Овие 2-3 дена го гледам дедо ми нешто чуден во фацата ама не ми беше тука умов да го прашам што и како и денес се доближи до мене додека јадев и ми шепна „не знам кај ми се вилиците". Триста телефони свртив, кај стрико ми, кај еден кај друг па одвај му ги најдовме во некоја чаша в кујна. Некако лудо ми поминуваат деновите. Освен што менувам сличиња на школо овде. На едно циганче по име Уко му дадов сличе некој играч од Чиле три пати што ми се падна и тогаш ми стана слуга па секој ден ме известува за деца кои се менуваат со сличиња кај школово. И одам таму менувам сличе за сличе и еднаш еден ме праша колку даваш за Рибери? И тогаш ми светна идеја, ќе ги лажам дечиштава нека патат. Му го сменив Рибери за три сличиња, а кога имам амблеми ги менувам за минимум по пет. Не знам кај ќе ми оди душата ама албумот си крчка. А и деца се треба улицата да ги научи за животот. Еднаш ми рекоа ајде да се мотаме ама им викам не сум мало дете јас ајде доста таму.
Навечер пак се собираме за Ејџ оф емпајерс и лузерите од другиот тим викнаа некој јак прејак демек бил, и играме против нив на Јукатан и ги направивме решето. Ги собрав скоро сите реликти и дебилите градеа ѕидови, а јас преку вода ја однесов цела војска од пајкмени и коњаница од замокон кај нив в база и тоа беше потег на вечерта. Тој новиот (инаку стар познаник) ми вика „Џими многу си јак". Ми дојде убаво на душава. Комплимент си е комплимент па макар и од машко. Последен пат кога добив комплимент беше од еден дебеличок продавач кој беше дебел на таков начин што спаѓа во оние слатки луѓе од реклама за т-мобајл. Ми рече „не ми изгледаш дека си толку мал". Истото ова една девојка додека бевме Градиште му го кажа на мој другар и тој и рече „јас мал ама да ми го видиш мојов колкав е". Не ја видовме после тоа ама очигледно оваа реченица не можев да ја искористам во мојата ситуација.
После Ејџ партија одиме во пекара да земиме за јадење и Спасе, многу кул тип кој често намигнува додека ти зборува, не' гледа со ранци на нас и не' прашува „шо прајте дан работите нешо". Да бе му викаме, нешо програмчиња чепкаме, ја вртиме парата, па другаров му кажа некоја програма за дизајн појма немам која.
Некогаш сакам да го гледам животов на сунѓербобовски начин и помислувам на тоа дека не е фер да се жалиме дека живееме во свет во кој постојат сладоледи. Денес го изедов првиот за сезоната. И викам на продавачката дај топка шумско овошје и ме прашува една? Сакав да и речам, сега ќе земам една инаку можам да земам и 50 топки ако сакам пошо сум голем и никој не ми бранит да јадам сладолед.
