Да се надоврзам. До пред 6-70 години (па и денес) имало малку мешање на луѓето меѓу две села, уште помалку меѓу два града. Помеѓу две националности - ретко, а помеѓу две вери скоро никако.
Приказните дека сме имале турска крв во нас се просто смешни. Зошто? Затоа што доколку некој Турчин нападнел некоја Македонка и ја силувал, за кратко време ќе го начекале нашите во заседа и толку ќе било од него
Свршена приказна... Доколку некоја наша доброволно појдела со Турчин тогаш таа ќе била мртва. А доколку се заљубеле двајца млади од различна националност (турчин во македонка или обратно), Христијанинот го примал исламот (обратно било скоро невозможно - и законски не смеело) и тој чќовек повеќе не се броел како Македонец (затоа има во Турците македонска крв, ама во Македонците турска скоро и да нема).
Друга пречка била таа што жените тука скоро и да не шетале сами (од безбедносни причини, ама и немале каде да одат сами - освен на селската или градска чешма), а семејствата биле многудетни, се живеело со свекори и свекрви, девери, снаи, деца од сите нив и т.н. така што приватност за изневерување скоро и да немало (каде ќе оделе за секс? на работно место?
во хотел? во автомобил? И кога? дење некој ќе ги видел, а ноќе се легнувало со стемнувањето).
Трета пречка била таа што браковите биле договарани, така да немало шетање по кафичи, по корзо, одење во кино и театар, запознавање по фејсбук, или школски љубови. Младите првото сексуално искуство скоро секогаш го добивале во брак, а многу често при свадбата се гледале прв пат.
Затоа приказните за “мешање на крвта“ се само приказни и ништо повеќе.
Па и денес најчесто браковите се склучуваат помеѓу жители на истиот град, село или од некое блиско село на своето. Ниту во Југославија за 45 години и покрај сите обиди, немаше многу мешани бракови (освен во Босна која и онака е така наречена “мешана) - по некој војник (најчесто офицерите) ќе земеше жена од местото каде бил на служба - и толку...