Прозни искри

[CafeDelMar]

Го остави прозорот, да излезе чадот. Всушност сакаше да се допира со непознатото што се прилепуваше на нејзината рамка и навлегуваше во порите на старото дрво, кое одамна чека освежување. Некој нов лак со свеж мирис.

Не ја препозна музиката на својот телефон, кој така панично ѕвонеше ... сакаше да не си го измрда погледот, посакуваше да може да се јави без да го допре.

- Не сум јас ама остави порака на кој и да ти е потребен.
- Те чекаме на свежи печурки со сос кој не се приготвува, само се остава на маса.
- Сега сум јас, но пак остави порака, не сум ти потребна. Нема да успеам да ја сплетам косата, ќе ги покрива печурките. Денес заминувам.
- Остави го заминувањето, излези ќе видиш дека ти е дупната гумата, а кај нас може и без неа да пристигнеш. Не се возиш на гуми секако, имаш знаци под својата школка, а таму ... таму успеваш да се снајдеш.
- Денес сум толку занесна, денес мојата убавина е видлива само за огледалото, слика која не ме изневерува. Денес не сум за печурки, би земала слатко. Потреба од лепливост на усните ... од развлекување низ јазикот.
- Тебе ти е потребен нов диoптер. Имаш декаденција на очите ... остани така ќе дојдам да го свртам огледалото.
- И што направи сега? Каде сум јас ?
- Во проѕирноста.
- Каде го однесе, која е девојкава што се насмевнува така блажено ко небаре медот пред врата и го оставиле?
- Не стоиш исправено, затоа ти се насмевнува.
- Ова сум јас? Каде сум јас? Зошто сум со крпи во рацете?
- Сакаше да ги собираш зборовите, само не си ја навлажнила добро ... ништо не залепи на нејзе. Обиди се пак, овој пат со раширени нозе, да имаш рамнотежа во движењата.
- Еве сум јас, а кој е ова до мене?
- Јас ...
- Дојди, овде ќе го јадеме сосот што не се приготвува. Овде пред огледалото, во сопствениот одраз ... овде си најубава.

 

[Raziel]

''That is not which is.
The only Word is Silence
The only Meaning of that Word is not.
Thoughts are false
Fatherhood is unity disguised as duality.
Peace implies war.
Power implies war.
Harmony implies war.
Victory implies war.
Glory implies war.
Foundation implies war.''
Alas! for the Kingdom wherein all these are at war.

 

[Брокер]

Приказната за снешкото коj не беше доволно разбран од снежното општеството

Можеби ова не е секојдневно кај снешковците, ама ете овој снешко беше поразличен од другите, не беше како оние кои ги гледаме на телевизија и во нашето маало, снешковци кои изгледаат совршено, направени од три идеални снежни топки, со различна големина на кои пропорционално им се намалуваше големината, а на крајот стои онаа најмалата на кој секогаш стои тенџере, на лицето морков, и мали јагленчиња за уста распоредени на тој начин што изгледа како да се смее и како да се гордее од тоа што живее, без разлика на тоа што ќе умре по некоја недела.
И овој снешко беше направен од три големи топки кои не беа пропорционални, но сепак беше снешко како и сите останати, кај овој снешко не можеше да се види она среќно лице причината не беше тоа што по некоја недела ќе се стопи и нема да постoи причината беше многу посуштинска, околу него ги гледаше сите снешковци ги сакаше, но никогаш не сакаше да изгледа како нив, не ги сакаше тие стари тенџериња на главите, а уште помалку нивното совршено тело кое знаеше дека не е нормално, не ги сакаше ни нивните среќни насмеани лица, затоа што длабоко во себе знаеше дека не може да се среќни кога сите изгледаат исто, или можеби така и мислеше. Чудно е тоа што ги сакаше, се што беше на нив мразеше, а сепак ги сакаше па и тие беа како него снешковци направени од снег иако имаа поразличен начин на гледање на нивниот "снежен живот". Сите овие снешковци сакаа да се копираат еден со друг, се што правеа преку ден беше седење во снегот и смеење но сепак се копираа пред се затоа што ништо и не сакаа да направат во нивниот мизерен краток снежен живот. Нашиот лик, различниот снешко иако знаеше дека брзо ќе се претвори во вода сепак не сакаше тој краток период да го помине во седење и нежно смешкање, сакаше да направи нешто, првото што го стори е фрлање на своето старо тенџере и правење на т.н. “четка фризура”, следно го исфрли својот морков и си стави нормален човечки нос и најважното не се грижеше како изгледа.
Стана тажен од самиот момент кога посака да биде поразличен од другите по некоја инерција се му стана различно па и самото расположение му се промени, можеби и го очекуваше ова, пред се поради тоа што сите останати снешковци го гледаа како некое чудно суштество кое сака да се прави паметно и кое сака да размислува, нашиот снешко знаеше дека не се во право и дека мора нешто да променат и да бидат свои, но не можеше да им го објасни тоа, премногу беа. Реши и да не им објаснува и да не се труди да им објаснува, иако го лутеше тоа што знаеше дека секогаш му се исмеваат и го омаловажуваат, како да не е и тој направен од три снежни топки, но неговото срце беше доволно големо да ги прифати сите снешковци никогаш не им кажа ништо што ќе ги повреди, знаеше дека лесниот и едноставен живот не може да го прифати, знаеше дека никогаш нема да може да се смешка, но беше свесен дека колку и да се различни сите се едно исто сите се снешковци, направени од снег, колку и да се разликуваат сепак основата им е иста сите се исти тој го знаеше тоа но дали тоа го знаеја оние снешковци кои воопшто не размислуваа за својот живот како да го немаа? Дали тие знаеја дека со навредувањето на поразличните самите си го навредуваат својот мизерен снежен живот?
Нашиот снешко не можеше да го издржи сето ова, си го сакаше животот, се сакаше премногу затоа што беше она што сакаше да биде, никогаш ништо не направил само за да биде различно, сето што го направи беше затоа што така сакаше, а сакаше поразлично од другите. Затоа што размислуваше многу пошироко со својата снежна глава реши да не умре исто како и останатите снешковци реши да умре на човечки начин, си забоде нож во својата средна снежна топка и замислете потече вистинска човечка крв. Можеби и не заслужи да живее со сите снешковци кои чекаа да бидат стопени, кои чекаа да умрат во мизерија, кои чекаа да се претворат во вода, кои чекаа да си го гледаат своето тело како се топи, а не можат ништо да сторат. Умре со достоинство, за жал неговото снежно тело остана да седи совршено нестопено, полно со човечка крв која бавно му течеше и се ширеше на најголемата и средната топка, а неговата најмала топка остана да сведочи за неговата различност, не само со својот нос и фризура, туку и со својата тажна гримаса на лицето која го отслика неговиот краток живот.


