Како одминува времето се повеќе почнува да ми станува криво што сите овие години по натпреварите на Беласица не пишувам како поминал натпреварот, да го правев тоа ќе напишев книга бестселер, на повеќето приказни луѓево немаше да веруват дека се реалност.
Самиот клуб е стандарден ролеркостер од емоции годинава, ќе почне срање, па потоа победи кога никој не очекува те дига на врвот, па порази од противници од кои нема логика па те спушта доле, па пак гази и те дига горе и оп пак пораз и пак разочарување, сезона во која речиси без тим, да не беа глупостиве ќе се боревме сериозно за влез во ПМФЛ, но што би се рекло тоа е фудбалот ...
Како прво за самиот тим на Беласица е успех и овој пласман ако гледаме реално, тим без напаѓач (прв пат можеби у историја на Беласица), со неколку позиции каде што не сме добро покриени и склони на криминални киксеви, дечките во повеќето натпревари стварно изгинаа и дадоа се од себе, има и некој каде што тотално не го заслужија светиот дрес, но толку е капацитетот, нема лутење на тоа.
Како само почнавме со Пелистер, чист гол поништен поради "офсајд", па ај тоа направивме пенал каде топката си удри у рака на играчот а идеше у голаут, пеналот по новите правила чист, ама таков малер да го удри у рака, но тоа е, па тоа теренот на Беса, криминал, па враќање во нормала со што си следуваа победи со игри како што доликува за Беласица, посебно неочекуваната доминација сред Куманово со Башкими победувајќи со 3- 0, а на серијата успеси и дојде крајот кога убедливо најмалку се очекуваше, што требаше да биде најлесно гостување и впишани три бода во Кочани, да се претвори во убедливо најслабата и најкукавичка игра од кога одам по стадиони и пораз на Беласица.
Кочани гостување кое е интересно заради самата трибина, која на жал се распаѓа, ресторантот позади , но и загарантираната главоболка од сонцево, домаќаните беа затечани кога се појавивме, од каде ние, како влеговме (филозофија ко да е тоа за навивачи да влезат на затворена трибина
) сепак она што е за пофалба е дека дечките стварно си го сакат Осогово и се трудат колку можат да заличат на клуб, ни барат карта, прво пеесче, после иде а не дечки стотче,но ти дават уредно карта намената само за натпреварот, да си ја имаш за спомен, и на форумов деновиве ми излезе нешто тема за карти, па еве да ја споделам.
Да не заборавам пред натпреварот со Осогово беше натпреварот со Гостивар во Турново на кој не приствував ради работни обврски, али пратев стриминг од работа, какво само гинене , за потоа пенали рамни на криминал, еден шут не достигна до стативата, за луѓе што цел живот играт фудбал срамно, па јас ако не дадам гол барем ќе достигнав со шутот до стативата или ќе ја однесов у нивите позади голот, ама тоа е, умор, грч и изгубивме на пенали но со машка игра пред тоа, да не се заборави подредувањето на играчите по натпреварот во Кочани, сами си признаа сосема заслужено.
Па пак Турново, тој терен никаков, влегуваме со мало задоцнување поради патот што се гради и прв пат стандардниот изведувач на пенали на Беласица промашува, до тоа Турново ли е, еден пенал не погодивме, на крај Охрид ни забибери гол и не доби, па пак победи, па Гевгелија каде вадиме X, па пак фаќаме залет со победи и на крај се лизнуваме со криминално судење и очаен терен во Неготино, со милион перипетија што ги имавме по пат ние, но и судијата но и самите сме криви кога не решаваме ваков натпревар.
Стадионите низ Македонија се жива трагедија, дали дека израснав на Младост кој со години е најубав и најсреден стадион во државата, но не ќе да е до тоа, трибините на речиси сите стадиони се распаѓаат, слободно може ако се залетиш и прославиш гол од дупки кратери на трибини да пропаднеш и да се повредиш сериозно , терените очај, дали имаме еден терен вреден во државата (нашиов арно го направија сега со Ерменија) повеќе наликуваат на свинарници во кои треба да се валкаа свињи , него на место каде што се игра професионален фудбал (колку и звучи смешно) самите клубови се повеќето катастрофално организирани, некако повеќе и повеќе фудбалот на Истокот е пред тотално замрување, кога дојде едно Делчево да нема третолигаш, ситуацијата во фудбалот е жална, да пожална нема да биде, но ќе се лажеме со одредени репрезентативни успеси, а забораваме дека базата е длабоко под дното.
Навивачки сезоната си тера, со исклучок на една утакмица присутни секаде, најмногу ме радува што гледам кај десетина деца се раѓа истата љубов и жар која ја имаме ние кои веќе над 10 години поминавме сито и решето со нашата Беласица, посебно приказната за двајца помлади дечки кои иако се основци не пропуштаат утакмица дома-гости и се трудат да дадат се за својата група, едниот од нив ама буквално израсна со нас на трибина, кога гледаш дечки кои се синови и внуци на лидери на Ајдуци низ историјата сега се на нивно место во првите борбени редови, знаејќи колку и самиот си дал за да се случи тоа, чувството на гордост е пресилно.
А Беласица, што би рекол еден рапер е повеќе од име на клуб и планина, каков ли само празен ќе беше животот ако не беа тие викенди, тие утакмици, тие настани кои остануваат врежани во меморијата за цел живот, што би се рекло повторно да се родам, ќе го правам истото, па дури и порадикално.
Сега останува натпреварот со Скопје за наша душа
, за сите оние кои живееме со тој клуб за последен пат годинава да си го направиме ќејфот со сите нишани
.