Тука пишуваме на зададена тема

[даки]

Измамени од Ерос...Се играа две сенки,полниот месец ги осветлуваше нивните голи испотени тела.Со секоја нова капка пот блажена воздишка ,испреплетено со нежен крик,крик од длабочини на љубовен повик.Сочни,слатки сокови,набрекнати
изгризани усни од немилосрдни бакнежи кои се топеа од врелина.
Предигра...Се играа две сенки,игра на љубовта.Ѕвездите им намигнуваа,трепераа
со секој нивен трепер на телото,трепереа како бамбус на благ ветрец,нишајќи се
како да сака да го допре другиот бамбус.
Магија,волшебство од љубов.Самовили сокриени под расцутениот багрем скришум
им пее песна,го играа нивниот танц,попрскуваајќи ги им фрлиа клетва вечно да се љубат од љубов да не куртулат.
Сега ,проколнети неможат да се разделат,неможат да престанат да се љубат,љубовта е нивното име, врежано е во ѕвездите,во реката која желно ги
чека да се измијат од љубовен потт,земјата која тука плодна е.
Оваа не секс,оваа е љубов...да сексот ги задоволува физичките тела,потреби...
оваа е нешто по возвишено од сексот,без љубовта се е некако празно,алка која недостасува.
Токму љубота е тоа што е потребно...со љубов се раѓа нова љубов,семе на љубовта создава нов живот.

 

[Сатори]

Следната тема двосмислено или не, ќе ја крстам Секс...

Ла, ла, ла, ла, ла, ла, ла!
-Ќе може некој да ме однесе до дома?

***

Оваа приказна е за една млада девојка која што живееше во леглото на забранетото овошје, во денешни услови, познато како нимфоманско слеш наркоманско дувло на тешки фенсери, поставувачи на трендови и големи кока-дилери.
Јас ја запознав Амелија во црн краток фустан од кој што излегуваа две слаби ножиња качени на висока штиклица и деколте кои што откриваше близначките, мис Анџелина и мис Мерлинка, искрено да ви кажам кога се соблече мис Мерлинка беше малку поголема.
Лежеше во кадата и дуваше трава со чаша малибу во рака.
Амелија живееше како што може да се живее кога тато има многу пари, а станот е празен, премногу луѓе и хостеси со црна коса до гзот делат кондоми на влегување.Сида или ејдс, ватевр, не смее да се направи оргија без да се мисли на последиците, не, не мислам на оние морално, догматички, наводни последици по општествен углед и статус кој што се гради со тоа кој каде бил и колку силно се ебеле.

***

Ла, ла, ла, ла, ла, ла, ла!
-Има некој кока?

***

Амелија ми кажа вечер во девет, имало добра пратка што ја добила на подарок од некој батка на кој што му ги обработила топчињата ... како да се изразам, fucked his brains out, па ќе се забавуваме со ленти бело пред да заминеме во ноќен провод и бркање млади девици по градот за крајно фетишизирање на болната реализација на војаризам.
Знаете, Амелија секогаш имала некој вид на тинг за ѕверење во туѓите вагини додека губат невиност, веројатно тоа ја палеше доволно за да не мора да ги затвори очите додека го обработува некој.
Јас лично мислам дека беше помалку лезбејка.

***

Ла, ла, ла, ла, ла, ла, ла!
-Што курац ти знаеш за мене?

***

Не знам зошто имаше девојката чудна логика, наводно не ја разбирав доволно, наводно не можев да ја сфатам така како што никој на светов не ја разбирал.Од болка било оргијашењето и тројките со две цури кои што ги собрала од некој локал зошто носеле фенси чевлички со машничка.Од фрустрација малата, а јебига, постара е од мене, почнала да става хероин во себе, никако во раката, презентабилноста е побитна од се друго, препоните секогаш вршеле работа, повеќе од колку што врши работа сексот.
Дали некој ја има некаде видено, Амелија?

***

Ла, ла, ла, ла, ла, ла, ла!
-Рехабилитација!

