Прозни искри

[Nemiseverue]

Немирни сме. Знам. И го разбирам комплетно мојот пријател кога страсно ми објаснува дека ги сака сите дванаесет девојки со кои се гледа повремено или редовно на страна од неговата легитимна и општествено прифатена девојка. Запознаените со приказната велат, каков ѕвер, го осудуваат веднаш и ц`цкаат со устите во неверување и блага душевна траума. Девојките веднаш наоѓаат повод за феминистички испади нарекувајќи го шовинистичка свиња, велејќи дека само мажите се способни да бидат толку природно злобни... велат, кога една жена би се однесувала така таа сигурно нема да биде горда на тоа ниту таа улога ќе и биде својствена, па тоа е жена по ѓаволите, тие се предадени на семејството и мажот, дури велат, ако размислат подобро, нема ни потреба од такви споредби бидејќи жените не се способни за создавање такви монструзни и девијантни хаварии околу себе.

Реков на почетокот, немирни сме и јас го знам тоа. Но, мислев на луѓето кои не можат да се пронајдат себе си вечно заковани за трпезариската маса бидејќи десертот се служи во слаткарница. Затоа и ја разбирам комплетно мојата пријателка која веќе подолго време не може да се одлучи кое момче повеќе го сака, дали е тоа шармантниот заводник со кој минува екстремно возбудливи ноќи или нејзиниот мачо заштитник покрај кој дури и на ситна месечева светлина што едвај продира во автомобилот за да покаже одблесок на клучевите прави да се чувствува сигурна и среќна па дури и да размисли дали можеби е време да го роди своето прво дете. Се надева дека ќе биде момче, да израсне големо и моќно како него.

Ма, ги разбирам јас сите, ве разбирам и вас тука, седнати и задлабочени... но... и покрај тоа што ве разбирам, не ве оправдувам.

 

[marsovka]

Го разгледувам овој свет со студениот аналитички поглед и се повеќе се разочарувам. Гледам како се гледа на овде се гледа на сексот. Се се врти околу освојување на вагина. Влез во дупка . Нешто не би требало да биде гледано како ебана валута . Смешно е да се гледа како на влез, како за нешто што треба да платиш. Овде се опседнати со тоа, позади закрилата на моралните норми, позади чистотата се наѕира нечиј егоизам. Нешто што за што не би требало да се мислиме, да играме игрички. да цртаме ебани стратегии- сексот . Толку мислење за освојување на ебана вагина не лупнал ни Хитлер кога сакал да ја освои франција. Жените го користат тоа а мажите се доволно глупави за да дозволат, уште поглупави за да дозволат жени кои не ја третираат својата вагина како ебан скап влез за кој треба мрско да се плати , да заминат брзо и тивко од нивниот свет. Важно е да се играат игрите и важен е ебаниот еготрип . Сите мислат дека добиваат нешто од тоа а, се што прават е го губат скапоценото време за подобро запознавање меѓусебно и дали тој/таа е правиот. Сите заглавуваат во некоја пубертетска фаза која е карактеризирана со морбидна опседнатост со вагини и цицки. Наместо да градат живот заедно они играат игри едни против друг. Сексот не ебан пазар за освојување, не е бизнис и не треба да го билда егото .

Освојување на вагина не треба да биде главна преокупација, а нити како да го изграш подобро партнерот.
Го разбирам овој свет ама не го сакам воопшто.
Бескорисно трошење време на еготрипови ништо повеќе, ништо помалце .
Барем да го правевте тоа како што треба ама ни тоа не го правите така добро. Корне на патетика, очај и ефтин еготрип овој свет .

Го разгледувам овој свет со студениот аналитички поглед и се повеќе се разочарувам. Гледам како се гледа на овде се гледа на сексот. Се се врти околу освојување на вагина. Влез во дупка . Нешто не би требало да биде гледано како ебана валута . Смешно е да се гледа како на влез, како за нешто што треба да платиш. Овде се опседнати со тоа, позади закрилата на моралните норми, позади чистотата се наѕира нечиј егоизам. Нешто што за што не би требало да се мислиме, да играме игрички. да цртаме ебани стратегии- сексот . Толку мислење за освојување на ебана вагина не лупнал ни Хитлер кога сакал да ја освои франција. Жените го користат тоа а мажите се доволно глупави за да дозволат, уште поглупави за да дозволат жени кои не ја третираат својата вагина како ебан скап влез за кој треба мрско да се плати , да заминат брзо и тивко од нивниот свет. Важно е да се играат игрите и важен е ебаниот еготрип . Сите мислат дека добиваат нешто од тоа а, се што прават е го губат скапоценото време за подобро запознавање меѓусебно и дали тој/таа е правиот. Сите заглавуваат во некоја пубертетска фаза која е карактеризирана со морбидна опседнатост со вагини и цицки. Наместо да градат живот заедно они играат игри едни против друг. Сексот не ебан пазар за освојување, не е бизнис и не треба да го билда егото .

Освојување на вагина не треба да биде главна преокупација, а нити како да го изграш подобро партнерот.
Го разбирам овој свет ама не го сакам воопшто.
Бескорисно трошење време на еготрипови ништо повеќе, ништо помалце .
Барем да го правевте тоа како што треба ама ни тоа не го правите така добро. Корне на патетика, очај и ефтин еготрип овој свет .

