Свињите кои живеат на свињарска фарма се доцилни и пасивни. Тие се задоволни од своите господари, а и со добра причина, од нив секој ден добиваат помии и концентрати за јадење. Честопати, господарот ќе одвлечка по некое свинче од стадото и ќе го заколе надвор пред свињарникот. Беспомошните крици на прасенцето додека му го сечат вратот моментално ги разлутува останатите свињи затоа што исто како и кај останатите цицачи, и свињите се импулсивни суштества. Тие квичат гласно, дишат неспокојно, нервозно се движат наоколу и удираат со рилката по оградите на свињарникот, предизвикувајќи незначителна штета.
Веќе од наредниот ден, свињите се одново доцилни и пасивни. Нивниот краток мемориски оспег им оневозможува да дејствуваат на ниво поголемо од нивниот основен импулс како на пример да бараат одмазда за нивното малечко прасенце, а нивната комплетна неспособност за колективно здружување заедно со недостатокот на детерминираност им оневозможува да ги уништат оградите на свињарникот или барем да си ги заштитат останатите мали свинчиња. Господарот многу добро го разбира овој менталитет на свињите. Тој штотуку им донесе помии и концентрат за да доручкуваат.
Ова беше тажната приказна за свињите од една свињарска фарма и за нивните господари кои секој месец уживаат во свежо прасечко месо.