Кајгана психолог

[Serpico]

Прво е потребно да отиде на психолог (и да се обрати директно на психијатар, ќе ја упатат прво кај психолог), за да ја направи првичната евалуација на личноста.
Барем така беше со моето искуство од овој тип.
:smir:

Ете де, направена е првичната евалуација Не погрешив, нели?

Момичке Ренатичке, поентата е да сфатиш дека не е нишо страшно, иако кога се дешава така делува. И дека ама баш уопште не е фрка да одиш на псих/ијатар/олог.

Модерни болести за модерни времиња на младата популација која е опкружена со вести за убиства, масакри, катастрофи. Ова е дел од данокот кој го плаќаме за можноста „светот да ни е на дланка“ преку модерните начини на комуникација.

Ако си забележала, кога ќе почине некој млад човек (на пример, 1 во месецот или на подолг распон) сите велат: а у пичку матер, само млади гинат - или нешто слично, што укажува како луѓето размислуваат за конкретниот случај, односно за својата судбина и сдфаќањето дека животот може да згасне во момент. Тоа е точно. Ама, многу ретко, кај млади луѓе и најчесто резултат на надворешни фактори отколку на заболување. Сепак, таквиот начин на размислување е доказ на сечивата ранливост и потенцијал за примање на /во случајов/ твоите симптоми. Кај секого може да се јави.

И не се умира од тоа (освен она..“умрев од страв“). Релаксирај се :smir:

Јебига, ова е дел од еволуцијата на човекот.

 

[Steve-G]

Zosto nemozam da se oslobodam od stravot koj go custvuvam sekojpat koga ke me zaboli bilo sto ili ke mi bide loso?Ne mozam da ja otrgnam nitu panikata koja me zafaka deka ke zavrsam vo bolnica ili ke mi bide uste poloso.Pokusavam da razmisluvam pozitivno no ponekogas toa ne mi uspeva.Porano ne bev vakva no ova me drzi veke edna godina otkako imav operacija lani na stitnata zlezda i od togas ne mozam da si dojdam skroz na normala kako porano a tolku sakam da si bidam pak normalna:kesa:

И јас бев до некаде ваков кога бев помал, да ме заболеше нешто одма помислував на болести како тумор, рак...
И ми се смачи да бидам таков и едноставно реков и да умрам сонце утре пак ќе угреј и со мене и без мене, ако треба да умриш или да се разболиш и да мислиш и да не мислиш исто ти е, тоа не зависи од тебе. Нормално дека треба да бидиш претпазлива ама да знаеш дека секоја болка не значи смрт, некогаш болката можиш и сама да си ја предизвикаш, се е до мозокот. Смртоносните болести да знајш дека не болат. И шо ако си имала операција сега не ќе се прајш операција на секој орган со ред, познавам еден куп луѓе шо се имат напраено операција па уште се живи и здрави.

 

[ada]

Ете де, направена е првичната евалуација Не погрешив, нели?

Момичке Ренатичке, поентата е да сфатиш дека не е нишо страшно, иако кога се дешава така делува. И дека ама баш уопште не е фрка да одиш на псих/ијатар/олог.

Модерни болести за модерни времиња на младата популација која е опкружена со вести за убиства, масакри, катастрофи. Ова е дел од данокот кој го плаќаме за можноста „светот да ни е на дланка“ преку модерните начини на комуникација.

Ако си забележала, кога ќе почине некој млад човек (на пример, 1 во месецот или на подолг распон) сите велат: а у пичку матер, само млади гинат - или нешто слично, што укажува како луѓето размислуваат за конкретниот случај, односно за својата судбина и сдфаќањето дека животот може да згасне во момент. Тоа е точно. Ама, многу ретко, кај млади луѓе и најчесто резултат на надворешни фактори отколку на заболување. Сепак, таквиот начин на размислување е доказ на сечивата ранливост и потенцијал за примање на /во случајов/ твоите симптоми. Кај секого може да се јави.

И не се умира од тоа (освен она..“умрев од страв“). Релаксирај се :smir:

Јебига, ова е дел од еволуцијата на човекот.

Евалуацијата тука не е релевантна.
Јбг, медицинско/бирократски структури.
Како и да е, ирелевантно е каде треба прво да оди.

Она кон што би сакала да се осврнам пак, е дека од страв не се умира, но стравот може да те направи зомби.
А, да не збориме како телесните манифестации на анксиозните напади, буквално физички го истоштуваат телото, и индиректно загрозуваат здравјето.

