Detachment. Што да се додаде по прекрасната рецензија на
@Zlatikevichius , кој кажал речиси се за овој филм. Затоа јас ќе се обидам да дадам само неколку дополнувања на неговите размислувања. Забележав дека на повеќемина им се допаѓа и го фалат филмов (не дека не е за фалење). Добар филм кој те тера да размислуваш што се случува со образовниот процес во светот и кај нас. Интересно претставена приказна, естетика во дијалозите (што ретко се сретнува низ поновите филмови), мисли кои ти го скокоткаат мозокот, глума на одлично ниво (особено на Brody), анимациите совршено се вклопуваа во приказната презентирајќи го во внатрешниот свет...
За да не се повторуваме, јас во глобала ќе се задржам на нештата кои не ми се допаднаа. Сепак имаше и моменти кои ми беа целосно нелогични и сувишни. Хенри е професор на замена, душа од човек, кој со својот пристап, поглед, зборови... успеа да внесе промени во класот во кој предаваше. Тоа во реалноста малку потешко оди. Тоа го знаеме сите кои работиме со деца. Сепак, одличен пример за сите наставници, професори, педагози и психолози. Тој е сето тоа во еден човек. Всушност таков би требало да биде секој човек кој работи со деца. Не ми се допадна како беа претставени психолозите во филмов. Јас знам дека секој психолог си има свои методи и теориска рамка кон која е наклонет, но сепак. Филмов даде лоша слика за нив.
На моменти Хенри изгледа како имагинарен лик кој во реалноста не постои. Тој и помага на Ерика, ја прибира во својот дом, живее со неа, се обидува да ја изведе на прав пат, се грижи за својот дедо, за своите ученици, за колегите... за цел свет. Според мене непотребно беше до толку да се потенцира дека тој е толку голем човек со високо изразени карактеристики на алтруизам и несебичност. Како човек кој се сомнева во конструктот на алтруизмот, тешко ми е да поверувам дека постојат вакви луѓе.
Најглуп момент од филмот ми беше со детето кое ја уби мачката. Хенри случајно шетка низ салата, гледа нешто сомничаво и оп... открива потенцијален сериски убиец. Не им требало.
И за крај уште само неколку зборови за односот наставник-ученик (инспириран од сцената кога тој не смееше да го прегрне девојчето што се уби). Учениците се понекогаш збунети, изгубени, проблемите ги преувеличуваат, имаат збрка во идентитетот... А прегратката може да биде прекрасен лек. Не ми се допаѓа тоа што во тој однос се забранува физичкиот контакт. Социјалната поддршка (независно во кој облик) е неопходна. Прегратката помеѓу ученик и наставник не мора да биде педофилски стигматизирана.
Од мене јака
7 за филмов.