Цитати

[Кајсиичка]

Затоа што се пронајдов во цитатов:
“Сакам да ти кажам дека, додека те гледам, мислам на 24-те сцени на еден филм. Кај тебе првите 23 сцени се светли и блескави, но од 24-тата се вистинска тага, што е во спротивност со светлината која ја носиш во себе.
Како во сублимална слика, тоа е пукнатина под сјајот, тоа е слабата точка што те дефинира поверодостојно од она што го покажуваат твоите квалитети и успеси.
Не еднаш, се прашував што те прави толку тажна, повеќепати се надевав дека ќе ми раскажеш за тоа, но ти тоа никогаш не го направи. Само да ти кажам да внимаваш на себе, да не се заразиш со меланхонија....
.... Само да ти кажам дека никогаш нема да те заборавам“ (Гијом Мисо - Што би правел јас без тебе)

 

[Васил МКД]

A picture is worth a thousand words.​

Napoleon Bonaparte​

​

A true man hates no one.
Napoleon Bonaparte​

A throne is only a bench covered with velvet.
Napoleon Bonaparte​

Great ambition is the passion of a great character. Those endowed with it may perform very good or very bad acts. All depends on the principles which direct them.
Napoleon Bonaparte

​

 

[Hank Moody]

 

[VLJ]

И душата, чиниш, на родот мој мачен
во тешково оро се уткала сета -
век по век што трупал се' попуст и мрачен
од крвава болка, од робија клета,
век по век што нижел од корава мисла
за радосна челад, за слободен свет,
од песна - за љубов што гине со пискот
ко жерав во лет.

 

[Setsuko]

„Мажите, во суштина се многу нежни, но ниедна жена не го сфатила тоа и не го разбрала нивниот страв. Мажот е суштество со фабричка грешка, драга моја Бланш. Во него е вграден најсилниот страв: стравот од жена. Кога мажот ќе ја сретне вистинската жена, тој чувствува ужасна вртоглавица, треперење и слабост. За да го прикрие тој страв, таа своја одвратна слабост, тој станува војник. Стекнува чинови. Прави големи скокови. Држи говори по собранијата. Води војни. Ја покажува силата. Ги напнува мускулите. Земете ги големите диктатори за пример. Едно обично женско исмевање на тој страв од младоста редовно потем го чини човештвото милиони жртви.“

„Црни играчки“ - Венко Андоновски​

 

[ЈуријАркадиевич]

Постојат три големи страсти, алкохолот, коцката и власта.Од првите две луѓето некако може да се излекуваат, од третата никако.Власта е и најтежок порок.Заради неа се убива, заради неа се гине, заради неа се губи човечки лик.Незапирлива е, како волшебен камен, зашто носи моќ.Таа е дух од Аладиноваа ламба, кој му служи на секоја будала што го држи.Одвоени, не претставуваат ништо:заедно, коба се на овој свет.Чесна и мудра власт нема, зашто желбата за моќ е неограничена.Човекот на власт го поттикнуваат кукавици, го бодрат подлизурковци, го поддржуваат арамии, и неговата претстава за себеси е секогаш поубава отколку вистината.Сите луѓе ги смета глупави, зашто го кријат пред него нивното вистинско мислење, а самите си го присвојуваат правото дека се знаат, и луѓето тоа го прифаќаат.Никој на власт не е умен, зашто и умните бргу го губат разумот, и никој не е трпелив, зашто мразат промени.Веднаш создаваат вечни закони, вечни начела, вечен систем, и врзувајќи ја власта со Господ, ја зацврстуваат својата моќ.И никој не би ги соборил, да не стануваат пречка и закана за другите моќници.Ги уриваат секогаш на ист начин, објаснувајќи го тоа како насилство над народот, а сите се насилници, и со предавство кон владетелот, а никому тоа на ум не му паѓа.И никого тоа не го вознемирило, сите се втурнуваат на власта, како ноќни пеперуги на пламен од свеќа.Дали се сите босански валии затворени, протерани или истепани?И целата нивна свита.А секогаш доаѓаат нови, и доведуваат своја свита, и ги повторуваат глупостите на своите претходници, зашто поинаку не можат.И така, во круг, непрестајно.Без леб народот може да остане, без власт не ќе остане.Тие се болест на народното тело, како отоци.Еден оток кога ќе спадне, се јавува друг, можеби погрд.Не можете без нас, ни велат разбојниците би се намножиле, непријателот би не нападнал, неред би се создал во земјава.А кој ја држи оваа земја, кој ја храни, кој ја брани?Народот.А тие нас не глобат, казнуваат, затвораат, убиваат.И уште ги тераат нашите синови тоа да го прават.
Тие без вас не можат, вие без нив можете.Тие се малку, ние сме многу.Само со прст да мрднеме, колку што сме ние, тие гадови би ги снемало.И ќе го направиме тоа, браќа мои сотрени, штом ќе пораснат вистински луѓе кои нема да дозволат вампири да им седат на врат.

