Кајгана психолог

[stipsburg]

Па добро, не го плаќам јас интернетот. Тато го плаќа!
- И само за тоа имаме пари, за нет, телефон, струја, вода, парно...
А за шминки, а за гардероба?! Што видов едни штикли на нет, 100е, не можам да си ги земам.
Лошо време дојде, бајѓи лошо...

Среќен е тој што го сака тоа што го има. Треба да бидеш среќна со тоа што го имаш сега и да знаеш да го цениш. Погледни ги работите од друг агол и ќе видиш дека си среќна, само уште не го знаеш тоа.

 

[Bodhidharma]

Па добро, не го плаќам јас интернетот. Тато го плаќа!
- И само за тоа имаме пари, за нет, телефон, струја, вода, парно...
А за шминки, а за гардероба?! Што видов едни штикли на нет, 100е, не можам да си ги земам.
Лошо време дојде, бајѓи лошо...

A да земеш да работиш нешто.

 

[onlya]

Пред две години татко ми остана без работа, мајка ми не работи плус е болна (дијабетичар), а јас и брат ми бевме студенти (јас се уште сум). Роднините ни свртеа грб заборавија дека постоиме со исклучок на некои, а поблиските гледаа само како да се откачат од нас за да не паднеме на нивни грб. Некако успеавме да пробуткаме година ипол скоро две. И таман си помислив дека ситуацијата оди на подобро проблемите лека полека се решаваат брат ми го нападнаа и за малку не го убија пред зграда. И повторно исто само уште полошо со трауми и за мене и за моите. И до ден денес ми се враќа сликата пред очи кога си дојде дома целиот во крв и до ден денес не можам да заспијам кога тој не е дома нема ни да можам додека сум жива. Како и да е фала богу се спаси и сега е добро но па друго не снајде уште полошо. На мајка ми и се појави еден плускавец на ногата од тој плускавец доби инфекција, а најверојатно и гагнрена но не ни кажуваат. Еве веќе пет месеци ја лекуваат и ништо и исекоа два прста, а сега најверојатно ќе одат и уште два. Само се молам да не оди и стапалото оти тек тогаш не знам што би правела мајка ми не би го преживеела тоа.
Сега веќе се плашам да помислам што би било следно. Како што тргнале работиле не е на добро.
П.С. Не ми треба совет преку глава ми е и од совети и од се само сакав да си се олеснам пошто многу е тешко кога се држиш во себе при сите овие проблеми.

 

[Саншајн.]

Пред две години татко ми остана без работа, мајка ми не работи плус е болна (дијабетичар), а јас и брат ми бевме студенти (јас се уште сум). Роднините ни свртеа грб заборавија дека постоиме со исклучок на некои, а поблиските гледаа само како да се откачат од нас за да не паднеме на нивни грб. Некако успеавме да пробуткаме година ипол скоро две. И таман си помислив дека ситуацијата оди на подобро проблемите лека полека се решаваат брат ми го нападнаа и за малку не го убија пред зграда. И повторно исто само уште полошо со трауми и за мене и за моите. И до ден денес ми се враќа сликата пред очи кога си дојде дома целиот во крв и до ден денес не можам да заспијам кога тој не е дома нема ни да можам додека сум жива. Како и да е фала богу се спаси и сега е добро но па друго не снајде уште полошо. На мајка ми и се појави еден плускавец на ногата од тој плускавец доби инфекција, а најверојатно и гагнрена но не ни кажуваат. Еве веќе пет месеци ја лекуваат и ништо и исекоа два прста, а сега најверојатно ќе одат и уште два. Само се молам да не оди и стапалото оти тек тогаш не знам што би правела мајка ми не би го преживеела тоа.
Сега веќе се плашам да помислам што би било следно. Како што тргнале работиле не е на добро.
П.С. Не ми треба совет преку глава ми е и од совети и од се само сакав да си се олеснам пошто многу е тешко кога се држиш во себе при сите овие проблеми.

