И така, филмот за мене беше, а во голема мера е и сега, доживување кое најубаво го примам во киносала. Темница, изолираност од дополнителни дразнења, платно и проекција. Слики и звуци кои раскажуваат приказна и се менуваат по логичен редослед проектирани најчесто на филмско платно. Филмот никогаш не го поврзував со физички објект или нефизички објект - носач на филм: филмска лента, касета, диск, мемориски стик, сликички во секунда, магнетен запис, кецови и нули... И денеска немам култ кон собирање филмови (за дома), освен доколку тоа не е кинотеката. Тука сум посветен колекционер на филмови. Читав за Квентин Тарантино кој, сите знаеме, ја започнал кариерата како видеотекар. Како човек кој сигурно имал изгледано повеќе филмови од што имало во видеотеката во која работел плус како голем познавач на светската историја на филм, на Квентин не можел да не му влезе во очи легендарниот филм на Роберт Алтман КОЦКАРОТ И БЛУДНИЦАТА. Филмот е снимен од Вилмош Зигмонд. Квентин не можел да разбере ништо од филмот зашто во него гледал само бради во темница. Е сега, ако не го знаете Зигмонд , а го знаете Алтман, ѕирнете ја неговата филмографија и ќе ви биде јасно зошто на Квентин му било нејасно како овој филм може да биде еден од позначајните филмови на Алтман и да биде дел од најдобрите филмови во историјата, а тој воопшто не го разбирал кога го гледал во видеотеката. Љубопитноста го држела Квентин и кога станал славен и богат и како таков можел да си дозволи да си купи 35 мм апаратура, за дома, како Тито, и да почне да прави колекција од 35 мм филмови. Јасно ви е кој филм прв го купил и јасно ви е дека откако го гледал во кино сфатил дека првпат го гледа тој филм. Јас пак, инстинктивно секогаш предност му давав на киното пред останатото, а кога би ги извагал предностите и негативностите, домашната проекција секогаш би била во предност. Значи интуицијата е пред разумот и верувам дека проекцијата на 24 сликички во секунда и нивното восприемање преку несовршеноста на окото е многу подобра отколку онаа преку другите медиуми. Одамна имав забележано дека филмовите кои ги гледам во кино ги памтам многу подобро од другите кои ги гледам поинаку. Мислев дека тоа е поради тоа што киното преставува ритуал и дека не одиш во кино секој ден (за разлика од телевизорот која денеска е во секоја соба, а телевизија можеме да гледаме и на телефоните) и се подготвуваш за тоа па потоа во игра е и „со кого си го гледал филмот“ и каде си го гледал филмот и каде си бил откако си го гледал филмот и што си правел после... Значи во прашање се многу социолошки моменти поради кои мислев дека подобро ги памтам филмовите во кино отколку ако го гледам на друго место
или филмот не се расчул ама прејјак е. Нешто ептен ретко одлично на Бен Афлек .
Се мислите кој филм да го репризирате денес?
