Еј драга, па ние растеме празна генерација.
Деца, кој незнаат ништо покрај тоа што го гледаат на некаков екран.
Растеме генерација, деца, кој се толку презаситени и збунети од сето тоа што им е понудено, што они не знаат ништо. Они не знаат да се радуваат, не знаат да комуницираат, не знаат да играат, не знаат да зборуваат. Единствениот Бог за кој знаат е плеј стејшнот, или малку подоцна социјалните мрежи.
Ми текнува кога бев мал, и кога мајка ми ми викаше да не гледам толку многу телевизија. Имавме 10 канали, преку сила, а јас гледав и во снег зошто ми беше забавно. Сега, децата имаат 150 канали , и пак им е здодевно. Ние имавме нинтендо кое имаше 5 игри, и тие 5 игри ги игравме константно и никогаш, ама баш никогаш не ни беше здодевно. Сега растеме деца кои имаат пристап кон милиони и милиони игри, милиони и милиони канали и занимации, а нив им е здодевно. Растеме деца, кои патат од некаков си лажен ADHD синдром, а се што ние растеме се идиоти. Растеме монголоиди кои се презаситени од се што им е понудено, и растеме кретени кои утре нема да знаат ништо. Растеме генерација без никаква желба, никаква возбуда, никаква цел. Растеме генерација која голта апчиња како да се јагоди, која пуши на 10 години, која пие на 12, која се дрогира на 13. И на што обвинуваме ? На некакви си социјални медиуми? На некакви си идоли?
Не. На децата им е досадно.
Досадно им е зошто имаат се.
И тоа немаме како да го смениме.