***

Оваа приказна е за една млада девојка која што сепак не преживеа, после толку заштити, фати сида изгледа, а навистина беше интересно човече, имаше сенс за мода.
​

 

[Пеам на свадби]

Таа го посакуваше. Како осило кое ги пара нејзините внатрешни органи, така си ја параше сопствената душа, знаејќи дека нема да го добие. Не го ни познаваше. Зборови испишани на мониторот, тоа е се што некогаш имаше видено од него. Беше години постар од неа... И прекрасен! Паметен, убав, добар... Не и беше јасно дали нешто се случува со неа. Одамна се немаше почувствувано така. И доаѓаше да го пронајде и да му се фрли во прегратка. Во тие раце кои на сликите изгледаа така цврсти. Мораше барем еднаш да потоне во нив. Не сакаше да изгледа ефтино. Но така се чувствуваше. Зборуваа за најинтимните работи. Секогаш со призвук на шегување, но таа вистински сакаше да биде со него. Ги сакаше неговите бакнежи на себе, допирите насекаде по телото. Сакаше тоа што не може да го има засекогаш, барем да го добие еднаш за паметење... Ја повика кај него. Само дваесетина минути пеш беше далечината меѓу нивните станови. Срцето ќе и излезеше од градите. Од ладните раце и се слеваа капки. И ја отвори вратата. Совршен човек стоеше пред неа. Со прекрасна насмевка, секси глас, појава со чие гледање пропаѓаше во бесрамно мечтаење. Веднаш бакнеж. Нежен и само капка за да чашата се прелее. Агресивно и диво допирање. Страст, уживање, среќа. Не знаеше каде точно оди, но го остави да ја води низ станот. Не ни гледаше наоколу. Беше потоната во него, во неговите бакнежи. Го сакаше начинот на кој ја соблече. Тоа ја правеше од секогаш да се чувствува посакувано. Кога тој така набрзинка ги отстрануваше парталчињата од нејзиното тело. Неговиот јазик на нејзините гради, неговото галење таму долу... Кога влезе во неа, се наоѓаше на седмо небо. Во воздишките кои ја исполнија собата, стоеше се! Застарени спомени, желба за нешто ново, сексуален нагон... И полека избледуваа. Кога завршија, нејзината душа веќе не беше истата. Мораше да се врати кај оној,кој секогаш после турбулентни авантури,ја дочекуваше со изрешетано срце и болка. Но таа изневеруваше. Безмилосно ја извештачи врската од соништата со својот нескротлив карактер. А оној од интернет... Не се врати повторно кај него. Мораше да научи некогаш да се засрами од самата себе. Затоа што грешеше.

 

[Magde.]

Следната тема двосмислено или не, ќе ја крстам Секс...

Таа..просечна и глупава нинфоманка од предградието.
Дишеше за секс,живееше за секс,се што сакаше во животот беше секс.
Не веруваше во љубов.За неа љубовта беше измислена од оние кои не знаат да уживаат во сексот.
Немаше желби освен да биде задоволена на соодветен начин.
Не се гледаше себеси во иднина,освен иднината која ќе ја донесе вечерта и новиот човек што ќе биде со неа.
Не копнееше за ништо,освен за секс...
не разговараше за ништо освен за секс....

Тој...високообразуван интелектуалец.Имаше илјадници желби,интереси,планови.
Сакаше да го промени светот. Веруваше дека може да го направи тоа.
Веруваше во љубовта во една единствена и вистинска жена за него.
Сексот не го интересираше многу.Му беше битно таа некоја да го гледа вљубено,да го почитува,а он ќе направи се за она да е среќна.
Не беше од познатите фацки во градот но,колку беше вреден малкумина знаеа.
Како овие двајца се најдоа во ист клуб,иста вечер?
Игра на судбината,предпоставувам...
Но..никогаш не се сретнаа.
Можеби кога тој би бил позаинтересиран за сексот,а таа за љубовта би било поинаку.
Всушност одлично би се вклопиле,но судбината реши таа да умре без да знае какво е чувството да сакаш и да те сакаат,а он да умре со мислата за совршеното што светот не го поседува.