Снешко можам да те израдувам, ќе бидеш вечен затоа што заслужи, за сите останати снешковци не можеш да напишеш ни два зборови сите се исти, но ти со тоа што беше различен отвори простор да те овековечам и после 10 лета и после илјадници нови снешковци ти секогаш ќе бидеш жив и секогаш ќе те запаметат сите оние кои ќе решат да бидат поразлични од сите на овој едноличен снежен свет. Почивај снешко среќен затоа што живееше, живееш и вечно ќе живееш.

Еве слика и од снешкото сите да го запаметите, затоа што го заслужува тоа.

 

[outTake]

Внатре во главните семантички јадра на повеќеслојниот мисловен процес, каде што лежат темелните точки на поетичниот мотив од кој пијат сите песни, во исто време помислувајќи на неколку суводолници и едно жедно грло за вино; Најдобриот Поет на Светот го најде кобното гесло кое со сета страст и зрела амбивалентност, се дрзна да му го убие основното кредо на неговиот животен ек кое со децении го гаеше во милозвучната сплотеност на буквите што го пишуваа зборот, оној збор кој го лула небото и земјата ја тресе, а понекогаш е и тула која гради тврдини гордо исправени пред својата неуништливост преку безброј столетија и исто толку диви луњи, небесни, но и бесни.

Тоа злобно гесло цврсто ги насочуваше сите духовни, национални и универзални координати точно во срцето на неговото кредо, во заемен дослух на минатото и сегашноста. Кога тоа го виде Најдобриот Поет на Светот, зеде снежно-бел лист и почна да го црнее со одвратната кафенливост на графитот од својот молив:

О, тишини лелеави
- обединете се!
Заедно да молчиме.

Геслото тогаш излезе од семантичките јадра и смислата на сиот поетички призвук исткајан низ набојот на овој Најдобар Поет на Светот, почна релјефно да го завзема сиот воздух кој ја обиколуваше тишината во тој миговен општозначаен однос на интимните поетични елементи. Тогаш стиховите се споија со тишиата, или најдобро речено – тишината проговори!

О, злобни гесла изорани во погледот
Вие сте сонцето, небото и гладот
Ајде бар условно да бидеме добри
Ајде да бидеме најдобри и заедно да молчиме.

