wot
њ
- Член од
- 20 мај 2008
- Мислења
- 19.505
- Поени од реакции
- 33.665
Вчера во мојот град загина 20 годишно момче во сообраќајна несреќа. Не го ни познавам , а се осеќам како некој да ми го искорнал срцето али пак некако сум жив. Го исплакав како роден брат. Одсекојпат сум грозно слаб на вакви работи , и никојпат неможам да си помогнам. Ги гледам луѓево како едноставно после ваков случај на пример продолжуваат како ништо да не се случило , за само бедни 20 минути , одат на кафе , се дружат , прават муабет за штикли и мобилни телефони , прават свадби додека некоја мајка дома е во најлоша можна состојба ...
Знам дека така и треба да биде, но јас неможам , сигурно имам некој емотивно психички проблем или каква и да има терминологија за него. Самата помисла дека дечкото нема никојпат да биде меѓу нас ме прави да осеќам кривица следниот пак кога ќе ставам леб во устата - а он неможе. Кога ќе пијам кафе - а он неможе. Кога мајками денес ќе зборува со мене , а неговата неможе.
Ќе ме боли душава одреден период ...
Градо беше ного празен другарче.. ние, како и голем процент, не излевааме. Никој не е имун на таква болка, од маленко до големо, познавал непознавал...
И нема тука совет шо помага, маабет шо знаа да утеше, мош некој така функционире ко го гледаш низ градо, не значи оти ич нее засегнан.
Јас сабота не одам на кафина, ного дуздисани се, или излевам по барове или не, ама чера ако не си видаах другаарто на едно кафе, незнам..
Teшко нетешко, ќе го изгураме некак ние, дома кај него шо ќе праат тие жални човеци..