 

[*OSS*]

Допир

Еден допир беше доволен. Но, дела никогаш не беа доволни, никогаш! Тој секогаш се прашуваше зошто е тоа така, но, зошто не се осмели да ја задоволи својата љубопитност, тоа е веќе дел од теоријата на рецепти. Лебдеа нивните сомнежи. Ги газеа безмилосно, како што ме газеа и мене, свенатото жолто лисје по влажниве и валкани, безчувствителни но божествени улици. Сомнежите продираа се подлабоко, навлегуваа во свесното несвесно, па макар и да водеа до преднаталниот развој. Постојаната миризба на црни мали фустанчиња и на лажни оригинални изреки излудуваше. Бараше задоволување на својата потреба за допир. Свесното несвесно ги кршеше сите синџири на довербата која никогаш не беше оправдана, и ги оневозможуваше нивните талкања по тие божествени улици далеку од болната рутина.
Тој немаше рецепт за справување со свесното несвесно, но, за справување со својата потреба? Секако дека имаше. Допирот, миризбата, сомнежот го правеа своето. Блесокот на бисерите, сјајот во свеќите, лагите во виното го исцрпуваа целиот, со маки осмислен рецепт. Но, кога стана збор за нивното свесно несвесно, на виделина се појавија црнилата и шеќерот. Мирисот на солена вода, плажа и осамено утро на далечен остров водеа кон туѓите златни нестандардни зборови, скриени насмевки и погледи, неиздржлива хемија, бакнежи зад затворени прозорци, мирис на цигари.
Соединети во лагата тие ме газеа. Не го забележуваа моето присуство. Лежев на влажниот и студен асфалт чекајќи го нивниот лажен вљубен поглед да се упати кон мене, барем за секунда да ми пружи мир и барем малку топлина, но, тие никако да го смират мојот трепет.
Вечерва решив по секоја цена да го придобијам нејзиното внимание. Ја заробив во моите жолто-кафеави пигменти дури и подолго отколку што очекував. Можеби тогаш лагите и потребата за допир беа посилни од нив, но, вечерва ја заробив нејзе и нејзиниот вечно вљубен поглед. И покрај таа безнадежна вљубеност во илузии таа сепак ми дозволи конечно да го примам нејзиниот топол допир пропратен со безпрекорен молк...

 

[girlll]

Да, малата, слатка и палава девојка од предградието сите ја знаеја како ладна, недопирлива, боженствена, лажна и реална истовремено.. Како неверство во брак.. Недопрен кристал за кој сите знаат, но никој не се осудува ни да го спомне неговото постоење.. Таа беше онаа и машка и женска еротска фантазија, ледено шеќерче.. Маскота на светот што живее на висока нога, неговата слика и постоење.. А далеку од него..
Надвор од предградието уште една од многуте.. Девојка што сака да ужива, сака да се забавува, сака да пие, сака да се дрогира, сака да е немирна. Сака да ја сакаат, а несака да сака.
Кој би рекол?
Ефтина девојка што живее ефтин живот и бега од скапи момци.
Девојка што влегува во оние класика локали каде што па и нема толку луѓе.. Останува до доцна на шанк со многу испиени пива и по некоја водка ако има некој да части и си оди сама во некое полумрачно станче да почне со забавата..
Сепак не курва. Нешто поинакво. Девојка што живее за сопствените задоволства да ги покрие со туѓата несреќа..
Ама онаа ефтина улична криминалска несреќа за која што на крајот никој не е свесен дека постои..
А него..?
Го запозна него на старо добро место..
И можеби се запознаа баш поради тоа што тој не ја понуди пијачка, не ја гледаше под око цела вечер.. Туку само седна на шанкот воопшто не ни приметувајќи ја.. Нарача коњак, и уште еден, и уште еден, и уште еден.. Ја нервираше што не ги приметуваше нејзините намерни допири, намерни погледи.. Ја нервираше што неможеше да му го привлече вниманието..
Кога конечно собра храброст да му пријде тој стана.. Тргна накај тоалетот каде таа тргна по него.. Го чекаше на врата.. Излезе и повторно ја игнорираше.. Ја подигна и така кратката сукња, и дозволи на прерамката да падне и го гледаше во огледалото со зборот секс во очите.. Се сврте и ја бакна.. И уште еднаш.. И уште еднаш..
Проба да му ја спушти раката на задникот.. Тој се тргна.. Ја погледна во очи и го изусти она што оваа девојка ја промени засекогаш..
*Несакам секс ледена убавице од предградието.. Само години наназад те сакам за себе!.. Вистински..*
..и ја бакна повторно..
Како заврши ова?..
Ќе ве оставам да фантазирате сами..