Дестилирана форма и искристализирана од сабајале ( ако може модераторот да среди )

Балкански секс​

Се вадат мапи, учебници, прирачници, евра и рандом помагала. Атмосверата е напнати, сите зборат, сите се опседнати со едно нешто – СЕКС. Седат над масата и го кројат планот на плановите како да легнат пичка. Не е важна кариерата, работата, хобито, себе си . Не е ништо поважно од влезот на една ебана вагина . Корнат на очај и еготрип. Најважниот трофеј, акт со кој се потврдуваш дека си фраер над фраерите, ултимативен освојувач на кој Бонапарта, Хитлер и Александар може да подзавиди. Атмосферата чади, како да ја легнеш пичката со која се влечеш повеќе од еден месец, колку треба да се лигавиш и да бидеш искрен а колку не, со неа. Сите викаат дека секс во Македонија има. Искрено нема, жените поради репутација и углед, не се впуштаат така лесно во сексуалните води, мажите не сакаат тоа да се смени и уште го подржуваат. Јавна тајна е дека мажите шират гласини дека се ебе се живо и диво, дека секс има насекаде паралелно со описи сочни на некое добро порно за тоа како ја ебеле таа вчера- очаен обид за прикривање на реалноста. Реалноста е дека во Македонија сексот е очаен, го нема. Зборот кур споменет од женско се забележува на сеизмографите и се мери по рихтерова скала возбудата кај мажите. Лесна пичка, конечно , аааааа – свршуваат во нивните свилени и испеглани гаќички од мама.
Голем дел од угостителите, посебно оние кои имаат дискотеки ги прави овој факт многу среќни. Илјадници мажи трчаат кон дискотеките, заедно со нивните специјални облеки, парфеми, денарчиња и разни помошни средства, со надеж дека оваа, баш оваа ноќ тоа ќе се случи. Се надеваат дека баш тој ден , во тој час одреден од бога и нивната маженственост дека некоја лесна ќе ги забележи и конечно ќе ИМААТ СЕКС .Јухууууу трчај накај својата сопствена пропаст. Подржи ги оговарањата, нарекувај оние жени кои не ја третираат својата вагина како скап влез, курви . И со тоа дополнително си го затвораат патот до сексот, и што е најтрагично не го разбирааттој факт, ги повторуваат грешките од претходните генерации. Не знам како не го слушале својот сопствен татко кога им велел : сине не ја сечи гранката под која седиш. Веројатно затоа што и нивниот татко не сакал да признае дека живеел во состојба на неебитис, он бил ултимативниот јебач. Една од убавините на ваквите состојби на дефицит од вагини е тоа што сопственичките на вагините можат да ги диктираат условите, а со тоа и сопствената трагедија и пропаст. Трошат бесцелна енергија за тоа дали дечкото со кој идат месец дена да му дадат или не, што и колку ќе извлечат со тоа ако му дадат, уште колку нерви треба да потроши нивниот драги за да потоа така лесно не ги шутне . Магичен круг. Наместо да го потрошат тоа време за подобро запознавања, истражување на себе си и на другиот, они го трошат на многу важна и стратешка цел да го изигра што подобро партнерот помеѓу шехерезад и големиот брат. Само на балканот се троши толку време и енергија на машко – женски односи, дури и во брак.
Смрдливата реалност е што дури ни јас не сум поштедена од нечиј еготрип дали од машки, дали од женски. Пошто повеќе вредиш ако вагината ја третираш како скапа работа која треба да се даде, затоа и страдаме сите од неебитис. Пошто не знаеме да си го зауздаме егото. Пошто не знаеме да го живеем животот за себе а не за мама, тато, бато, комшивката и останати душебрижници.
Ебете се , ве мрзам и сакам утре пола град да изврши самоубиство во мое име .
Еден ден ќе фрлам нуклеарка врз овој патетичен свет кој корне на очај.

 

[Fantasy]

Бев тажна бидејќи неможев да те имам.
Мојата глава преполна со чудни депресивни филмови кој ги вртам секој пат кога ќе посакам нешто, а условите не ми го овозможуваат тоа. Како намќор се клацкам на училишното столче и мислам колку е мизерно се. Не слушам никој, само мислам на твојот лик и во главата ми оддекнува "Is this love?" од радио станицата.
И повторно, не сфаќам дека ништо не е невозможно, нешто од другиот свет. Можам да променам се доколку навистина го сакам тоа.
You want a change? Be the change.

На кои начини би можела да те имам?
Сепак е прекрасно.
Да седам паралелно со тебе, моето рамо случајно да го допре твоето, мојата глава да се навали на тебе како очајно да ми е потребна заштита и нечие крило да ме покрие од мрачното и неоткриеното. Дури и кога сум одалечена од тебе, ја чувствувам твојата топлина, кога си блиску.. чувствувам како да сум дел од тебе, ти си сонцето, ја сум твојот зрак кој се лула на твојот златен круг на небото. Ти си моето небо, мојата ѕвезда, месечина, сонце.
Случаен допир со раката ме прави да затреперам, ми ги разбранува сите сетила, ми ги меша хормоните и добивам состојба на вљубеност. Како тоа да не е доволно, што по телото ми лазат пријатни морници, почнувам да се зацрвенувам како патлиџанче од битпазар. Проклетство, тоа ме издава.
Прекрасно е што овој момент е мој, што си до мене, што го дишеме истиот воздух. Прекрасно е кога ги гледам твоите усни како се изобличуваат во насмевка што ќе ме здогледаш.
Како да опишам како ми е кога ме бакнуваш? Како под некој телепорт, исчезнувам од земјината топка, патувам негде.. каде што не познавам никој освен твоите совршено обликувани усни. Ништо не е важно. Го живеам моментот. Оној кој нема никогаш да избледе од моите сеќавања, оној кој ќе се повтори многупати.. во милиони слатки бакнежи. Речиси сум сигурна дека ефектот на летање и лебдење, ни дрогата неможе да го достигне толку колку што може еден бакнеж.

Зошто би требало да планирам што ќе се случи утре? Се менуваме, се менуваат нашите желби и потреби. Незнам што ќе сакам утре. Денес те сакам тебе. И среќна сум. Не е потребно и ти да ме сакаш, се додека малите моменти со тебе ми го прават денот.. се додека те гледам, додека сум понесена од самата можност за сакање човечко суштество.
Дали јас те имам тебе?
Секогаш, во секој атом од себе, во секоја милисекунда потрошена на тебе, со секој бакнеж и оние безвезни романтики. Тогаш зошто да бидам тажна? Некогаш нема да можам да живеам од спомени и да ја потхранувам таа љубов но секогаш ќе постои некој на кој можам да му ги подарам чувствата бидејќи умеам да сакам. Не се плашам од своите чувства, верувам во нив.