Знам дека не побара совет но добро е што се искажа...Добро е што овде се обрати...Секогаш мора некому да кажеме за да не чуваме во себе.Ова е добар чекор.Од некаде мора да се започне...
Навистина ми е жал за тоа што ви се случило,но тоа е животот.Сите имаме падови и големи прекрасни моменти.Но после дождот доага сонце....Мајка ти е жива,тоа е најважно...Брат ти е жив исто така...Радувај се на тоа што се уште најблиските се покрај тебе...Најважно е да останете ти и твојата фамилија смирени во најтешките моменти...Да најдете решение за сите проблеми.
Потруди се да се смириш и не мисли секогаш на најлошото...Знам дека ти е тешко,знам дека ти е страв но во овие моменти не треба да паничиме туку само да размислуваме со ладна глава.

Биди ми поздравена.

 

[Lux]

Пред две години татко ми остана без работа, мајка ми не работи плус е болна (дијабетичар), а јас и брат ми бевме студенти (јас се уште сум). Роднините ни свртеа грб заборавија дека постоиме со исклучок на некои, а поблиските гледаа само како да се откачат од нас за да не паднеме на нивни грб. Некако успеавме да пробуткаме година ипол скоро две. И таман си помислив дека ситуацијата оди на подобро проблемите лека полека се решаваат брат ми го нападнаа и за малку не го убија пред зграда. И повторно исто само уште полошо со трауми и за мене и за моите. И до ден денес ми се враќа сликата пред очи кога си дојде дома целиот во крв и до ден денес не можам да заспијам кога тој не е дома нема ни да можам додека сум жива. Како и да е фала богу се спаси и сега е добро но па друго не снајде уште полошо. На мајка ми и се појави еден плускавец на ногата од тој плускавец доби инфекција, а најверојатно и гагнрена но не ни кажуваат. Еве веќе пет месеци ја лекуваат и ништо и исекоа два прста, а сега најверојатно ќе одат и уште два. Само се молам да не оди и стапалото оти тек тогаш не знам што би правела мајка ми не би го преживеела тоа.
Сега веќе се плашам да помислам што би било следно. Како што тргнале работиле не е на добро.
П.С. Не ми треба совет преку глава ми е и од совети и од се само сакав да си се олеснам пошто многу е тешко кога се држиш во себе при сите овие проблеми.

Мораш да најдеш нешто како занимација или хоби, да ти ги оттргнува тие лоши мисли. Студент си, па можеш да му се посветиш на факултетот, да истражуваш. Излегувај во природа, спортувај и што е најважно биди во контакт со луѓе/другари/другарки, не биди сама пошо самотијата многу ти влијае.

 

[onlya]

Знам дека не побара совет но добро е што се искажа...Добро е што овде се обрати...Секогаш мора некому да кажеме за да не чуваме во себе.Ова е добар чекор.Од некаде мора да се започне...
Навистина ми е жал за тоа што ви се случило,но тоа е животот.Сите имаме падови и големи прекрасни моменти.Но после дождот доага сонце....Мајка ти е жива,тоа е најважно...Брат ти е жив исто така...Радувај се на тоа што се уште најблиските се покрај тебе...Најважно е да останете ти и твојата фамилија смирени во најтешките моменти...Да најдете решение за сите проблеми.
Потруди се да се смириш и не мисли секогаш на најлошото...Знам дека ти е тешко,знам дека ти е страв но во овие моменти не треба да паничиме туку само да размислуваме со ладна глава.

Биди ми поздравена.

Едино тоа ми дава сила да продолжам т.е да не пропаднам бидејќи многу е тешко да гледаш како најблиските ти страдаат, а ти не можеш никако да им помогнеш па преку тоа се тешам и себеси, а ги тешам и нив.