 

[Nemiseverue]

Не можам да верувам дека темава волку слабо пројде. Сеедно, чим не сте расположени за секс, еве нова тема... Немир...

 

[Miss.Stelliossa]

Немирот на заљубената душа

Седам на ова дрвено столче и ви пишувам... гледам таму кон дрвениот прозорец од чиј раб наѕира сонцето... го имам покриено со една стара дрвена слика од моето детсво, која ме потсеќа колку бев среќна. Го покрив прозорецот за да бидам обвиена во длабока темнина и душевна болка... немир.... Сега... еве седам овде и ви пишувам вам. Можеби вие сте единствените кои сакате да ме сослушате без да ме критикувате... можеби вие сте единствените кои ме разбираат. Не можам повеќе... немирот си поигрува со мене, продира во моето срце , го залажува, се до мисла на реалност... Иако ги заварам очите повторно го гледам... иако ги затворам ушите , повторно ги слушам неговите зборови, кои вибрираат и кога сум сама... не ме оставаат на мира... си ја стегам душичката и и велам дека ќе помине... ја лажам...
Знам дека нема да помине, но што да правам... морам да поткрепувам сила од некаде, макар и од некоја замислена и излитена фарса... Еве седам... стуткана и едвај гледам. Ме полазуваат морници од црниот немир во душава... и сум како заразена со некој страшен отров, а ми е веднаш потребен тој недостижен против отров... ТОЈ! Кога само би бил до мене... кога само повторно би била со него... кога... кога тоа невозможното би се случило, ах боже би имала сила да го воздигнам ми се чини цел свет во еден здив и да му дарам љубов , топлина и мир... ах... солзите наѕираат... го прелија синилото на црната ризница на црнката... течат немирно, а по телото мое налегнува ветарот од полуотворената врата ... плачам немо... ЗОШТО ЉУБОВТА ТОЛКУ БОЛИ?! Зошто тој да си го живее животот, а јас да ја чувствувам болката и последиците од нашата прекрасна љубов?! Зошто јас да живеам со неа.... да ја чувствувам како ме гуши, прицтврстена за мојот бел врат, со мелодијата на тагата и немирот...
Лагано ладнината и омразата влегуваат во мене и го замразувам животот... го мразам... ги мразам сите... се мраам себе си... Зошто е таков животот и на толку губ начин си поигра со мене... и го фрлаше ова ккревко и заљубено срце наваму натаму и го скрши?! НЕ!!! Животот не си поигра со мене, туку тоа беше судбината... Зошто не сме заедни и повторно не сме прегрнати... зошто не плачам од среќа , сега плачам од тага... ми недостигаат неговите раце , кои прлјаво ме допираа по телото, ме прегрнуваа... ми недостигаат неговите усни кои ме правеа среќна додека беа на моите образи... дури и во моментите кога ми го изговараа името, а јас се топев на секој звук што излегуваше од нив... ми недостига и неговата мека црна косичка...
Едноставно кажано... СЕУШТЕ ГО САКАМ... и некако како што сум трганала на овој пат и нема баш да го заборавам... само ќе потонам подлабоко обвиткана од секојдневниот немир и ќе полудам од тага, ќе полудам по неговите усни, по неговите раце... по неговото тело... по неговиот став и заразната насмевка... по неговите мани и по неговите слабости... ќе полудам без него, и така ќе потонам во немир и во тага...
Сега... се ми е исто... ионака немам излез, ионака сум пак исто во четири ѕида... ионака ќе биде исто... веќе нисто не ми е важно... сега само тагата ми прави друштво, а најдоброто друштво ми се солзите и силната главоболка веднаш по нив... дури и она минијатурно парче надеж сега е ништо, нема време, ниту сила да се избори и да стигне до мене... само немирот на заљубената душа е овде и одвреме навреме ја запламтива таа мала искра во срцево колку да ме потсети дека сум сеуште жива...