Затоа, не знам колку е паметно да се релативизира нејзиниот проблем, и да се вели дека нема потреба од психијатар. Sunshine and puppies don't work always.

Како некој што, чек да израчунам, 15 години, мака мачи со анкисозност, знам дека стручна помош е итекако потребна.

Да, треба да се пронајде коренот на стравот.

Но, свесност која од старт е замаскирина, и нејќе да допре до проблемот, па го проектира во страв од болести, тешко дека сама ќе си додје до одговорот.

 

[Serpico]

А кој рече минимизирање на проблемот? И предложив да посети психијатар, само сакав малку да ги релаксирам работите, поради поимањето на терминот психијатар денес во Македонија - како некој кој има искуство, знаеш веројатно за шо зборам. Болдирав за да нагласам дека некаде, ова е сосема нормално.

Кај нас, а некој посетил психијатар, чума ко да фатил ))

И по мене барем, корен нема да најдеш, на стравот. Може тригерот да се лоцира, ама корен јок. И не ни треба. Секојдневно имаме стравови (гледаш лево десно пред да преминеш улица, ко пример) ама тригер немал секој.

Рената чита уште

 

[ada]

А кој рече минимизирање на проблемот? И предложив да посети психијатар, само сакав малку да ги релаксирам работите, поради поимањето на терминот психијатар денес во Македонија - како некој кој има искуство, знаеш веројатно за шо зборам. Болдирав за да нагласам дека некаде, ова е сосема нормално.

Кај нас, а некој посетил психијатар, чума ко да фатил ))

И по мене барем, корен нема да најдеш, на стравот. Може тригерот да се лоцира, ама корен јок. И не ни треба. Секојдневно имаме стравови (гледаш лево десно пред да преминеш улица, ко пример) ама тригер немал секој.

Рената чита уште

Јасно и гласно сум кажала дека имам посетено и психолог и психијатар на повеќе наврати, и никој ништо не ми прокоментирал.
А, ако Рената добие било каков коментар на неодобрување од околината, треба слободно да ги прати од кај што дошле, затоа што освен што се затуцани, не и го сакаат ни најдоброто.

И да, стравови имаме постојано.
Најсилниот е оној егзистенционалниот. Стравот од крај и мачење.

Али, просекот умее да го контролира некако. А, во слуачевите на акнсиозност, таквиот страв бега од контрола и сериозно го намалува квалитетот на животот.

Уште повеќе, Рената очигледно нема разрешено ни со емоциите после операцијата. Тоа е причина плус зошто е потребно стручно лице.

Се разбира, секогаш е тука и опцијата бегство и минимизарање на проблемот, па обиди за решавање на истиот преку разно разни авто-деструктивни и деструктивни глупости (и тука имам дебело искуство, можда чак и диплома може да си побарам).

Али верувам дека Рената е доволно свесна и се сака себе, за да ја избере подобрата опција.

 

[renate]

Психијатар, а не психолог. Побарај, не е срамота.
Во меѓувреме, читни нешто за тоа шо ти се случува:
http://www.anksioznost.net/

Се е во главата, ама не е лесно да се премине преку тоа, колку и да звучи така кога читаме книги на Ог Мандино и слично... Анксиозноста може да се јави оф повеќе причини, а една од нив е и пост трауматски стрес.

Она шо во кратки црти би можел да ти кажам е дека нема да умреш и дека се шо ти се случува е страв и благ напад на паника - кој мора да се прекине, пошо ако тера долго може да полудиш (сеа те фурам намерно, се шегувам, насмеј се, релаксирај се....).

И клик на линкот.

Поздрав.

Bev jas na psihijatar no toj odma mi dava lekovi protiv strav,ne da razgovara nesto posebno i da me posovetuva tuku odma so lekarstva.I sto pomos od nego koga pak jas samata treba da si go najdam patot kon smirenie i nepanicenje vo odredeni situacii.Dobro ne mozam da kazam deka nema pozitivni rezultati od porano no sepak ne e se bas perfektno.Primer do pred nekoi pet,sest meseci mi bese mnogu poloso so napad na panika i tahikardii i trnenje na race i vilica sega ne mi e do tolku loso no sepak vo odredeni momenti koga ke slusnam pak nesto loso povrzano so moeto zdravje se vraka toj strav i panika deka pak ke zavrsam vo bolnica.Se trudam jas kolku sto mozam da razmisluvam pozitivno no vo ovaa posrana zemja kaj sto sum se osekam deka vegetiram a ne deka ziveam!Ali aj pak se nadevam na podobro da receme.Pozdrav i fala za linkot

Прво е потребно да отиде на психолог (и да се обрати директно на психијатар, ќе ја упатат прво кај психолог), за да ја направи првичната евалуација на личноста.
Барем така беше со моето искуство од овој тип.

