Прво, филмот прикажува насилство, т.е. како живее еден изветоперен, болен ум, на што се пали, и парадоксалното, „Деветтата Бетовенова симфонија“. Идемо даље: батето го местат другарите. Во затворот он пак останува истиот болен ум, значи затворите воопшто не влијаат на ресоцијализација и поправање, т.е. согледување не грешките. Ова е философска тема. После тоа, батката (како се викаше у филмот матер му ебеш) се пријавува на специјалната програма. Му го перат мозокот. Како? Со слики. Шо има по телевизиите? Well, слики ... и сублималнилни пораки од пениси, шо ти е исто. И после тоа го пуштаат во средината. Каква е средината каде го пуштат? Сурова. Каков треба да си за да успееш? Суров. Значи, живееме во општество каде ако си животно ќе те биде. На крајот мозокот му се враќа во нормала. Значи, човекот е посилен од перењето мозоци. Нему му даваат работа, шо значи тој ќе има можност да започне нов живот, каде ќе расудува, а не да биде со испран мозок. Толку од мене.