Затоа велат.... по една стара јапонска песна....
"да љубиш е исто како и песна да пееш, но не постои песна без крај...."
​

(продолжува)

Засекогаш вашата
Miss.Stelliossa

​

 

[Гладиус]

Стојам на прозорецот, и замислено гледам во далечината која ја нуди океанот. Куќата на плажата, е местото каде секогаш одев кога ми беше потребно спокојство. Звукот на брановите кои удираа ва блиските карпи ме возбудуваше, носејќи ме во еден замислен свет, каде живеам онака како што јас сакам. Мирисот на морската вода, ме занесуваше во една длабока фантазија на чистота и продорност на мојата мисла... Зајдисонцето, го позлатуваше секој раб на плажата, на куќата, на карпите, па дури одвреме навреме и брановите заликуваа на златна лавина... Спокојство... Тоа беше она за кое бев дојден во оваа куќа.. Се симнав по скалите, клои водеа директно на плажата, го послав пешкирот на ситниот и нежен песок... Седнав, повторно се загледав во далечината, размислувајќи за сето она од кое побегнав, поради кое дојдов да најдам малку време за себе... Одеднаш се слушна силен трескот на балконската врата на куќата, и стаклото се распука на милиони ситни парчиња... Силниот ветер кој почна да дува го разниша целото она спокојство кое будеше силни чувства на слобода во мене... Душата ми затрепери... Звукот разбуди нешто, што веќе цел ден се обидував да го потиснам во мене... Претходната вечер бев убиец... Сега ме надвладеа НЕМИРОТ. Звукот на испуканиот куршум одекнуваше во мојата глава... Точно, јас бегав од се, но не за да најдам време за себе, туку за да се обидам да најдам мир покрај сетоа она што го бев направил...
Но немиорт победи, мојата совест попушти... Одеднаш, ветерот се стиши, зајдисонцето доби чудна боја, птиците летаа ниско над водата... Затишје пред бура... Ја соблеков блузата, се затрчав и скокнав во ладната вода на океанот... Никој повеќе не ме виде... Ја најдоа само мојата отворена куќа со скршената балконска врата, мојата блуза на плажата и пешкирот, сега веќе покриен со песок од бурата која поминала. По една недела го најдоа и моето тело... Меѓутоа, нешто сепак фалеше... Душата... Епа токму јас сум таа душа, која сега ја пишува својата исповед, притоа знаејќи дека засекогаш ќе биде прогонувана од тој проклет НЕМИР...

 

[Magde.]