Фино звучи вака, сигурна сум дека и таа сама понекогаш е свесна за неоснованиот страв...али три позитивни реченици на ден не се доволни во случајов, ниту само сопствена добра воља.

Инаку, renate...Првите знаци на анксиозност ги имав на 6/7 години. И интензивно траеа до пред некоја година, а сега сеуште се тука, но со значително помал интензитет.

Апсолутно можам да се поистоветам со твојот страв...Кај мене се манифестираше со лошење, забрзано дишење и денови и денови кога опсесивно проучував симптоми, одев на разно-разни испитувања и, најтешко од се, верував дека умирам.

За жал, не можам да ти кажам лесен и едноставен начин да го пребродиш тоа, ниту мислам дека било кој од форумов може.

Единствено нешто што мора да го направиш е да отидеш на психолог, а потоа евентуално психијатар. Тој може и да ти препише анксиолитици кои би ги регурилае телесните симптоми на паниката...а, останатото ќе го решите со разговор.

Ти пожелувам среќа и извести не како се движат нештата.
:smir:

Kade prvo da se odi dali na psiholog ili na psihijatar kaj mene ne igra uloga zatoa sto samata si go baram upatot od maticen lekar.Na psihijatar ne ni razgovara nesto posebno tuku odma se faka za prepisuvanje lekovi.Ne e problemot ni vo toa da gi zemam tie lekovi protiv strav no dali tie celosno ke mi pomognat da go pobedam stravot ili samo dodeka gi zimam niv.Ako toa e kratkotrajno togas sto fajde od lekarstvata zar ke treba cel zivot da gi pijam za da bidam normalna,ne sakam taka.Zatoa si baram care kako jas samata da si se ubedam vo glavata deka sum dobro i deka mozam da si funkcioniram najnormalno bez razlika dali ponekogas ke cujam dobri ili losi vesti okolu moeto zdravje na primer.Se trudam kolku sto mozam da ne panicaram za se nesto,ponekogas mi uspeva ponekogas ne pa koga ke go iscrpam i posledniot atom od silata koja ja imam se otkazuvam od se i si velam pa sto saka neka se sluci ne mozam poveke da se plasam i togas ke mi se desi nesto pozitivno sto ke me smiri malku.A be cudo mi e zivotov ovaa posledna godina (so psihata mislam) Pozdrav

Ако не ти успева да мислиш на нешто позитивно, тогаш мисли на таа ситуација, убедувај се самата себе дека тоа не е ништо озбилно и дека беспотребно паничиш. Или гледај некој филм со тема сличен на твојот страв и дај се од себе да го победиш.

Ma sto nemam praveno samo da znaes i pozitivno razmisluvanje i koncentriranje na situacijata koja me maci vo momentot i ubeduvanje na samata sebe si deka se e bezpotrebno i strav i panicarenje i dobro ponekogas mi uspeva ama ne stalno.A za gledanje filmovi toa ne mozam zatoa sto ne mozam da se skoncentriram na filmot ili kniga ili bilo sto drugo.Ne mi ide da mislam na drugo koga nesto me maci.

 

[G-ca Ljubov]

ајде помош!!! за овој проблем сакам да одам на психолог. Но порво сакам да побарам помош од вас. Не можам да си најдам другари. значи сам сум, немам другари, а и тие што ги познавам не сакаат да ме дружат ПОМОШ СОВЕТ????? и многу тешко ми е

Не си единствен денес е многу честа појава да не те играат и да бидиш отфрелен кога се се сведува на егоизам и лични интереси имаше долг период коа бев сама но и период кога престанав да ја барам причината во мене значи престани да се обвинуваш себе си денес ретко има вистински другари можеш и да бидиш и ти лицемер до одредена мера и да им го правиш кејфот само колку и самиот да тепаш време. Некогаш и да имаш ‘‘пријатели‘‘ можеш да се чуствуваш осамен и неразбран чист пример сум јас за тоа ... мислам дека треба повеке да се ослободиш... ти побарај ги старите другари наметни се излезете колку да ти бидат оскочна даска да запознаеш некој нови.. не е се така лошо како што изгледа

 

[navivacka]

Јас имам два проблеми...