Мораш да најдеш нешто како занимација или хоби, да ти ги оттргнува тие лоши мисли. Студент си, па можеш да му се посветиш на факултетот, да истражуваш. Излегувај во природа, спортувај и што е најважно биди во контакт со луѓе/другари/другарки, не биди сама пошо самотијата многу ти влијае.

Па во моментов немам многу време за занимација или хоби бидејќи се падна на мој грб. Не ми смета но не можам се да постигнам па затоа морам да жртвувам многу работи што сум ги правела или па сум планирала. Исто е и со дружењето не е дека не сакам ама немам време посебно сега кога и отидоа и другите два прста не смеам ни минута да ја оставам сама. Самотијата сега ќе влијае врз мене знам ама што да правам понекогаш па и потребна ми е за да се смирам и да ги доведам во ред мислите.
Фала и на двајцата го ценам ова иако пишав дека не ми требаат совети. Не е дека не ги сакам советите туку нема совет што би можел да ми помогне ако ја самата не си помогнам.

 

[Natural-girl]

Едино тоа ми дава сила да продолжам т.е да не пропаднам бидејќи многу е тешко да гледаш како најблиските ти страдаат, а ти не можеш никако да им помогнеш па преку тоа се тешам и себеси, а ги тешам и нив.



Па во моментов немам многу време за занимација или хоби бидејќи се падна на мој грб. Не ми смета но не можам се да постигнам па затоа морам да жртвувам многу работи што сум ги правела или па сум планирала. Исто е и со дружењето не е дека не сакам ама немам време посебно сега кога и отидоа и другите два прста не смеам ни минута да ја оставам сама. Самотијата сега ќе влијае врз мене знам ама што да правам понекогаш па и потребна ми е за да се смирам и да ги доведам во ред мислите.
Фала и на двајцата го ценам ова иако пишав дека не ми требаат совети. Не е дека не ги сакам советите туку нема совет што би можел да ми помогне ако ја самата не си помогнам.

Така. Зборувајќи со луѓето, нема да си помогнеш. Всушност може ќе те карактеризираат како слаба или ќе те викаат на по едно пиво за да те расположат и потоа ќе мислат дека напраиле којзнае што за тебе и ќе се чудат како сеуште не гледаш светло на светот и животот. Ко тоа да е поентата, а воопшто не е. Поентата е да направиш што е можно повеќе, ако можеш.

Дури и да ги правиш најинтересните работи за да се расположиш, тоа нема да помогне во ситуацијава. Всушност кога проблемите ти го оневозможуваат функционирањето, обрни им што поише внимание. Не ја избегнувај ситуацијава. Информирај се` што повеќе од гугл и книги за состојбата на мајка ти, побарај за кислородна терапија, консултирајте васкуларни хирурзи, најди кои аналгетици највеќе и` одговараат, а да не и` сметаат на стомакот или на друга терапија што можеби зима.

Не се задоволувај со поимот "жива". Задоволи се со поимот "во состојба во која мора да биде за да не се влоши наскоро". Гангрената е состојба која се шири, на која се подложни дијабетичари, е многу болен процес, и иако звучи лошо, ампутацијата е нешто што мора да се направи за да спречат болките и понатамошното ширење на здравото месо. Понекогаш треба да се ампутира повеќе за да се биде сигурен дека се дошло само до здраво месо, за да се избегне поголемо ширење во иднина.

Да се направи навидум поголемо зло, но за да се спречи поголемо зло, разбираш? Затоа е битно информирањето тука. Веројатно ќе треба да се информирате и за ортопедски помагала и да почнете да ги барате од државата.

Сето ова не ти го зборев на памет туку од искуство. Поздрав и само не се плаши. Што е, тука е.

 

[AleksejDH]

На моменти сум даун, немам идеја што да правам, во глава проблеми 100 а ону коју волим сада другом даје све....и така чупе се нема, а и не ме тера на друго само ова што ми е во главава и така тешко ми е се почесто...а сам сум крив за се...а и кога ќе легнам е гнасно....незнам што да правам.