Стоеше на прозорот и немо зјапаше во пустиот град.
Капките непрестано удираа во прозорот и ти се чинеше дека гледаш уметничка слика создадена од небото.
Ги мразеше овие врнежливи денови,го мразеше овој период од годината зашто му ги враќаше спомените што таа ги создала само за него.
Се викаше Петар и беше на факултет во главниот град,веќе втора година.Го сакаше она што го студира,живееше за тоа и беше премногу посветен.
Една од карактеристиките поради која му се воодушевував..
Сите го сакаа,каде и да одеше беше обожуван.Премногу паметен за годините,премногу начитан.Неговите се гордееа со него и со секоја негова поистапка.
Знаеше како да го живее животот,знаеше како да ужива дури и во најмалите работи,ги ценеше ситниците,ги ценеше и лошите работи зашто веруваше дека така се учи за животот.
Знаеше да сака и целосно се предаваше на девојката со која е...
Девојката со која беше...Маја.
Токму тоа го мачеше во врнежливите денови,не можеше а да не мисли на неа во овој период.
Со Маја имаше доживеано се за премногу кратко време.Од неизмерна љубов до неизмерна омраза.
Беа заедно само 6 месеци,а таа остави невидлива трага на неговото срце..рана.
Раскинаа зашто она остана трудна и сакаше да абортира,а тој толку го сакаше тоа дете.Малото немаше ни полн месец откако беше зачнато ,а тој веќе го имаше пратено на факултет,му имаше обезбедено стан,куќа,кола...се.Во мислите секако.
А Маја не го сакаше тоа дете,сметаше дека е премногу млада за да има дете,за да работи.И имаше право,зелена беше за нејзините 18 години.Но Петар веруваше дека кога ќе се роди бебето Маја тотално ќе се промени.
Но не беше така.
Еден ваков дождлив ден му прати порака со текст „Готово е,бебето го нема.жалам“....
Колку само ова го промени.Никој не знаеше што му се случува во душата.Беше откинат дел од него и избришан заедно со проклетата порака.
Стана затворен и скржав за љубов,идината поинаку ја гледаше и дождот беше она што му причинуваше болка и што му ги враќаше сеќавањата за нероденото дете.
После таа порака се видоа еднаш,на ист дождлив ден,по една година.
градите ќе му пукнеа од омраза,од болка...Таа вечер плачеше како мало дете..
Сега е послиен од тогаш,има појасни цели во животот,поодлучен е од тогаш,но сепак,единсвено чувство што не сака да се тргне 24 часа секој ден е чувството на немир и мислата што ќе беше ако тоа дете беше живо,ако го гушкаше....
Ќе му го дадеше се она што неговиот татко не му го дал нему.
Денес е денот кога реши дека ќе ја заборави Маја и нероденото дете.
Но нема да дозволи пак некој друг да носи одлуки во негово име.

Сеуште е добра личност,сеуште се посветува на девојќите и сеуште но носи оној немир во себе,секој ден...

 

[Срцуфка]

Секс

-Леле, не знаеш! Каков дечко сум видела денес, немаш поим!
-Брат, видов една добра денес.

-Боже, не можам да поверувам! Денес пак го видов! Мислам дека ми се насмеа... Леле, судбина ми е.
-А бе, онаа малата од вчера, пак ја видов денеска. Као би ја натртил... Знаеш дека, утре ако пак ја видам ќе и свртам муабет да видам што човек е.

-Ииии! Те молам, седни, да не паднеш од столчето! Денес, се запознавме со типот. Не бе, ТОЈ ми пријде. Да! Тој мене! Знаеш колку му е убав гласот? И плус и фин е! Може му се допаѓам! Леле, не можам!! Пресреќна сум!
-Да бе, и отидов. Знаеш, во мој стил. Онака фин, насмеан, знаеш какво срце сум во такви прилики. Фино е девојчето. И добра цицка држи маме и ебам, денес ја заглеав. Башка ја гледам и светкаа очињата кога и зборев. Ќе ја биде, ќе ја биде...

-Знаев, знаев! Ми побара број! Ми по-о-ба-ра број! Викендов ќе ме викне. Се кладиме? Сигурно МНОГУ му се допаѓам! Абе, а што да носам?
-Малово паѓа од ден на ден се повеќе и повеќе. Ќе ја прошетам деновиве негде. Може ќе дае од одма, што знаеш.

-Не знаеш колку убаво си поминавме! Разговаравме за нас. И тој ми раскажуваше за него. Свири на гитара и добро му оди во училиште. И кошарка игра. А знаеш колку добро се бакнува? Каков е страстен, колку ми е убаво кога ме прегрнува!
-Леле, што би и правел. Поо, каква цицка, цврсто газе! Само, малце премногу збори. Море кога ќе и го стегнам, ќе остане без зборови од изненаденост.