Првиот:Оваа година се запишувам на факс,мојата желба е да студирам во Скопје но моите родители не ми дозволуваат демек со моите оценки немало шанси а јас им велам да се потрудам а тие запнале во Штип да се запишам по нивна желба демек е таму полесно...неможам да ги сватам зашто не ми дават да отидам по моја желба во Скопје и да си ја пробам среката кога знам дека ке успеам...со таа нивна работа да се запишам во Штип незнам како ке издржам,немам желба таму да одам,ке немам желба да учамм само заради тоа што тие така сакале...

Другиот проблем е со некое момче кое го знам околу пола година...цело време се допишувавме(и се уште)ама не можам во последно време да го разберам,се губи на денови го нема да ми пише или да се вкл на нет...некогаш сакам да ставам крај ама не можам,нема шанси затоа што сум премногу приврзана за него а доколку ставам крај незнам што ке се случи со мене,просто ке полудам,немам сила да продолжам понатаму без него...

 

[la-loca]

Јас имам два проблеми...

Првиот:Оваа година се запишувам на факс,мојата желба е да студирам во Скопје но моите родители не ми дозволуваат демек со моите оценки немало шанси а јас им велам да се потрудам а тие запнале во Штип да се запишам по нивна желба демек е таму полесно...неможам да ги сватам зашто не ми дават да отидам по моја желба во Скопје и да си ја пробам среката кога знам дека ке успеам...со таа нивна работа да се запишам во Штип незнам како ке издржам,немам желба таму да одам,ке немам желба да учамм само заради тоа што тие така сакале...

Не се секирај и јас го имав истиот проблем за запишување во средно...јас сакав да учам гимназија а моите сакаа да учам медицина
и таму и ме запишаа ама знаеш што сега воопшто не се каам за тоа, баш ми беше топ... а и да знаеш дека старите може не секогаш ама претежно се во право...е сега твојот проблем е што ти не можеш да им докажеш дека ќе успееш и во ск...направи да биде по твое ти веќе си полнолетна и можеш да се грижиш за себе, речи им дека ќе идеш за ск и докажи им дека грешат, биди упорна во својте барања без тоа сигурно нема да добиеш ниш, есега ако отидеш глеј да не разочараш...

Другиот проблем е со некое момче кое го знам околу пола година...цело време се допишувавме(и се уште)ама не можам во последно време да го разберам,се губи на денови го нема да ми пише или да се вкл на нет...некогаш сакам да ставам крај ама не можам,нема шанси затоа што сум премногу приврзана за него а доколку ставам крај незнам што ке се случи со мене,просто ке полудам,немам сила да продолжам понатаму без него...

Изгледа дека поминал занесот помеѓу вас, бар од негова страна, или тој си има најдено некој адруга за допишување или си има фатено женска или пак има премн раб па нема време да се уклучи на нет...
обиди се и ти да си најдеш некоја занимација да заборавиш на него, не му пишуј не го оповаруј, остај тој нека пише прв тој нека те побара, дозволи да му недостигаш...ако не ти пише веруј најлесно би ти било да го заборавиш и да свртиш друга страница...
не за џабе велат "што е твое само ќе си дојде"...

 

[navivacka]

Изгледа дека поминал занесот помеѓу вас, бар од негова страна, или тој си има најдено некој адруга за допишување или си има фатено женска или пак има премн раб па нема време да се уклучи на нет...
обиди се и ти да си најдеш некоја занимација да заборавиш на него, не му пишуј не го оповаруј, остај тој нека пише прв тој нека те побара, дозволи да му недостигаш...ако не ти пише веруј најлесно би ти било да го заборавиш и да свртиш друга страница...
не за џабе велат "што е твое само ќе си дојде"...

