Цитати

[Saladin]

Нeколку цитати од „Игра во `ржта (Catcher in the rye by J.D. Salinger

"Anyway, I keep picturing all these little kids playing some game in this big field of rye and all. Thousands of little kids, and nobody`s around - nobody big. I mean - except me. And I`m standing on the edge of some crazy cliff. What I have to do, I have to catch everybody if they start to go over the cliff - I mean if they`re running and they don`t look where where they`re going I have to come out from somewhere and catch them. That`s all I`d do all day. I`d just be the catcher in the rye and all. I know it`s crazy, but that`s the only thing i`d really like to be. I know it`s crazy...."
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Among other things, you'll find that you're not the first person who was ever confused and frightened and even sickened by human behavior. You're by no means alone on that score, you'll be excited and stimulated to know. Many, many men have been just as troubled morally and spiritually as you are right now. Happily, some of them kept records of their troubles. You'll learn from them - if you want to. Just as someday, if you have something to offer, someone will learn something from you. It's a beautiful reciprocal arrangement. And it isn't education. It's history. It's poetry."
-

 

[Toecutter]

The most dangerous man, to any government, is the man who Is able to think things out for himself, without regard to the prevailing superstitions and taboos. Almost invariably he comes to the conclusion that the government he lives under is dishonest, insane and intolerable, and so, if he is romantic, he tries to change it. And if he is not romantic personally, he is apt to spread discontent among those who are.

H.M. Louis

I`m so romantic...

 

[_Rocky_]

Тажни се твоите проникливи очи.Ми ја испитуваат душата исто како кога месечината би сакала да се нурна во морето.Си го разголив животот пред твоите очи од крај до крај,и ништо не сокрив ниту задржав.Затоа не ме познаваш. Да е скапоцен камен,би можел да го раздробам на стотици зрнца и да ти нанижам гердан околу вратот. Да е цвет и свеж и малечок и сладок,би го откинал од рачката и би ти го вденал во косата. Но тоа е моето срце мила.Каде се бреговите негови,а каде неговото дно? Не ги познаваш меѓите на тоа кралство,а сепак си негова кралица. Да има само миг на радоста,тој би расцветал во лесна насмевка и ти би можела да го видиш и да го читаш во мигот. Да е само бол,тој би се растопил во светли солзи,во кој би се огледала најдлабоката тајна,тајна без зборови. Но тоа е љубов мила моја. Нејзината радост и бол се без граници,безкрајни се нејзините желби и нејзиното богатство. Таа ти е блиска како живот,па сепак,никогаш целосно не можеш да ја познаеш. -Тајната на своео срце не ја задржувај за себе,пријателе! Кажи ми ја скришум,само мене.Ти што се насмевнуваш толку љубезно,,ШЕПНИ МИ ТИХО,КЕ ТЕ СЛУШНЕ МОЕТО СРЦЕ,НЕ МОИТЕ УШИ... "ОДАМ И ГО ГУБАМ СВОЈОТ ПАТ:БАРАМ ШТО НЕ МОЖАМ ДА ПОСТИГНАМ,А ПОСТИГНУВАМ ШТО НЕ БАРАМ...

Градинар - Тагоре

 

[Natural-girl]

Од "Чувар на виножитата" - Младен Србиновски

- Освен за туркање и претекнување, главните патишта никогаш не се клучни за животот. По споредните патишта ги туркаме најважните работи, преку нив се провлекуваме низ животот со мислата за излез на главниот пат, што ти иде во еден момент да се запрашаш, зошто толку запнуваме за главните патишта кога сме неподготвени и за страничните предизвици.

- Сигурно и Мона Лиза не ги вадела вилиците еден број поголеми од непцата додека му позирала на Леонардо Да Винчи, па стручњаците и љубителите на уметноста со векови ќе се исчудуваат од необјаснивата тајна на нејзината насмевка.

- Возрасните наместо виножито, велат идеали. Наместо како тебе, ние да се растрчаме држејќи се меѓу нозе, дека сѐ е прелага, дека само со тоа ќе си останеме во раце, ние, со годините, се виткаме како виножита.