Љубов- многу облици. Може да се покаже на многу начини.
Како што мајката го држи своето дете во своите прегратки и ја надвладува мајчинскиот инстикт, како што го љуби сопственото дете.
Кога ќе подариш некому насмевка, на мистериозен странец во автобус, можеш да го направиш среќен.
Кога ќе им однесеш погача на своите бучни соседи, кога ќе ја почуствуваш нивната благодарност и кога ќе ти се врати истото за возврат.
Кога јас сум до тебе, ти до мене.. кога не ни се потребни зборови, се разбираме на универзалниот јазик на љубовта.
Кога му ги галиш ушите на уличното куче, ја милуваш неговата бунда од крзно.
Кога ќе ги стоплиш рацете на сиромашното момче кое мрзне на транзиционите раскрсници со десетденарка.

Како може ова да не прави несреќни? Како може љубовта да влијае негативно врз луѓето? Зошто ја играме улогатата во која ние сме кутри, се сожалуваме и плачеме врз фактот дека никој не не сака. А опкружени сме со љубов, нашите очи се покриени со мрежи кои мораме да ги тргнеме. Се околу нас е љубов. Јас и Ти, ние сме љубов.

Денот на Вљубените треба да го прекрстиме во Вљубените на Денот!

 

[Crazy in Love]

Магливо утро...

Магливо утро и заматен поглед шетајќи и лутајќи низ улиците. Само тоа го имаше со себе. Само тој момент беше само нејзин. Помеѓу темпото на живот, обврските и структурата на нејзиниот живот, тоа магливо утро беше резервирано само за нејзе. Целото тоа утро беше како забавена снимка... автомобилите се движеа многу бавно, целиот сообраќај беше закочен, а и луѓето се движеа многу бавно. Дали тоа беше навистина така или нејзините мисли беа толку далеку, што се и изгледаше како бавно, на моменти дури и како да запрело времето.
Имаше чувство дека се наоѓа во зоната на самракот, се се' чинеше толку пусто и толку празно... а нејзиниот поглед, нејзиниот замаглен и заматен поглед беше исто толку конфузен како и нејзините мисли. Се чувствуваше толку слабо и изнемоштено, како веќе да не може ни да чувствува. А луѓето... луѓето цицаат, луѓето понекогаш се однесуваат како да е таа на батерии и дека таа се регенерира. Во тој случај би била робот. Но, таа не е тоа. Таа е многу повеќе од тоа. Таа е само едно плашливо, уплашено, емотивно девојче, кое се труди да шири и да дава љубов, затоа што знае дека само тоа може да го даде. Не е убава, не е генијалец, не е ништо повеќе од просекот, па можеби е и малку под него... но љубовта... љубовта е се она што може да го даде. Љубовта што ја чувствува спрема светот, животот и луѓето е навистина искрена и чиста. Сака само да биде весела, позитивна и да дава љубов. Но, што се случува во нејзината душа? Тоа е само една огромна нерешлива мистерија, непозната на моменти и за самата таа.
Затоа и се крши срцето на парчиња, кога луѓето намерно ја повредуваат и ја сечат нејзината душа како со нож... намерно ја распарчуваат, намерно и се смеат на болката. Но, тоа се луѓето. Некогаш не размислуваат, тоа не е причина да биде огорчена и да не им ја подарува љубовта. Но, не одрекува дека боли. Никогаш не се грижела за туѓите животи, никогаш не осудувала и била полна со разбирање кон светот и кон сите... за да се соочи со плукање по нејзиниот начин на живот, само затоа што не е ист како останатите, за да се соочи со плукање по нејзиниот изглед и нејзиниот карактер.
Можеби никогаш ништо нема да биде од неа, можеби навистина ќе се изгуби некаде во светот, можеби не вреди доволно за ова општество, можеби е само обично грдо пајче кое не заслужува да ја остават на мир, туку мора да се занимаваат со неа.
Можеби е само среќна детелинка. Но, таа детелинка ја боли кога ќе ги растргнат нејзините ливчиња...
И можеби е премногу драматична, патетична, некогаш можеби прави од мравка - слон, но тоа е таа... дива јагода која секогаш ќе биде полна со љубов за сите, секогаш ќе има разбирање за сите, ќе го сака несебично целиот свет, животот, љубовта и луѓето и девојка која секое магливо утро ќе го дочекува сама, со замаглен поглед , со солзи во очите и насмевка на усните затоа што е благодарна што ја има шансата да го живее животот и да ја дели љубовта, а во исто време да не биде хендикепирана од емоции...

 

[la-loca]

Јаве или сон...!?