Koга го прашувам дали има друга тој вели не или ја мени темата,не свакам како преку нок може да се сменат така лесно чуствата...мене сакам и другар да ми остане а ако не сака нека ми каже,а да нема време се се сомневам,па секој може да одвои секунда за сигнал,минута за порака или саат за на мсн...денес успеав некако да не му пишам или титнам...додека беше на одмор ми пиша пораки во пијано во стилот дека ме сака а веке следниот ден вели било во пијано...стварно не можам да сватам тоа оснесување,кога би можела да ставам крај ама не можам...тој ми е се а не свака некои работи кои се очигледни.А ако ме нема два дена тој ке титне баш тогаш кога решам да ставам крај и ништо од тоа,кога го прашувам до кога планираш да си пишаш со мене нели сум ти досадна тој вели ен одговарам на такви глупи прашања...Се обидувам да не мислам на него но тешко...се ми поминува низ глава...Знае дека ми е важен и дека го сакам(мисли тој како другар)а сепак нништо тој,и порано кога се запознавме имаше девојка и ми пишаше...

 

[Blackout]

Јас имам два проблеми...

Другиот проблем е со некое момче кое го знам околу пола година...цело време се допишувавме(и се уште)ама не можам во последно време да го разберам,се губи на денови го нема да ми пише или да се вкл на нет...некогаш сакам да ставам крај ама не можам,нема шанси затоа што сум премногу приврзана за него а доколку ставам крај незнам што ке се случи со мене,просто ке полудам,немам сила да продолжам понатаму без него...

ај јас за вториов
па прво не паничи одма.знам дека првата помисла е ,,ме избегнува,готово е,,
но не е секогаш така како што мислиме ние
можеби има проблеми,можеби компјутерот му цркнал,можеби.....илјада причини има.
најлогично решение е да го прашаш што се случува но знам дека тоа не функционира така.
па обиди се онака суптилно да дознаеш што се случува.пиши му нешто општо,прашај го како е,дали има некои проблем па што се изгубил,некои ненаметливи прашања.доколку ти одговори би требало да дознаеш што се случува.
доколку не ти одговори воопшто мислам дека е јасно колку е саатот
а за сила секогаш има,ќе се чуствуваш празно некој период но ќе ти помине колку и сурово тоа да звучи

Koга го прашувам дали има друга тој вели не или ја мени темата,не свакам како преку нок може да се сменат така лесно чуствата...мене сакам и другар да ми остане а ако не сака нека ми каже,а да нема време се се сомневам,па секој може да одвои секунда за сигнал,минута за порака или саат за на мсн...денес успеав некако да не му пишам или титнам...додека беше на одмор ми пиша пораки во пијано во стилот дека ме сака а веке следниот ден вели било во пијано...стварно не можам да сватам тоа оснесување,кога би можела да ставам крај ама не можам...тој ми е се а не свака некои работи кои се очигледни.А ако ме нема два дена тој ке титне баш тогаш кога решам да ставам крај и ништо од тоа,кога го прашувам до кога планираш да си пишаш со мене нели сум ти досадна тој вели ен одговарам на такви глупи прашања...

е во овој случај се на отворено.се или ништо.жално но таков е случајот....прашај се што те интересира отворено.и кога ќе се исплашиш дека ќе го загубиш само помисли дали вреди да се мачиш и уште колку ќе можеш да го поднесеш тоа
ако вреди не прашувај...ама ако не вреди што имаш да загубиш

 

[navivacka]

ај јас за вториов
па прво не паничи одма.знам дека првата помисла е ,,ме избегнува,готово е,,
но не е секогаш така како што мислиме ние
можеби има проблеми,можеби компјутерот му цркнал,можеби.....илјада причини има.
најлогично решение е да го прашаш што се случува но знам дека тоа не функционира така.
па обиди се онака суптилно да дознаеш што се случува.пиши му нешто општо,прашај го како е,дали има некои проблем па што се изгубил,некои ненаметливи прашања.доколку ти одговори би требало да дознаеш што се случува.
доколку не ти одговори воопшто мислам дека е јасно колку е саатот
а за сила секогаш има,ќе се чуствуваш празно некој период но ќе ти помине колку и сурово тоа да звучи


е во овој случај се на отворено.се или ништо.жално но таков е случајот....прашај се што те интересира отворено.и кога ќе се исплашиш дека ќе го загубиш само помисли дали вреди да се мачиш и уште колку ќе можеш да го поднесеш тоа
ако вреди не прашувај...ама ако не вреди што имаш да загубиш

