S
StormRage
Гостин
Кајг, грозна слика.
Онемен, коските се тресат, толку галама, а само тишината продира. Ако отворев уста ќе исплукав жилети, рикаше огнот во очите. А сепак, во тој ходник стоев по втор пат со крвави раце... Татко ми ги предупредува сите да не ме чепкаат... И не требаше. Премногу луѓе отидоа во парадоксални ситуации, а ова беше дури и премногу. Вечерта едно, сабајлето новиот ден го открива лошото лице. И пак, пак седам во тој ходник, устата ми е тастатурата, а само тука можам да се испукам. Не требаше вака, но можеше и полошо. Е оди најди ја светлата точка во црнилото околу мене, јас ја гледам, ја гледам на тоа што уште откуцува, на зелената линија. Надежта ипак постоела во мене, некаде, таа истата која некогаш ме уништуваше сега ме одржува при себе.
Вечерва ноќта ќе ме дружи, зошто кога ќе поставиш прашање ќе се одбие од ѕидовите и ќе знаеш дека одговорот е залуден. А кога има некој, можеш да слушаш само бесмислици. И пак, пак сфаќаш дека се е бесмислено и овој ебан живот е бесмислен, a најмногу е тоа едно „Зошто?“ .
still, those headphones keep me from remembering... and let me drown in the night.
Онемен, коските се тресат, толку галама, а само тишината продира. Ако отворев уста ќе исплукав жилети, рикаше огнот во очите. А сепак, во тој ходник стоев по втор пат со крвави раце... Татко ми ги предупредува сите да не ме чепкаат... И не требаше. Премногу луѓе отидоа во парадоксални ситуации, а ова беше дури и премногу. Вечерта едно, сабајлето новиот ден го открива лошото лице. И пак, пак седам во тој ходник, устата ми е тастатурата, а само тука можам да се испукам. Не требаше вака, но можеше и полошо. Е оди најди ја светлата точка во црнилото околу мене, јас ја гледам, ја гледам на тоа што уште откуцува, на зелената линија. Надежта ипак постоела во мене, некаде, таа истата која некогаш ме уништуваше сега ме одржува при себе.
Вечерва ноќта ќе ме дружи, зошто кога ќе поставиш прашање ќе се одбие од ѕидовите и ќе знаеш дека одговорот е залуден. А кога има некој, можеш да слушаш само бесмислици. И пак, пак сфаќаш дека се е бесмислено и овој ебан живот е бесмислен, a најмногу е тоа едно „Зошто?“ .
still, those headphones keep me from remembering... and let me drown in the night.