Според мое мислење Столе Попов направил прилично солиден филм, кој и покрај тоа што е долг, успева да го задржи вниманието на гледачот.
По гледањето (не)сакајќи го споредував со „Трето полувреме“. Нешто што најмногу ме иритира во нашата кинематографија е патетиката и самооплакувањето. Мислам дека Столе Попов успешно се обидел колку-толку да не направи чиста жалопојка од филм во која Македонците во занес едногласно пред окупаторот ќе ја пејат Јовано, Јованке или некоја друга песна од народниот фолклор.
Сигурно не е лесно да се падне во замката на патетиката имајќи предвид дека периодот кој е претставен во филмот е најтемниот период во нашата историја - 5 века ропство од една варварска, уназадена империја.
Имаше две сцени кои не беа пренападни, а сепак ја прикажуваа националната свест на народот - кога Сашко Коцев ја пее Зајди зајди и кога побунетите фатени во костец пред да почнат да се борат до смрт, извикуваат Македонија.
Малку за ликовите... ми се допадна глумата на актерката од Словенија која го одигра ликот на Англичанката Тереза. Дефинитивно му даде шарм на филмот. Да беше наша актерка немаше да се постигне истиот ефект. Сашко Коцев е со стандардна просечна накај потпросечна глума. Сигурно толку му е капацитетот и покрај тоа што е (пре)форсиран. Имало простор неговиот лик (Крсто) да се направи поиздржан, потемелен со оглед на неговата тажна животна приказна, но сепак останува доста неубедлив. При крајот на филмот кога дознава дека работата е дојдена До Балчак, кај него нема апсолутно никаква емоција. Ликот е целосно блед, лебди во неопределен простор. Гледачот попрво ќе си помисли дека ќе изврши самоубиство, отколку дека ќе го направи спротивното. Филип, европеизираниот Македонец (студент од Париз) исто добро одглуми и општо земено, неговиот лик беше интересен бидејќи беше (до некаде) спротивност на Крсто.
Филмот може да се разгледува симболично. На пример Тереза како олицетвоерение на Европа (или популарната етикета за западна Европа - курвата од Вавилон), која го заведува и темпераментниот Македонец (срце) и рационалниот Македонец (разум), ги поканува во Лондон, но на крај ниеден не останува со неа. Но и историски општопознат факт е индиферентноста на западните земји да им понудат каква и да е помош на поробените народи во нивното ослободување.
Потоа разединетоста кај востаниците. Уште на почетокот е прикажано како на многу мал број востаници постоел по еден надреден војвода, односно бројот на четите кои оделе,буквално кажано, со глава во ѕид бил толку голем што никаква координираност не постоела меѓу нив. И покрај тоа што имале благородна намера и еднствена цел, сепак нивните раштимани излети предизвикувале повеќе штета отколку корист. Разединетоста и ден денес не ни е туѓа.