Да, мојата позиција е дека не може, и-или е многу тешко/скапо да се побегне од фирмверот вграден при еволуцијата. Читај ја премудрата Шемса што вика погоре.
Овде имаш голем проблем.
Не оди и/или. Човекот или може да побегне од фримверот вграден при еволуцијата, или не може. Тезата е едноставна, мажите понекогаш можат, жените никогаш не можат. Тоа е сржта на проблемот, самата суштина околу која се кршат копјата на недоразбирањето помеѓу жените и мажите. Треба да разбереме дека мажите и жените суштински се разликуваат, и тоа не само биолошки. Тие едноставно не делат заеднички морален свет. Но, да појдеме по ред.
Нема да ти го споменам Кант, туку еден друг филозоф кој уште повеќе го сакаш, Хегел.
Спрема Хегел, политичката историја на човештвото се затркалала оној момент, некаде во зората на човештвото, кога луѓето почнале да се доживуваат како нешто посебно од сето останато, како единки. Тоа е моментот кога луѓето направиле исчекор од нагонскиот свет, и влегле во светот на културата. Се работи за она исто чувство за кое многу покасно зборувале егзистенцијалистите, чувство кое најдобро го прикажал Макс Штирнер во неговата книга, Едниот и неговото право.
Тоа чувство било толку интензивно на почетокот, што поединците влегувале во крвава борба со други поединци, чисто да бидат признаени како нешто засебно, поинакво од сето останато. Спрема Хегел, оние кои биле способни во таа борба да го надминат стравот, станале првите господари на земјата, а оние кои не можеле да го победат тој страв, станале првите робови. Стравот во суштина е грижа (Хајдегер - sorge) за телото, страв од смрт и физичко исчезнување,и во основа е чист нагон.
Зошто е ова значајно? Човекот во еден момент успеал да го совлада фримверот вграден во него од страна на еволуцијата. Ако еволуцијата секогаш значи преживување и прилагодување по секоја цена, човекот успеал со помош на својот разум да ја прозре таа игра на еволуцијата, и да му каже одлучно не на слепите процеси. Невозможно е да се прецени важноста на овој момент, тоа е моментот кога човекот влегува во историското време, за разлика од претходното, слепо и нагонско време.
Корените на вистинската етика се токму таму, во презирот кој човек понекогаш може да го покаже спрема сопствениот нагон за преживување, спрема темната среќа на крвта. Да се биде етичен значи да се биде моќен, да се може да се жртвува сопствениот живот од чист хир. Рисјанството е неетично, тоа е етика за слабите, етика на преживувачите, етика на евреите. Исто и исламот, иако муслиманите се способни да го жртвуваат сопствениот живот. Тие никогаш тоа не го прават од чист хир, туку очекуваат да бидат наградаени на другиот свет. Тоа не е етика, тоа е слабост.
Како е ова поврзано со темата?
Едноставно, жените како род не успеаа да излезат од нагонското време и да зачекорат во историското. Една жена ставена пред избор на живот по секоја цена и смрт, секогаш ќе го избере животот. На тој начин, тие не ни можат да бидат етични, затоа што никогаш не ни ичекориле во светот на етиката. Жените во основа се чист нагон за продолжување на врстата. На почетокот од темата напишав дека мажите чувствуваат некој презир спрема женскиот род. Тука лежи коренот на тој презир. Интересно е да се гледа мортус пијано машко, и мортус пијана жена. И најголемиот сењак, кога е многу пијан, почнува да ломоти нешто за почитување, вади некоја гордост од него, колку да е смешна и несмасна во моментот. Од друга страна, и најголемата дама, кога е многу пијана се претвара во дупка. Единствено нешто што ја интересира е да најде нешто да стави во себе, и да ја затвори дупката. Друг пример, замисли дечко и девојка кои се во идеална врска. Млади, убави, заљубени, пресреќни. Ако по некоја игра на случајот машкото мора да отсуствува на подолго време, да речеме една година, и тоа по некоја работа која е од интерес за обајцата, огромна е веројатноста дека верноста во врската прва ќе ја прекине девојката. Не само што прва ќе ја прекине, туку ќе успее да го израционализира тоа неверство, и отсутниот дечко да го направи виновен за нејзиниот чин. Нагонот е посилен од неа, не успеала да излезе од темницата на слепиот нагон, не е таа воопшто виновна.
Може
Мачорка да напише ултра завабен пост за црвените и зелените смоки, но тој пост ја промашува поентата. Никој не ги обвинува жените за интелектуална инфериорност.
Sussaro прави две големи грешки, иако е потполно во право во неговите согледувања за природата на женскиот род. Првата грешка му е што вели дека не се сите жени такви и со тоа ја отупува острицата на своите аргументи. Надежта последна умира. Втората грешка му е што мисли дека тоа што природата на жените е таква каква што е, ги прави недостојни за љубов. Тоа воопшто не е така, но какви и односи да имаш со жените, треба да ти биде јасно дека се работи за суштества што се различни од тебе. Да ја обвинуваш жената дека е нагон, а не етика, е исто како да го обвинуваш зидот затоа што е тврд.