 

[Дрндалче]

Проблеми... Секојдевна тема. Проблем ваму- проблем таму... Доцниш на работа, ти снемало пари, колегата те нервира, љубовта можеби те изневерува. Едноставни и прости, а комплицирани и тешки. Има ли спас од ова секојдневие? Би бил ли светот по едноставно место ако ги нема. А решението е едно ќе ви кажат сите- КОМУНИКАЦИЈАТА била лекот.
Ахам, да. Ај те молам оди кажи му на колегата да не го остава бирото целото во неред зошто не си му чистачка или мајка да му чистиш по него... И да му кажеш проблемот нема да се реши- ќе се влоши. Кажи му те молам на таксистот да те одведе до работа, ама ќе му платиш другпат. Кажи му на партнерот дека мислиш дека те иневерува. Кажи им на тие од банка да се стрпат зза ратата од кредитната....
Што од ова ќе помогне? Така е, ништо!
Епа како тогаш комуникацијата е лекот? Лекот е да се излечи нели, а не да се влоши.
Хипотетички да речеме (што не верувам) дека постои добра и лоша комуникација. Ахам, ок. Ајде да речеме дека ќе почнеме со добрата, зошто лошата веќе ја посочивме, нели, плескање во фаца гола вистина. И тоа не пали, односно пали ама во спротивна насока. Што ќе биде тогаш добра комуникација? Завиена, убаво кажана вистина, со доза на големо внимание некој да не се навреди. Ок.
Драг партнеру, јас многу те сакам. Ама знаеш, деновиве некако си ми замислен, постојано го проверуваш телефонот, делуваш незаинтереирано, си посветуваш премногу внимание на себеси за разлика од порано, а сексот ни е значително намален, да не речам го снема. Дали можеби во последно време си решил да се освежуваш надвор од нашата врска?
Резултатот... ИСТ. Можеби и полош. Овде може ситуацијата да ја изгуби контролата, па на крај замисли и ти да излезеш виновен, зошто не си директен и го шеташ човеков по полица. Може и да бидеш сфатен како лош шегаџија, па наместо да го решиш проблемот, соочувањето да го одложиш за понатаму. Во најлош случај може да ти се изнасмее во фаца и да те потапша по рамо, као – добра ти е оваа J
Епа како тогаш да се решиш од проблемот. Игнорирањето повторно нема да донесе резултати. Или ќе донесе, ама малку подоцна, и повторно ќе бидат во иста насока...
Што човек да направи? Како да се реши? Како да спие навечер мирно или да стане наутро освежено? Кој го има одговорот? М?
Како и да е, по исцрпувањето на сите опции и можности околу решавање на проблемот со комуникацијата, на крајот доаѓа најтажната фаза. Самосожалувањето и самозалажувањето.
Не, нема да ме забележат денес дека доцнам 20 мин. Па што се 20 мин? И онака не сум закаснила... оваа недела. Добро де, и да забележат, ќе речат, кај доцни, па уште да и кажеме... си знае ај, ќе сфати... Може и ќе им текне дека имав вчера гости до доцна па ќе ме изигнорираат. Ќе речат ај греота е, битно стигна на работа. На крајот па и Ана доцнеше лани во Септември два пати. Неа никој ништо не и рече....
Проблемот се уште не е решен. Ме доведува до работ на лудилото што на крајот треба да си признаеш дека грешката е твоја, неважно дали шоферот застанал да си купи за јадење, автобусот доцнел, газдата не пуштил плата навремено, си се здебелил или партнерот навистина те изневерува. Жално, жално, понекогаш и вистинито....
Дури и да побараш совет од друг, пријател, психијатар, колешка- одговорот е ист- треба да почнеш од себеси. Кога ти ќе се смениш и другите ќе се сменат...
Единствено после се ти преостанува можеби и да поверуваш во истото... L

