Не гледам како конечноста/бесконечноста има врска со можноста за патување. Еуклидската геометрија не предвидела конечност на просторот (исто како што и ние не можеме да предвидиме конечност на времето, едноставно толкави ни се познавањата), а патувањето низ простор не прави никакви проблеми.
Дури уште повеќе, ќе направиме една мала ментална екскурзија со една од основните физички равенки - изминат пат во единица време :
S = v*t што значи дека t=S/v
Знаеме дека во времето не можеме да патуваме, односно дека е тоа единствената големина во равенкава која константно се менува и тоа исклучиво во позитивна насока. За цели на нашата мала вежба, да претпоставиме дека ако успееме да добиеме негативен предзнак пред времето - ќе тргнеме наназад низ него! Значи, потребно е или растојанието, или брзината да станат негативни (ама не и двете заедно).
Знаеме и дефинитивно сме сигурни дека негативна брзина не може да има, телото или мирува или се движи. Меѓутоа, дали можеме да гарантираме дека нема негативно растојание? И ако има, како можеме да го добиеме? Не вреди враќање назад во класична смисла, затоа што растојанието е пак позитивно.
Одговорот е дека можеме да добиеме негативно растојание ако успееме да го преведеме во комплексна (z) рамнина, односно разложување на една димензија - во две! Така со елиминирање на реалниот дел и зачувување на комплексниот дел, можеме да добиеме и негативно растојание, и автоматски - негативно време! Теоретски, ова е точно. Практично, значи дека ќе можеме да патуваме низ времето само кога една од трите познати димензии ќе ја разложиме на две, односно да имаме 5 познати димензии, за да можеме да патуваме низ четвртата! Заклучок - максималниот степен на слобода на движење на едно тело е за еден помал од бројот на познатите димензии во координатниот систем во кое егзистира телото, од проста причина што секогаш ни треба една референтна димензија!
Ух!