Меша Селимовиќ - '' Тврдина ''

 

[CafeDelMar]

U susret budućnosti​

​

Zazvučaće to, možda, pomalo patetično (moj otac, izraziti realista, samo bi odmahnuo rukom), ali ja mislim da sam postao ovo što jesam, u stvari, da nisam postao ništa, samo zato što sam rođen u pogrešnom vremenu. Kao i svi takvi, rođeni sa mislima koje pripadaju prošlosti ili budućnosti, da sanjam i da virim u oblake, da čeznem za vremenom kad je postojalo plavo nebo i crveno vino, i pesma koja otvara srca začaranih princeza. Bezbrojni sudari sa vetrenjačama spustili su me na zemlju, u svet čelika i betona od kog sam želeo pobeći.​

​

Bilo je bolno suočiti se sa stvarnošću, sa ljudima i stvarima onakvim kakvi su, i ja mislim da bi bilo mnogo lakše da se to dogodilo ranije. Moja generacija je prohujala ne osvrćući se. Svako svojim putem. U želji da ih stignem, da nadoknadim ono što sam propustio, ponovo sam napustio pravi put i lutao prečicama, redovno stižući do ćorsokaka.​

​

Sad razmišljam o budućnosti. Sve je manje vremena. Došao sam u godine kad počinje da mi smeta što prolazi vreme. Valjda starim. Sad stvarno razmišljam o budućnosti. Moram. Ljudima koje sam voleo i koji su me voleli, naneo sam mnogo bola. Želeli su da postanem "neko", da stignem daleko, da dostignem vrhove ljudskih stremljenja.​

​

Razmišljajući o budućnosti, ja ne vidim titulu na vratima svog stana, niti kancelariju sa nameštajem prevučenim kožom. Ne vidim određeno mesto i zvanje, ali znam šta želim i za kakvu budućnost ću pokušati da se borim. Želim da se mama mnogo češće smeje. Želim da sa tatom razgovaram ponekad i o nekim običnim, sasvim bezveznim stvarima, a ne samo o tome kako moji vršnjaci već rade i guraju kolica sa nasmejanim bebama. Biću miran i zadovoljan tek onog trenutka kad se, kao nekad, ponovo svi okupimo oko stola za nedeljni ručak i kad ona tamna, jedva primetna, nit sete nestane iz očiju ljudi koje volim.​

​

Ja možda neću postati ono što sam hteo. To i nije više važno. Želim samo da postanem "nešto", da se ponovo vratim među ljude i da pokušam da dokažem da nešto ipak vredim. A stihovi koje sam, čini mi se, davno napisao neka ne budu više nikad moja stvarnost.​

​

Ja, Tihi Don Kihot,​

Ptica bez matičnog gnezda,​

Saputnik vetrova​

I visokokvalifikovani brojač zvezda,​

Još jednom krećem​

Na vetrenjače.​

​

Đorde Balašević​

 

[Toecutter]

The cheapest sort of pride is national pride; for if a man is proud of his own nation, it argues that he has no qualities of his own of which he can be proud; otherwise he would not have recourse to those which he shares with so many millions of his fellowmen. The man who is endowed with important personal qualities will be only too ready to see clearly in what respects his own nation falls short, since their failings will be constantly before his eyes. But every miserable fool who has nothing at all of which he can be proud adopts, as a last resource, pride in the nation to which he belongs; he is ready and glad to defend all its faults and follies tooth and nail, thus reimbursing himself for his own inferiority. For example, if you speak of the stupid and degrading bigotry of the English nation with the contempt it deserves, you will hardly find one Englishman in fifty to agree with you; but if there should be one, he will generally happen to be an intelligent man.