 

[StormRage]

Па вака, незнам, долго време се осеќам тапа. Мислам последниве скоро 6 месеци. Јануари ко јануари го преживеав, дома, празници, алкохол и слично... ама после, едноставно побеснав, претходно имав една светла точка во животот, една личност и уште понекогаш се сеќавам на куферите на станицата, знаејќи дека нема да се врати таква каква што беше... И незнаев веќе што да правам, најдов начин, почнав на пракса, се ми беше океј, фини луѓе, другари цел ден таму. Но доаѓаше ноќта, тогаш, излегуваа демоните од внатре, мојата „мрачна“ страна. Не, никогаш не сум таков пред други луѓе, но се плашам од себеси кога сум сам, не сум свесен што све би направил. Се подадов на пороците, знам дека нема спас али пак, малку пласибо ефект, ама после тоа пак е исто. А некогаш, некогаш си имав свој свет во овие 5-6 квадрати соба зад лифтот, некогаш си имав свој свет да седам и да зјапам од тераса... И сето тоа ми се сруши над глава, некогаш бев кралот на својот свет, а сега? Е сега го нема тој свет... Неам никој, онака вистински, или да речам никоја... Едноставно сум бил предобар за некој да се дружи со мене (I mean dafuq?! ) и тоа беше вечерта кога побеснав, а заглавив на работа... да е полошо почнав се почесто да сум таму него дома (факултетот ретко) морав да променам, веќе собава ми буди некои добри сеќавања кои ми се вртат како бумеранг. Морам да бегам, ама незнам каде... Проблеми низ дома, проблеми со здравје,(факс не прам муабет) психичка состојба тапа, физичка понекогаш да неможам да мрднам од кревет, премногу цигари, спиење еднаш на два-три дена поради глупите кошмари, едноставно работата ми го прави денот добар, како и да е секогаш таму наоѓам нешто интересно или барем на крајот од денот се осеќам како да сум направил нешто. Нон стоп пробувам да почнам муабет со некои личности и ме дробат во два збора, а од некои па ни на раат неможеш... незнам веќе што да доправам... таа темната страна ме гони...

Please come and kill me with a bullet made of silver
Or a stake inside my chest so I can finally go to sleep
When these lovely feelings are so cold it makes me shiver
When it's breaking my defense so don't go crying over me
Then dream of another fortune that's not average
Sing with a little forked tongue like a basilisk
These simple days of boredom are so cancerous
Seems like I might be sort of like a masochist...

 

[Natural-girl]

Па вака, незнам, долго време се осеќам тапа. Мислам последниве скоро 6 месеци. Јануари ко јануари го преживеав, дома, празници, алкохол и слично... ама после, едноставно побеснав, претходно имав една светла точка во животот, една личност и уште понекогаш се сеќавам на куферите на станицата, знаејќи дека нема да се врати таква каква што беше... И незнаев веќе што да правам, најдов начин, почнав на пракса, се ми беше океј, фини луѓе, другари цел ден таму. Но доаѓаше ноќта, тогаш, излегуваа демоните од внатре, мојата „мрачна“ страна. Не, никогаш не сум таков пред други луѓе, но се плашам од себеси кога сум сам, не сум свесен што све би направил. Се подадов на пороците, знам дека нема спас али пак, малку пласибо ефект, ама после тоа пак е исто. А некогаш, некогаш си имав свој свет во овие 5-6 квадрати соба зад лифтот, некогаш си имав свој свет да седам и да зјапам од тераса... И сето тоа ми се сруши над глава, некогаш бев кралот на својот свет, а сега? Е сега го нема тој свет... Неам никој, онака вистински, или да речам никоја... Едноставно сум бил предобар за некој да се дружи со мене (I mean dafuq?! ) и тоа беше вечерта кога побеснав, а заглавив на работа... да е полошо почнав се почесто да сум таму него дома (факултетот ретко) морав да променам, веќе собава ми буди некои добри сеќавања кои ми се вртат како бумеранг. Морам да бегам, ама незнам каде... Проблеми низ дома, проблеми со здравје,(факс не прам муабет) психичка состојба тапа, физичка понекогаш да неможам да мрднам од кревет, премногу цигари, спиење еднаш на два-три дена поради глупите кошмари, едноставно работата ми го прави денот добар, како и да е секогаш таму наоѓам нешто интересно или барем на крајот од денот се осеќам како да сум направил нешто. Нон стоп пробувам да почнам муабет со некои личности и ме дробат во два збора, а од некои па ни на раат неможеш... незнам веќе што да доправам... таа темната страна ме гони...