- Под маса децата се секогаш мирни. Тоа се првите наметнати цензури врз децата, додека пораснеме стануваат наша права природа. Наметнатите забрани не само што не пречат, туку со сиот ум почнуваме да ги исполнуваме.

 

[smexy]

Од Hitchhikers guide to the Galaxy - Restaurant at the end of the Universe

Oh and Zaphod...if you ever find you need help again, you know, if you're in trouble,need a hand out of a tight corner ... please don't hesitate to get lost.

 

[no.one]

I Just Want To Lay Next To You
For Awhile
You Look So Beautiful Tonight
Your Eyes Are So Lovely
Your Mouth Is So Sweet
A Lot Of People
Misunderstand Me
That's Because They Don't
Know Me At All
I Just Want To Touch You
And Hold You
I Need You
God I Need You
I Love You So Much

Nepovtorliviot MJ-i just can`t stop loving you

 

[FLORA]

Toliko je bilo u životu stvari kojih smo se bojali. A nije trebalo. Trebalo je ziveti.
(I. Andric)

 

[Вештица]

Луѓето и грешат, и не грешат што не си ги доверуваат взаемно и најмрачните тајни, и најперверзните пороци. Грешат, оти кога би ги споделувале, лесно би утврдиле дека не се осамени, дека светци нема и би си го олесниле лажниот товар на осаменото мачеништво.
Не грешат, зашто би утврдиле дека сите го прават истото, и би се скинале од смеење на сеопштата неоригиналност и отсуство на имагинација. Така нивните возбудливи самоизмачувања од „мрачните тајни“, би се претвориле во сеопшто пубертетско мастурбирање.
Ако најголем број луѓе покажуваат повеќе креативност во врзувањето на врвците од своите чевли, отколку во изнаоѓање валкани задоволства, ни со доблестите работите не стојат подобро. Уште колку би се смееле и тука, и тоа од исто толку добра причина.
Се чини дека на оној што сепак сака да е оригинален, му останува само да продолжи со изнаоѓање нови начини на врзување врвки на своите чевли.

Необична и продуктивна е состојбата во која запаѓа душата, откако, среде редот и смиреноста, наеднаш ќе се сети на изворниот хаос; набргу, таа мисла прераснува во копнеж, за миг потоа да еволуира во страст. Страстите на душата, сите од ред, и не се друго освен очајнички напор на душата, од стерилноста на суреденоста, во која таа е деградирана до улогата на чувар на поредокот, да се врати во примордијалниот хаос во којшто таа била слободна и суверена. Затоа, ниту една друга наша состојба не е толку субверзивна како состојбата на страственост. Бунтовникот, тоа е човек кој ја сочувал страста. Во душата на страствениот, рибите не го заборавиле Океанот, а птиците не престанале да летаат по неговото Небо. Скршената душа: плажа прекриена со мртви риби, небо пусто, без птици.

Многу пати било така: илјада војници и илјада полицајци во потера по само еден борец за слобода и правдина. А никогаш не било илјада борци за слобода и правдини, да се вдадат во потера по еден војник или полицаец.
Има нешто во таа диспропорција; се чини дека умот во нас е оној што некогаш бара потчинување на законот, но душата - никогаш. Затоа и се случува во нашите сопствени зандани да ја најдеме заточена својата душа, фрлена таму од нашиот разум; но душата го остава умот секогаш на слобода.
Можеби тоа била скриената смисла на древниот обичај слободните луѓе да бидат апсени само од - робовите!?