Имагинарните поетски полиња во оваа неизмерно зрлеа тишина започнаа привидна игра со звукот и сликата со што го достигнаа врвното лиричнo насочување кон самото битие на молкот. Фројд во тој мисловен процес не заборави да изникне од никаде и да додаде дека уметноста (треба да) се сфаќа како замена за задоволството и како таква е само илузија во спротивност на стварноста. Но тоа што сите се сложуваа со Фројд овој пат не ја покажуваше неговата намерност да ги помири небото и земјата, светлото и мракот, па дури можеби и доброто и злото. Најдобриот Поет на Светот не можеше да се посомнева во својата добрина, ниту го сакаше тоа, па го поткрена фокусот во далкусежната глетка на стварноста и со олицетворение на најдобрата и највеличенствената беда, рече:

О, вие реки коњо-опашести,
вие ја израснавте мојата најдобра песна
која разгорена се виори во својата величенственост
таа е птицата во крвта што ми лета.
Вие ја изгаснавте сега мојата песна
пред да ми изгорат сите рани на дланкиве.

Во семантичките повеќе слојни јадра сега настана вистинска турканица на трагизми збиднати од никаде во тој круг на тематските појдовни точки кои прецизно беа распоредени на сите мотивски пунктови на длабоката поетска мисла. Од таму Најдобриот Поет на Светот го избрка тоа натрапничко гесло кое така дрско се осемели да не се согласи со врвната титула на поетот. Нему потребноста од вакви гесла му е впрочем непотребна. Сега модулираните автохтони целости на овој најдобар поет на светот можеа слободно на хармонијата да ѝ го препуштат она расчистување на неочекуваната збиднина.

_________

Во посвета на Најдобриот Поет на Светот! 8)

 

[CafeDelMar]

Никогаш не те посакав во стаклено шише ... таму е клаустофобично, таму не го толкувам крикот на твоето лице.
Потребна ми е долга цевка за да можам да го вшмукам сокот од дното ... до тогаш ти би успеала да ја пресечеш ... не, никогаш не те посакав во ништо стаклено. Иако, таму е најсигурно. Недофатна за околните минувачи, нема за сите диктафони, невидлива за секој диоптер ... Непротолкувана од секој лингвист ... Но, таму е премногу сигурно, до толку да не ја проноѓам пилата, за да полека го режам стаклото ... да одекнуваш со своите звуци.

Те посакав во коцка мраз. Сакав да ги барам тајните чкорчиња со кои се добива најсветлиот оган ... полека да гледам како се растопува мразот, а под него остануваш само ти ... полека исправајќи се од својата фетусна положба.

Те посакав и меѓу бршлени, за да можам полесно да сплетам венец во твојата коса, додека не направам простор за влегување внатре ...

Те посакав и заглавена во лавиринт со воздушни чекори ... сакав да го толкувам лебдењето и воздигнувањето над сите воздишки ...

Те посакав ...

 

[АМБРОЗИЈА]

[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]Подводен земјотрес близу Суматра во Индискиот океан предизвика разорно цунами на целото крајбрежје на 26 декември 2004 година, разорен земјотрес во Пакистан во 2005година, бура Чанчу на Филипините во мај 2006 година,поплави кои носат човекови животи во Турција во 2007 година,пожари кои како пандемониум го зафатија Балканот, циклон Наргис во Мјамар во мај 2008 година, бурата Клаус во Шпанија и Франција во јануари 2009 година,катастрофален земјотрес на Хаити , катастрофален земјотрес во Чиле ,снегови во Европа во март 2010 година....сума сумарум 150 милиони загинати...
[/FONT]
[FONT=&quot] Дали ни се заканува Атлантида, дали природата ни го возвраќа ударот,дали човекот го уништува она што му е дадено???
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]Илјада дали ,илјада зошто и илјада ,не сме воопшто сигурни во затоа...[/FONT]
[FONT=&quot]Природата ни ги овозможува сите добра, ни го овозможува животот , а што прави човекот? [/FONT]
[FONT=&quot]Ја замени својата рака со чиповите на комјутерите, ја замени својата душа со сложеноста и простотијата на технологијата... Истата онаа која денес не унапредува е истата онаа која утре ќе не уништи...[/FONT]
[FONT=&quot]Па со оглед на тоа дека човековата рака остана толку слободна ,почна да се користи за крадење на козата на комшијата, за тепање на жената, за потпишување на лажни договори.... А овие пет златни прсти ??? [/FONT]
[FONT=&quot]Тоа во модерно време е вака : малото прсте го викавме Крсте,а сега си го смени името и одамна е женско ;домалиот , тука е ако не настрадал од некоја бомба во Палестина; среден ,нема затоа што сега сите се или богати или сиромашни,медиокритетите одамна изгубија на вредност; показалец ,кој веќе нема што да покажува,се е веќе или покажано или кажано ,а тоа малку што останало е дежа ву; и палец кој не е ни нагоре ни надолу,туку во супата на муштеријата на келнер бе брааааааатттттт. [/FONT]
[FONT=&quot]Зошто тоа мора да е така ? [/FONT]
[FONT=&quot]Наместо да бидеме среќни поради своето постоење,НИЕ вршиме експерименти за да објасниме појави кои не се важни за човештвото.Си играме со животите на многу луѓе,светот стана фудбалска топка која сите ја шутираме,но никој на вистинското место...Што ќе ни се глобални банки за чување на милиони семиња?За после смртта на човекот?Што ќе ни се проекти,тајни организации во Европа,на Аљаска,во Америка,во Русија...?Да ја провериме ли издржливоста на она што го градевме милиони години?Поради човекот страда човекот,поради човекот страда природата,поради човекот СЕГА сме во најголемата криза,поради човекот повеќе немаме пролет..лето...есен...зима.[/FONT]
[FONT=&quot]Жалосна е човековата судбина , одамна веќе не ни помагаат стиховите на Монти Пајтон и одамна веќе Always look on the bright side of life не ја пеат ни џуџињата од Снежана , и воопшто да не ни биде чудно ако временската прогноза се замени со ,, Утре времето умерено облачно со повремени врнежи од жаби и риби...[/FONT]
[FONT=&quot]Што да направиме??? Знаете ли дека дури и ако се соберат на едно место Бетмен,Спајдермен,Супермен,Жената мачка и Полат Алемдар[/FONT])[FONT=&quot] ,пак нема да ни се најде чаре???[/FONT]
[FONT=&quot]Затоа што…Ние сме тие кои забораваме за што сме дојдени на овој свет,ние сме оние кои експериментираме со природата,ние сме оние кои ја уништуваме...Се уништуваме себе си се додека спиеме со телефонот под перница,се додека се возиме во својот автомобил,се додека сурфаме на интернет,се додека молчиме додека го слушаме гласот на ЦД плеерот...Ајде да излеземе надвор,да прошетаме,но не да го оставиме умот.Туку со него да размислиме и сфатиме дека СЕГА е најубавиот момент,да ги забележиме мирисот на пролетта,гласот на птиците,шушкањето на гранките,топлината на ветерот... да излеземе уште денес,затоа што денес е денот,денес е најубавото нешто,денес е реалноста...утре-можеби ќе бидеме минато....[/FONT]
[FONT=&quot]Да се обидеме да го измениме ова,да се обидеме да го спасиме човекот...човекот од апокалипсата...човекот во нас...и од нас...[/FONT]