Пролетните дождови еве ги доаѓаат... со нив и цвеќињата разцветани цутат. Прекрасна е пролетта, нели? Но овој пролетен дождлив ден баш ќе остане во моето сеќавање засекогаш.
Си заминував од работа, последна како и секогаш и како за белја денес баш почна да врне. И тоа врнење ли беше. Капки пагаат како камења. Јас бидејќи патувам до работното место секогаш си носам се што треба , велат кој носи не проси. Ташната ми е камен тешка, еден пријател знае да рече – ех да сум твојата ташна, секогаш ќе си имам се со себе.
А денес како за малер не носев чадор. А тоа пустото врне ли врне. И така јас прескокнуам преку вирчињата по улица, косата веќе мокра до корен. Добро е што имам кожено долго палто па да телото ми остана суво, освен нозете. Застанаувам на местото каде вообичаено чекам автобус, ама пиле не прелетува не автобус да дојде. Се заслонив под едно мало неплодно дрвце ,мислејќи ќе ме спаси од болните капки дожд. Порој на патот, ужас, јас денес не си идам дома. Се молам на Господа да прати било какво превозно средство да ме спаси. И како да ме послуша, од далечината здогледав како бавно се приближува еден автомобил. Застанав на улицата со претешката ташна во рака и мафтав како луда да ме забележи возачот.
Не ми беше важно кој е и каков е. Само сакав да си одам дома. А тој пополека запра, го отвори прозорецот и јас културно му ја објаснив ситуацијата и го замолив да ме пренесе дома. Не ни погледнав каков е автомобилот. И ми се смилува човекот, ме зема со себе.
Седнав напред, ја фрлив ташната на задното седиште , го соблеков коженото палто и со марамиците што ги имав се обидов да се исушам по лицето и косата. Тргнавме, возеше пополека, видливоста на патот беше минимална.
Конечно се свртев да го погледнам мојот спасител во очи. Замислете дури ни ликот не успеав да му видам , тотално сум луда, се возам со странец. Се свртев кон него со обид да направам сигурна насмевка и реков “ Eпа конечно здраво и многу сум ти благодарна што ме спаси. Јас сум Лудата”. А тој :” Мило ми е , не е проблем, зошто да не помогнам. Јас сум Насто. “
И тука се случи тоа. Поглед полн огномет. Не знаевме ништо еден за друг, освен дека тој вози многу внимателно, а јас сум мократа патничка која ја спаси. Гледајќи го така почувстував дека и образите ми заруменија. Тој го забележа тоа сигурна сум. Ме погледна и тој поглед ме скамени. Никој не ме погледнал така од дамна. Беше згоден, не многу постар од мене, онака елегантно спастрен, тип со сите салтанати, би рекла. И покрај сета стегнатост, забележав дека на увцето ми светкаат две златни обетчиња, топчиња. Значи зад сета официјална слика се крие и бунтовник без причина. Тип кој знае и да се забавува, најверојатно.
Дождот се посилно врнеше, дури и стана невозможно да се вози. На видик имаше едно место каде можеше да се паркира. . и двајцата помисливме на истото, но само тој имаше храброст да ги каже: “ Ќе може ли да направиме пауза овде додека не преврне,навистина ми е тешко да возам” рече тој. Уф се најдов јас во небрано, дали да се продолжи и ризикува сообраќајка или да се помине извесно време во автомобил со непознат маж?
И што да се прави, секако не брзав за дома , зошто да ризикувам, се согласив да одмориме на паркингот додека преврне.
Седев полуиспашена,полузачудена во колата. Музиката беше пријатна на радиото. Гледам надолу, избегнувам поглед, но зошто ли? Триста и една мисла ме изедоа да ви кажам. Конечно се решив да го погледнам, се надевам само дека образите не ми се премногу румени да забележи. Тој како да чекаше да му упатам поглед и да почне разговор. И следеа оние воведи во разговори, претставување, кои сме, што сме..... но сето тоа како да беше под тензија.Срцето ми играше блуз,дланките ми се потеа,усните ми трепереа додека зборував. И тој не беше опуштен тотално , но посмирен и сигурен од мене. Нешто се загледа во моите очи и рече: “Ти ги имаш најчудните очи на светот, дали според расположението,но ти стануваат се позелени и позелени”. Јас тука мислам бев откриена, да подсвесно те посакувам, значеше тоа , отварањето на моите зеници, зелената боја го зазимаше сјајот во моите очи кога горев од желба да бидам сакана. Се застрамив, тој рече : “Немој, гледај ме во очи, не се срами. ” И како по наредба јас го изфрлив срамот кој ме кочеше , го гледав со желба да ме допре. Тој и го стори тоа, посегна со раката нежно, нежно ме погали по лицето. Кажуваше уште и некои други слатки зботови, како секој искусен додворувач , но до мене не допираа веќе. Важни беа само погледите, милувањата и мојата целосна подготвеност да се предадам на тотален странец. Ох мили Боже зар ова сум јас? Зар јас имам толку скриена страст во мене и таа еве ја излегува на виделина? Да! Да! Да! ........
Не заправме тука за џабе, како што би се рекло. Тука , во оваа пустелија, некаде помеѓу реалноста и фантазијата, јас се открив себе си. Уните ми молеа – бакни не , бакни не....чекаме долго да сме бакнати .... и тој ги послуша. Да беше умен и разбран и ужасно прекрасно се бакнуваше. Полека, полека, па посилно и страсно..... да јас почувстувам веќе како лебдам во неговите прегратки. Онака баш со морка коса, бев во рајот со автомобил.
Само тоа ми требаше во овој период, да , некој да ме направи да се почуствувам пак жена, некој да ме посака да ме бушави, да ме бакнува, да ме каса, да ме милува и љуби до болка, додека здивнам за крај.

Колку ли го мразев звукот на алармот кој ме разбуди на последната воздишка....
Сон или јаве..... вие пресудете.

 

[marsovka]

мостови

Луѓето велат гради мостови, јас велам руши ги . Бидејќи секој пат кога ќе застанеш на раскрсница се вртиш позади, секогаш она позади е погостопримливо и посигурно.
Имам гадна навика а таа секогаш трчам кон сигурноста, секогаш е подобро за мене да тапкам во место, на сигурно без да се осмелам да видам што има на хоризонтот.

Првите конквистадори кога стигнале во јужна америка, Пизаро наредил да се запалат сите бродови за да не можат да се вратат.

So I burn all the bridges ...let them burn . За да се што ми преостане е тоа пред мене, за да не погледнам ниту еднаш назад. Единствен начин да се натерам себе си да идам напред. Се што е пред мене е непознатото и хоризонтот ... се што преостанува, бидејќи позади мене е пустош

 

[[zEUs]]

Трагајќи.