Ферид Мухиќ

 

[Nancy*]

Животот в затвор, ве убедувам, му бил многу тажен, но, се разбира, не бил безвреден. А целото негово познатство му бил пајакот и дрвцето што пораснало крај неговиот прозорец...Но јас поубаво ќе ви раскажам за моја друга средба минатата година со еден човек. Тој човек бил еднаш изведен на губилиште и му била прочитана пресуда за смртна казна со стрелање заради политички престап. По дваесетина минути му било прочитано и помилување и му била одредена друга казна, но, во растојанието меѓу двете пресуди, дваесет минути, или најмалку четврт час, тој ги проживеал во несомнено убедување дека по неколку минути тој нагло ќе умре. Многу сакав да слушам кога тој напати ги приспомнуваше своите тогашни впечатоци и јас по неколкупати почнував повторно да прашувам. Тој сето тоа го паметеше со необична јасност и велеше дека никогаш нема да заборави ништо од тие минути. На дваесетина чекори од губилиштето околу кое бил насобран народ и војници, биле закопани три столбови, зашто имаше неколкумина престапници. Првите тројца ги довеле до столбовите, ги заврзале, им ја облекле смртната облека (бели долги ризи), а на очи им навреле бели ќулавки, за да не ги гледаат пушките; потоа пред секој столб се построила чета од по неколку војници. Мојот познајник бил осми по ред, според тоа тој морал да застане пред столбот по третпат.Свештеникот ги обиколил сите со крст. Испаѓало дека имал да живее уште пет-шест минути, не повеќе.
Тој расправаше дека тие пет минути му се чинеле небере бескраен рок, небере огромно богатство; му се чинело дека за тие пет минути тој ќе проживее толку животи, што сега уште немал што да мисли за последниот миг, така што тој дури направил извесен распоред: определил време за да се прости со пријателите, за тоа оставил околу две минути, потоа уште две минути одделил за последен пат да поразмисли за себе си, а потоа, последен пат да погледне наоколу.
Тој мошне убаво се сеќавал дека ги определил токму тие три работи и токму така ги распоредил. Тој умирал на дваесет и седум години, здрав и силен; поздравувајќи се со пријателите, тој се сеќавал деека на едниот од нив му задал прилично неважно прашање и дури многу бил заинтересиран за одговарот. Потоа, откако се поздравил со пријателите настапиле оние две минути кои што ги определи да размислува за себе си; тој однапред знаел за што ќе размислува: тој сакал да си представи колку може побрзо и посликовито, дека, ете, како можело да биде: тој сега постои и живее а по три минути ќе биде нешто, некој или нешто, - а кој? А каде? Тој мислел да го разреши сето тоа во тие две минути! Во близина имало црква, и врвот на храмот со позлатен покрив светкал на силното сонце. Тој се сеќавал дека ужасно упорно гледал во тој покрив и во тие зраци кои се одбивале од него; тој неможел да се откине од зраците: му се чинело дека тие зраци се неговата нова природа, дека по три минути тој некако ќе се слее со нив... Неизвесноста и одвратноста од тоа ново, кое е неизбежно и кое сега ќе настапи, биле ужасни; но тој вели дека во тоа време ништо не било потешко за него од непрестајната мисла; ,,А што ќе биде ако неморам да умрам! А што ако го вратам животот, - каков бескрај! И сето тоа би било мое! Јас тогаш секоја минута би ја претворил во век, ништо не би изгубил, секоја минута со бројаници би ја избројал, ништо напразно не би поарчил!'' Тој велеше дека таа мисла му се претворила во таква лутина што тој сакал поскоро да го стрелаат.

Извадок од Идиот - Достоевски

 

[Setsuko]

Да се сакаат луѓето такви какви што се тоа е невозможно. Па сепак се мора. И затоа, кога им правиш добро, стегни го срцето, затни го носот и затвори ги очите. Поднесувај го злото од нив, не лути им се, ако можеш сети се дека и ти си човек!