Шопенхауер А. Животни мудрости and stuff...

As democracy is perfected, the office represents, more and more closely, the inner soul of the people. We move toward a lofty ideal. On some great and glorious day the plain folks of the land will reach their heart's desire at last, and the White House will be adorned by a downright moron.
Baltimore Sun (26 July 1920)

Henry Louis Mencken

(Eat this Nostradamus)

2000 AD

 

[Е.Аркадјевна]

1. „Лоша постапка немаше, но го имаше она што беше многу полошо од лоша постапка: тука беа мислите од кои произлегуваат сите лоши постапки. Лошата постапка може да не се повтори, поради неа можеме да се покаеме, а пак лошите мисли раѓаат нови лоши постапки.“

2. „... Јасно му беше дека она што се смета за важно и добро е ништожно и одвратно, и дека целиот тој блесок, сета таа раскош ја покриваат стари злосторства на кои се навикнати сите и кои не само што остануваат неказнети, ами и триумфираат и се украсени со сите привлечности што се способни само луѓето да ги измислат.“

3. „Нехљудов почувствува нешто како кога ќе се удри човек на повредено место. Ти се чини дека намерно се удираш токму на болното место, а така ти се чини само затоа што по болното место ги забележуваш ударите.“

(„Воскресение“ - Лав Николаевич Толстој)​

 

[Ermedin]

‘‘Во капитализам, човекот го експлоатира човекот.
Во време на комунизмот, тоа е токму спротивното''.

[Џон Кенет Гелбрет]

--- надополнето: 9 февруари 2012 во 00:08 ---
''Да бидеш модерен значи да ја изградиш
античност на својата иднина.

Да бидеш модерен познат значи да ставиш
граници на таа антична иднина.

Да бидеш модерен во знаење (мудрец) значи да бидеш
универзален кон иднината во неограничено време.''

[Ermedin A.]

 

[Anne.]

“I’ve got to go back, haven’t I?”
“That is up to you.”
“I’ve got a choice?”
“Oh yes,” Dumbledore smiled at him. “We are in King’s Cross you say? I think that if you decided not to go back, you would be able to . . . let’s say . . . board a train.”
“And where would it take me?”
“On,” said Dumbledore simply.
Silence again.
“Voldemort’s got the Elder Wand.”
“True. Voldemort has the Elder Wand.”
“But you want me to go back?”
“I think,” said Dumbledore, “that if you choose to return, there is a chance that he may be finished for good. I cannot promise it. But I know this, Harry, that you have less to fear from returning here than he does.”
Harry glanced again at the raw looking thing that trembled and choked in the shadow beneath the distant chair.
“Do not pity the dead, Harry. Pity the living, and above all, those who live without love. By returning, you may ensure that fewer souls are maimed, fewer families are torn apart. If that seems to you a worthy goal, they we saw good-bye for the present.”
Harry nodded and sighed. Leaving this place would not be nearly as hard as walking into the forest had been, but it was warm and light and peaceful here, and he knew that he was heading back to pain and the fear of more loss. He stood up, and Dumbledore did the same, and they looked for a long moment into each other’s faces.
“Tell me one last thing,” said Harry, “Is this real? Or has this been happening inside my head?”
Dumbledore beamed at him, and his voice sounded loud and strong in Harry’s ears even though the bright mist was descending again, obscuring his figure.

“Of course it is happening inside your head, Harry, but why on earth should that mean it is not real?”