 

[Гладиус]

...Мислев дека новото утро ќе донесе леснотија, но наместо тоа, повторно со себе ги понело товарот и тежината од претходната цела недела. Веќе заборавив како е да се разбудиш со свежа глава, без никакви длабоки мисли кои постепено навлегуваат се’ подлабоко во мозокот и тивко го уништуваат. Заборавив како е во секоја минута да ја наоѓам среќата и да го живеам моментот до оној степен до кој максимално можам да го постигнам тоа. Колку ли само заборавив како е да се насмеам без причина давајќи си енергија за целиот ден. Знам, за секој проблем има решение. Но, најпрво треба да знаеме што е проблемот за да можеме да ги бараме алтернативните решенија кои ќе не’ упатат кон целта - кон среќата. Токму затоа сум закован во едно место и не можам да се движам. Се чувствувам како растение засадено во многу мала саксија, оставена во најтемниот агол на собата. Вода добивам дури кога другите ќе видат дека лисјата почнале да ми венеат, а светлина само навечер кога се пали сијалицата. Токму ова е уште потешко - даваш кислород за некој да преживее а за возврат не добиваш ниту една чаша вода на ден и малку светлина да ги згрее и онака овенатите листови...

...Сепак, нема да дозволам да бидам ова овенато растените од погоре. Ќе најдам начин сам да ја поместам таа саксија на светлина. Можеби ќе биде тешко - но вреди да се проба. Клише е, и дел од песна е, ама anything that's worth having, is sure enough worth fighting for. Иако не знам колку вреди да го имам она кое го сакам, сепак ќе се борам.
Нема да дозволам негрижата на другите да влијае на мене. Нема да дозволам да бидам оној кој како сунѓерот што ја впива водата, ја впива негативната вибрација од околината...

...На крај, проблемов може да се реши со едно едноставно интерпукциско знакче. Истото кое се влече после секоја реченица напишана овде и истото она кое е толку мало а може да стави крај на огромни работи. Од денес точката има едно поинакво значење во мојот живот. Од денес точката е моето најмоќно оружје.
КРАЈ.