Точно е дека луѓето го гледаат тоа што сакаат да го видат. Па така и јас.. отсекогаш сум ги гледал само добрите работи кај нештата. Без разлика што реалноста беше сурова јас бев слеп на неа и сепак наоѓав нешто добро. Но еден ден не преостана ништо добро, се што беше добро исчезна.. но не смеев да подлегнем на реалноста, мораше да останем среќен па ми текна на приказните кои ми ги раскажуваја додека бев мал. Ми раскажуваја за нешто кое што го нарекуваја.. љубов! Тоа нешто е најголемата среќа што постои..така велеја, а за мене тоа беше единствената што преостана. Па морав да ја најдем. Во приказните се велеше дека никој не знае каде може да се најде, но ако навистина ја сакаме.. навистина ја барqме тогаш ќе ја најдеме.
Па тргнав да ја барам, помина долго време и немаше трага од неа. Се запознав со разни нешта за време на потрагата.. а најчесто нешто што сретнував беше страста. Секогаш ја запрашував дали знае каде може да ја најдам љубовта, а таа ме прашуваше што ли е тоа љубов.. на прашање кое не можев да одговорам бидејќи ни јас не знаев што е тоа. Можев само да и ги раскажам приказните за љубовта кои ми ги кажувале, на кои приказни и страста доби желба, а и ме замоли да дојде со мене во потрагата по такво нешто. Прифатив, немав што да изгубам.
По долги години поминати во потрага по некое нешто наречено љубов се сретнав со едно чудно, големо и убаво чуство. Немаше изглед, едноставно беше само чуство. Некако познато чуство, па морав да го прашам како се вика.. сакав да знам дали конечно сум ја пронашол љубовта. Па го запрашав.. а тоа нешто само ја подигна главата и без да ме погледне се сврте и замина. Без исфустриран, не дека замина туку дека тоа не беше љубовта.
Но нема овде да престанам, ќе продолжам понатаму.. и можеби никогаш нема да ја најдам но ќе умрам тражејчи ја.
И се прашувате што беше тоа нешто со кое последно се запознав, нештото кое толку ме исфустира и кое замина без да ме погледне. Тоа беше само страста, затоа ми беше однекаде позната.

 

[malecokbev]

A peace of me : ))
Го сакам нејзиното маало.
Ги сакам оние интересни необични клупи пред школото во кое таа го завршила основното образование. Ги сакам лулашките. Нашите лулашки. Лулашките на кои ги имаме поминато најубавите моменти. Сите моменти на лулашките се незаборавни. Мора да имаат некоја магична моќ во себе, помислував...
Особено драг ми е делот во кој е поставен фудбалскиот балон.Од оние модерните имаат.
Во овој балон таа дојде и прв пат да проследи еден од моите првенствени натпревари.
Топла насмевка и го облеа лицето кога стрелав прецизно и мојот тим поведе со 1-0. Знаев дека сака да ме гледа како играм,отсекогаш ми го кажуваше тоа. Впрочем и јас уживав во тие мигови. Танцував по теренов. Дури и ме најавуваа како брзото момче со грациозност на танчер на теренот. Везеш на теренот
знаеше да рече таа. Многу пати и од многу луѓе ги имам слушнато овие зборови, но попусто. Никој од нив не им ја
дал онаа тежина што таа им ја додели. Секоја недела минимум по еден гол. Веќе не беа празни трибините, знаеа и
нејзините другарки да се излажат и да дојдат да не гледаат. Не е тренерот единствен кој навива за нас.
Тој знаеше дека таа доаѓа да ме гледа мене. Се смешкаше во соблекувалната кога го кажуваше почетниот тим,
ќе ме погледнеше кога ќе го напишеше мојот број на таблата и ќе ми намигнеше.Но секогаш колку и да си добар
колку и да си подготвен, секогаш постои некој дефанзивец
кој ќе ти ја украде славата. Како денеска да беше оној кобен старт кој го означи крајот на натпреварот барем за мене.
Ме изнесоа надвор од теренот. Го видов нејзиното лице ... беше загрижена. Сум бил повреден повеќе пати, но никогаш
ниедна повреда не беше сериозна како оваа. Чуствував болка во ногата. Не верував дека ќе можам да се одвлечкам до дома.
Уште потешко ми паѓаше кога ќе ми текнеше дека треба да ги чекам оние црвени канти на тркала и да се туткам со секој внатре.
Ги мразам гужвите. Третманот заврши. Клупскиот доктор ми рече дека сум слободен и дека може да слободно да си идам дома.
Надвор ме чекаше најмилото лице, најубавиот загубен и загрижен поглед, најубавите плави очи кои светеа. Тоа беше ноќта на нашиот прв бакнеш.совршено. Мн ми значиш.
Тоа беа единствените зборови кои што ја прекинаа совршената тишина таа вечер. Седевме сами на лулашките и гледавме во небото осветлено
со безброј ѕвезди слушајќи ја тивката музика од нејзиниот мобилен.Посакав овој миг да трае вечно.Почнавме заедно да се присетуваме на убавите спомени од нашето минато а потоа заедно ја запеавме песната што одеше на мобилниот.
Look into my eyes - you will see
What you mean to me
Search your heart - search your soul
And when you find me there you'll search no more

 

[marsovka]

Разговор помеѓу две жени :

