Денеска за прв пат бев Дедо Mраз во животов. Не носев брада, не носев црвено палто, но носев она што најмногу ги радува децата, колетче и по некоја играчка. Најпрвин кај едното, најмалото внуче, а потоа и кај другите две поголеми внучиња.
Оние детски очи кои светкаат како распламнато жарче, каде радоста чиниш излегува од нив и се меша со топлиот воздух од собата, ито како ми го направи денот поубав. Искрени емоции и топлина од мали рачиња кои беснеат наваму-натаму.
Со двете поголеми изгледавме и неколку цртани, можеби час и половина да поминавме во нив, од Були, до Маша(овој не го знаев тие ми го кажаа) за на крај да завршиме со Мечето Ушко. Фасциниран сум од оној детски начин на перцепирање на некои работи. Како тоа месечината во Були Були плукала мали месечини од уста (додека се прикажуваа ѕвездите околу неа), како тоа Мечето Ушко спијало на кревет, бидејќи ќе му студело ако легни на земја, па и јас тука пристапив со некои провокативни прашања, на кои добив интересни одговори од детските мозочиња. Чинам дека тие најсикрено го допираат светот, со својата наивност и детска безгрижност.
Е сега имаше и моменти каде се затепуваа со пластичните сабји, али сето тоа е дел од детската игра нели
не знам како такво срање воопшто смее да се прикажува на тв.
