Девојката е многу амбициозна и успешна студентка. Родителите на девојката се наконтени и испувани суетни доктори коишто мислат дека правиот за нивната ќерка е некое дете од нивна класа.
Не знам кој би бил правиот за нивната ќерка. Ќе пробам оваа приказна да ја погледнам од неколку гледишта и да кажам зошто сметам дека раскинувањето и не е толкав проблем за такви страшни патетизирања и фрки...
Се ставам прво на местото на цурата - јас НЕ БИ БИЛА со некој кој имам чувство дека порано или подоцна ќе треба да го издржувам. Не се работи за дипломата од факултет, има еден куп кои успеале без никаков папир од образовна институција. Се работи за чувството кое го имам за некој, колку ќе направи во својот живот, колкави му се амбициите, дали би можеле заедно да ја одиме патеката. Цврсто сум убедена дека едиснтвениот начин да се има убава врска (подоцна и брак), е да се најде партнер со кои постои заеднички свет. Интелектуално, класно, сеедно... Заљубувањето е една работа, друга е реалноста. Порано или подоцна може да дојде моментот кога ќе ги фрлиме поглед на иднината која не очекува со некој и нема да сме задоволни од неа. Тука е првата можност за крај на врската, а причината која ја навела може да е било која, најверојатно најлесно самата пред себе би си се оправдала со родителското неприфаќање. Нејзините пијанства и одбивање да продолжи понатаму може да објасни на еден куп начини, меѓу кои и емотивната лабилност
На место на дечкото - сигурна сум дека тој од старт бил свесен дека влегува во врска со девојка која живее сосема поразличен живот од него. Не е само семејството проблемот, туку и друштвото, колегите од факултетот, интелектуалната дупка која се продлабочува како што девојчето напредува професионално а тој стагнира... Моментот кога тој би сфатил дека во потенцијалниот заеднички живот секогаш би постоела онаа напнатост дека едниот е позаслужен од другиот за она кое го имаат, дека тој не би можел да се најде во муабет со нејзините пријатели и колеги, и дека неа никогаш не би и било забавно со неговото друштво. Вредностите на двајцата кои стартно (кај нив двајцата додека сеуште биле практично деца) биле еднакви, почнуваат да се менуваат како што поминува времето и нормално, на двајцата им е несфатливо како е можно да се промени другиот толку многу (иако најверојатно промената би била едновремено присутна кај двајцата)... Порано или подоцна тоа би било причина за тој да се замисли за целта на таа врска. Втора можност за раскинување.
Родителите не се сомневам дека се идиоти во случајот. Не затоа што имаат лошо мислење за дечкото или затоа што и се мешаат во личниот живот на ќерката, туку затоа што тоа го прават страшно несуптилно и нападно, така што таа нив сега би ги обвинувала за своите одлуки и за тоа што го решила. Сите родители ни влијаат на мислењето, помалку или повеќе, сите ни ги наметнуваат по малку своите ставови, и од нас зависи колку од тоа ќе прифатиме или не. Не мислам дека е лошо родителското мислење, посебно кога сме заслепени, млади и залетани
Некогаш е тоа гласот на реалноста кој е потребен за да го направиме вистинското решение, што мене ми се има случено. Проблемот настанува кога родителите не се доволно бистри (какви сакаат почитувани доктори нека се двајцава, кога не си го знаат своето дете доволно... тури пепел) па маваат забрани и рестрикции. Тие во никој случај не се виновни за распаѓањето на врската. Евентуално кај нив е вината што девојчето им е неподготвено да живее во светот така што ќе си одговара самата за своите постапки.
Не се обвинуваат родителите, роднините, друштвото за распадот на нечија врска. Врската ја градат двајцата, секако во една средина која не може да ја изменат, и се што ќе направат во неа се објаснува само со нивните карактер, гледишта, акции.