Please come and kill me with a bullet made of silver
Or a stake inside my chest so I can finally go to sleep
When these lovely feelings are so cold it makes me shiver
When it's breaking my defense so don't go crying over me
Then dream of another fortune that's not average
Sing with a little forked tongue like a basilisk
These simple days of boredom are so cancerous
Seems like I might be sort of like a masochist...

Ќе бидам кратка пошо неам време :

1. Штом ти се заинтересираш за луѓето (некои, не секои), ќе тргне работава со дружењето, и ќе се најде некој заинтересиран и за тебе, сигурно.
2. Во животот има две надворешни работи кои секој би сакал да му бидат погодени и од кои директно зависи квалитетот на животот: професијата и љубовта. Во едното си успеал, пола од такозваните надворешни работи се завршени. Не секој ја има таа привилегија, да знае бар во еден од овие два аспекти што точно сака, па уште и да ја има стварта во раце.
3. Останува уште внатрешното, односно психичката состојба. Тебе, заради некомерцијалноста која, и според тебе - за среќа - ја имаш, моментално ти одговара да си во екстреми, инаку, секако ако сакаш, исто како и во однос со луѓето - ако сакаш - можеш да си подесиш и распоред на спиење, и факс, и цигари и сето тоа што е решливо, со волја, но и со надворешни форсирачи на конструктивност, као читални и фармацевтски ствари (мелатонин за спиење, замени за цигари итн).

 

[thinker]

Па вака, незнам, долго време се осеќам тапа. Мислам последниве скоро 6 месеци. Јануари ко јануари го преживеав, дома, празници, алкохол и слично... ама после, едноставно побеснав, претходно имав една светла точка во животот, една личност и уште понекогаш се сеќавам на куферите на станицата, знаејќи дека нема да се врати таква каква што беше... И незнаев веќе што да правам, најдов начин, почнав на пракса, се ми беше океј, фини луѓе, другари цел ден таму. Но доаѓаше ноќта, тогаш, излегуваа демоните од внатре, мојата „мрачна“ страна. Не, никогаш не сум таков пред други луѓе, но се плашам од себеси кога сум сам, не сум свесен што све би направил. Се подадов на пороците, знам дека нема спас али пак, малку пласибо ефект, ама после тоа пак е исто. А некогаш, некогаш си имав свој свет во овие 5-6 квадрати соба зад лифтот, некогаш си имав свој свет да седам и да зјапам од тераса... И сето тоа ми се сруши над глава, некогаш бев кралот на својот свет, а сега? Е сега го нема тој свет... Неам никој, онака вистински, или да речам никоја... Едноставно сум бил предобар за некој да се дружи со мене (I mean dafuq?! ) и тоа беше вечерта кога побеснав, а заглавив на работа... да е полошо почнав се почесто да сум таму него дома (факултетот ретко) морав да променам, веќе собава ми буди некои добри сеќавања кои ми се вртат како бумеранг. Морам да бегам, ама незнам каде... Проблеми низ дома, проблеми со здравје,(факс не прам муабет) психичка состојба тапа, физичка понекогаш да неможам да мрднам од кревет, премногу цигари, спиење еднаш на два-три дена поради глупите кошмари, едноставно работата ми го прави денот добар, како и да е секогаш таму наоѓам нешто интересно или барем на крајот од денот се осеќам како да сум направил нешто. Нон стоп пробувам да почнам муабет со некои личности и ме дробат во два збора, а од некои па ни на раат неможеш... незнам веќе што да доправам... таа темната страна ме гони...