 

[Mark Renton]

Not much, but I can show you what I've got, battleing in this life,crusual
moments,writing poetry,so where's the rhythm,he's here through my earphones.
Being scared of the gramitacally incorrect sentencess,giving no sence in it,
no lines connecting it,no begining,no main part,no ending just your feelings,
exactly like in life,no turning point don't take your eyes of it, wondering
who's the wonderer, you'll never find out,don't have the skills,never
hard-working everything always on the plate,so that's why you're never the
first to make the step, but that's what life brings, it's time to win, no
dirty tricks,mind games or simillar shit. Fair play all the way, never ask for
more then you deserve,cause you won't know what to do with it, just some new
problems brought by your greedness. But instead of everything, you'll stay back
at here, won't go out with your friends, your friend asked you, but you didn't,
you stayed at here for what? To cry your eyes out. Once again back at who is
your friend and who is not, all in all you are not the friend that they deserve,
when again asking for something you don't deserve, don't know how the react
when the chance is given so be a bitch, scared underdog who is cappable of doing
everything that he has planed, but no, scared of reality..

This are my words which are written, they aren't taken from anyone. It's my
soul who is talking,she uses me to tell the world what is this feeling I'm
having, cause I can't explain it..I fucking hate it, go to hell you and your
fake friendship, hey friend where are you now? you don't even talk to me
anymore, it wasn't like that few weeks ago, I thought you were different then
the others, I even told you that, but for what? for nothing...I hate all those
fakers who think that they are prefect, well I've news for you, you ain't, you
are nothing, you are shit, fuck you and your birthday party...Where can I find
my real friends, my people? I know they are somwhere out there, when am I going
to meet them? it's a hard question...This past week was not so well, my best
friend isn't who he was, or i've changed...and that girl you know her, she is
so different don't take me wrong I'm not in love,I just wanna be her friend, but
she is so strange I don't know what she feels for me, once she talks to me,
tells this stuff and the other time she's the opposite. I fell like being pushed away
like i'm not welcomed so I stay away,and then again this fake signs,my head's about
to explode..Fuck them all when they talk shit all day long about you,haven't told
anything bad about them, but they still hate you, they are friends with those
who talk behind their backs I'm a vitness and I can't understand that. How can
anyone be friend with someone who hates so much, was I being lied to ?

I have
no fucking clue..Let's see what tomorrow brings..or the girl i was in love few
months ago, fuck mate i still can't realise how stupid I was,what I'be felf for a
stupid bitch..she was so quiet and calm,I really liked her, but masks fall down every
day and I can't believe what was hiding behind hers..Qell fuck you bitch, you
don't deserve to be loved...I ain't no snake, I don't bite, why did you believe
to radio 'mileva' the thing you heard was the truth? after that you didn't talk
to me, getting away from me, fucking ho it's like u are perfect..I think now
you've changed your mind, if you really had, sorry cause I've changed mine too,
it's too late now,time took it's paycheck, it's Feb just stay and wait..
2011 they say every year it's a new begining, well not mine.Last night I had
a great time, but don't know about them, about her, everything looked perfect
before the mood got all changed, I was scared to ask later, so just stood there
until they asked to get away from here. Now I have no idea what to do, should I
write to you, maybe you got offended by me ? I'm really sorry, see you tomorrow.
-----
само моите измешани мисли кои морав негде да ги постирам..:smir:

 

[Kallista]

..... Нејзиното лице и раце беа покриени со бледа, речиси проѕирна кожа. Сметав дека има најмногу дваесет години, но нешто во нејзиното држење и во начинот на кој душата и изгледаше како да и паднале пред нозе, како гранки на тажна врба, ме натера да мислам дека е безвремена. Како да беше заробена во таа состојба на вечна младост, која е резервирана за манекенките во излозите на суетата. Нејзините усни оддаваа линија на една срамежлива и треперлива насмевка.
Нејзиниот допир беше цврст и мек. Нејзините прсти ми поминуваа по образите и јаболчниците. Останав неподвижен речиси, неосмелувајќи се да дишам, додека таа со допир ми го читаше лицето. Додека го правеше ова, можев да забележам дека нејзините усни по малку се раздвојуваат како да мрморат без глас. Нејзиниот показалец лизгаше по моето чело, по мојот нос за да заврши на моите усни. Прстите и мирисаа на цимент. Забележувајќи како пулсот ми минува во галопирачки ритам, подголтнував, заблагодарувајќи му се на господ што нема сведоци да присуствуваат на моето руменило.
Тој магловит ден, во ситниот дожд, таа ми го украде срцето, дишењето и сонот. Под закрила на слабата светлина, нејзините раце на мојата кожа напишаа проклетство, кое ќе ме прогонува со години.... Ја замислував како лежи оптегната на нејзината постела. Ги замислив моите прсти како и го милуваат грлото истражувајќи едно тело кое го научив напамет во своите фантазии.
Жените имаат непогрешлив инстинкт за да знаат кога некој маж ќе се заљуби во нив безглаво, особено ако е момче или ако станува збор за будала или малолетник. Јас ги исполнував сите услови за таа да ме прати "да прошетам", но повеќе сакав да верувам дека нејзината состојба ми обезбедува одреден степен на сигурност и моето злосторство, мојата потполна и патетична преданост на една жена, која е постара од мене, попаметна и погорделива од мене, ќе остане неоткриен. Се прашував што е тоа, што може да го види во мене за да ми го понуди своето пријателство, ако не е бледиот израз на самата себе или пак одекот на совршената самотија и незабележливиот губиток. Во моите детски соништа ќе бидеме само ние двајца, бегалци кои јаваат на животната тага, подготвени да побегнат од туѓите раце во световите на фантазијата и на соништата.... Мојата муза....

