Кога не ми е денот, седењето сама, а во позадина некои срцепарателни песни воопшто не ми оди во прилог и најчесто денот ми завршува уште помизерно.
Не сум личност која сака да е сама, сакам да имам некој до мене. Некој на кој што ќе можам да му кажам што ме мачи, да се олеснам, да ми дојде душата на место кога знам дека не сум сама во сето тоа и дека имам некој...
Некогаш е доволно само некој да е “тука“, без да го тупам со моите проблеми, без да знае дека нешто не ми е во ред, да направи да ми е пријатно... некогаш со еден обичен муабет, д шити деј кен би сејвд.
Дем, проклет ПМС, ме маваат флешови сега и би го завршила тука постот пред да почнам јавно да поздравувам драги особи што биле тука за мене и да се разлигавам.