Дури и усните и се помодрени. Истите тие усни што мечтаев да ги бакнувам уште вечерта кога ја видов пред кино.
