Драга,
Едвај се натерав вчера да ставам нешто во станов, демек празнично. Лани украсив на 3ти декември уште. Ретко кој се радува веројатно на празници бидејќи низ цела населба ламбички дали има на 5 тераси надвор. Нема празнична атмосфера, само студ.
А и што да се слави у пм. Се трудиш да си сработиш твоето, организирано и средено, добиваш дерење. Со една другарка месец дена се договараш да се видиш, не може зашто полагала за две недели. Ќе репризира ГоТ или некоја мизерија од серија пак, али битно дома ќе седи. Брат ти е себично, самоуверено и арогантно створение кое нема гајле за никој освен за сам себе. А моите се толку исфрустрирани и изморени од животот што ми ја убиваат желбата да се насмеам на некоја мала, незначајна работа што ми прави ќејф. Тоа е најлошо, што тие околу тебе ти ја убиваат таа желба да ти се битни и да се радуваш на мали нешта. Не сум човек што бара многу, али не ми се потсмевај на некои глупости кои ги правам и за момент ме прават среќна. Ме нервира, а не треба, зашто сите си имаме такви глупи навики.
Понекогаш ќе си се запрашаш да не е ептен во тебе проблемот, што не чини во животот. И тука мора да се пресече, да не ја отвараме таа врата. Ако треба пак да се прават промени, тие не ги сакам ептен. А некогаш се потребни. Не знам само како толку можам да ги нервирам луѓето. Што правам не ми е јасно. За некој да те гледа со омраза и да сака да ти ја залепи една.
Како и да е, не е на арно. Папагалчето повеќе од година не седи со мене, за негово добро го оставам дома кај мене, повеќе луѓе се, го галат повеќе, а тука нема ни каде да слета, ни кај да си шета низ воздухот баш. И затоа не сфаќам зашто ги нервирам толку луѓето, фина сум! А може и кон луѓето само да не сум. Who cares, let's not open that door.