- сакам куќичка со бела ограда и мирен живот, пристојна кариера и фамилија
- О колку си досадна you suck, зарем животот се состои од вегетирање и бојадисување на оградата, статиката на телевизорот е поинтересна од тебе, позабавно е да шеташ цел свет, да ризикуваш се или ништо и да се земеш се што ти се нуди
- зарем нема поголема убавина од гледање зајдисонцето со саканиот
- пер you suck at relationships, come on... have you seen yourself lately? не си толку актрактивна за да го имаш саканиот принц на бел коњ, you are fucking demandble, high fucking maintence,you are pain in the ass when you are bored, even worse you are fucking insecure when you are in love, за на крај да избега со некој која е повозбудлива од тебе ? позабавна ? ќе се претвориш во роб на другите и за на крај да добиеш што? кур у гз?
- ахам јас против цел свет... да да знам ти јаката... корнеш од фрустрации сакаш на сите да им покажеш среден прст затоа што не те бива со луѓето.Наместо да се потрудиш. Треба повеќе труд за да имаш пристоен живот.
- Да да да живеј го пак животот за другите, криј го под креветот се што сакаш, удоволувај желби, глуми лудило, оди на стандардни одмори од кои ќе ти се повраќа поради големите очекувања, напињања дали фризурата ти е права, дали се си зела и дали ова или она . You make me sick . Наместо go with the flow шише вотка и ранец на грб да шеташ кај ти стига окото со малце пари. И што е најтрагично сакаш животот едноставно да те одмине најтивко.
- а ти сакаш се а не добиваш ништо, си стегната цело време во грч дај ми уште , дај ми уште, уште , уште, уште и никогаш среќна со тоа што го имаш
- ко демек ти ќе бидеш среќна ако имаш стандарден живот? не си скроена за тоа колку пати се обиде ? да бидеш нормална ? стандардна ? ниеднаш не успеа . Give up не си тоа ти .
- падни стани таков е животот научи се на неуспех..
- неуспехот не е опција
- оф заборавив божество си ти, не си одавде
- подобро тоа него ли да пукам од мака зошто животот прошол покрај мене
- кретен си, кој бара изговор да се однесува неодговорно и како кучка
- досадна исплашена пичка си која бара изговор за својот пичкитис под закрилата на медиокрецијата


Ебете се кој ве врти и двете не можам да ве слушам и најдете начин да се слагате да не ставам delete на двете ...
One big hug, both of you and stop bitching me .

 

[[zEUs]]

[FONT=&quot]Ќе ви раскажам приказна за една девојка и нејзините цветови, нејзината цветна градина. Која што беше секогаш полна со цветови, но не беја секогаш истите. Постоеше некое проклетство кое што ги овенуеше цветовите па така мораше да ги менува цветовите во градината. Па така таа не можеше да биде среќа бидејќи имаше само една желба која што проклетството не го дозволуваше. Желбата беше барем еден цвет да остане со неа целиот нејзин живот. [/FONT]
[FONT=&quot]Но таа заборави на цветот кој што го остави во вазната покрај прозорецот многу години наназат. И не беше ниту миризлив, ниту убав , а ниту интересен како и останатите цветови во градината, но за разлика од нив овој цвет кога и да свртеше кон вазната секогаш беше тука и иако навидум беше безначаен, зрачеше со некоја енергија, неговата присустност предизвикуваше среќа, неговата постојаност.[/FONT]
[FONT=&quot]Таа вазна беше нејзиното срце, а цветот[/FONT][FONT=&quot].. јас.[/FONT]

 

[Raziel]

Толстоизам​

..и успеа да ја прескокне оградата. Набиен со адреналин начнат од неговиот успех да се избави од таквата потентно фатална ситуација, чекорите му беа брзи и молскавично ја прелетуваше селската шумичка.
Со тоа што го слушна на местото каде го држеа против негова волја, беше од круцијално значење да стигне што побргу до селото и до Фјодрина, за да и ја пренесе веста која засекогаш ќе ги смени нивните животи. Времето не беше на негова страна, мораше да се делува брзо. Знаеше дека кога таа ќе го слушне тоа што тој има да и го каже, периодот на голтање траума не смее да трае и тие мораат паралелно да делуваат за да се спасат.

Стигна до селото. Луѓето беа излезени надвор, беше сончево и тие од рано се фатија за својата работа. Додека поминуваше покрај нив, целиот облиен со помешана смеса на пот и крв, разбушавен и парталав, останаа стаписани и донекаде свесни дека мистериозните луѓе кои се вселија во напуштената воена база близу селото имаат нешто со овој човек и тоа им внесе поприлична доза на нелагодност.
Тој не ни обрнуваше внимание на селаните. Пред него се отцрта малата и скромна куќарка на Фјодрина.
Забревтан, без многу размислување и со огромен губиток на крв и во полулуцидна состојба, силно ја отвори вратата и влезе. Фјодрина, која во тој момент ги палеше свеќите и се подготвуваше за квечерината, се сепна кога го здогледа. Тој не чекаше да му поставува прашања и беше решен што побрзо да ја информира за неговото сознание.

Фјодрина беше необично убава жена, висока метар и осумдесет, со златно руса коса која и беше природно виткана и и се лелееше до половината. Имаше продорно сини очи кои совршено и одговараа на белиот долг фустан налик оние од француската дворска мода, какви што дворските дами како Фјодрина многу љубеа да носат, па дури и сега кога мораше да бега од тој живот.
Имаше ковчест, помалку орловски нос, не многу голем и не и одземаше од убавината која зрачеше од неа. Имаше нежни, негувани салонски раце
кои беа доказ дека не и личеше на оваа млада девојка да работи било какви полски работи, или пак воопшто да работи.
Сепак, малата куќарка беше итекако одржана и чиста. На дрвената масичка која стоеше недалеку од прозорецот имаше свежи јаболка во голема црвена чинија. На прозорецот имаше црвени завеси кои беа целосно спуштени, со што центарот на видокругот паѓаше токму на скромната масичка, каде осветлуваа свеќите.

Тој направи два чекора по дрвениот под и почна да зборува...