„Момче“ - Достоевски​

 

[Natural-girl]

"Почувствував уште на крајот на средното училиште, во интернатот. Не` имаше неколку што се грижевме, а потоа имаше блесави, снобови, идни дамички и татини мази и коњофилки и мачкици. Никогаш нема да се вратам таму. Зошто не можев да ја издржам задушливата атмосфера на "исправното" и "вистинските" луѓе и "финото" однесување. Одбивам да ме врзуваат за такво место.
Зошто да го трпиме нивниот груб канибализам?
Зошто секој жив и креативен и добар човек да се мачи под големата универзална прозаичност?
Тука јас сум претставничка.
Маченичка. Заробена, без можност за раст. На милост и немилост на презирот, на пакосната вкаменета завист на Калибаните на овој свет. Зошто сите не` мразат, не` мразат што сме поинакви, што не сме како нив, што не се како нас. Не` гонат, не истиснуваат, не` праќаат во прогонство, не` гледаат попреку, ни зеваат, си ставаат превези преку очите и си ги затнуваат ушите. Се` само да не не` забележат и почитуваат. Ползат по големците меѓу нас откако ќе умрат. Фрлаат илјадници фунти на слики од Ван Гог и Модиљани, по кои би плукале во времето кога биле насликани. Исмевани. Пцуени.
Ги мразам.
Мразам необразовани и неуки. Мразам надуени и лажни. Мразам љубоморни и презриви. Мразам намќорести и ситничави и злобни. Ги мразам сите обични здодевни луѓенца кои не се срамат што се здодевни и никакви. Ги мразам Новите, како што ги нарекува Џ.П., новата класа со нивните автомобили и пари и телевизори и пцости и евтина, понизна имитација на буржоазијата.
Сакам искреност и слобода и давање. Сакам да создавам, да правам, да одам до крај, сакам се` што не седи и гледа и копира и во суштина е мртво.
Знам дека треба да се соочиме со стадото, да го запреме стампедото - како во некој вестерн. Работиме за нив и ги трпиме. Никогаш нема да се затворам во "Стаклено ѕвоно", поодвратно од тоа - здравје, да одбереш да го напуштиш животот зошто не ти одговара.
Ама страшно е понекогаш, кога помислуваш каква битка е животот ако го сфатиш сериозно "

Од "Колекционер" - Џон Фаулс. Да си ја прочитате. + Типкава е ѕвероњка.

 

[nicole_l]

„Почетокот секогаш происходи од темна гама.
Од темнината се наѕира лик. Зад кората од јајцето треперат крилја. Во длабочината на земјата 'рти ново семе. Во темната, топла мајчинска утроба одекнува глас на нов човек. Во срцето на иконописецот се раѓа иконата. И се' е затоплено од љубов.“

„Зрнца од синап“-еромонах Филип

 

[Nancy*]

Знаеш, зборовите имаат свое време на кажување. Треба да се кажат во вистинскиот миг. Ако се изговорат порано или подоцна тие губат од својата силина и нивната моќ бледее. Ништо неможе толку да изветвее како зборот соопштен премногу доцна. Исто е како воопшто да не бил изговорен. Стрелата е фрлена, само лета во празно, не постои мета што ќе ја погоди.

Последниот чај - Винка Саздова

 

[Natural-girl]

Сознанието дека е потполно беспомошен влијаеше на него како удар со тојага, ама во исто време го смируваше. Никој не го принудуваше да решава за ништо. Не мораше да гледа во ѕидовите на соседните згради и да се прашува дали сака или не сака да живее со неа. Тереза самата реши за се`.

Неподносливата леснотија на постоењето - Кундера

 

[Nocturnal]

Тоа што ви ги раскажав овие детали за астероидот и што ви го доверив дури и неговиот број, е само заради возрасните. Тие сакаат бројки. Кога им зборувате за некој нов пријател, никогаш нема да ве прашаат за она што е важно. Тие никогаш нема да ви речат: „Каков е звукот на неговиот глас? Кои се игрите што ги сака најмногу? Дали собира пеперутки?“ Тие ќе ве прашаат „Колку години има? Колкумина браќа има? Колку е тежок? Колку заработува татко му?“ И само тогаш мислат дека го познаваат. Ако им речете на возрасните: „Видов една убава куќа со розови тули, со гераниуми на прозорците и со гулапчиња на покривот...“, тие нема да успеат да ја замислат таквата куќа. Треба да им се рече: „Видов една куќа од сто илјади франка“. Е тогаш тие ќе извикаат: „Колку убава куќа!“

(од „Малиот принц“)