Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Ми се допаѓа приземноста и рационалноста на мојот предлагач, можеше да ми предложи некое лигаво љубовно филмче, некое со монотона клише прказна, софт-порн или уште полошо: филм со Ричард Гир. Не ме остави на милост и немилост, згора на сѐ ми остави преслатка порака на која ќе се навратам нешто покасно.
Во самото интро може да се заклучи дека не станува збор за бајковита приказна, но всушност има елементи од една бајка.
Сржта на приказната може да се проследи во (пот)свеста на Џоел (Џим Кери). Интересна визуелизација на режисерот за приказ на сите тие сцени. Од игра со светлината до игра со камерата.
Есенцијата на приказната, пак, е третманот за бришењето на сите спомени (spots) во мозокот од саканата личност. Џоел да се оттргне и да ја заборави таа љубовна авантура која му предизвикува внатрешни војни и тегоби. Скршеното срце го крши и духот. Ова е, навидум, најлесниот и најбрзиот пат за преболување на саканата личност. Клементајн тоа најдобро го знае!
Во самата борба во потсвеста има постепена градација. До сцени со кавги и несогласувања до хармонија. До лежерност до трчање. На самиот старт наседнува и потклекнува, но интензивно решава да пружи отпор и да се бори. Но покрај длабоката волја, на крајот ја губи битката. Штета што само еден од нив длабоко во себе беше решителен да се бори за таа врска.
Крајот беше неочекуван и непредвидлив!
Си-Фи елементите убаво се вклопени во оваа љубовна приказна, а тука е и цитатот од Александар Поуп кој едноставно мора да се искористи во оваа рецензија:
How happy is the blameless vestal’s lot!
The world forgetting, by the world forgot.
Eternal sunshine of the spotless mind!
Each pray’r accepted, and each wish resign’d.
Не можам да ја пронајдам хемијата меѓу Џим Кери и Кејт Винслет (Клементајн). Кери е еден од најхаризматичните актери, а Винслет е една од најнехаризматичните актерки во Холивуд. Згора на сѐ, сето тоа шаренило на нејзината глава, низ филмот, само ја влошува сликата која ја имам, за неа. Ме ми се допадна ни во "Читачот", ни во "Титаник", ни во "Интимни ствари".
Омилена сцена ми е сцената со Кирстен Данст кога по гаќички и во маичка без градник среќно рипка на креветот. На таа сцена ќе се сеќавам и на мојата смртна постела.
Ова е романтично-неромантичен филм. Повеќе зборува за психологијата на врската и реалните очекувања, подеми и падови, успеси и неуспеси, отколку за константното цветање ружи и живеење во некоја љубовна слепа хипноза. Доста реалистен приказ на една зрела врска.
Не беше лошо филмче, не по мој вкус, и ако мора да го оценам би му дал 6/10.
Да се навратам на пораката, беше преслатка. Имам одредена насока, со оглед на трошките оставени во истата , кој е мојот Валентин односно која е мојата Валентина (намерно ја извртувам терминологијата). Три години немам стапнато во кино, а многу ми се оди! Со оглед на тоа дека морав да го/ја извисам на нашиот филмски дејт, сакам да му/ѝ надокнадам. Нека се тргнат рестрикциите и од мене има карта за во кино за филм по негов/нејзин избор. See you in Montauk!