Се чувствувам скршено и изневерено. Многу скршено.
Реков дека нема да им замерам, тоа стои, но барем да изиграа како вчера или барем просечно, па пораз си е пораз, се случува. Ама изиграа очајно, дури и сум умерен и благ со изразот, да не биде толку грубо.
Две основни работи:
1. Податокот дека имавме 28 обиди за тројка, е одличен показател за тоа колку ни беше безидејна и анемична играта. Без разлика дали тие тројки, односно половина од нив се погодени. А, за жал, беа само 6.
2. Тоа што имавме толку обиди за тројка, а шутираше целата наша репрезентација, особено ЦЕНТРИТЕ, говори за недисциплината во нашиот состав и неспособноста на селекторот да го наметне својот авторитет.
Извини Пипан, мислам дека падна на испитот.
Ќе се потрудам што помалку да критикувам индивидуално, затоа што пред се сме колектив. Вечерва, нешто вака беше нашата одбрана. Оваа е скалата:
- одбрана
- лоша одбрана
- многу лоша одбрана
- одбрана на репрезентацијата на Македонија
Сите 4 центри, анемични, дури и тешко ми беше за гледање. Ајде, јас се навикнав, но сигурно и нив не им било пријатно.
Гечевски беше одличен кошаркар со огромно искуство и прилично богата кариера зад себе. Фантастични партии има пружано во нашиот дрес. Со сето почитување, но мислам дека неговото враќање беше грешка. И тоа не негова, туку на тие што го сторија тоа. И затоа Гечо најмалку е за критика, реално, толку и може. Ама ние сме научени да ги играме кошаркарите додека не умрат, а младите да добијат шанса на 28-9 години, впрочем тогаш веќе нема да ги вбројуваме во таа категорија.
Останатите тројца, ништо подобри. Антиќ разочара, не знам што се случуваше со него, Чековски е таков, некогаш може нешто да направи, повеќе знае да ја упропасти работата, но со тој ризик и е земен во репрезентација.
Ама мајко мила, Самарџиски. Е за овој феномен, немам објаснување. А, не верувам ни дека поголеми стручњаци од мене, многу поголеми, би го објасниле и разрешиле.
Само нека се засрами, затоа што е висок 2.15, а не може да поентира ни од положување. Толку!
Пофалба за Владо и Бо, душа оставија на терен, доктори за сите останати. Не беа лоши и близнаците, ама и тие се вклопија во сивилото подоцна, што да прават.
Каде меѓу другото потфрли Пипан?
Кога се стопи резултатот, кога беше 65-62, претходно чинам имаше тајмаут, МОРАШЕ и ТРЕБАШЕ да им каже, дека во такви моменти, на поен треба да оди НАЈСИГУРНИОТ ИГРАЧ, во случајот Владо или Бо. А, не во најбитниот момент за нас, да се игра ДО Самарџиски и ПРЕКУ него, за да нему му избега топката од раце. И не беше еднаш, трипати Литванците ни дадоа шанса да се вратиме од мртвите, во тие минута и некоја секунда, ние трипати не ја искористивме. И тоа само тогаш. Извинете, мене ми изгледаше тоа крајно аматерски и несмасно.
Да ми биде уште повеќе криво, загубивме од една ваква Литванија, која победи на мускули и која има непрепознатлива игра. Што е најтрагично, Литванците играат секогаш шутерски, барем во поголемиот број на натпреварите, вечерва шутнаа за три, еднаш или двапати, а не добија во РЕКЕТ! Скоро сите поени ги добија таму, нивните центри, кои рака на срце беа просечни. Е од ваква Литванија да загубиш, а си четврта репрезентација во Европа, тешко е. И мачно! И да. Извинете уште еднаш, ама судиите овојпат не се криви. Точно е, грешеа на моменти, секој може да згреши, ама главни кривци, ако веќе бараме кривец, сме ние и само ние. Барем да останеме достоинствени докрај.
После вечерашното издание, кај мене надежта згасна. И со три победи е прашање дали ќе се пласираме понатаму. За полуфинале, не сакам ни да разговарам. Треба да се случи чудо.
Нека изиграат барем утре за нас, за оние кои добиваат по 25 мини инфаркти за 1 час. А, памет за другпат, нека не летаат уште непочнато првенството, дека ќе се борат за медал. За медал треба да се бориш долу на паркетот, на збор, сите се бориме за медал и за се останато во животот.
Напред Македонија, верувам дека повторно некогаш ќе доживееме среќни моменти со кошаркарската репрезентација. Дотогаш, останете со здравје сите!
. 