 

[Kallista]

Не можев, а да не мислам дека од обична случајност, открив еден цел универзум од само едно кафе кое среде масата во таа хемија, десетици други и наредни ќе останат можеби неистражени, заборавени засекогаш. Се осетив опкружен со милион напуштени странци, универзуми и души без господар, кои тонеа во еден океан на темнина, додека светот кој трепереше надвор од овие ѕидови, го губеше памтењето и не забележувајќи ден за ден, се чуствуваше се помудар со тоа што повеќе забораваше.
Нејзината силуета во придушеното светло се оцртуваше неподвижно на столчето, гледајќи низ прозорот. Спиралите на џад се издигаа мрзливо од цигарата, која беше вметната во оние долги дамски муштикли кои се држат лесно како перо. Се накашлав... Таа го насочи својот остар поглед кон мене и веќе наредниот момент го засолни со тажна, меланхонична насмевка, која ја прогонуваше како сенка во текот на целиот живот. "-Те сакам " - промрморе, гасејќи ја цигарата во пепелникот, речиси со половина отпушени отпушоци. Ја погледнав, не знаејќи што да и кажам. Почуствував како ми се стега грлото и во недостаток на зборови, останав нем. Но таа повторно се насмевна, со што ми наговести дека веќе однапред ја знаела мојата реакција. Долгопосакуваните зборови, макар на шала кажани од нејзините црвени усни, ми ја заледија душата, ми го поматија разумот па за момент останав без воздух и кнедла во грлото.
"-Знаеш - конечно проговори убивајќи ја неподносливата тишина. -Незнајковците и будалите живеат во состојба на вечна зависност. Надвор од овие ѕидови, светот го пушта животот да помине во попладнето со фудбал и со телевизиски емисии, задоволен со тоа што може да види до кај му е папакот и можеби малку понатаму. Замисли цел еден живот поминува така, дур клучните моменти остануваат исполнети со молк и моментална среќа која ја разбранува рамнодушниста и рутинското секојдневие. Кога се подарува нешто, па макар и зборови, се прави поради радоста на оној кој подарува, не поради заслугата на оној кој прима. Затоа што најчесто најзаслужниот не е удостоен со подарок."
Го цедеше своето говорење и поседуваше слоновско памтење и ситничавост кои беа на висина на нејзиното држење и бучноста. Токму овде, на неколку моменти покрај неа, секој би се почуствувал опуштено и смирено по цена на едно еспресо.

 

[Fairytale]

Никогаш не верував дека човек може да се исплаши од својот сопствен дух, својата сопствена сенка. А ова беше токму таков момент. Чекорејќи по скоро празните улици додека студениот воздух немилосрдно го сечеше мојот граден кош, топејќи ја топлата искра која гореше во длабочините на мојата внатрешност почувствував како нешто ита зад мене. Немир... на прв поглед ништо невообичаено, само чекори од некоја човечка силуета, обичен поминувач...

Продолжив понатаму со надеж дека набрзо ќе ме одмине... А од друга страна не сакав да се свртам назад. Зошто воопшто би гледала назад? Мојата цел беше улицата напред, далеку зад аголот... Љубопитно гледам во ѕвезденото небо, во српестата месечина... Шепотам во себе колку е убаво да видиш нешто што буди во тебе восхит, нешто што те остава тивок, а сепак немирен... Долгата зима одамна не ми беше овозможила такво нешто. Почнав да се гушам меѓу нејзините бели ѕидови... Ми требаше нечиј сјај... Сјај што не е од белината на снежната утринска покривка... Сјај што се јавува од просторот за нас непознат... Неизвесноста уште повеќе ја зголемува возбудата...

Но, и буди страв... Особено за девојка што е сама. Се движев со телото здрвено, но мислите постојано лутеа кон шепотот позади мене. Не сакав да мислам на тоа, сакав да ги насочам кон нешто подобро, нешто покорисно. Но беше залудно. Некогаш човек е невозможно да се избори со својата ограниченост, својот стаклен свет. Се свртев и сфатив дека во право бил само еден дел од мене – мислите дека сепак чантата на мојот грб не била добро наместена.