...Да, подот беше од дрвени штици. Не им сметаше крцкањето. Напротив, според нивното размислување, така полесно се задржувала топлината. А топлината доаѓаше од ќумбето кое се наоѓаше на десната страна од прозорецот и масичката со јаболката, гледано од внатрешна перспектива. Скромно и мало, но доволно за да затопли соба со димензии четири на четири.
На левата страна пак, од прозорецот и масичката со јаболката, гледано од внатрешна перпектива, стоеше еден малку навален креденец, кој го потпираа со столче бидејќи, бидувајќи навален, се отвараше цело време. Беше кафен, малку излитен и излупен. Имаше полукружни резби по краевите, на левата и десната страна, рамен од горната и долната страна. Креденецот немаше остри краеви, туку тие беа заоблени, што е многу попрагматичен избор за луѓе кои имаат планови да станат родители, во моментите кога набавуваат креденец за нивното идно семејство. Масичката сепак, имаше остри краеви, што не е паметен избор за истите тие луѓе кои имаат планови да станат родители, во моментите кога набавуваат масичка за нивното идно семејство.
Ѕидовите беа рапави и одамна небелени. На таванот се наоѓаа големи жолти флеки, што укажуваше дека ќерамидите надвор од куќарката не беа наместени правилно, па пропуштаа вода.
За да се покријат неуредените ѕидови, имаше на нив наредено неколку слики и гоблени,од кои сликите најчесто со мотиви од природата, наместа жива, а наместа мртва, а пак гоблените беа со профили и анфаси на стандардните модели за идеалната женска фацијална убавина.

Лустер немаше.

 

[outTake]

Погледот и очите




Нејзините тешки очи длабоко тонеа во неговиот поглед. Го гребеа, го галеа, го смееја, го сакаа. Понекогаш го бакнуваа и на полна месечина, а некогаш и во движење. На погледот му беа потребни нејзините очи како што на нејзините очи им беше потребен погледот. Симбиотично склопување на клучот и клучалката, можеше да произведе отклучување на вратите, но неговиот поглед и нејзините тешки очи не знаеја што требаше да произведат. Во суштина, можеа сѐ!

Нејзините тешки очи не веруваа во постојатноста на нивното длабоко тонење во неговиот поглед. Ниту тој веруваше. Но тој успеа да се излаже, нејзините очи – не! Тој добро знаеше дека најдобрата работа која можеш да ја направиш во животот, е да се импресионираш себе си, а тоа во суштина пак е лажење. Суштините некогаш и не се многу пријатни. Всушност некогаш и не се потребни!

Нејзините тешки очи со интактна чистина и неговиот наивен поглед, за првпат сетија дека нешто се случува отаде облаците. Брзо, брзо скокнаа! За да чудноста биде уште почудна, во летот надолу, тие две нешта останаа едно без друго оти нивната лудост овој пат се сврте против самите нив на тој начин што ги натера да се запрашаат дали воопшто некогаш постоеле.. Со едноставни зборови – се заборавија! Всушност ако не беше потребно да знааат зошто беа заедно, секако дека не е потребно ни да знаат зошто се оделија.

* *​

Очите ѝ беа темно бели и со облик на недопреност. Ликот си го криеше со насмев или можеби го боеше со него, или уште поверојатно – го правеше радосен цртајќи му насмев! Тежината на искреноста во нејзините очи никогаш не можеше да престане да тежи, слично како старите механички часовници, постојано будно тежеше сѐ додека таа не ги затвори очите и се реши да отспие. Во нејзините очи тежеа повеќе тежини истовремено. Покрај искреноста, најчеста беше импресијата, па потоа радоста која некогаш чуваше и малку тага оти таа ѝ беше најдружељубива пријателка.

Неговиот поглед луташе сам. Улицата и сама беше залутала низ студенилото на мракот, а тој со години погледнуваше во нејзините сосема безначајни нешта сѐ до моментот кога се појави таа заедно со нејзините тешки очи. Таа оттогаш започна да гледа со неговиот поглед, тој оттогаш се предаде на нејзините очи. Нејзините тешки очи!

* *​

Нејзините тешки очи длабоко тонеа во неговиот поглед. Го гребеа, го галеа, го смееја, го сакаа. Понекогаш и го бакнуваа на полна месечина. Еднаш, ама само еднаш во сечиј живот, постои најубавиот момент. А заборавот без никаква грижа на совеста може да го голтне во еден здив..

______________________________________________________________________________________

Повторлива приказна




Сите паѓаат. Некој од зграда, некој од умот, некој од љубов, некој од глупост.. Паѓањата никогаш не биле забавни или импресионирачки за паѓачите, а човекот пак паѓа. Човекот е само бедно суштество, кое глуми гордост! Самиот збор „човек“ звучи бедно, чудно е како Горки не го забележал тоа уште одамна кога се чудеше колку гордо звучело тоа. Паѓањата најчесто се случуваат поради умирање на бајките. А бајките сјаат како рамна светлина опкружена со мрак, но секогаш знаат да умрат токму пред да ги сфатиш сериозно.

Капката со денови паѓаше од небото. Никогаш не знаеше врз што ќе падне, а и токму во тоа беше интересноста. Неизвесноста дава доста убави чувства, посебно на оние со слободен дух, оние што повеќе ризикуваат оти се свесни за присутноста на непостојаноста. Конечно падна врз еден сув лист кој со последните сили се држеше за гранка на едно дрво кое сите листови го викаа „живот“. Капката започна да се лизга по него, започна да го бакнува, да го љуби страстно! Тогаш родија топлина меѓу нив и ја нарекоа љубов. Ја чуваа грижливо, ја хранеа со шарени сонови, нежни допири, силни прегратки..

Капката и сувиот лист беа најсреќните нешта во тој момент. Сакаа да го направат вечност, сакаа да создадат цврста иднина и засекогаш да бидат безбедни во меѓусебните прегратки, секогаш да бидат топли. Беа неуморни за создавање заеднички сонови, а и тоа им беше омилена дејност уште одамна. Едно попладне додека со часови лежеа во заеднички прегратки, решија да изработат сон за нивната идеална иднина, за нивниот заеднички утописки свет.

