Иако знам и го прифатив фактот дека нашата врска е готова, има некои работи кои едноставно не можам, но и не сакам да ги пуштам така едноставно неминовно да заминат, да ме напуштат. Можам барем да ги споделам овде, сега за да можам да се потсекам на некои нешта, да ги споделам со непознати, да ги споделам за да излезат од мене. Не се обидувам да те добијам назад со ова писмо , не се обидувам да го променам твоето мислење бидејќи ја разбирам и почитуваме твојата одлука.
Стојам пред огледало и се прашувам: "Ја пуштам да биде срекна или?"
И стојам таму, загледан во мојот одраз на мојот збунет лик, се обидува да го најдам вистинскиот одговор. Но би требало да е така пошто тоа е твоја желба и одлука, сето друго би било невозможно.
Се сакавме еден со друг, премногу, понекогаш се чинеше дека нашите постапки и однесувања се луди, глупи и неодговорни но таква е љубовта зарем не или “би требало да биде”.
Ах колку само ми недостигаш, дали и јас ти недостигам?
Не сум способен да простам, ниту пак да те заборавам , знаеш, зошто? Не бев ни по 1,2,3 ниту по 7 месеци способен да простам. А пак те сакав и тогаш и сега и секогаш. Сега ти простувам знам далбоко во мојата душа дека е така, дека не можам да бидам без тебе, не сакам, но залудно е. Исходот е тој, разделени, се посакуваме еден со друг. Те посакувам моја најмила од се повеке на светов.Иако помина време, секој ден се повеке се распаѓам. Твоите изговори, твоите лаги едноставно многу болат , имаш навистина причина да ме оставиш? Како и да е, тоа не го менува фактот дека постапуваше и донесе себичен одлука.
И уште нешто..
Зарем навистина мислиш дека е толку лесно да те заборавам? Неможам јас така како тебе да се понашам како никогаш да не си постоела во мојот живот после 3 години. Едноставно неможам како тебе, не сум како тебе, да се мотам околу други луге без никакво чуство на вина.
Зарем не знаеш колку пати и јас сакав да напуштам се што сме граделе, да сватам дека не сум човек за тебе, но не заминав иако можебе требаше, но едноставно ти се вратив. Знам и тешко ми е да си поверувам дека признамам , дека поминав толку многу време обвинувајки те тебе за нештата коишто ги направи зад мој грб. Да можам се да вратам од средината на нашата врска, почетокот не би го менувал, ни детал, асполутно ништо, како те запознав, како се трудев околу тебе, како те ќарив, како те насмевнував, како те правев срекна, како те сакав, како ме сакаше, но после година ипол би сменил многу, многуу работи, но кога би можел.
Кога за првпат те видов знаев дека си ти таа за која што мечтаам, онаа што ја посакувам, нотогаш едноставнонебев во потрага по нешто сериозно, не бев во потрага по нешто трајно. Барав згодна, самоуверена и симпатична личност. Искрено се плашев од тебе бидејки ме правеше несигурен и нервозен, одлика која никогаш не ми се случувала кога биле во прашање девојките, но ете и тоа го доживеав.. Но ништно не е така како што сум планирал, ни овој пат не излезе така. Сонував да имам живот со тебе, свет за нас..
Би сакал да ти се заблагодарам за тоа што пробав многу нешта во животот благодарение на тебе, научив многу за себе, а целато ова тешко искушение ја зацврсти мојата верба дека се се случува со причина и универзумот функционира на начин на кој ние не го разбираме.
Ти благодарам што ми покажа какво е чуството да сакам некого, да се грижам за некого и да биде сакан.
Ти ми посака се најубаво во животот, еве овде длабоко од моето срце ти го посакувам истото. Се надевам дека ке го постигнеш тоа што си го зацртала во животот.
Те сакам
Pusta ljubov nedava da stanes bivsi...
