Д.К,
Два муабета страшно многу ме нервираат:
1. „Што ти требаше тоа да завршиш, каде се бара? Лесно си помина, си студираше по желба, а не според тоа дали е барана струката, па сега ако ти е.“
Прва работа, немаат појма дека кога се запишав, струката всушност беше и повеќе од барана. За 4-5 години можат и те како да се сменат нештата.
Втора работа, исто така појма немаат дека веќе не е доволно да дипломираш во дефицитарна област и покрај тоа што можеби имаш аверзија кон сето тоа, но студиите си ги сфатил единствено како жртва за подобро утре, а не прилика за интелектуално облагородување и понатамошно насочување. Да, можеби се` уште функционира она седи осум саати, исполни си ги должностите, оди си дома, но избројани му се деновите и на тоа време. Од друга страна пак, еден ентузијаст е доволен неговата струка од небарана, да се претвори во барана.
Трета работа, со брзи чекори и на нашиве простори (по белиот свет можеби одамна е така) доаѓа времето кога еден занает нема да е доволен и повеќе се бараат Катица за све тип на работници.
Четврта работа, не постои лесен факултет . Постојат луѓе коишто полежерно, односно, посериозно си ги сфаќаат студиите.
2. „И што ако си завршила тоа и тоа, јас немам учено за тоа и пак можам да ја работам твојата работа подеднакво добро ако не и подобро од тебе.“
Озбилно? Тогаш самокритичност очигледно не ти е најсилна страна. Луѓе со години истражуваат и стекнуваат пракса во својата област, па се` уште се сомневаат дали се блиску до максимумот којшто можат да го извадат од себе. Тоа ми ја прави екстремната самодоверба на другиве налудничава.
