сум имала другари...во еден добар период од мојот живот бевме тројцата, јас и уште двајца машки другари=трио, само спиење не делеше. дури и првото утринско кафе го пиевме кај еден од нас, а се разделувавме кога требаше да се спие.мајката на едниот беше и наша мајка, исто како и мојата и да другиот .. не дававме раска да падни врз ни еден...секогаш ќе ми останат како едно од пријатните сеќавања од мојот живот.тие ми беа нај, нај... а имав и други машки другарчиња , што ме доживувале како другар, а и јас нив. штета што ни едно женско не можам да го сврстам во оваа категорија и да ја наречам другарка...нив би ги нарекла повеќе пријателки од дружба. и никогаш не сум се поверила на ни едно женско затоа што знаев дека нема да има добар исход и ке се злоупотреби мојата отвореност, за разлика со машките, од кои сум добила вистинска поддршка и совети и никогаш ни еден не пробал да “ми урне сандак„... вистинската другарска љубов е бескрајно почитување кон френдот и тука нема место за поинаква љубов.
. Имам другарки секако, од факултет имам доста добри другарки што скоро секој ден контактирам и барем еднаш неделно излегуваме. Интимата не ја споделуваме ме имаат прашувано детали околу врските , ама не ги откривам многу ми е женски муабетот. Единствено што знаат за мене се basic информациите што скоро секој ги знае што ме познава.Постои другарство ,само никогаш нема да биде како другарството машко со машко. Како што можам да ги ценам другарите, другарките не можам.
?
