Ko копиљ се имам тепано со некои маалски дечишта, посебно тие што тортурираа мачиња и кучиња и тие што ја тепаа сестра ми.
Еден период, до кај 6-7 години, владеев кај мене на улица, дека бев најстара од сите комшичиња, па ваљда некој авторитет им бев
Али увек строго за правда сум се тепала. Пример, еднаш тој Иван ја истепа сестра ми и мајка ми ми забрани да се дружам со него за да не ја тепа веќе, али ја смислив стратегија: ако го истепам ја него, ќе прекине он да ја тепа неа и после пак ќе можеме да се дружиме. И бидна.
Teпав пошо Иван ми попушташе.
Или тие дегените од уличката пред мојата, само некои заврзлами правеа, наоѓаа мачиња и им врзуваа ствари за опаш, тепаа кучиња со камења и такви насиље глупости. Море еднаш тој еден дебел како сум го истепала, ептен поише се тркалаше, отколку што се движеше, иначе ќе си изедев ќутек.
Иначе генерално МРАЗАМ насилство, зошто го сметам за најдебилен, најнизок и најнерационален начин за решавање на проблемите. Толку ми е одбивно насиљето, што прееска го глеав Брус Ли и не ми беше толку занимлив како коа бев мала, зошто не се фокусирав на неговата боречка вештина,туку на тоа колку ги боли неговите супротници секој негов удар.
Ко деца сфаќам, свеста не ни е доволно развиена па не можеме да си ги контролираме нагоните и да изнајдеме мирно и рационално решение, али коа ќе видам некои драчевци по дискачи со фазонот:„Маме му ебам, ми ја погледна пи4ката, сеа ќе му ја пукнам муцката!“ и таков се сили ко вол незауздан у „запаличу пола града“ моуд... Е не ги можам.