-Ќе му одам на гости вечер. Ми рече дека имал некое добро филмче, па ќе го гледаме. Неговите се во викендичка, сам е. Срце е, многу го сакам!
-Брат, денес е денот. Моите не се дома, земав некоја романтична бљувотина, мислам дека некое винце и две-три те сакам ќе завршат работа. Ај па доста и е веќе колку време ја тинтрам! Мора да дае вечер. Леле, као ќе и го збрцам, мх, мх, мх!

-Водевме љубов!
-Ја плеснав!!!

-Го нема нешто, изгледа многу учи деновиве. Знаеш, брка просек. Ама ме сака, знам. Ќе се јави денес сигурно.
-Батали ја бе. Добра е, ама многу збори. Ако праша кај сум, речи и дека учам и да не ме вознемирува. Не можам веќе со неа да се замарам.

 

[*OSS*]

Anxiety a.k.a. Немир

If my nights we're as dark and as lovely as two sad puppy eyes maybe it would've been easier.
At least they have a sweet little illuminating spot which unfortunatelly is too friable.
Isn't it sad how in a land of joy a lost cloud founds his way?
Isn't it funny how during an unusual motion of a straw digging deep through fluids, an intimidating throat comes to life?
Talking and talking flows and climbs up my disturbance metter.
Short and hollow, a noxious gas surrounds me.
Free will fades out as if humans seeze to exist.
And now all we got left is anxiety for spoken words, needs left without their pleasing daily watering.
How could we be so heartless during our most prestigious seconds and put our one and only single cherry as a toping to our life lasting cake?
It's a piece of cake to lose something and hurt, it's two pieces of cake to try to cease our demons, and it's quite a lot of cake to accept our feelings in their native form.
Anxiety crushes my dreams and piecefull nights.
Anxiety crushes my cool aproach, anxiety is the taste of my cake. Anxiety takes over the aroma of my cake, anxiety robs me of my will and ability to remain serene.
Anxiety rusts this dull world of ours.
Anxiety is bliss.

 

[МургоДШит]

"Нурсултане! Казахстан е во пламења!", викна забревтаната кобила, избегана од претседателската ергела. Во очите и' се гледаше крајот на сиот храбар народ на Назарбаев. Страшни, крвави очи. Навистина, мора да е сериозно, помисли тој.

Низ прозорот, на хоризонтот, трепереше портокалов сјај кој како да се приближуваше се' повеќе. Да. Предградијата веќе гореа.

Нурсултан се затетерави по скалите, барајќи цврста подлога на која би застанал, бидејќи тлото одеднаш му се виде несигурно и предавничко, како стотиците кодоши купени од Америка, кои во неговите советски денови ги имаше испратено на стрелање без двапати да трепне.

Мигот дојде. Кобилата се наведна и тој ја јавна, излетувајќи во несигурната ноќ. Имаше сонувано вакви соништа, по вечери полиени со вотка и зачинети со лош боршч. Замислуваше дека јуриша на руските орди, со сабја в рака, како неговиот храбар пра-прадедо, кој му служеше лично на Султанот, во неговата фамозна гарда.

По грбот му поминаа морници. Немирот кој го обзема секој Казахстанец кога пред него ќе се истопорат степите го грабна во своите канџи и го издигна високо над топовските плотуни кои безмилосно го толчеа градот.

За жал, овојпат можеше само да бега. Кон аеродромот. Кон безбедноста. Кон Америка...

***

Се разбудив натопен со ладна пот. Уште една вечер сонував дека сум Кавкаски диктатор. Дека ме гонат руски армии и дека бегам кон Америка.

Треба да престанам да јадам тешки вечери.
​

И да си го средам животот.