​

Harry Potter and the Deathly Hallows​

 

[ЈуријАркадиевич]

Тоа е порнографија, младичу. Албина дојде да стане манекенка, но всушност сакаше да биде гола. Уште една балканска слабост: би се сликале и на рентген за да бидете поголи, би го исплазиле јазикот, би си ја превртеле утробата надвор,само да ве видат однатре. На човек да му се згади од тоа ваше словенско соголување, покажување на утробите, на најинтимните делови од телото и душата. Лирска поезија, романтика, порнографија, чувства до коска. Примитивни форми на допаѓање: ласкање, додворување, снисходливост. Доаѓате овде и се натпреварувате кој полошо ќе каже за Истокот, мислејќи дека така ќе станете Запад. Праќате по пошта, драми, поезија, слики, велите дека тоа кај вас никој не го разбира оти вашите татковци се заостанати; мислите дека светот ќе падне на газот ако се критикувате себеси. Се борите против класика, а се уште ја немате. Да можете би се посрале и на дедовиот гроб само ако запад каже дека тоа е уметност. А всушност правите западен кич. Наместо да сликате фрески. Знаете ли што би сторил Запад да ги има вашите фрески: Би плукнал врз своите скапани авангарди,трансавангарди и постмодерни!
Но ако Запад каже дека лајното е симит, вие ќе верувате.

Словенскиот ковчег - Венко Андоновски. Не знам дали го има овој извадок и тука, но мислам дека треба да стои секако.

 

[Ermedin]

"And, if love is to be forbidden, then I am honoured
to be both the sinner and the sin itself." [Rumi]

"O my friend, all that you see of me is just a shell,
all the rest belongs to love." [Rumi]

--- надополнето: 12 март 2012 во 03:28 ---
"Лош земјиште произведува само лоши плодови [бомби]. "

[Hasan En-Nedeviu]

--- надополнето: 12 март 2012 во 03:30 ---
"Знаењето е богатство, нејзината практика е клуч."

[Leo Tzu]

--- надополнето: 12 март 2012 во 03:33 ---
"Education (today) makes machines which act like men and produces men who act like machines." [Fromm]

--- надополнето: 12 март 2012 во 03:41 ---
"Оние што велаат "верувај ми", може да тe одликуваaт
со стапици внатре убави подароци од букви."

[Ermedin A.]

 

[коментатор]

It's only after we've lost everything that we're free to do anything.

Tyler Durden, Fight Club

 

[AlternativeF]

Како е да се родиш повторно
Од Vickie Girard,
Stage 4 cancer survivor

Ние, пациентите од рак, добиваме единствен подарок. Да, знаеме како изгледа да стигнеш преблиску до смртта, но исто така знаеме какво е чувството да се родиш повторно. Јасно се сеќавам на моментот кога излегов од болница – конечно слободна по недели од трансплантот на коскена срцевина. Ах, кога тој прекрасен наплив на чувства би можел да се материјализира, сигурно би вредел илјада пати повеќе од злато.
Беше прекрасен летен ден, но зборот “прекрасен” не е соодветен. Боите тој ден беа посилни, како претходно да гледав со слаб прием. Мирисите во воздухот беа толку обземачки. Можев да ја помирисам свежо исечената трева, цвеќињата кои растат, сообраќајот, храната – можев да го помирисам дури и времето на денот. Утрото мириса различно од вечерта или попладнето.
Звуците се втурнаа кон мене. Гласовите, сега не беа придушени, ниту ги задржуваа болничките ѕидови, тие различно одѕвонуваа надвор. Слушнав куче како лае, сирена на кола, чевли кои тропаат по тротоарот и повеќе разговори околу мене. И чувството – имаше лесен ветер и можев да го почувствувам на мојата кожа. Беше речиси како самиот воздух да има текстура како што го допираше моето лице и раце. Сонцето ме грееше одвнатре. Дури и одењето беше различно отколку низ болничките ходници.
Дали светот отсекогаш бил ваков, волку жив? Се заколнав секогаш да го гледам животот на овој начин, никогаш да не го заборавам овој момент.