 

[CafeDelMar]

Со секоја наредна голтка, се отвараше тапата и сама произведуваше нови звуци. Иглата на плочата не се поместуваше веќе долго време , не ја вртеше или пак тоа плочата требала сама да се врти? ...

Сепак таа не престануваше со новиот ритам, со воскреснатите ноти од таа цврста кружна форма. Приметливо беше нејзиното биофокално однесување, типично однесување за една така поставена игла, исправена и спремна за да го обликува посакуваното. Фокусот на движењето на новиот надојден и оној, го знаете оној фокус кој одсекогаш е присутен во вас, поглед кој мислите дека никогаш го немате поместено за никаков степен. Фокус кој иглата го посматраше од толку висока преспектива иако беше залепена на таа стара, позната, нејзина музика.

Помислуваше дека сите тие ипозантни и на момент неслушнати ноти имаат престанато. Се поткрена повеќе, веќе знаеше дека плочата е таа што се врти, дека може сама иако ќе се одвои од нејзе, тоа беше една развлечена леплива нота која го осеќаше мигот кој следува. Преткраток беше моментот и обидот да докаже дека може и без нејзе да се врти, ги сакаше сите малечки, нови движења, сите кругови кои не се видливи, а се создаваат и создаваат ... сакаше да биде присутна да ги осети.

Таа е иглата, таа е потребна за секој слушнат звук во просторот.
​

 

[Windfucker]

Во недостаток од време да ги прекуцам моиве писанија од глава во ворд ќе ви го презентирам моето сценарио за Ултимат Сарвајвер кое заради големата бруталност влезе само спешл блу реј едишн директор кат и не беше презентирано на Фокс. Во продолжение одат првите осум минути од шоуто

​

Ultimate Survivor Macedonia​

(Се слуша чопер како јачи во позадина )
Јас сум Bear Grylls, служев во британските специјални единици, се искачив на Монт Еверест и го препловив замрзнатиот Антартик.
Сега мој предизвик е спасување од урбаното Скопје во срцето на Балканот.
Секоја година над еден милион луѓе упаѓаат во незгодни ситуации токму во овој град.
Ќе ви покажам вештини кој ви се потребни да преживеете (таратататата најавна шпица)
(кадри од замаглената Скопска Црна Гора и аеродромот Александар Велики)
Летам над Македонија, 22,000 квадратни километри дивина со преку 33 % невработеност и корумпираност во сите сфери на општеството.
Ако ви изгледа како рај за кибицери, транзициони лопови, поранешни воени зласторници не се двоумете вие сте на вистинското место
(зборува гласно со отворен прозор од хелохоптерот) Ќе бидам во иста ситуација како и секој сличен чесен граѓанин во оваа република.
Се што имам со мене е АК-47, Нож, Узи, Зоља, Винчестерка, Колт, Магнум, 500 евра во кеш и мојата екипа на сниматели.
Моја задача е да преминам преку Гази Баба, Камен Мост, Стара Чаршија и да стигнам до Градскиот Трговскиот Центар до железничка и потоа да се вратам назад на безбедно место во мојата куќа во Багдад (Ирак).

(се спушта со јаже во Гази Баба и зборува забрефтано, времето е есен со дожд)
Би рекол дека поминав одлично на слетувањето и дека околу мене нема никој да ме забележи..............
(продолжува нараторот) Секоја година во Гази Баба загинуваат просечно по 7.6 залутани чесни граѓани, ако се најдите во таква ситуација најдобра техника е да слободно се препуштите на вољата на групата која ве опкружила се додека не си заминат, секаков отпор само ќе биде залудни трошење на калории кои ви се неопходни за да преживеете во оваа урбана џунгла.


Продолжува..................................

--- надополнето ---

наредните 10 минути од епизодата

Како прво морате да лоцирате каде се најдувате и да го одберете најдоброто решение што во овој случај е лесно зошто сите останати улици се мали непреодни сокачиња, (покажува со прст вперен кон една улица и гледа на часовникот) најдобро е да продолжете кон најголемата асфалтираната улица која сигурно ќе ве одведе до главната улица и потоа е полесно..............................
.
(продолжува со трчање по големата асфалтирана улица и застанува пред куќа во викторијански стил со полукружен свод (врвот на македонската модерна архитектура) (хаха какви финти ви правам тука како Нолан во Инсепшн мисла во заграда за потоа уште една мисла во заграда) (феноменално и многу смешно))).
Како што може да видете ова е вистински хаос и џунгла, најголемата и најмодерната улица во Скопје води до само една куќа, урбанизмот е во стилот на Пикасо, каде можеме да забележиме паркирано БМВ 7-ка, Лексус и четири добермани.
Ќе се обидам да се приближам и да откријам дали ќе можам да влезам внатре и да преминам од другата страна на север каде што се надевам дека има улица и да продолжам, камерата само ќе ме следи сега засега за потоа да преминат и тие. Јас сум искусен алпинист и оваа ограда е предизвик дури и за мене.
(стенка и се обидува да се качи на оградата за да списка и паѓа како покосен, во исто време двајца типови трчаат од куќата облечени во тренерки Eurosport , патики Адибас и наоружани со пиштоли Барета, камерата се свртува со фокусот накај Бер Грил кој зашеметен од струјниот шок бега заедно со нив, во позадина се слушаат пригушени истрели и зборови како Чивча днона, чивча педери, Луј)