Please come and kill me with a bullet made of silver
Or a stake inside my chest so I can finally go to sleep
When these lovely feelings are so cold it makes me shiver
When it's breaking my defense so don't go crying over me
Then dream of another fortune that's not average
Sing with a little forked tongue like a basilisk
These simple days of boredom are so cancerous
Seems like I might be sort of like a masochist...

Делуваш препаметно за овде да бараш совет.
Знаеш и сам дека се што ќе чуеш од друг ќе биде клише и бескорисно. Ако ти е битно како податок, не сме многу, но не има такви кои се бориме со истите демони.

 

[StormRage]

Ќе бидам кратка пошо неам време :

1. Штом ти се заинтересираш за луѓето (некои, не секои), ќе тргне работава со дружењето, и ќе се најде некој заинтересиран и за тебе, сигурно.
2. Во животот има две надворешни работи кои секој би сакал да му бидат погодени и од кои директно зависи квалитетот на животот: професијата и љубовта. Во едното си успеал, пола од такозваните надворешни работи се завршени. Не секој ја има таа привилегија, да знае бар во еден од овие два аспекти што точно сака, па уште и да ја има стварта во раце.
3. Останува уште внатрешното, односно психичката состојба. Тебе, заради некомерцијалноста која, и според тебе - за среќа - ја имаш, моментално ти одговара да си во екстреми, инаку, секако ако сакаш, исто како и во однос со луѓето - ако сакаш - можеш да си подесиш и распоред на спиење, и факс, и цигари и сето тоа што е решливо, со волја, но и со надворешни форсирачи на конструктивност, као читални и фармацевтски ствари (мелатонин за спиење, замени за цигари итн).

1. се интересирам за луѓето, не трга работата.
2. ај тоа океј
3. не ми помагаат лекови и чуда, реално, незнам али еве, спиење... нема...

 

[Лигеја]

1. се интересирам за луѓето, не трга работата.
2. ај тоа океј
3. не ми помагаат лекови и чуда, реално, незнам али еве, спиење... нема...

Јас би ти сугерирала да се запишеш на некој курс за јога или пак најдобро некоја боречка вештина:аикидо,кендо,карате па може и бокс и кик-бокс.Ќе го исфрлиш бесот,цела негативна енергија и навечер ќе спиеш подобро.Исто така многу боречки вештини следат посебна филозофија која се темели и на духовното зацврстување па тоа би ти бил и тренинг на духот.Убедена сум дека би запознал и нови пријатели на овој начин.

 

[Del Boy]

Вчера во мојот град загина 20 годишно момче во сообраќајна несреќа. Не го ни познавам , а се осеќам како некој да ми го искорнал срцето али пак некако сум жив. Го исплакав како роден брат. Одсекојпат сум грозно слаб на вакви работи , и никојпат неможам да си помогнам. Ги гледам луѓево како едноставно после ваков случај на пример продолжуваат како ништо да не се случило , за само бедни 20 минути , одат на кафе , се дружат , прават муабет за штикли и мобилни телефони , прават свадби додека некоја мајка дома е во најлоша можна состојба ...

Знам дека така и треба да биде, но јас неможам , сигурно имам некој емотивно психички проблем или каква и да има терминологија за него. Самата помисла дека дечкото нема никојпат да биде меѓу нас ме прави да осеќам кривица следниот пак кога ќе ставам леб во устата - а он неможе. Кога ќе пијам кафе - а он неможе. Кога мајками денес ќе зборува со мене , а неговата неможе.

Ќе ме боли душава одреден период ...