Има време тој...има,од форумот е и се вклучува секој ден,не паничам многу како порано но сепак мене ми е тешко што не е како порано...оној истиот кој ми пишаше секогаш,еднаш пробав да ставам крај и ми беше тешко па се смиривме...ми помогна во многу работи и затоа сум приврзана за него...а да го прашам што е ке рече измислувам...а го знам многу убаво...тоа однесување неможам да го разберам па колку и да сакам...денес е овде утре го нема:uvo:помислувам некогаш дека сум му била играчка...ама со такво однесување на тие 23 години незнам што планира...сум се нервирала со денови само заради него а подоцна ете го се појавува,му се молев да не пие многу да не мус е случи нешто...зар така да заборави:uvo:

 

[Blackout]

Има време тој...има,од форумот е и се вклучува секој ден,не паничам многу како порано но сепак мене ми е тешко што не е како порано...оној истиот кој ми пишаше секогаш,еднаш пробав да ставам крај и ми беше тешко па се смиривме...ми помогна во многу работи и затоа сум приврзана за него...а да го прашам што е ке рече измислувам...а го знам многу убаво...тоа однесување неможам да го разберам па колку и да сакам...денес е овде утре го нема:uvo:помислувам некогаш дека сум му била играчка...ама со такво однесување на тие 23 години незнам што планира...сум се нервирала со денови само заради него а подоцна ете го се појавува,му се молев да не пие многу да не мус е случи нешто...зар така да заборави:uvo:

па тоа не е нешто што го контролираш.или сакаш да бидеш со некој или не.за ова мораш да завземеш став.во никој случај нема да ти биде лесно но мораш да бидеш јасна и прецизна со своите прашања.
а и обиди се да бидеш по ладнокрвна.премногу чувства можат да исплашат некого.смирено обиди се да го прашаш и стој си на својот став бидејки ако попушташ премногу ќе свати дека може да го менува твоето мислење.знам дека е многу полесно од моја гледна точка од колку од твоја но замисли никогаш да не се реши проблемот помеѓу вас двајца....

 

[navivacka]

па тоа не е нешто што го контролираш.или сакаш да бидеш со некој или не.за ова мораш да завземеш став.во никој случај нема да ти биде лесно но мораш да бидеш јасна и прецизна со своите прашања.
а и обиди се да бидеш по ладнокрвна.премногу чувства можат да исплашат некого.смирено обиди се да го прашаш и стој си на својот став бидејки ако попушташ премногу ќе свати дека може да го менува твоето мислење.знам дека е многу полесно од моја гледна точка од колку од твоја но замисли никогаш да не се реши проблемот помеѓу вас двајца....

Jaс сакам само едно нешто...да ми каже што е проблемот и до кога планира вака:uvo:зашто јас не сум негова играчка денес да ме сака утре другарка а трет ден да го нема,многу пати сум се обидувала да го решам тоа и да знам што е проблемот но никако да дознаам...јас би можела да го преболам него но што ке се случи кога ке бидам со друг па тој тогаш ке се свести што е...8 и повеке месеци се е така а јас никако да го сватам тоа...знае дека ми е важен,мислам овие денови конечно да ставам крај и да се опуштам и да не мислам на тоа а сила да соберам никако...а да ставам ке се мачам постојано а не можам да се замислам без него...незнам што ке се случи ако му признаам за моите чуства,јас која трпев се и сешто да не заслужам барем еден збор објаснување...кога еднаш го прашав зашто не врака(за една порака)а тој рече дека немал кредит зашто потрошил на некои негови другарки...зар и јас не заслужувам 5 денари или 5 минути од неговото внимание:uvo:

 

[Magde.]

Другиот проблем е со некое момче кое го знам околу пола година...цело време се допишувавме(и се уште)ама не можам во последно време да го разберам,се губи на денови го нема да ми пише или да се вкл на нет...некогаш сакам да ставам крај ама не можам,нема шанси затоа што сум премногу приврзана за него а доколку ставам крај незнам што ке се случи со мене,просто ке полудам,немам сила да продолжам понатаму без него...

Типот од форумов?
Шо на 1000 теми пиша колку го сакаш и се тоа?
Сеа знае дека нема да имаш сила да продолжиш без него(њтф?!) и освен шо акциите му се до небо, го знае тоа и исто му се фаќа ко веќе да те имал.
Ваква изјава имаше дадено некое машко од форумов, така да...
Не се “нуди“ така лесно, биди малку по ладна со него.
А и пробај да се заинтересираш за друг.
Како пред тоа си живеела без него, така и сега ќе живееш без него.

Јас сосема истава лекција ја научив на потешкиот начин, не ти препорачувам да одиш по мои стапки!