Уморен сум...уморен сум од сите, во главата ми се случува Армагедон, т.е. нуклеарна војна помеѓу мене и самиот себе.Имам статус на прашлив воздух во мојот потесен круг!!!Досега имам направено повеќе од што некој направил за цел живот, а ни тоа не ми е доволно, немам внатрешен мир.Сеуште трагам по верниот поданик но, никаде го нема...таман ќе си помислиш си го нашол и ОП!Некој ти го зарил шилото баш помеѓу двете плешки и ти го двои ’рбетот на два дела, а болката? Дерење со скалпел е само прошетка низ парк за разлика од ова...И што да им кажеш после таквиот „верен“ другарски гест? Фала? Епа фала ти...Кучешки живот...многу сакам да сум куче без дом, на нив им е најлесно...тука мевце понатака лепче, може и да се најде некој и да те заигра, да ти ја смали маката, и после те остава на раат да си продолжиш по патот без цел.Па од тоа има ли поубаво? Имам крвно поврзани „луѓе“ од кои одамна сум се откажал...откажал поради „човечкиот“ однос што просто ми создава извор за црпење на инспирација, неверојатна инспирација да измислувам нови пцовки и развратни слогови, на кои и сам им се чудам кога ги слушам како ги изговорувам...Добро, каде отиде етиката на Човекот? Се слуша ли некој што збори денеска, а што збори за истото утре? Се нервирам како куче кога се нервира кога му бркаш у јадење! Јас си верувам на тоа што го зборам, затоа што знам што зборувам. Толку ли е тешко да го оставиш човека на раат? Едноставно да не му се мешаш во работата...Зошто кога ќе видиш дека некој нешто направил, трчаш од човек на човек да раскажуваш?Те исполнува ли тоа? Ти дава ли некаква титула тоа?Што?!?!? Каква исполнетост може да претставува таква развратна работа? Толку ми се мили таквите луѓе, што просто ми доаѓа да влезам во лудница и да си правам цел ден муабет со луѓето таму пошто знам дека тие сигурно ќе ме слушаат, не ебитно дали ќе ме перцепираат, битно јас ќе си го искажам тоа што ми е на душа...сепак, и тие се луѓе нели? Или и тоа ќе биде уште еден повод за ситење со „пријателите“ уз кафе?!? Па даа, тоа е добра работа за трачарење. Ви се случило ли на вас некогаш, да влезете во просторија со луѓе и галама, не повеќе од 5-6 и одеднаш чим се појавите да се заќутат, и само несреќниот газда да ти рече: ајде повели... -Што беше тема на муабет? - Ма ништо онака се зезаме..НЕ Не те збореле! Не ти се сителе! Не се они такви...они ти се „пријатели“! Немам омраза кон луѓето од таков вид, до пред некое време ги презирав...сега ги сожалувам...А во „локалната самоуправа“, таканаречениот дом, просто неможам да дишам поради нееднаквоста! Се во животот што сум имал и имам сум го постигнал сам, затоа што имам ум и ете се снаоѓам, а тоа резултира со мој духовен крах, и на сето тоа јас сум тој којшто не чини...Сам си го заработувам лебот, сам сум си обезбедил превозно средство, сам се одржувам, сам планирам и да си обезбедам покрив(но не и сам да живеам)...се сум направил САМ!!!Уште од моите адолесцентни денови.... Зошто? Затоа што некој бил презафатен да се грижи за мојот „лоботомиран“ „брат“ кој незнае ни гзот сам да си го избрише, а другиот? Ќе се снајде...паметен е он....Епа ми снема веќе памет!!!!!!Капак беше уште и кога ми најдоа трава дома....„Ќе те избркам од дома!“...Не мили мои, нема потреба од бркање...сам ќе си отидам...Мојата љубов решив да ја давам на друго нешто, решив да ја давам на тоа што ја давале и моите предци...според мене можам да видам и зашто било тоа така...само што они имале поткрепа...а јас ја немам, денешната народна пичка, дреме, се легачи и незнае за ништо друго во животот освен за безвредно мрчење, што мразам да го слушам бидејки одвратно ме тера да повраќам...таквите треба да умрат...ама колку и да умираат нема да се искоренат...тоа е синдром вграден со самата ДНК на сапиенсот...мене ме наградил Господ што ми го одзедол тој прамен од спиралата...на ова нема крај.
Не ми е криво за ништо.Виното е лек за се’
извор: мојата глава
П.С. Темава е отворена не само јас да си се искажам туку, за сите што имаат камен на срце и грутка во грло, без разлика дали некој ќе ви ги чита маките или не, важно ги изнесувате од себе.
Г.Г.