- Мил, јас ќе те сакам секој пат, ти ветувам! Ќе живееме заедно, ќе родиме мали искри полни со живот, ќе те бакнувам до бескрај.. – Му зборуваше тивко, а тој ја дополнуваше со уште соништа, после секоја нејзина воздишка што ја сместуваше во точките за недоискажаност.
- Чувствуаш ли како е немирна искрата полна со живот? – Ја праша галејќи ја за стомачето. – Ќе ја чуваме заеднички.. – Додаде чувајќи го последниот здив за да ја бакне.

Се договорија да направат индијански предмет за фаќање на соништа и да му го шепнат својот сон за да го чува безбедно. Дримкечерот требаше да го дофати сонот и да им го даде, а инаку суштински требаше да го овековечи мигот кога тие заедно го отсонуваа заедничкиот сон. Помина малку време и тој го направи дримкечерот. Беше среќен и едвај чекаше да ѝ го покаже и подари, секако. Но пред да го направи тоа, таа се стркала по него и одеднаш ја снема, падна од него. Капката падна од листот! Но зар тоа беше можно? Но како, но зошто.. Неговата свест уште не можеше да го сфати сето тоа. Зар е можен таков крај на една непотонлива утопија..

Во тој момент посакуваше да полуди! Подобро е да полуди отколку да се справи со таа ужас, со таа бедна аксиома дека животот е полн со ужаси! Ги избезуми последните сили со кои се држеше за гранката и се отпушти. Започна да паѓа! Го зеде со себе и дримкечерот во случај да ја пресретне својата капка во падот.

Долу во калта немаше никој, тој остана сам да пропаѓа во мракот, малку по малку. Ги стискаше забите и ги облеваше со солзи, сакаше на сила да ја извади својата душа од себе бидејќи беше лут на себе си затоа што не ја бакна за последен пат.. Не успеа, не успеа да предвиди дека тоа ќе се случи.

Десетина метри потаму, длабоко во земјата имаше два мртовечки сандаци во кои лежеа девојката и момчето кои ја одживееја оваа приказна многу одамна. Нивните души сега постојано влегуваа во листовите, капките, потоците, камчињата и сѐ што ги опкружуваше, само за да ја доживеат истата своја приказна повторно и повторно..

 

[Вештица]

-Те молам застани сакам да разговараме.
-Не, не сакаш.
-Добро побогу, што ти е? Успори, важно е. Нате, јас те љубам.
-Жал ми е.
-Ама зошто? Зошто тебе би ти било жал кога мене не ми е?
-Жално е да сакаш некого кој не се сака себе си доволно. Зарем навистина би се осмелил да љубиш творец на евтини приказни.
- Што ти е? Зарем пробуваш да ја преувеличиш работава. Јас просто и едноставно те сакам. Ајде сега престани да ме мачиш терајќи ме да повторувам и кажи ми дали имам шанса кај тебе, ти прави ли тебе некоја разлика тоа? Никогаш не научи кога не треба да филозофираш, озбилно.
-Ти реков дека не сакаш да збориш со мене. Не денес, не сега, не овде. И навистина не гледам како може да ме сакаш.

 

[RocknRolaa]

Застана до прозорецот од својот дом,за да го види светот надвор,светот полн со луѓе ..
-Полн ,полн кукавици..ми се слоши-промрмори впивајќи го мирисот на црвеното вино ,а потоа се почести една голтка.
Ги гледам а не гледам ништо,едно такво сивило од кое ми е мака...Промискуитетни,лажливи,неспремни за ризик,подготвени се да пресмеетаат на процент и добивка ,неспособни да почувствуваат емоција заради процентуална блокада..Која е поентата,ќе згазнам со својата чизма токму на нивната душа,ќе ги линчувам,можам да ги измачувам....ако сакам,а не сакам..Немам енергија да се борам со нешто бесцелно ,секоја моја акција нема да наиде на реакција,ќе се свиткаат ,ќе се приспособат но нема да научат...
Јас не сум садист,не зборувам против луѓето зашто ореол ми свети над главата,туку зашто ги љубам со сета своја душа,и знам колку е тешко да ме разберат кога единствено на што наидуваат е мојата суровост...јас не им приоѓам со милост им приоѓам со меч,сакам да се свесни..Многу сакам изгледа,тоа ќе да е проблемот..
Запали цигара и вдиша...
-која е поентата?На разговорот на денот на ноќта на сета оваа глупост која не можам да ја поднесам...
Се тргна од прозорецот,надвор во мајската светлина на пладневното сонце,неговите очи не гледаа бои,гледаа боја сива проклето сива,и тоа го убиваше полека без милост..едно човече сосем само на овој свет поведено од некоја чудна мисла сакаше да го спаси светот.
Но беше само чекор поблиску да полуди сосема.

 

[[vladimir]]

Se budam. Uste edno nedelno utro. Povtorno nisto. Stotici casovi se obiduvav da ja namestam slozuvalkata od zborovi sto ja socinuvaa tvojata posledna pesna, no...popusto! Zongliras so niv, a tie uporno pagjaa kako kamenja na podot, odbivajki se da go zazemat svoeto mesto.

Sekako mozev da i raskazam, samo sto ovoj pat zborovite nema da mozat da go zarobat momentot. Neverojatnata crveno-zolta nijansa ke bide samo uste edna obicna kapka od nekoja paleta, srtot na planinata ke ostane najobicna kriva sto moze da se vidi na bilo koj grafikon, eksplozijata na asocijacii sto gi budi celata kompozicija nema da e nisto poveke od uste edna prikazna rodena od tvojata prespektiva na imaginacija.
Zborovi i samo zborovi koi mozebi nikoj nema da gi sfati, a mene mi znacat zivot.

Tezat zborovite za nea. Veke neznam sto so niv. Ne mi preostanuva nisto osven da go docekam krajot, da kazam zbogum so poslednata vozdiska. A prvoto vdisuvanje da bide nov den novo ponedelnicko utro....