G. W. B.

 

[даки]

Не,не е сон,ниту јаве е...немир.Околу тело невидливи пранги,кундалини...енергијата
се буди со пискав звук,зуење во ушите...кога ли ќе престане?Ајде!Разбуди се!
Очите треперат,помешани звуци на гласови,ме довикуваат,се смеат,ме допираат...а јас,јас немоќно се борам единствено со мислите.Не,несмеам да ги склопам очите,ќе ме проголта темнината која е поцрна и од самата ноќ.
Немоќно барам трунка светлина...да,тука е дигиталниот часовник,не го испуштам од мојот видокруг.Еен,два,три ...ги повторувам во мислите тие прекрасни бројки кои во тој миг ми беа свети.Мама,тато,тато, мама...што ли ме натера толку силно за да ги повторувам во мислите,но знам дека повторно се родив и оваа вечер.
Што ли ќе биде сега?Убиствена мисла од која знам дека во мене буди немир,немир кој одекнува во моето срце,немир кој ја распарчува мојата душа и тело.
Во далечина слушам чекори кои се посилно одекнуваа.Кој ли е сега?Не реално во реално...можеби мојата матрица ми создава илузија,или пак мојот сон сепак ќе е реален во не реалност.Пред мене човек,онака висок,облечен во црно сако. На главата имаше смешен шешир како оние од пеесетите години.
Страшен немир од самата мисла дека човекот сака да ми нанесе зло,но мојот инстинкт и не ме излажа.Во мојата глава ги прочитав неговите злокобни мисли,мисли кои ми создадоа уште еден немир.Не,несмеам да дозволам мојот немир да го почувствува,но предоцна.Тој го почувствува мојот лошо прекриен немир и зачекори уште еден чекор кон мене.Во тој момент се сетив на зборовите на евангелистите:„Помоли се„
Да,јас се помолив,а мојата молитва беше услишена.
Човекот како да имаше невидлива црта и несмееше да дојде до мене,но однего зрачеше невидена злоба која му беше лошо прекриена со цинична насмевка.
Збунувачки и чудни зборови кажа од кои зборови во не реалното реално се обистиниа...саму да знаев да ја сватам пораката на тие зборови,од кои зборови
многу гробови не ќе беа оскрнавени,ниту крстовите од гробови не ќе беа испревртени наопаку.
Тие страотни зборови „Сега пред малку слушнав на телевизија дека се родил нов анти христ„.
Сеуште ме гони мислата,сеуште необјаснив немир...Кој ли беше човекот со смешниот шешир?...немир,немир,немир.

 

[Delux]

Не се сеќавам на точниот датум,октомври месец мислам дека беше...на себе имаше розеви пантолони,бели патики,некоја неодредена боја на блузата,а капечто го заприметив на десниот агол од нејзиното биро каде имаше закачалка и палто.Нејзинот тонус на лицето со благ осмех,очите налик на маслинки,а на усните забележав лабело,додека разговаравме постојано ги мачкаше усните со тој сјај.
-може кафе,ме праша.
-не одговорив,навистина не ми се пиеше
Каде се луѓето надвор,нели требаше во 10:00 саат да бидат тука,нервозно реков.
-Еј еј полека,така и на девојкати му се понашаш ако закаснала?
-проблемот е решен мислам,тука сум уште 10мин ако не дојдат јас одам и трошоците на ваш терет за моево доаѓање
Момет на тишина...имаше столче пред незиното биро,заправо беа две,па на другото ја оставив ташната која ја влечав со себе,запалив цигара и чепкам демек нешто во телефонот.
Еве ги дојдоа луѓето,(поточно мајсторите за кои требаше да остранат лимена ограда за непрекииден проод преку пасажот)тие си ја завршија својата работа исто и јас,записникот беше среден само своерачен потпис уште требаше.Ама тоа ми беше повод за да дојдам и следниот ден.
Инаку нејзиното работно место беше до непосредна близина на моето,а запознавањето навистина беше коинциденција оти никогаш порано не сум ја видел.
Немирот настана од тој проклет ден,и сеуште владее во мене
Иди у П.М кај те запознав,парно никогаш да не те видев