Ако е човекот последна алка во однос на своите претходници, логично, би требало да ги акумулира особините од своите претходници. Ако човекот настанал од мајмун, би требал да се јазиме по дрвја џоа да се дрвјата наш дом.
Ако парамециумот , иако еднокелиски, не умира (наводно), зашто ние, џоа најсовршени, треба да умреме, па дури имаме и свесност дека смррта не ни гине?
Сме, и тоа како сме!
Билбискиот поим „земја„ не е исто што и хумус. Под „земја„ се подразбираат сите хемиски елементи, а човековото тело ги има околу 70, од периодичниот систем на елементи по Менделеев. Така, имаме и тоа каква врска со „земјата„.
Плус тоа, на ниво од атоми и молекули , нема разлика меѓу живите битија и мртвата материја! Тоа значи дека „има нешто„ што ја прави разликата од живо до неживо.