(Грил седнува на каменот и си ја треси Норт Фејс јакната од прашина и збивта од умора)
Во ваква ситуација мора да се обидувата одново и одново да најдете излез, во 1998 година едно залутано четиричлено семејство од Полска кое ја барало зоолошката градина успеа да преживее цели 12 часа тука откако се сокриле во контењерот од комунална хигиена со тоа што утредента беше пронајдено во Дрисла.
Мислам дека веќе се замрачува и време е да најдам место каде да преспијам и нешто за јадење, ова не е баш вистинско место да се остане цела вечер.

(Грил врти низ градот и камерата фокусира црвена неонско реклама со натпис “Tri Galeba” – Mehmet Idrizi)
Мислам дека ова ми изгледа како солидно место да преноќам, додека во ресторанот можам и да ја обновам потррошената енергија која сигурно ќе ми биде повеќе од потребна утре (со раката дава знак до камерата да го следи)

Продолжува..................

 

[~~РубинРед~~]

Полека и стравот станува вистински...соништата те прогонуваат а ти не знаеш од каде да бараш излез.Помислуваш дали да го избереш едниот пат кој те води до совршенството иако знаеш дека не постои тоа или патот кон тунелот чие светло е одалечено речиси илјадници километри.
Среката ти беше пред врата и ти чукаше со месеци а ти не ја прими во својот живот бидејки имаше други планови кои се срушија за момент кога свати дека сето тоа беше илузија.
Музиката во позадина беше променлива.Ритамот чуден а ти продолжуваше да играш по некои ноти кои не можеше никој да ги разбере освен ти.
Ветерот те галеше по косите и по лицето.Насмевката ти се менуваше.Никој не можеше да ја препознае тајната на ликот.
Стравот пак и беше тука и и беше оправдан,но никој не сакаше да ја сфати туку само одмавнуваа со раката и бегаа...
Се плашеа од вистината и само од вистината,иако не изгледаше реална...сепак беше вистина.
Ја пронајде убавината во нешто кој никој не можеше да го замисли...Продолжи да се смееш но...каква ти беше насмевката?

 

[АМБРОЗИЈА]

Клетници, грешници, сенки,лица без израз, очи без светлина, гласови без звук ....Само ова ли остана од луѓето? Само ситна илузија дека живееме, е она што не одржува да живееме..
Не,не е до полупразните чаши ефтин пијалок,скапо платен во некое кафуле,не, не е ни до тешкотијата која ја носиме на плешките,додека нежно му се насмевнуваме на секое познато и непознато лице. Не е ни до напнатоста во воздухот,ни до шкафчето преполно со спомени,слики кои се редат создавајќи монопол од емоции кои ме водат до тебе...
Не е ни до тебе.. Твоите очи ,не ги препознавам веќе ,не си ти... Твојата душа талка ,што бара?? Дали човекот во тебе? Дали ноќите без мене?
Јас,тука сум само случаен минувач, релевантен примерок, квота... Барем така се чувствувам , а така се чувствувам секогаш кога не си длабоко во мене. А колку и да си,никогаш не си доволно. Ако ме прашаш зошто,би ти одговорила дека не се обидуваш да го слушнеш нејзиниот глас ,кој моли да не ја ослободиш ,да ја задржиш, со часови и часови...
Кога пред некој ден ми се насмевна ,знаев дека ме замисли онаму каде што требаше да бидеме. А каде отидовме? Онаму каде тишината толку гласно зборува,што од неа не си го препознаваме ни сопствениот глас.Онаму каде темнината сеуште го крие сјајот на твоите очи,онаму каде движењето на нашите тело одамна е извежбано да ги прави познатите движења кои не доведуваат до лудило.
Да, јас и ти сме едно, но тоа едно има рапав и мазен дел и колку и да се обидуваме да пронајдеме алатка со која ќе успееме да се соединиме како исто,неа ја нема, а и подобро е вака,знаеш нели?
Ти секогаш ќе си останеш ти,јас секогаш ќе бидам јас, но заедно ќе бидеме вистински НИЕ и колку и да се обидуваме да го игнорираме ова ,ние секогаш ќе бидеме две различни страни кои совршено добро се вклопуваат,а тие??
Тие секогаш,секогаш ќе бидат само обични грешни луѓе.