Capitalism: A Love Story (2009)
Бев запрепастен што некои од мислите кои ми се мотаат низ главата на оваа тема, а кои не сум ги дискутирал со никој, беа изговорени од збор до збор во филмов! Имало луѓе што го имале истиот филинг како и јас и фала богу што не сум бил (толку) луд. Нешто е труло во Данска и тоа го знам одамна, конечно некој се реши да го каже јавно. А кој друг ако не Мајкл Мур!
Можете да го сакате поради тоа што нема влакна на јазикот или да го мразите што нема исти аршини кога се работи и за другата политичка опција во САД, но не можете да му ја одземете оригиналноста и храброста на човеков. Типот има нерви да влезе во една од најголемите банки на светов за да изврши „граѓанско апсење“ врз директорите, и да ја обележи зградата како "crime scene". Не можам да не го почитувам заради тоа.
Предходните филмови имаа јасно одредена мета: Џорџ Дупло Ве, Индустријата со оружје, Здравствениот систем (посебно ми се допадна Sicko, прекрасен филм). За разлика од нив, овој филм има поинаква мета, голема скоро колку планетава: и се вика Капитализам.
Сега, филмот е поразличен од предходните веројатно поради генералната мета, и според мене можел да биде пофокусиран и поубаво да објасни некои работи. Но и ваков каков што е, Мајкл Мур успева да го потенцира нечовечкиот, нехуманиот аспект на Капитализмот и ситуациите кои се својствени само за него. Сум се нашол во некои од нив и знам како е. Некои учат од филмови а некои како мене, учат на потешкиот начин. Па не очекувам од некое недоквакано дете кое мисли дека се разбира а уште не знае да си ги врзе врвците, да свати што му се зборува во филмов. Затоа што не така одамна, јас бев тоа недоквакано дете.
Енивеј, повторно како и во предходните филмови ќе гледате луѓе во надреално чудни ситуации, не многу разбирливи за здравиот памет. Повторно ќе гледате (како и во Sicko) дека законите не се носат за луѓето туку за големите корпорации. Интересно, делот со домот за малолетни деликвенти ме потсети на евтините sci-fi филмови од 80-тите во кои такви работи се случуваа, а ние ги исмевавме истите во стилот „never gonna happen.“ Е сега се случува, ни се случува пред носот. Но сега го гледаме како нормално и никој не може да се сети дека некогаш го исмевал истото.
Филмот доживеа успех на фестивалите каде што беше проследуван со овации на крајот. Како филм, мислам дека Мајкл Мур можел многу подобро од ова, односно можел пораката да ја пренесе малку појасно и поконкретно. Му давам
8/10 и му посакувам уште многу вакви филмови.
