Драга, вака, си ја затворив можноста да мислам премногу, работам логички и досега ефикасно. Нивото на мојата психичка состојба се зголеми, телото е уморно а умот слободен, конечно. Е сега е редно да откачам нешто, редно е да не се зезам и некој да ме прави будала на здрав мозок (јес да сум будала али во некоја попозитивна смисла). Fuck off, крај, не се замарам за глупости, што е мое кажувам, што не е мое помагам, што стварно не е мое кој што сака нека прави. Доволно беше некој да ме зеза за банални глупости, па на крај коа си ги скоцкав коцките, си викам „еее брао бе, добро утро“ и сеа веќе мислам дека не мора да го кажам сето тоа, ќе се кае еден ден али... тогаш за тогаш, јес да мојата „добра душа“ па ќе се врати да изиграва рамо за плачење, ама друго е.
Till then I'll remain harsh and cruel, and to anyone who wanna harm me, let them come!
And yeah, I'll start running after the impossible and it's simply impossible in my eyes, nothing is truly impossible. But I'll be really happy after, the other people will see that impossible is nothing when I say it
успат супер помин онака непланирано сношти отидов на Manu Chao, и ја користам ваа прилика да поздравам форум екипа
топ беше
Farewell my dear! Until the next time!
Какви луѓе ли се ти е па барем малку да му дадеа... после тоа дојде кај мене ми падна жал што едноставно е оставено само на себе да се снаоѓа а при тоа како што постојат такви забегани може и да го удрат бидејќи толку се ти е при себе со мозокот... се мислев дали да му скршам и да му дадам од лебчето но потоа се сетив и му го дадов целиот хамбургер а тоа како едвај да чекаше го зема во уста и си го однесе а јас си земав друг без разлика што дадов плус пари но барем знам дека кутрето вечерва ќе биде нахрането... и така драга к јас не можам да гледам такви работи па кога и да се најдам во таква ситуација мора да помогнам колку што ми се можностите... Ајде поздрав 
